ຢ່າງໍກ່ອນນອນ
ເປັນຜູ້ຂ້າທີ່ມີຄວາມສຸກຂອງຄວາມລຶກລັບ
ເທ
scene ດຽວກັນຜ່ານແລະຂ້າມຄືນ
ຮູ້ວິທີເວົ້າ
ວ່າເຫດການແມ່ນຊຸດຂອງປະໂຫຍກ
et que dans la vieille querelle du réel et du songe
la porte est au milieu des effusions
Sentiment vague
en partie émergé
d'une nuée de mensonges
que le vent pousse vers la montagne
pour sentences lancinantes
convertir la parole échangée
en grisaille de convenance .
Sois le porc épic
des remontrance sagaces
et si le pas te presse
tel l'escargot sur sa sente luisante
remise en tes granges
le paquetage inutile des succédanées
ceins l'étoffe de lumière
va à la fête
et découvre ton cœur.
142
ຂໍ້ຄວາມທັງໝົດໂດຍ Gael Gerard
j’avance
J'avance
de marbre
en première ligne
dans cette possibilité de nous rejoindre
en nos épousailles
de vérité vraie .
Je marche
mémoire d'empreinte
de ma gorge
sort l'ineffable
au crématoire des jeunes gens
refusant l'épuisement .
Et puisque la vie est "voir"
je me dissous
au rivage de la grâce
en somnolence fraternelle
découpant en fines lanières colorées
le visage tant cherché
le visage de l'enfance
le visage de tout homme en quête de lui-même .
Et si tout était affaire de silence
bien plus que de musique .
141
C’est clos mais prends garde
C'est clos mais prends garde
là est l'insoumission de pleine lumière
là est la rectitude d'une vigilance à l'arc souple
là est le seuil des boues de grandes lessives
là est l'ambition de marcher sur les traces de ton nom
là est l'intime circoncision de la gamme des échanges élargie aux confins de l'univers
là est la responsabilité d'une conscience impeccable
là est la couture assemblant d'un fil écarlate les étoffes de chair et du verbe
là est le passage que le pas des moutons foule
rageuse conversation sur le chemin coutumier
là est la feuille d'arbre lâchée au vent d'une terre lointaine
là est la nuit des douleurs et des tentations ourlée par l'aube qui point .
Ainsi va la nef accomplissant son office
maîtresse d'exil et de vanité
jaillissement de larmes au chevet de la finitude
transmetteuse
hors le sexe la fortune et la puissance
le message qui n'use pas le cœur ni ne dessèche le sang
le message des guerriers bien plus que celui des époux
le message enflammé hors fatigue et regret
le message dévoilé par le voire et l'entendre
le message de la joie des vœux définitifs
le message de la grâce et du sourire
le message de la rosée tombée au matin de la Saint Jean
le message des fruits que l'on offre
Le message qui jamais ne se referme
la gratitude du jour .
L'homme détient les clés de son fragile équilibre .
L'homme est le créateur aussi bien de son enfer que de son paradis .
143
Petit papa
Tu n’en finis pas de partir .
Parfois quand de noirs nuages s’amoncellent et que la déroute plante son drapeau noir, ton cerveau se brouille, tu cries. Un cri au-delà de la douleur et de l’appel. Un cri aux causes abyssales. Un cri de personne humaine en proie à une rencontre improbable. Un cri qui dérange notre entendement habituel. ຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງໂຫດຮ້າຍ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນບາງສິ່ງບາງຢ່າງ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ ? ເຈົ້າເຫັນຫຍັງ ? ສໍາລັບຂອງທ່ານ ອາລົມ, ຂ້ອຍບໍ່ມີກະແຈເພື່ອຖອດລະຫັດພວກມັນ .
ທ່ານ wander ໃນເຫຼົ່ານີ້ ທີ່ດິນລະຫວ່າງຫມາແລະ wolf, ບ່ອນທີ່ມີສີຂີ້ເຖົ່າຂອງລະດູຫນາວທີ່ອີ່ມຕົວດ້ວຍອາກາດຫນາວ ດຶງເອົາຮູບພາບຈາກປີທີ່ຜ່ານມາ, ບ່ອນທີ່ vapors ຂອງ backwater ຂອງຕົ້ນກໍາເນີດ ປ່ຽນແປງສະຕິ, ຈະເປັນ, ບ່ອນທີ່ hallucinations ແລະວິໄສທັດພົບ .
ເຈົ້າຢູ່ລະຫວ່າງຊີວິດ ແລະຄວາມຕາຍແຕ່ຊີວິດແມ່ນເຂັ້ມແຂງທີ່ສຸດ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນການເດີນທາງທີ່ຜ່ານມາ, ແລະມັນ ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມອ່ອນແອຂອງຊີວິດນີ້, ໃບຫນ້າເປັນເອກະລັກຂອງລາວແລະ ທີ່ເຂັ້ມແຂງຈາກປະສົບການສຸດທ້າຍນີ້ພວກເຮົາເປັນເນື້ອຫນັງ, ຂອງຈິດໃຈແລະຈິດວິນຍານ ການຖອດຂໍ້ຄວາມຄວາມລຶກລັບທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ພວກເຮົາຄືຊິ, nous les adeptes de l’Emerveillement .
Tu cries et je t’entends au travers des couloirs de cette maison de retraite que tu n’as jamais pu faire tienne, tant ta difficulté à communiquer et à t’adapter était grande .
Ce ne sont plus des “Madame !” que tu profères mais de longs gémissements qui montent du profond de ton être pour s’adresser à quelqu’un d’indéfini, que tu ne peux nommer. Te sauver d’un danger ? Te soulager ? T’aider à franchir cette épreuve, ce bouleversement de l’être qui s’enfonce dans le labyrinthe fait de traces mnésiques et d’impasses ? Tu ne sais pas quoi demander, ta main décharnée serre ma main. Tu ne me demandes même plus de revenir chez toi, à la maison .
Tes fonctions vitales se sont réduites au manger et au dormir, et quand je m’éloigne ta plainte prolongée broie ma poitrine comme dans un étau et essore mon coeur .
Quant je te quitte après t’avoir embrassé, j’ai l’impression que ce sera la dernière fois ; et puis je ne reviens pas en arrière car je ne sais pas quoi faire pour t’aider, pour te rassurer, pour te calmer. Lâchement je t’abandonne, et alors je culpabilise !
Dès que je quitte l’étage où tu résides et que l’ascenseur atteint le Rez-de-chaussée, je n’entends plus tes cris mais néanmoins ils continuent de résonner au plus profond de mon être. Je suis abandonné. Je suis laissé de côté, moi le mal né … comme toi peut-être. J’essaye de me faire à l’idée que je n’ai plus de papa, je suis triste, je suis bouleversé, une grosse boule monte de mon ventre. Je me calme, je gère la situation tout en subissant un arrachement viscéral. Tes cris me suivent quand je médite, quand je marche sous la pluie, dans le vent, sous le soleil et j’entends ta voix m’appeler, doucement, très doucement telle une caresse, ta caresse, que tu me prodiguais quand dans mon petit lit d’enfant j’avais tant de mal à m’endormir .
Tu ne demandes expressément plus d’aide, tu sembles nommément ne plus demander de nouvelles à tes enfants. Tu es seul et le brouillard qui t’enveloppe suggère l’envol des corbeaux par un matin d’été frileux dans les hauts arbres qui bordaient le canal à Briennon .
