Au profond du lac le noir l'intime l'appel du mystère.
Habituée des berges la roseraie clapote d'aise résistant d'aller plus avant au large des sources que le vent suscite étrangement libre devant la bête aux lampées déraisonnables creusant mandibules sèches la cupule où broyer nos émotions.
Du dextre au senestre l'essuie-glace du regard écarte le visible de l'invisible sous le frisson de l'ecir. De potelés nuages ponctuent de leurs sourires lippus la pensée des clarines que l'écho accastille. Monte enturbanné d'effluves lacustres le hasard vrai de notre origine.
Prerë në kokë sytë e saj të mëdhenj prej fitili të zjarrtë i spikatur i shigjetave terminale ajo vrapoi jetën në këto malësi që formon era nga dorashkat e tij të leshta.
Musique de papier froissé sur l'étang ridé entre l'archange et le murex purpurine strangulation aux cloches du dimanche sans admonestation les pissenlits plein le sac en allant contre la berge elle roulait sa pierre. Un oiseau passa échancrant d'un sourire le sourcil des nuages.
Au bistrot de Brion il n'y a plus de mégots juste des bouquins et des mets aux herbes du Cézallier. La pièce est sombre l'agencement de bric et de broc laisse entrer la lumière par les fenêtres basses. Dehors entre l'ortie et la berce la table à pédale reçoit la liqueur.
duke fjetur Messalina brenda simfonive muza e dredhkës e stolisur me grim nxjerr fytyrën gri të mërzisë. Në zhurmën e cembaleve dhe të olifantëve kalorësi i Trencavel ndizet me një shpatë të zjarrtë tufa që e gllabëron. Këtu nuk ka fener pika e karabistouilles sipas pasionit vetëm një orakull inaugurues. Qëndro njeriu i vogël te callunes subjekt të dashur nga perënditë me butësi të pamasë i destinuar për të fluturuar. Njeri i vogël grua e vogël kthe orën varur të vërtetat e tyre sociale dhe planetare në hijen e një jete mërgimi. Në këtë rrjetë të pandashme mavijosjet vijnë në terma asgje per te thene përveç heshtjes. ( Qeramika nga Martine Cuenat )504
Në buzë të pyllit jeta jetën ndihmëse jeta si ofertë jetë plot miqësi jeta që thurin rrugën e saj dhe që asgjë nuk ndalet Një shesh gjelbërimi ku të shkelë një dhëmbëzim kaq i brishtë sesa vetë pamja vizatoni kthesat e së ardhmes Një pellg me ujë Të ketë ecur përpara drejt natës liroj shpresën e komoditetit të tij Mbetet një brazdë drite ku një boshllëk kor pa u kthyer prapa pa mollë sherri një bri butësie në zemër.
Qeni po vraponte sur le chemin des bergèresentre les fougères accoutumées. Navré de devoir frappernjë burrë kaq i pashëm në karotide. mami përballë ishte larguar en simulation d'être pressée de rentrer.Shiu thumbonte dhe shpoi fytyrën une brume nous recouvrait. Batica po rritej ne mund të dëgjonim shfletimin frapper les dalles de granite. Skeleti ishte i shkretë një marinar në varkën e tij të vogël i fortë i skalitur do të shihni një tarifë ancré entre les jetées du port. ( pikturë nga GJCG )502
Au prolongement du jour quand la nuit se fait profonde où le navigateur tremble devant les dangers qui l'assaillent il y a cette lumière cet oiseau qui annonce la terre et le soleil quand la connaissance est naissance que le jour est amour se gonflent les montgolfières en ascension gracieuse chalumeaux bruyants faisant fuir les oiseaux comme manne au désert quand la faim nous tenaille. Mesure-t-on les pas à faire affaire de temps affaire de regard portés en juste place jusqu'au soir ?
