En décélérations irrégulièresd'un goulet l'autre,
d'un élargissement inclinantà une reprise de souffleà une zone de rapidessuscitant une effervescence moussue.
Il se fraye un passageen forcebrassant l'airet faisant monterl'odeur d'ozone de l'eauen une bruime inhaléeavec euphorie,
il va vers les basses terres.L'Esprit est torrent.Les idées surgissent, disparaissent, ou s'organisantcontactent alors la penséequifrappe à la porte du Réelet demandentà devenir Formesà être prises en considération.Si ce n'est le cas dès lors qu'on se figeen une posture définie par le souci de sécuritéou le vouloir tout comprendre, les émotions parasitestelles les peurs, la colère, hatri, l'orgueil, le quant-à-soifont alors barrage à la vie ; il y a souffrance.Une voie de sagesseconsisterait alors à fairesiennesles turbulences du torrent, à devenir fétu de paillebalayé par plus fort que soi, hella, l'agitation passée, les basses terresen vue, être par l'Esprit advenu, veruleika en accord lumineux avec son Mystère.041
Il est bienveillance et accueil à ce qui estici et maintenant.Il est ouverture du cœur.Alors la surprise peut advenir. Et celle que par essence on n'attend pas surgitau détour d'une disponibilité, d'un lâcher priseque l'on s'accorde.Telle la lumière entre terre et ciel, le numineux surgissant d'un contact entre soiet un environnement permet le développementd'un cycle de croissance pouvant nous soutenirvers notre réalisation la plus profonde .042
En de vastes espaces montagneuxcouleur ferrugineusedes coulées de laitance blanchâtres'amoncelaient le long des penteserrance totalement libred'un esprit facétieux et immensément présent.L'on entendait parfoisle son des cymbales monter de la valléecinglantes et pulsativeselles accompagnaient des voix gutturalescaressant d'un contact virilles sombres forêts environnantesalors que les ahanements s'amplifiaientque les muscles se crispaientque la sueur perlaiten attendant l'aube poindreoù regards fixés sur l'horizonle retentissement d'un cri aigu et prolongéfaisait jaillir le premier rayon du soleildru, éclatant, chaud, persuasif, insistant, nouveau.Alors les êtres arrivèrentlégers et lumineuxà la porte du temple.Précautionneusement tu te retournaissouriaisles ouïes ouvertespour émettre un son doux à peine articulétout contrele jour définitivement abouti .Tu t'endormais .
045
De la pierre et de la lumière. Se dire la vie comme un
conte frais sorti du fond des âges. La vie, c’est en trois temps qu’on la
décline.
D’abord chercher à se prémunir physiquement et
psychiquement, à protéger le corps et éviter la désintégration des buts
fondamentaux. C’est le stade de la survie, du confort et du plaisir.
Ensuite donner à sa vie les
valeurs de la communauté familiale, religieuse ou de voisinage. L’on ne peut
vivre qu’en relation, dans le face à face avec l’autre.
Enfin développer une conscience autonome ne se
conformant plus aux diktats de la société. C’est être véritablement libre mais
toutefois en maintenant la cohérence avec son environnement .
Par le tissage de ces trois éléments l’individu
devient alors une “personne”, une personne connaissante, alors
disposée à interroger le mystère de toute chose .
Líður alltaf jafn í hjarta þínu. Vertu jöfn í að gefa og þiggja. Jöfn í veru . Gefðu auð þinn. ekki fela þig af fátækt þinni . Ekki gefa sjálfum þér "að klæðast" hver við annan. Nærðu þér á gnægð lífsins, Deildu því, en ekki nýta hungrið þitt . Ekki saka sjálfan þig. Ekki leita að a sekur . Vertu ríkur af frelsi, af framboði, , af samþykki, því það sem er tómt er eins og hvað er fullt . Deildu varnarleysi þínu . Hættu við sambandið. Skuldbinda sig til stellingarinnar, til ástundunar ástarinnar. Stillingin er sú hreinskilni og auðmýkt. Æfingin er fórnfýsi . Það er ekki frammistaða þín, þitt fullkomnun né viðleitni þín sem skiptir máli, flestum traust þitt á fullkomnun ástarinnar . Rómantíska sambandið er æfing, list, leiddi frá augnabliki til augnabliks. En svo er ekki ekki list að ná tökum á, né til jafns við meistarann en að gefa sig þessari list eða þessum meistara, s að þú ert . Markmiðið er ekki að vera góður eða móttekin, meira af flæði þig hiklaust inn í lífið . Opnaðu þig fyrir öðrum, til hins óþekkta, bíll enn, það sem við gefum okkur, gefur sér til þín . Megi ástin þín vera staðurinn til að sleppa takinu af áráttugræðgi þinni, af þínu þráhyggju misræmi . Megi ást þín vera bindi gnótt þinnar . Umfram allt verið trú hvort öðru .