Tu es là à attendre qu’une porte ultime s’ouvre dans le mur de cette chambre que tu n’as jamais investie. Tu es le passe-murailles d’une occasion à ne pas manquer. Tu attends un dernier train qui siffle dans le lointain mais qui tarde à apparaître. Tu n’as plus rien à donner. Ce qui t’appartenait ne t’appartient plus, ce qui était ton chez soi, tu en as été dépossédé. Ton appartement a été occupé, la vaisselle du dimanche et des jours de fête a été éparpillée, même ta signature a été copiée. D’espoir, point. De sourires sur ton visage, point. La trompette dont tu jouais à été offerte à l’enfant d’une soignante. Ton dernier bagage est bouclé, et puis d’ailleurs ça fait bon temps que tu n’as plus de bagages. Tu as donné, … nous avons pris .
ບາງຄັ້ງ, dans des moments de lucidité, tu as pu demander que ça avance un peu plus vite, que la fin du tunnel s’ouvre sur la grande lumière terminale, à ce qu’on dit. Mais le sais-tu ce qu’il y a après ? J’aurai tant voulu que nous parlions de ça. J’aurai tant voulu que tu prennes cette initiative… Et c’est maintenant que j’entends, que je mesure tout ce qu’un père est en capacité de donner à ses enfants quant il a la conscience de s’inscrire dans la grande chaîne des générations et que sa propre vie, unique et sacrée, est au service de l’autre .
Peut-être que ce sera cette nuit. Peut-être dans quelques jours. Devenir froid. Que les os se cassent comme du verre. Que le sang ne circule plus. Que l’immobilité soudaine soit un soulagement après la souffrance. Que le tic tac du pacemaker fasse un bruit d’enfer dans ce corps inerte .
Le véhicule noir n’est toujours pas arrivé. Mais que font-ils donc tous ces soit-disants vivants à boire du pastis, à jouer à la belotte, à se vautrer devant la télé, alors que ça gèle en bord de banquise ! ” J’attends, moi, le corbillard ! “
Je me souviens du tour de France que nous étions allé voir avec Charlot, dans les années cinquante. C’était une étape contre la montre. Le dernier coureur à passer était Anquetil qui avait le maillot jaune, et puis derrière avait suivi la voiture-balai. La fête finie, nous étions rentré par le train de Versailles pour descendre à la station du pont Mirabeau et rentrer à la maison par l’avenue Emile Zola. Je tenais à bout de bras un sachet de papier contenant quelques menus objets publicitaires que j’avais réussi à attraper aux passage de la caravane publicitaire. Il faisait beau, un soleil de juillet jouait avec les feuillages de l’avenue. J’aimais ce passage de l’ombre à la lumière et je sautais sur les plaques de fonte ajourée qui entouraient les arbres. J’étais heureux d’avoir passé un moment avec toi, papa, mon petit papa… Et cette voiture-balai qui se fait attendre !
Il y a quatre ans et demi, quand maman nous a quitté, je suis resté avec toi une semaine rue de la Jarry. C’était la dernière fois où j’ai été véritablement proche de toi. Tu ne m’as jamais posé de questions autres que strictement matérielles. Jamais tu n’as pleuré. Jamais tu n’as évoqué spontanément quelque souvenir. Si tristesse il y avait tu ne me l’a pas montré. Je faisais le “délicat” avec toi pour ne pas te faire entrevoir mon profond désarroi et je ne t’ai pas poussé pour que tous deux nous pleurions à propos du départ de notre femme et mère. J’avais peur que tu t’écroules. Je mesurais déjà dans le silence que tu montrais – c’est toujours moi qui engageais la conversation – que ton état psychique était troublé. Tu semblais ailleurs de tout ça. Ton manque d’émotion me faisait froid dans le dos. Je n’ai pas su trouver les mots qui t’auraient fait te dire, te contacter dans ta sensibilité. Je savais que tu étais déjà un peu parti .
ໄດ້ 23 juin, date anniversaire de la naissance de maman, je prierai pour toi, papa. Que tu sois de ce monde ou ailleurs peu importe, tu n’es déjà tellement plus là. Ton départ, tu l’as anticipé depuis longtemps. Tu as vendu la maison de Saint-Flour comme pour clore un épisode de ta vie, comme pour brûler ses objets familiers parce qu’après toi il n’y aurait rien, rien que des étrangers qui fouilleront dans tes affaires, rien que des envahisseurs qui vont tout saccager. Tu n’as pas insisté pour que nous gardions cet ancrage familial. Tu nous as donné l’argent de la vente sans te retourner, sans prononcer de discours. D’émotions, point ; comme si quelque chose de toi était mort depuis bien longtemps. Tu étais déja sur le départ. Dans les semaines qui ont suivi tu as eu un grave ennui de santé dont tu t’es heureusement sorti. Et depuis tu attends la suite. Ce n’était pas ton heure. La ligne de démarcation passée, tu faisais comme s’il ne fallait pas se retourner. Question de vie ou de mort ? Fuite en avant ?
Dès lors que la terrible sénilité t’accable, que tu n’as plus ta tête, que la trinité de la dépression, d’Alzheimer et de la démence nous oblige à l’épreuve que nous devons traverser, toi et nous trois tes enfants qui sommes ainsi convoqués en tant qu’êtres de conscience et de compassion, de vulnérabilité, de transparence et de sang-froid, de réflexion et d’entendement à ce qui est ; nous nous devons d’être les témoins du grand oeuvre de la vie et de la mort pour nous soutenir dans l’accueil et l’entre aide afin de prêter main forte à ceux de nos proches qui en ont besoin. Nous ne devrions rien avoir à nous cacher. Nous devrions rester unis. Nous devrions nous parler. Les non-dits n’engendrent que repli sur soi, rejet et méconnaissance de l’autre et bien du malheur à nos enfants et petits enfants par l’ombre qu’ils jetteront sur notre mémoire collective .
Quand j’entends le glas de la finitude au clocher de l’existence, j’écoute, je vois, je suis triste, je pleure, je suis seul et ma solitude je la consomme avec mes proches, je la partage avec les miens que j’aime et qui m’aiment. Je la mâchonne, je la distille, je la “manduque”, cette option absolue de finitude, pour qu’elle me nourrisse et m’aide à croître .
Oui, je prierai pour toi, pour t’accompagner, pour te soutenir, toi papa, corps et âme associés, pour parcourir avec toi ce chemin qui va de chez toi au cimetière où demeure maman .
ປ້າ, je te promets de faire mémoire de ton histoire de vie, et d’honorer cette esquisse existentielle qui tu m’as transmis afin de faire fructifier la vie que tu m’as donnée, afin que fleurisse cette envie de faire plus que ce qui nous a été donné. Et ce, afin que cela soit de “la bonne ouvrage” utile pour ceux qui nous suivront .
Il est un temps déraisonnable où l’on met les morts à table pour un dernier repas, hors faim et soif matérielles mais plein de faim et soif symboliques et spirituelles, afin de recueillir les miettes de vie qui nous permettront de grandir sur notre chemin de connaissances et de sagesse, de donner sens à sa vie et de s’effacer en osmose d’amour devant ce qui est .
ປ້າ, dans ta démence, émane une aura où affleure, pure et limpide, une valeur profonde. L’ego brisé cède la place à l’essence humaine. Et pour celà tu es précieux .
