Skref fyrir skref,
frá ferð til ferðar,
í sirkushring
que le sable encense
orðrómurinn lyftir tjöldum sýningarinnar.
litríkur inngangur,
hávaðasamt barnum,
hækkað ryk
af dýragöngunni,
ástríður sálarinnar
reist upp að tindunum í musterunum
að taka í sundur,
að hafa vit
og umbreyta.
Af blóði og litum,
trylltur grátur Erinyes
hafa eyðilagt landslag bernskunnar,
leirvarir linda
hafa rutt sér til rúms
með sementsstútum,
steinn varnanna hefur verið rifinn úr,
það er búið að klippa limgerðina,
fylltir skurðir,
silfurrefurinn
mun ekki lengur finna miðstöðina,
illur vindur blæs moldum jarðarinnar
í átt að þurrum steinsvölunum,
gamalt öskutré hvíslar síðustu ráðstöfunum sínum.
Nóttin kúr,
sálardúfur
yfirhangandi
brot á ástandi mannsins,
popúlískar lygar
koma í stað söngs skáldanna,
spor stríðsvéla
fylgdu járnskóm hinna loðnu,
himininn er að dimma,
jafnvel trén sem vestanvindurinn myndaði
leggjast í storminn.
Loftið er ljótt,
á grátmúrnum
lífsblöð
krumpuð og þvinguð
við liðum steinanna
þakið fléttum
verða andspænis hold
af handahófi tzimtzum.
eyddar hendur,
upp úr vösunum til að passa
klóra í gleymsku,
rúllandi augu
klipptu gildi andans,
sýrðum rjóma
trúðabrosförðun
síðustu göngur okkar.
Heiftin tekur við
að nóttu til,
í hljóði,
gert ljótt af vopnasendingum
slagsmál og hatur,
dappled með því að lyfta
nýja uppskeru,
gerast viljugur vitorðsmaður
af fáránlegri endurreisn.
Það eru opinberar jurtir
en vorin,
háskólajurtir
af kossi elskhuga
á víð og dreif
í leit að sviptingunni miklu,
brauðstykki
neðst á pokanum,
vatn í ciborium breytinganna.
Við munum hækka Sound of ricochets,
smásteinum kastað á ána,
aðgengilegt fyrir hælisleitendur,
að koma úr útlegð okkar.
332