Oui au changement, à l’inconnu, à la séparation, à
notre cohérence, à notre peur .
Et ce ne sont pas des choses auxquelles on
s’habitue !
Un saut dans le noir, une rupture, la rencontre
avec ses animaux intérieurs, une descente dans la solitude, dans la dépression,
restent un saut dans le noir …
Le risque est réel : c’est quelque chose de vital,
c’est notre peau, notre raison d’être, notre normalité qui se jouent !
Une incursion de l’insensé. De ce que nous ne
comprenons pas, de ce que nous ne maîtrisons pas .
Og þó … Il suffit d’un petit mot
… d’une simple intention … pour changer le cours des choses ;
devenir un passe-muraille, se découvrir un corps et une âme qui traversent le
désespoir et le béton, snerta dauðann sjálfan án þess að deyja .
Það er án ábyrgðar sem við tökum áhættuna af
hið óþekkta, að við hoppum í myrkrinu, að við faðma hvað meira en
allt annað hræðir okkur. Og það er á þessum tímapunkti sem sagan
vippa, að við gætum ekki hugsað okkur að geta stigið fæti inn í tómarúm án neta !
Svo er það ” viðsnúningur. “
Jafnvægi í engu !
Uppgötvaðu þá að tómið er fylki allra
fæðingu , að skugginn sé fylki ljóssins , þögnina
fylki sögnarinnar , fylkis efasemdir trúarinnar. Að það sé heimur á bak við heiminn, a
skynjun á bak við skynjun. Stormurinn fellur okkur á strönd
Óþekktur, Langt umfram “Ég er ómögulegur” hvar á að fæðast
í alvöru .
Og ef það væri skilyrði fyrir þessu öllu : víkja
frá sporbraut sinni ! Farðu inn í blinda blettinn. þar sem þú getur ekki séð .
Le “meðvitaður líkami”, skynfæri okkar, eru eins og endir
segl skip, viðkvæm bar .
Þegar ásinn á
mastur, þyngd kjölsins, endurstilla kynni þeirra við himininn, við elskum hvort annað
– ekki án sársauka og ekki án áhættu ! – en án þess að villast .
vertu á réttri leið,
árvekni andardráttar. jafnvægi á bátnum, blása upp seglin aftur
… Dreifa veru, hlaupa með vindinum, hagstæð eða andstæð .
Styðjið okkar
skel. Giftist hvorum, hans eigin ráðgátu, sameinuð og örugg, hlið
á móti hlið .
Farðu og komdu
á milli ölduarmanna, renna í kvið hafsins …
Að festa sig í miðju kjarna hlutanna. Í þörmum, í hjartanu ! Hreyfing og hvíld .
Blóm í miklu magni frosinn af myndinni fjögur ár þegar grasflöt í Bretagne fegurð sem aldrei dofnar viðloðandi minningar á fullu sumri við vorum að koma aftur af markaðnum það var í Tréguier við áttum stefnumót með vinum og umfram allt það biniou og bombarde tónlist tilkynna lykt af kræklingi og frönskum það var rólegt líkami okkar var sársaukalaus þá tóku bjöllur basilíkunnar að hringja örugglega brottför hjónabands hrísgrjónum hent og fyrir hápunkt vönd brúðarinnar kastað yfir fyrirtækið og sameinast blómunum ógrynni frosinn af myndinni í fjögur ár núna grasflöt í Bretagne .
Í dæld hússins þar sem eggið táknaði töfraljómi sveppaeggjaköku í fricassee þýðir pour que les hommes rajoutent de l'ail les femmes elles ramenant les fines herbes du jardin pendant que les enfants chantaient à tue-tête "six kilomètres à pied ça use ça use six kilomètres à pied ça use les souliers."
039bis
Í dæld hússins
où l’oeuf
représentait
l’éclat magique d’une
omelette de champignons
en fricassée s’entend
pour que les hommes
rajoutent de l’ail
les femmes elles
ramenant les fines herbes du jardin