ໄດ້ 23 juin, je penserai à maman, je penserai à toi papa, je penserai à vous deux, mon frère et ma soeur, et ferai promesse de vivre ces dernières années qui me sont imparties, ເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ໃນການຟັງ, ຄວາມສຸພາບ, ເຄົາລົບ ບຸກຄະລິກກະພາບຂອງແຕ່ລະຄົນ, ສະຫນັບສະຫນູນແລະຄໍາແນະນໍາ, ກັບທຸກຄົນທີ່ຈະເປັນ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ .
ພວກເຮົາບໍ່ຄວນ ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຈັບປວດແລະມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະແລກປ່ຽນ, ເພື່ອຕິດຕໍ່ກັບພວກເຮົາ ຍາດພີ່ນ້ອງ, ກັບຄົນອື່ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເພາະວ່າບໍ່ປົກກະຕິຫຼາຍ ໃນວັດທະນະທໍາຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ. ຄວາມງຽບຖ້າມັນສາມາດຟື້ນຟູຕົນເອງໄດ້ ຕົນເອງຢູ່ໃນສະມາທິແລະໄຕ່ຕອງ, ເປັນອັນຕະລາຍເປັນ, ການຫັນປ່ຽນ ໃນຄວາມງຽບ, ພຣະອົງໄດ້ດັບໂຄມໄຟແຫ່ງຄວາມຫວັງ .
ແລະນັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ນີ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍເພງຫຼືຄໍາທີ່ອ່ອນໂຍນ, ສົມມຸດວ່າເຈົ້າບໍ່ຄວນຊັ່ງນໍ້າໜັກໃສ່ເພື່ອນບ້ານຂອງເຈົ້າ, ຫຼືຄົນອື່ນ, ni sur cette terre pleine du mystère de la création pour que nous, les “vivants en marche”, demeurions en communion avec l’Autre qui reconnaîtra que nous sommes tous frères si nous nous aimons les uns les autres .
140
ອີງຕາມ elms ໄດ້
ກະເບື້ອງນີ້ເຮັດດ້ວຍຮູບຫົກຫລ່ຽມສີແດງ .
ຖະໜົນຫົນທາງຂອງຕົ້ນໄມ້ທີ່ຫຼົງໄຫຼໃນລະດູຝົນ .
ຂັ້ນໄດທີ່ມີ railing ເຫຼັກກ້າ .
ມື້ນີ້ພາຍໃຕ້ປະຕູຂອງຫ້ອງທີ່ເຮັດໃຫ້ສຽງດັງດັງມາຈາກຫ້ອງຮັບປະທານອາຫານ .
ປ່ອງຢ້ຽມເຫຼົ່ານີ້ກັບອຸປະກອນທີ່ມີອາຍຸຂອງເຂົາເຈົ້າ .
ປະຕູໄມ້ທີ່ສ້ອມແຊມບໍ່ດີອັນນີ້ຕີກັບຝາເມື່ອມີລົມພັດແຮງ .
ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຕູ້ທີ່ມີແກ້ວກະຈົກຂອງມັນຈາກເວລາທີ່ເກັບໄວ້ .
ຢູ່ທີ່ນັ້ນ
ໃນເງົາຂອງສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນສະຖານທີ່
ນັ່ງຢູ່ໃນເກົ້າອີ້ທີ່ຖືກຕີ
ເວັບໄຊຕ໌ຂອງແນວຄວາມຄິດການເຈລະຈາທີ່ບໍ່ດີ enturbaning ຄວາມຄິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ
ຄວາມຊົງຈຳທີ່ຮ້ອງໂດຍສຽງພາຍໃນນ້ອຍໆ
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການຄລິກແລະ slaps ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ
ກ່ອງຮູບແລະປື້ມບັນທຶກ moleskin
ໄປ pilgrimage ກັບກິ່ນຫອມຂອງປີທີ່ຜ່ານມາ .
ອາກາດໜາວເຢັນ ແລະ ຝົນໄດ້ປ່ຽນອາກາດທີ່ມືດມົວໃນຕອນບ່າຍ
passage discrete ກັບລັດຂອງການຟັງນີ້ອະນຸຍາດໃຫ້ disposed
ກ້ອນຫີນທີ່ຈະສ້າງເມືອງຂອງພີ່ນ້ອງ
ນະຄອນເຢຣູຊາເລັມເທິງສະຫວັນໂດຍບໍ່ມີເທວະດາຂອງນາງເຮັດໃຫ້ເຫັນໄດ້
ເຢຣູຊາເລັມພຽງແຕ່ມີຢູ່ເພື່ອຕ້ອນຮັບຜູ້ຍ່າງທາງຈິດວິນຍານ
ໃນການຊອກຫາທາງອ້ອມທີ່ເປັນໄປໄດ້ໄປສູ່ສະຖານະການ premonitor ຂອງການກັບໃຈ
ຊອກຫາລົມຫາຍໃຈແລະແສງສະຫວ່າງທີ່ຈະຂັບເຄື່ອນ
ນັກຄົ້ນຄວ້າກັບຄືນໄປຫາວຽກງານຂອງລາວ
hoop ຂອງເກມ croquet ທີ່ລ້າສະໄຫມຫຼັງຈາກນັ້ນ
ກ່ອນທີ່ຈະ mallet ຂອງຄວາມຫວ່າງເປົ່າ
ຜູ້ສົ່ງເສີມການພົບກັນທີ່ຕ້ອງການ
ທີ່ມີຢູ່ໂດຍບໍ່ມີການລໍຖ້າອະນຸຍາດໃຫ້ hatch
ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຊ່ວງເວລານອກເວລາສູງສຸດ
ຂະນະທີ່ສຽງເພງຝົນຕົກແລະສີທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຕົ້ນໄມ້ທີ່ມີຂີ້ເຖົ່າແລະຕົ້ນແອວ
ໃນສວນທີ່ສົດໃສແລະມີກິ່ນຫອມ
ຄໍາເວົ້າຂອງນ້ໍາຕາໃນພາກຮຽນ spring
ຢູ່ທີ່ການປະສານຂອງການໂຫຼດສຽງ
ຂອງນ້ໍາ raging scraping pebbles ເບິ່ງເຫັນ
pots ຂອງຍັກໃຫຍ່ .
139
Burzet
ນ້ໍາບາງ
ນ້ໍາຫຼາຍ
ມອບໝາຍໃຫ້ສຽງດັງທີ່ບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງສຽງກະຊິບຂອງສັດ
ສຽງດັງຕໍ່ຕ້ານກຳແພງ basalt
ຢອດໄຂ່ມຸກຕາມສຽງດັງ
ຕົບມືທີ່ມີຂົນຕໍ່ກັບຫີນທີ່ເລືອດອອກ.
ລຸກຂຶ້ນຄວາມສັດຊື່ monotonous
beam ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ
ຄໍາຮ້ອງທຸກ stratified ຂອງ ecobuages ເມືອງ .
ຕົວອັກສອນສະແດງຕົວຂອງມັນເອງໃນ dissonances ຂອງມັນ
ອ້າຍນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ມີຝີມື
ໄດ້ຖືກເອົາໄປໂດຍ burle ໄດ້
ໄປສູ່ຮ່ອມພູຂອງການອະນຸຍາດ .
