Sorte de lanterne aux joues roses Sourire étoilé éclaire les entrailles visage de dentelles saupoudré de lait tendresse contre l'épaule le chat s'enroule à ton cou. Arbre sans feuillage le rouge ronge les lèvres petit noyau sec que le regard accapare chevelure défaite d'un ventre mûr rousse démangeaison à porter devant l'autel la voix des filles sages en surplomb lunettes opaques d'une étreinte à genoux sur le sable visage contre terre pleure d'être pierre pieu étoilé dans les cieux d'une gymnopédie.
Ma fillema toute petitemon enfant éternelleCarmine de retourmon enfant des bleuetsque j'ai cueilli au ventre de sa mère. Puis frère vint. Et j'abandonnai le châteauau désir d'un autre hommene gardant que les membres éparsdont je reconstituai le corpsOsiris déchuquelques weekendsaffligé de ne pas avoir suconserver la chaleur du foyerentre mes mains inutilesfines poussièresque le vent porteau long corridor des remords. S'ouvrirent alors les portes de bronzequelques traces sanglantes sur les murs froidsمن پیشرفت کردم percevantles lumières tremblantes de l'autre rivepar delà les hautes futaiesde mes passions en déraison. Le train entrait en zone libreles freins crissaientdes jets de vapeurbrouillaient les fenêtres à tirant. Un silence vintdes corbeaux coassaientdes voix hurlaient. La ligne de démarcation passéeje sus que rien ne serait comme avant. Quelques intentions de guingoisne purent répondre à tes demandesde retour à la maisonécriture enfantine sur papier roseloin des regardsle long d'une route de montagnepartageant mes nuits d'insomnieétoiles et lune en provisionle chien collé aux basquessans jamais me retournerj'allai. Le tricolore ruban franchicourse terminéeau labyrinthe des errancesil me fallut retrouver la terre mèremixe des atomes prêts au recyclage. Je me lèverail'air sera fraisle cœur saignerales pas se feront pressantspour retrouver le compagnon émergeantle rappel à l'ordre mémorielmon ami le doubleme tendant la couronne de fleursma fille en mandorlema toute petitemon enfant éternellema bleuetteque j'avais recueillie au ventre de sa mèreun jour de joie. 351
Aux cornes d'appel galets jetés contre les portes d'airain la montagne fige la parole.
Équidistante des embrasures la mesure frappe d'estoc et de taille sans que l'ombre advienne. Il y a du sang sur tes vêtements les lacets resserrés feront marche forcée. Élève la lune à hauteur des griffes de l'ambre marin. Tes pas longent le rebord de la sente de petits cailloux dévissent les pensées dépassent de la musette.
Ronge ton frein sois le brimborion des nasses refluantes sois grand sous l'averse. Abjure et me viens Callune des prairies premières Offrande à saisir.
La nuit silencieuse pleine de livres tout autour ~ néanmoins je tousse. Le chat à sa place les petits enfants dorment ~ tic tac du réveil. Je baille et me gratte la peau fait chanter la lune ~ assis je contemple.
Escalatordes pesées en fenêtrese reflète l'hors tempsdes frémissements. Calque éphémèredes pensées jointesl'ordre orthogonalfragrances déployéesénumère les marchesd'accès à l'antienneclamée par les angesrefuge sanglédes anfractuosités de l'oubliles chaînes raclent la terred'outrances ad hominem.Un chantو بعد هیچی juste le suintdes bœufs à la tâche. 347
دوست جریان های ابیسال جهشی از زندگی در قلب آیا می خواهید تبدیل شوید صدایی در میان صداها تو که خیلی بیشتر از تو هستی شما که مسخ هستید در پالپ مشبک که دست له می کند فردا شدن.
بیایید از فورد عبور کنیم پر و شل بیایید خون و حس شویم اسب خونی از موج تا اقیانوس در چنگال آرزوها که باد اعمال می کند ریشه های یک نقاشی بومی ملاقات در لمس روز که سالک انکار و سرزنش کند از پدر به پسر دختر روزگار صادقانه پرشور باشید بر فرمت حافظه.
لبه کلمات در دروازه های زیرزمینی رایحه های خسته کننده que le vent porteرنسانس حکیم صداهای کودکی حضور عزیزم گیلاس در بهار که دندانه کروک دستکش در جیب از آینده ما زیر سایه درختان چنار در میدان کلیسای جامع نیش سرما atteignant le tréfonds de l'âmeبا ظرافت در میان علف ها یک نفس روی دستت در نزول خورشید همانطور که در گذر. 345
حرف هایی که به ما می رسد nous font être. آنها آنجا هستند, در دهان, روکش جوهر, و از نزدیک شخم زد. با این حال, مثل زنبور این میل به بودن, در جهت باد, نزدیکتر به شهد, ما را مجبور می کند à pousser la charrue, به طور اجتناب ناپذیر, jusqu'au bout du champ, فقط کلماتی که اتفاق افتاد. 344
صدایی از بین سنگریزه ها زود گرفته شده یک پیمانه عسل بر نفس باد می.
زن بزرگ لاغر پا به عنوان مجانبی مطرح شده است در برابر قلب هماهنگ. احساس مجردی نی های کوتاه جمع شده در حیله گر در حفره امواج خسته.
آرپژ گیتار همراه با سوء ظن رنگ های منقوش غرفه جلسات.
فراوان لب ها را پورپورین می کند از دوست من از جنگل صدایشان را از میان صداها بلند کنند. همه بادبان ها بیرون می روند به سمت لرزان از یک چشمه توسط نسیم شناور شده است.
