دست سبک تو grignote les cordes chapeau soulevé d'habits noirs revêtue mon outrance marine mes doigts longs sur la sagaie terminale sans qu'opère l'instinct .
Jeux d'eau en légère déclivité papillotes et caramels de leur cristal dépouillés pour dents de devant étreindre le mou des nuits millésimées .
Décoction de ton sourire sous la couette chaude peuvent tourner les galaxies portées musicales en haleine de fuite feinte saltimbanque qu'une nuée efface si tôt si tard la mèche de cheveux sur l’œil trouble l'infini .
صدای زنده و قلب شیفته اخگر سوزان, تارهای کسالت را باز کن در آب های بومی خود شیرجه زدند آکورد ضروری نت های کم و دردناک گل من زندگی من ارتعاش ma ستایش نفس نفس من دهان در نفس نفس لطف من بر چمن لطیف به چهار اندام بدنت خیلی نرم پاره شده . "دوستت دارم, باید یاد بگیری که بگی من" (کریستین بابین)
نوازش نت برش بدنه دریا در افق یک آسمان دنباله دار.
ریزش مو شب چشمگیر حضور سوسو زن پرنده می گذرد.
شانه برهنه سایه کاج ها le visage tourné vers le ciel un collier de perles fines. De la tristesse dans l’œil les lèvres gonflées la lune virgule mon âme d'une guitare coquillage.
La ville au loin frémissante sarabande rentre ses chats il fait déjà trop tard.
Si lente si parfaite فقط در سحر tout retient l'ordre écru de mémoire.
Une île d'ailes élevées hors voyage de ciel et d'eau tel un enfant qui dort . Souvenir en place de Grève le col tranché aux vociférations des pauvres hères cherchant saigneuse remontrance . Insulte gommée au carré de l'oubli couverts mis à la brume montante . Émargent en toute légèreté les oiseaux errants que le profond du ciel éparpille .
Situer sur la carte cet immense souvenir از خنده و اشک تزیین شده, عاشقانه روزهای شاد .
رهگذر بیهوده قسمت برگشتی مقصد نامعلوم شانه به شانه .
در گیاهان معطر نزدیک منبع یک تکه دیوار مرموز از فراتر نگاه کن گربه سیاه می بیند سایه روح ها بطلان تمایزات ناهماهنگی جهان توقف جریان شعری ظاهری از استقبال در سکوت تفکر جایی که بلندترین شاخه درخت بزرگ است ترق در باد .
و اگر پنجه هایش را بیرون آورد در این مکان های ریشه جایی که قدرت ذهنی تبدیل به انرژی خالص می شود نگاه روح, این برای تشخیص نقض است, شکاف در این توهمات تبلیغات چیست, تبلیغات, ایدئولوژی, حتی علم و فناوری, عناصری که بدون عصب ترک می کنند برده مدرنی که شده ایم .
La fonction de la poésie est d'aller là où est notre chemin, avec persévérance, profondeur et foi .
Entre les praticiens d'un art débonnaire et la quête du " toujours plus au-delà du connu " n'y aurait-il pas le grain de folle sagesse qui nous fasse creuser au plus intime de soi le reflet du grand absolu, nous les aigles invisibles tournoyant autour de cimes invisibles ?