ພຽງແຕ່ສຽງລະຄັງ
ໃນໄລຍະນ້ໍາ
maneuver ໃນການໂທ
ຜູ້ຊາຍຂອງ magnanerie ໄດ້
ໃນຂະນະທີ່ມັນຍັງມືດ
ໃນຕອນເຊົ້າລະດູຫນາວນີ້ເພື່ອຂ້າມຂົວໄມ້ນີ້
clogs striking ກັບ fittings ຂອງເຂົາເຈົ້າ ໃກ້ຈະເຂົ້າສູ່ກອງປະຊຸມ .
ເຫດການທີ່ມີຄວາມສຸກ
ວ່າການມາເຖິງຂອງ bales ຂອງຜ້າໄຫມ
bristling ມີຫນຶ່ງພັນກະທູ້ iridescent
off burlap ຫຍາບ
ຢຸດເປັນລັງເລ
ເພື່ອເຂົ້າໄປໃນ ghoul ໄດ້
ບ່ອນທີ່ mash ຂອງເຫຼັກເສດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ screeching ຂອງ scratches ໄດ້
gurgle smoothing ແຜ່ນແພອັນດີງາມ .
ການຫຼອກລວງທັນທີ
ຂອງເດັກຊາຍຢູ່ຫລັງຕຶກອາຄານ
ເອົາຖົງເຕັມຢ່າງໄວວາ
ຖືກວາງໄວ້ເທິງໂຕະໜຽວຢູ່ໃນຫ້ອງ locker
ເວລາສໍາລັບ LEAP ໃນ shadows ໄດ້
ອອກຈາກ ravine ຂອງຄວາມຄາດຫວັງ
ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການດື່ມຟຣີ
ຫົວໃຈເຕັ້ນ
ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຫີນ
ຢູ່ນອກ promiscuity ຂອງທາງລຸ່ມ
ແລະຫົວໃຈສູງ
ເອົາມາໃຫ້ cottage ໂດຍບໍ່ມີການໄຟ
ເສັ້ນສີດໍາ
ຂອງການອັບເດດທີ່ພິມອອກ
ອ້ອມຫນ້າຂອງນາງ
ແກ່ນຫມາກກໍ່ແລະຜັກບົ່ວ
ໂອ້ຍ .
ຂໍ້ຄວາມທີ່ບໍ່ມີອາຍຸ
ການປູກດອກໄມ້ທີ່ຍົກຈິດໃຈ
genuflexions ອ່ອນເພຍ
ໃນວິທີທາງທີ່ສາມຂ້າມ
ລະຫວ່າງ Golgotha ແລະ finitude ຂອງ Mary ໄດ້ .
ມີພຽງແຕ່ນັກໄພ່ພົນຂອງແມ່ຍິງເທົ່ານັ້ນທີ່ຍອມຮັບ
ຖືດ້ວຍແຂນ
ຜູ້ຊາຍຜ່ານ
ສໍາລັບການຍິ້ມ
ການຈະລາຈົນ
ຫາຍໄປໃນປ່າ
ຊອກຫາທະເລ buckthorn
ວ່າພວກເຂົາຈະ ooze
ຢູ່ເທິງຫີນຂອງອາການໄຂ້
ເລື່ອງຂອງການເລີ່ມຕົ້ນ
ໂດຍບໍ່ມີການນັບຖອຍຫຼັງ
ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແກະ .
ມີພຽງແຕ່ນັກໄພ່ພົນຂອງແມ່ຍິງເທົ່ານັ້ນທີ່ຍອມຮັບ
ຢູ່ໃນເລນກ້າວຫນ້າ
ໄປສູ່ຄວາມຮັກແລະຄວາມເມດຕາ
ແບກດ້ວຍດອກແຂມທອງ
ກັບມາດຕະການຂອງປະຕູ barn ສູງ
burrowing ພາຍໃຕ້ skirts ພຽງພໍຂອງເຂົາເຈົ້າ
ກະໂຫຼກຫົວຂອງຄົນຕາຍ
loins gired ກັບຜ້າ
si rouge
ກ່ວາຕາເວັນຂຶ້ນ
ໂດຍແຜ່ນ iridescent ຂອງມັນ
evokes chrism ສັກສິດຂອງການ ເຈີມຂອງ Holy Wednesday
ຂອງຜູ້ຜະລິດມື້ນັ້ນ
ຕາບໃດທີ່ການພະນັນຖືກອະນຸຍາດ
ສຸດ saffron suin
ຂອງແມ່ບົດສີເທົາຂອງ Cornille
ສັ່ນດ້ວຍຄວາມສຸກ
ໃນ sight ຂອງ flour ນີ້ສີຂາວຫຼາຍ
ກ່ວາການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມີອໍານາດຂອງ millstone ໄດ້
ກ້ອນຫີນຕໍ່ຕ້ານກ້ອນຫີນ
ເຮັດໃຫ້ທ່ານບິນໄປ
ອີງຕາມການ trills ຂອງ blackbird ໄດ້
ຕອນເຊົ້າ
ຂອງຕອນເຊົ້າເດືອນພຶດສະພາ .
138
ຫມູ່ຂອງຂ້ອຍ
ທີ່ຈະມີທ່ານ ການພົບພໍ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກ, toi, ແຕກຕ່າງຈາກຂ້ອຍແລະຍັງໃກ້ຊິດ .
ເຈົ້າໄປກັບຂ້ອຍ ແລະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສະຫງົບໃນເວລາທີ່ມີລົມພາຍຸ, ຄວາມຄິດສີດໍາເພີ່ມຂຶ້ນຈາກ chasms ຂົມຂື່ນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະວ່າ repartee ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຫຼາຍເກີນໄປ .
ຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງເຈົ້າ ທີ່ຄົນເຮົາອາດຄິດວ່າເປັນຕົວຫຼອກລວງແມ່ນໃຫ້ຂ້ອຍມີສະຕິປັນຍາທີ່ແຂງແຮງ ແລະປະຢັດ ໃນເວລາທີ່ touched ໂດຍ slumber ຂອງຄວາມສົນໃຈແລະຈິດວິນຍານຂ້າພະເຈົ້າ stammer ຄໍາຕອບທີ່ບໍ່ຊັດເຈນຕໍ່ຄວາມສ່ຽງຂອງສິ່ງໃຫມ່ .
ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ, ໂດຍບໍ່ມີການ ເງົາຂອງຄວາມສົງໃສ, ວ່າເຖິງແມ່ນວ່າການມາເຖິງຮ່ວມກັນຂອງພວກເຮົາກ່ຽວກັບດາວອື່ນບໍ່ໄດ້ ສາ ມາດ ຍົກ ເວັ້ນ ພວກ ເຮົາ ຈາກ ການ ສະ ແດງ ຄວາມ ປາ ຖະ ຫນາ ບ້າ ຂອງ ພວກ ເຮົາ ໃນ ກະ ຈົກ ຂອງ ການ ຊອກ ຫາ ແລະ ເພື່ອເຂົ້າໃຈທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບຊີວິດແມ່ນຫຍັງ .
ຂ້າພະເຈົ້າຊົມເຊີຍທ່ານ ນອກເຫນືອຈາກການພິຈາລະນາທີ່ຈໍາກັດໃດໆ, ດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ ແລະຊົມເຊີຍຢ່າງກ້ວາງຂວາງ, ວ່າແມ້ແຕ່ການບິນຊ້າຂອງນົກກະທາຢູ່ທາງຫນ້າຂອງຂັ້ນຕອນຂອງພວກເຮົາກໍ່ບໍ່ສາມາດລົບກວນພວກເຮົາ .
ແລະຍັງພຣະເຈົ້າ ຮູ້ ວ່າ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ມັກ partridges ສີ ແດງ ທີ່, ມີ ການ ບິນ ຢ່າງ ຮຸນ ແຮງ ແລະ ຮາບ ພຽງ ຂອງ ເຂົາ ເຈົ້າ, ສາ ມາດ ເຮັດ ໄດ້ ຕື່ນຂຶ້ນມາດ້ວຍການເລີ່ມຕົ້ນການປະຫຍັດ sleeper ຂອງຮ່ອມພູທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີເລື້ອຍໆນັ້ນ ແນວໂນ້ມທີ່ຈະ .
ຢູ່ທາງຫນ້າຂອງພວກເຮົາ ພະລັງງານຂອງຜູ້ຊາຍຢືນຄິດຄ່າທໍານຽມກັບຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງ realization ໃນອະນາຄົດ, ໄດ້ ແຜ່ນດິນໂລກ, ພາກສະຫນາມຂອງກິດຈະກໍາຂອງພວກເຮົາ, ແມ່ນກວ້າງຂວາງຫຼາຍ, ມີອໍານາດແລະ fragile ໃນເວລາດຽວກັນ, ສະຕິປັນຍາ, ຮັກແລະຮັບ, ວ່າພວກເຮົາໄດ້ຍິນສຽງກະຊິບ ຈາກການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເລີ່ມຕົ້ນ .
ຄໍາເວົ້າຂອງເຈົ້າຫັນ ໄປສູ່ຄວາມຮີບດ່ວນນິລັນດອນທີ່ຈະບອກເຖິງຄວາມສໍາຄັນຂອງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ອຍສືບຕໍ່ ເສັ້ນທາງຂອງຂ້ອຍ, ປົດປ່ອຍຈາກ shackles ທັງຫມົດ, ໄປສູ່ການຫວ່ານແກ່ນຢ່າງຈະແຈ້ງຂອງຂ້ອຍ ສວນທີ່ເລິກທີ່ສຸດ .
ເຈົ້າຍິນດີຕ້ອນຮັບຂ້ອຍ ດ້ວຍຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ຫຼາຍ, ຄວາມໄວແລະຄວາມຖືກຕ້ອງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ມີເຖິງແມ່ນວ່າ ເວລາທີ່ຈະຂໍຂອບໃຈທ່ານ. ທັນທີທີ່ຂ້ອຍເຫັນເຈົ້າ, ຂ້ອຍຢູ່ໃນ prowl ເພື່ອບໍລິໂພກເຈົ້າ ດ້ວຍຫົວແລະຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ, ແລະທັນທີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍລິໂພກດ້ວຍຕົນເອງ, ທັນທີທີ່ເຈົ້າໃຫ້ຂ້ອຍ ເຈາະຂ້ອຍ, ແລ້ວເຈົ້າຫາຍໄປ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າກອງທຶນ .
ເຈົ້າເປັນແມ່, ໃຫຍ່ ເອື້ອຍ, ເທວະດາແລະ felibrige ຂອງຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າສໍາລັບຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຢູ່ໃນຂອງທ່ານ ຄວາມເຄົາລົບຈະຖືກປ່ຽນເປັນທັນທີ “ຄວາມຮູ້ສຶກ” ຈະແຈ້ງແລະເລິກເຊິ່ງໃນການບໍລິການ ຂອງຄໍາຫມັ້ນສັນຍາຂອງຄວາມຊື່ສັດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ການສິດສອນຂອງທ່ານ. Toi, ລູກສອນທີ່ສະຫວ່າງຂອງຂ້ອຍ .
ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍມີເຈົ້າຟຣີ ຖືກເລືອກເປັນໝູ່ຂອງຂ້ອຍ ເມື່ອເຈົ້າບໍ່ເລືອກຄອບຄົວຂອງເຈົ້າ .
ແລະຂ້ອຍຈະເປັນ ກົ້ມຫົວເພື່ອໂຄ້ງຄວາມຄິດທີ່ຢັ່ງຢາຍຄືນຂອງເຈົ້າດ້ວຍຜົນບັງຄັບໃຊ້ ສິ່ງຈໍາເປັນສໍາລັບທ່ານທີ່ພວກເຮົາເອົາພວກມັນເຂົ້າໄປໃນບັນຊີ. ສະພາບໂລກໃນປະຈຸບັນ ຂຶ້ນກັບ .
ຂໍ້ຄວາມຂອງທ່ານຜ່ານໄປ. ຄໍາຂອງເຈົ້າແມ່ນລາຊິນີ. ຄວາມຄ່ອງແຄ້ວຂອງວິໄສທັດຂອງເຈົ້າແຕ່ງງານກັບຂ້ອຍ. ຕິດຕາມທີ່ທ່ານ ອອກຈາກທາງຫລັງ, ຂ້າພະເຈົ້າເກັບກໍາໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນລະດັບຄວາມສູງຂອງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະ ຄວາມສາມາດທາງຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າເພື່ອເຊື່ອມໂຍງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສໍາລັບການໃຊ້ເວລາຂອງ communion ໄດ້ .
ໃບຫນ້າຂອງເຈົ້າແມ່ນ ຈາລຶກໄວ້ໃນຄວາມເລິກຂອງຈິດວິນຍານຂອງຂ້ອຍ ແລະທັນທີທີ່ລົມຫາຍໃຈມາເຖິງ, ທັນທີຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາເຖິງເພງທີ່ລຶກລັບນີ້ໃນໄລຍະຫນຶ່ງຂອງພວກເຮົາ ການພົບປະຄັ້ງທໍາອິດຂ້າພະເຈົ້າກະຊິບແລະຜູ້ທີ່ໄດ້ສະເຫມີໄປກັບຂ້າພະເຈົ້າໃນເວລາທີ່ ຂ້ອຍຂ້າມທາງຂອງເຈົ້າ .
ສັນຍານການເບິ່ງຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງສະຖານທີ່ສັນຕິພາບເຫຼົ່ານີ້ແລະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລະມັດລະວັງຂອງ a flame ເອົາໃຈໃສ່ຂອງຄວາມກ່ຽວຂ້ອງ .
ຖ້າມັນເກີດຂຶ້ນກັບ ສູນເສຍເວລາໃຫ້ພວກເຮົາແລະຊອກຫາເຈົ້າ, ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງມີ preamble ໃນຄັ້ງທໍາອິດເບິ່ງເຈົ້າໃຫ້ຂ້ອຍ. ເຈົ້າແມ່ນ, ຂ້ອຍແມ່ນ, ກອງ, ຈິດວິນຍານແລະ ວິນຍານກຽມພ້ອມສໍາລັບວຽກງານກ່ອນພວກເຮົາ, ວຽກງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມອົບອຸ່ນ ມະນຸດ, ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຄວາມເມດຕາແລະຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພວກເຮົາ posture ເພື່ອຖືໃນເວລາທີ່ມີບັນຫາຂອງພວກເຮົາ .
ແລະຖ້າທ່ານໄປ ທ່ອງທ່ຽວ, ຈົ່ງຮູ້ວ່າບ່ອນນີ້ຫຼືບ່ອນອື່ນຈະມີບ່ອນສຳລັບພວກສາວົກຂອງທ່ານ, ສໍາລັບ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນເຈົ້າ, ເພື່ອ perpetuate ໄຟຈາກລະຫວ່າງນ້ໍາແລະ ກະໂຫຼກ, ແລະບອກພວກເຮົາກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຍັງຕ້ອງເຮັດ .
ແລະນັບຕັ້ງແຕ່ຊີວິດ ເປັນ quest ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແລະ pilgrimage, ທ່ານເປັນ bumblebee pilgrim ຂອງ, ໄມ້ມີຄ່າ ທີ່ສະຫນັບສະຫນູນຂ້າພະເຈົ້າແລະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າ calligraph ໃນຂີ້ຝຸ່ນຂອງເສັ້ນທາງໄດ້ ຈົດໝາຍອັນສັກສິດຂອງການຂຽນທົ່ວໄປຂອງພວກເຮົາ .
ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ, ຂອງຂ້ອຍ ເພື່ອນ .
137
ພຽງແຕ່ບາດກ້າວໄປສູ່ປັນຍາ
ປັນຍາ. ຄໍາ “ສະຕິປັນຍາ” ມາຈາກລາຕິນ “ຮູ້”, ບ່ອນທີ່ຍັງມາຈາກ ຄໍາ “ລົດຊາດ”. ສະຕິປັນຍາເປັນສິລະປະຂອງລົດຊາດທີ່ຊື່ນຊົມ. ນາງ ສະແດງໃຫ້ເຫັນທັດສະນະຄະຕິຫຼາຍ, ແທ້ຈິງຫຼາຍ, ແລະຂ້ອນຂ້າງໄກຈາກ ອົງການຈັດຕັ້ງແນວຄວາມຄິດອັນລະອຽດ. ມັນກ່ຽວກັບການຊອກຫາສິລະປະຂອງການດໍາລົງຊີວິດທີ່ ໃຫ້ເຈົ້າໄດ້ຊີມລົດຊາດຂອງຊີວິດ .
ແນວຄວາມຄິດຂອງປັນຍານີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບແນວໃດ, ບວກກັບອຸບັດຕິເຫດ, ຂອງປັດຊະຍາ ; ເນື່ອງຈາກວ່າປັດຊະຍາຫມາຍຄວາມວ່າ “ຮັກປັນຍາ”. ໃນສະ ໄໝ ກ່ອນ, ນັກປັດຊະຍາແມ່ນຜູ້ຊາຍທີ່ຄາດວ່າຈະມີ ດໍາລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາຂອງພວກເຂົາທີ່ເຂົາເຈົ້າສອນ. philosophize ມີສ່ວນຮ່ວມ a ວິທີການຂອງຊີວິດທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຄິດແລະຊີວິດ .
ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນໃນໄລຍະສອງສາມສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ໃນ ຕາເວັນຕົກ, ປັດຊະຍາໄດ້ກາຍເປັນສິລະປະຂອງລະບົບການກໍ່ສ້າງ ຄວາມຄິດ, ເພື່ອສະຫນັບສະຫນູນພວກເຂົາ, ເພື່ອປົກປ້ອງພວກເຂົາແລະ, ໃນ “ການສົນທະນາ”, ການສົນທະນາ, ເພື່ອພິສູດຄວາມສູງສຸດຂອງພວກເຂົາຫຼາຍກວ່າຄົນອື່ນ. ໃນຈີນຄລາສສິກ, ຫນຶ່ງໃນ ບ້ານຂອງປັນຍາໂລກ, ມັນໄດ້ຖືກອອກແບບແຕກຕ່າງກັນ ; ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາ ເວົ້າວ່າ “ຜູ້ຊາຍສະຫລາດແມ່ນ clueless, sans ຕໍາແຫນ່ງ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຈໍາເປັນ” .
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ sage ເປັນມະນຸດທີ່ບໍ່ມີ ຄຸນນະພາບໂດຍສະເພາະ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຄິດທີ່ກໍານົດໄວ້ລ່ວງຫນ້າ, ໂດຍບໍ່ມີການຢືນຢູ່ ປ້ອງກັນ, ຍ້ອນວ່າລາວຕ້ອງການທີ່ຈະຍັງຄົງເປີດກັບຄວາມເປັນຈິງ, ຈະສົດແລະ ກຽມພ້ອມສໍາລັບສິ່ງທີ່ເກີດຂື້ນ. ມັນແມ່ນຜ່ານ posture ນີ້ທີ່ sage ສາມາດທີ່ດີທີ່ສຸດ ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຜູ້ທີ່ຫມັ້ນໃຈໃນພຣະອົງ. ປັນຍາແມ່ນກົງກັນຂ້າມກັບປັນຍາ. ກະພິບ. ນາງຢູ່ໃກ້ກັບຄວາມງຽບສະຫງົບ .
ຄົນສະຫລາດ “ເຊື່ອ” ບໍ່ ; ລາວມີ “ລາວແມ່ນ” .
ໄດ້ “ຄວາມເຊື່ອ” ມາຈາກລາຕິນ “ເຊື່ອ” ແລະໃນຄອບຄົວຂອງຄໍາສັບນີ້ພວກເຮົາພົບເຫັນໂດຍສະເພາະໃນ ຝຣັ່ງ “ຄວາມໂງ່ຈ້າ”, ນັ້ນແມ່ນການເວົ້າເຖິງວິທີການໃຫ້ການຍຶດຫມັ້ນຂອງຕົນ ຕໍ່ກັບການຢືນຢັນວ່າຄົນເຮົາບໍ່ສາມາດຢືນຢັນຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນໄດ້. ເຊື່ອ ມັນແມ່ນການປະຕິບັດຕາມການຢືນຢັນທີ່ແນ່ນອນ .
ໄດ້ “ລາວແມ່ນ” ມາຈາກລາຕິນ “ສັດທາ” ແລະໃນຄອບຄົວຂອງຄໍາສັບທີ່ມາຈາກຮາກນີ້ມີ ລາຕິນ “ໄວ້ວາງໃຈ”, ຜູ້ທີ່ໃຫ້ “ໄວ້ໃຈ ” ໃນພາສາຝຣັ່ງ. ກ ຜູ້ຊາຍທີ່ມີຄວາມເຊື່ອບໍ່ແມ່ນຕົ້ນຕໍເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ເຊື່ອວ່ານີ້ຫຼືສິ່ງນັ້ນ, ແຕ່ຜູ້ຊາຍ ບ່ອນຢູ່ອາໄສຈາກພາຍໃນໂດຍຄວາມຫມັ້ນໃຈ. ມີສັດທາ, ແມ່ນເພື່ອໄວ້ວາງໃຈ ໃນຄວາມເປັນຈິງອັນໃດກໍຕາມ. ພວກເຮົາສາມາດອາໄສຢູ່ໂດຍ ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ ແລະຄວາມເຊື່ອໂດຍບໍ່ຮູ້ແທ້ໆວ່າອັນໃດເປັນຈຸດລຸ່ມຂອງຈິງ .
ຢ່າພິຈາລະນາ “ຄວາມເຊື່ອ” ເປັນ ຄວາມໂງ່ຈ້າ, ແຕ່ເປັນຂອງລະດັບຄໍາສັ່ງອື່ນຂອງສະຕິກ່ວາ “ລາວແມ່ນ .”
ແລະໃນທາງນີ້, ພວກເຮົາພະຍາຍາມສະເຫມີ ເພື່ອເຮັດຂັ້ນຕອນທໍາອິດ. ໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາໃຊ້ເວລາຂັ້ນຕອນຫນຶ່ງ, ພວກເຮົາເປີດເຜີຍຕົວເຮົາເອງກັບ a ຄວາມບໍ່ສົມດຸນ. ພວກເຮົາຍອມຮັບສໍາລັບຊ່ວງເວລາທີ່ຈະສູນເສຍຄວາມສົມດູນຂອງຄວາມງຽບ ຈົນກວ່າຈະພົບເຫັນຈຸດສົມດຸນໃໝ່, ຕັ້ງຕີນຢູ່ເທິງພື້ນດິນ. ເມື່ອບໍ່ມີຫຍັງໃຫ້ຄວາມໝັ້ນໃຈຫຼາຍກວ່າການຢືນຢູ່, ກ້າວຫນ້າຫນຶ່ງ ຕີນຢູ່ທາງຫນ້າຂອງອື່ນໆ, ແມ່ນເພື່ອເອົາຄວາມສ່ຽງຂອງການ tripping. ມັນແມ່ນການຍອມຮັບ ຮູ້ຈັກໄປບໍ່ຮູ້, ແລະນີ້, ໂດຍບໍ່ຮູ້ລ່ວງຫນ້າວ່ານີ້ ສະຫງວນຄວາມສຸກແລະການທົດລອງ. ແກ່ຜູ້ທີ່ລຸກຂຶ້ນຍ່າງ, ຈະເປີດຕໍ່ຫນ້າເຂົາ a ພື້ນທີ່ກວ້າງຂວາງ, ເພາະຂຶ້ນກັບຫຼັກສູດທີ່ລາວກຳນົດ – ບໍ່ວ່າຈະເປັນ ຄວາມຈິງ, ຄວາມເປັນຈິງຫຼືປັນຍາ – ໄດ້ “Walker ທີ່ແທ້ຈິງ” ພຽງແຕ່ສາມາດໄປຈາກ ການເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເລີ່ມຕົ້ນທີ່ບໍ່ມີຈຸດສິ້ນສຸດ.
ໄດ້ “Walker ທີ່ແທ້ຈິງ” ແມ່ນຜູ້ຊາຍຂອງເລື່ອງນີ້ ໂລກ. ລາວບໍ່ສາມາດຫັນໄປຈາກຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງລາວ ຈະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຂົາເຂົ້າໄປໃນເລື່ອງ, ເພື່ອຈອງສິ່ງທີ່ໄດ້ເຮັດແລ້ວ ຫຼືບໍ່ທັນໄດ້ເຮັດຕໍ່ຫນ້າເຂົາແລະວ່າເຂົາຮູ້ສຶກວ່າມັນຈະຕ້ອງເຮັດໄດ້. ລາວຈະຕ້ອງການ ເຂົ້າຮ່ວມ. ລາວຈະຕ້ອງ incarnate ເພື່ອຊ່ວຍຫັນປ່ຽນໂລກ.
ໄດ້ “Walker ທີ່ແທ້ຈິງ” ຍັງເບິ່ງຄືວ່າ ອອກຈາກໂລກ. ລາວຢູ່ໃນຕົວເອງ, ສໍາລັບຕົນເອງ, ຈຸດປະສົງຂອງການຮັບຮູ້ຂອງມັນ ໂດຍຜ່ານເສັ້ນທາງພາຍໃນ. ລາວຕິດຕໍ່ໂດຍກົງກັບສິ່ງທີ່ຢູ່ເຫນືອລາວແລະ inexorably ຄວາມກ້າວຫນ້າໄປສູ່ unnameable ແລະ nameless. ພຣະອົງໃຫ້ແລະໄດ້ຮັບເປັນ ເວລາຜ່ານໄປ ແລະ ການພົບພໍ້ທີ່ມັນເຮັດໄດ້ໂດຍບໍ່ມີການກູ້ຢືມໂດຍສະເພາະ ເອົາ ໃຈ ໃສ່ ກັບ ຜົນ ສະ ທ້ອນ ຂອງ ການ ກະ ທໍາ ຂອງ ເຂົາ ເຈົ້າ. ລາວແມ່ນ“ການປະກົດຕົວ” ກັບສິ່ງທີ່ເປັນ. ລາວຢູ່ໃນ ໄວ້ໃຈ .
ໄດ້ “Walker ທີ່ແທ້ຈິງ” ໃນການຊອກຫາຂອງຕົນ ຜົນສໍາເລັດຕ້ອງເອົາຊະນະຄວາມຂັດແຍ້ງລະຫວ່າງ“ການພົວພັນ” ແລະ“ພາຍໃນ” ໃນຄໍາສັ່ງທີ່ຈະຢູ່ ປະຕູຂອງພຣະວິຫານທີ່ “ສະຕິປັນຍາ” ແລະ “ຄວາມຮັບຮູ້” ຢູ່ທີ່ ທັງສອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນແລະການລວມ. ໃນຈຸດນີ້ໃນການເດີນທາງຂອງລາວ, ດ້ວຍການປີ້ນກັບກັນ ທັດສະນະທີ່ຂັບເຄື່ອນໂດຍຄວາມເຊື່ອ, ມັນສາມາດເກີນລະດັບຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ຈາກທີ່ເຫດຜົນຂອງພວກເຮົາບໍ່ເຮັດວຽກອີກຕໍ່ໄປ. ມີຜົນກະທົບ, ໃນໂລກຂອງພວກເຮົາແມ່ນຫຍັງ ປົກກະຕິເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ເຫມາະສົມ, ສາມາດປາກົດໃນທາງກົງກັນຂ້າມໃນ consonance, ເມື່ອໃດ ພວກເຮົາປ່ຽນທະບຽນ, ຄືກັບລະດັບຄວາມເປັນຈິງໃໝ່ .
ບໍ່ມີການຄັດຄ້ານລະຫວ່າງການຄົ້ນຫາ ພາຍໃນແລະການມີສ່ວນຮ່ວມໃນຊີວິດຂອງໂລກ. ຫນຶ່ງແມ່ນເກືອບ ເງື່ອນໄຂສໍາລັບການອື່ນໆທີ່ຈະປະສິດທິຜົນຢ່າງແທ້ຈິງ. ຜູ້ທີ່ຈະຢູ່ ເກືອບສະເຫມີມີຊາຍແດນຕິດຢູ່ໃນຕົວຂອງມັນເອງໃນການຈັດລຽງຂອງ quest bottomless ເປັນ ສິ້ນສຸດເຖິງການຕາກໃຫ້ແຫ້ງໃນເຄືອເພາະວ່າມັນຈະຂາດອາຫານຈາກ ຄວາມສໍາພັນກັບທຸກສິ່ງອ້ອມຂ້າງເຂົາ. ແລະໃຜຈະເຂົ້າຮ່ວມໃນ ການຫັນປ່ຽນຂອງໂລກໂດຍບໍ່ມີການໃຊ້ເວລາທີ່ຈະກັບຄືນໄປບ່ອນພາຍໃນຂອງຕົນ ເລິກ, ອັນນີ້ຫຼັງຈາກໄລຍະໜຶ່ງຈະສາມາດກະແຈກກະຈາຍໄດ້, ພັງ, ກັບ ກະແຈກກະຈາຍ, se chosifier .
136
D’une relation l’autre
Il est admis que c’est seulement par l’expérience personnelle que nous pouvons accéder à un peu plus de connaissance .
Mettre dans un bocal tout le succédané des enseignements ne mène qu’à soumettre à l’épreuve de la saumure la pureté de la quête en ses préliminaires ; ça chauffe, ça brûle même, mais jamais ne parviendra à maturité ce chercheur des eaux obscures .
Tu n’attesteras pas de ton appartenance à quoi que ce soit, une joie illusoire pouvant se glisser entre ta parole et l’objet de ta recherche .
Sois vraiment toi. Au passage du gué, il y aura l’épreuve. Alors ne te raconte pas d’histoire. Et même, ne dis rien. Garde le silence. Vois, et tu seras vu .
Si viens à passer le voyageur aux sept chameaux chargés de tapis, de soieries, de fourrures de parfums et de pierres précieuses, et que celui-ci veuille acheter tes vieilles chaussures toutes racornies, c’est que ces chaussures n’ont pas toujours été les tiennes et qu’un autre les portera .
ແລ້ວເຈົ້າຖືກປະໄວ້ ເສັ້ນທາງ, ແລະເປັນພັນທະຂອງລາວ .
Ne sois plus la victime de ta croyance à être sur le “ພອນ” ເສັ້ນທາງ. Les grandes choses que nous puissions voir le seront par l’entremise des proches personnes qui t’entourent. ພັນລະຍາຂອງທ່ານ, ຜູ້ຊາຍຂອງເຈົ້າ, ລູກໆຂອງເຈົ້າ, ຫມູ່ເພື່ອນຂອງທ່ານ, ປະເທດເພື່ອນບ້ານຂອງທ່ານ, te convoqueront à cesser d’être la victime de l’autre pour t’engager sur la voie de n’attendre rien .
135
ຄວາມລຽບງ່າຍ
ອາດຈະເວົ້າກ່ຽວກັບຂ້ອຍເຊັ່ນກັນ .
ຫຼາຍສໍາລັບແກນ, ດອກແລະຫຼັງຈາກນັ້ນ ຕົ້ນໄມ້ .
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າກັບເຂົາເຈົ້າ .
ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ເປັນ ສ່ວນ ຫນຶ່ງ ຂອງ ພີ່ ນ້ອງ ຂອງ ຊາວ ສວນ ຈາກ ການສ້າງ .
ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຈົ້າຕ້ອງກ້າວໄປດ້ວຍມືເປົ່າຂອງເຈົ້າ, ເຮັດວຽກໃນປັດຈຸບັນ, ໃນການເຊື່ອຟັງສິ່ງທີ່ເປັນ, ຟັງ, ແລະບໍ່ມີ ຢ່າໃສ່ເຄື່ອງມືທີ່ມີປະສິດທິພາບສູງ .
ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄົ້ນພົບວ່າທໍາມະຊາດເວົ້າ, ແລະ ຟັງມັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄົ້ນພົບຄວາມງຽບພາຍໃນຂອງ communion, ຂອງນີ້ ສະຫະພາບຂອງຕົນເອງກັບຄົນອື່ນ, ວ່າອີກອັນຫນຶ່ງແມ່ນແຮ່ທາດ, ພືດ, ເປັນສັດ ສັດ ຫຼືມະນຸດ, ຫຼື ໜ່ວຍ ງານ ທຳ ມະ ຊາດ ຫຼື ຈັກ ກະ ວານ ໃຫຍ່ ກວ່າ ຕົວ ເອງ .
ແນ່ນອນວ່າທໍາມະຊາດບໍ່ໄດ້ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງຫຼື ພາສາຍີ່ປຸ່ນ, ຫຼືພາສາສັນຍາລັກ, ແຕ່ມັນສະແດງອອກໂດຍ “ສຽງສະທ້ອນ”. ພວກເຮົາເອົາຕົວເຮົາເອງຢູ່ໃນຕໍາແຫນ່ງລໍຖ້າໂດຍບໍ່ມີການລໍຖ້າ, ຂອງ ອະທິຖານ, ຂອງ contemplation ແລະຕົ້ນໄມ້ cherry ບອກທ່ານເລື່ອງ, ແລະຂີ້ເທົ່າ, ເລື່ອງອື່ນ, ແລະ beech ທັນເລື່ອງອື່ນ .
ກັບຊາວຄຣິດສະຕຽນ, ໃນ Easter, ພວກເຮົາແຕະຄວາມລຶກລັບ ຂອງການເສຍຊີວິດ : ຖ້າບໍ່ມີການເສຍຊີວິດ, ບໍ່ມີການຟື້ນຄືນຊີວິດ. ຖ້າຂ້ອຍເອົາມາ ຫລານ ສາວ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ເບິ່ງ almond rotting ໄດ້, ຂ້ອຍບໍ່ບອກລາວ : “ເບິ່ງ almond rotting ໄດ້”, ທີ່ສຸດ : “ເບິ່ງແລ້ວ ຕົ້ນ almond ໄດ້ ເກີດ ມາ”. ສໍາລັບ almond ໄດ້, ມັນແນ່ນອນວ່າເປັນ ເວລາຂີ້ຮ້າຍ, ແຕ່ almond ນີ້ເຮັດໃຫ້ຊີວິດ. ມັນປ່ອຍໃຫ້ໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າປະຖິ້ມ, ໄວ້ໃຈ .
ຕົ້ນໄມ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຕີບໃຫຍ່ .
ມື້ຫນຶ່ງໃນຂະນະທີ່ຍ່າງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຜ່ານຕົ້ນຫມາກໂປມ, ກັບຢູ່ໂຄນຂອງມັນຕົ້ນຫມາກໂປມຂະຫນາດນ້ອຍບໍ່ສູງກວ່າສາມຫມາກໂປມໃນຂະບວນການ ຍູ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງຂຶ້ນແລະໄດ້ເຫັນຫມາກໂປມເນົ່າເປື່ອຍຫ້ອຍຈາກຕົ້ນຫມາກໂປມ. I ເຂົ້າໃຈແລ້ວວ່າມີສອງຄົນເສຍຊີວິດ. ໝາກໂປມໜ່ວຍນີ້ຮັກແມ່ຂອງມັນຫຼາຍ ວ່ານາງບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຕັດສາຍບືແລະຍັງຄົງ clinging ກັບ ສາຂາທີ່ມັນເນົ່າເປື່ອຍໂດຍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຊີວິດ. ຫມາກໂປມອື່ນ, elle, ຕົກ. ນາງໄດ້ຮັບຄວາມສ່ຽງຂອງການຊອກຫາບ່ອນອື່ນແລະການຕັດສາຍບືແມ່ນ ລົ້ມລົງກັບພື້ນດິນ ; ນາງຕາຍແລ້ວ, ແຕ່ຈາກຄວາມຕາຍນີ້ໄດ້ເກີດຕົ້ນຫມາກໂປມ .
ທໍາມະຊາດສອນພວກເຮົາວ່າມີການກະໂດດ, ຕາຍ, ຕັດອອກ, breaks ໃນຈັງຫວະ, ການເຊື່ອຟັງທີ່ມີຄວາມຈໍາເປັນທີ່ຈະເຮັດດ້ວຍຄວາມຫມັ້ນໃຈເພື່ອຊອກຫາການກະທໍາທໍາອິດ, ການກະທໍາສ້າງສັນ .
133