e dua jeten time   
 me rrënjë të përziera   
 filtruar këtë dritë   
 në fund të korridorit   
 te pemët e mirënjohjes   
 et de puissance alliées.  
    
 Fluturat e ditës   
 tenja   
 në racat e tyre të sinkopuara   
 kërcenin mbrapa dhe mbrapa   
 ngjyrat e ndezura të Shpirtit   
 nën zhurmën e daulleve shëruese. 
     
 Gjunjëzohuni në prag   
 ajo zgjati krahët e saj të zhveshur   
 pëllëmbët e hapura   
 flokët e saj plot shkëlqim   
 duke fshirë copat e fundit të natës   
 que le baiser de l'aube rougissait.    

  
  542

Eperdu
për të vrapuar nëpër pyll
njeriu shpejt emocionohet
nën zhurmën e një briri
i shtyrë nga era
kush andej-këtej
tund majat e pemëve të larta
me një vështrim të gjallë
pika e trazimit
vetëm vallëzimi vigjilent
rojet e pragut
syri i të cilit bie
në të ardhmen e ndritur
nëpër shumë pasazhe
lëkura e tillë shtrihej mbi trung
goje me goje
e fjalëve ecru
fluturat e lehta
dorëzuar të nesërmen
përderisa ata e dinë
Koha e shfrytzuar
thuaj thjesht prit.
 

 540

   Këta të dy janë bërë që ta duan njëri-tjetrin   
 në mënyrë të rastësishme   
 e shpirtit dhe gurgullima e zemrës   
 arratisje me avionë të vegjël 
 Ambage pa pranga   
 krahë krenarë   
 kryqëzimet e këmbëve   
 poetët vëllezërit tanë   
 baballarët tanë bijtë tanë   
 e kapi në qiell   
 fëmijët e qetë të jetës së thjeshtë.      
 
 Passant   
 hiq kapelen   
 ka cilësi të mirë atje nën humorin vjeshtor
 shumë heshtje dhe miqësi.   

   
  539

 Në kufijtë  
 e kërkimit dhe e dyshimit   
 ekziston kjo pritshmëri,   
 qartësi në ardhjen e saj.      
  
 Retë mund të shkërmoqen,   
 erërat nuk mjaftojnë më,   
 ka edhe valën e zemrës   
 qui fait vaciller l'être.      
  
 Shiu që bie mbi lëkurën e vajit   
 në kontakt me lëkurën e zhveshur   
 elektrizojnë ndërgjegjen   
 të jetë përtej nxehtësisë së kafshëve   
 dhe poshtë botës.      
  
 Asgjë nuk ndodh si më parë   
 lopët vazhdojnë të kullosin   
 le chien est assis entre mes jambes,   
 je suis adossé au talus de pierres,   
 tous deux sommes de garde   
 pike pas pike e kohes qe berat.      
  
 kthehu nga deti   
 mbulesat e fëmijërisë.      
  
 Ne duhet të largohemi   
 për të mos u kthyer,   
 i laguri dhe drita martohen,   
 nesër do të jetë ylberi.      
  
  
  538

   Nëna ime e vjetër   
 nga vinte ajo   
 Nuk e di   
 ndoshta nga ky tren   
 mbi viadukt   
 pastaj përsëri në ferr me motrat   
 pa Marinë   
 të braktisura në çarçafë të ndotur   
 i ofruar terrorit.      
 
 Babai im i heshtur dhe i dashur   
 u ngjit pas gruas së tij    
 si trapi i Meduzës   
 duke vrapuar i lumtur   
 pas karrocës kur largohet nga stacioni   
 në pluhurin e Montamizes   
 pastaj duke u mbështetur në një kashtë   
 i binte borisë.      
 
 Ata kishin një fëmijë   
 duke i ftuar ata të martohen   
 fëmija i bukur i pranverës   
 për të kompensuar hyrjen në luftë   
 në fund të rrugës midis grurit   
 duke mbledhur lule misri dhe lulekuqe   
 në butësi dhe urdhërim   
 që fati të ndodhë.      
 
 Emri i tij do të jetë Gjon   
 si ai xhaxhai që vdiq i ri   
 liruar nga llogoret   
 dhe gripin spanjoll   
 se duhej të rimishërohesha   
 erdhi pesë vjet më vonë   
 në hijen e hedhur në prag   
 në gjyshe Danub.      
 
 Çfarë di unë ?   
 Nuk e pashë kurrë   
 por une e besoj.      
 
 Pastaj erdhi një vajzë   
 të cilës Lulu i dha emrin e saj    
 qielli i qiellit   
 dëgjuar në planeze   
 në parajsën verore të Auvergne-së së njohur.      
 
 Kur lind më i riu   
 ishte përmbysja e madhe   
 harresa e hovelit të Grenelës   
 nëna jonë e egër nuk ishte më e mërzitur   
 për të drejtuar të ardhurat e papritura të fëmijërisë së tij   
 larg bombardimeve   
 ajo u ngrit përsëri në këmbë   
 riorganizoi disa pjesë të enigmës   
 dhe e solli Fifin nën jastëk.      
 
 Ata nuk shkuan më tej   
 punëtorët e burimit tonë   
 ndërtuar mbi rrënojat e familjeve në mërgim   
 pushojnë jashtë skenës   
 nën yjet e një qielli të gjerë   
 se nuk është e kotë të meditosh   
 në mbrëmje kur RER tund varret.      
 
 Ndonjëherë në krye   
 tre pika të ndritshme po na shikojnë   
 prapa garës së reve   
 të vdekurit tanë këndojnë   
 të gjallët shpërndahen   
 në mënyrën e tyre të jetesës   
 fryn thashethemet e një tornadoje   
 që era e ngre   
 në rrugën për në Frugères   
 si tërheqja e Boches nga Mont Mouchet   
 paketa e tyre është realizuar.   
 
 Është koha për të shtrirë mbulesën e tavolinës   
 në barin e Pradou   
 për të sjellë enët   
 në shportën e madhe prej thurjeje   
 pa harruar verën e zezë të nxjerrë nga fuçi   
 qeshni dhe flisni me zë të lartë   
 ndersa femijet dreqin   
 le të përgatisë kamerën kumbara
 dhe ai gjyshi firmos me kryq   
 fundi i byrekut. 

          
  537
 

  janë afruar   
pranë ahut të madh   
për të fshirë stinët   
duke u kthyer në vitet e kaluara.      
 
Ulur rreth trungut   
për të soditur gjethin e lartë   
kanë kujtuar   
gjurmët e derrit të egër.      
 
Pastaj u lut   
që shiu të kthehet   
nën kërcitjen e baltës   
gjiri i mbrojtjeve përfundimtare.      
 
pyeti   
të asaj që po bënin   
dinosaurët miqtë tanë   
për të rrëzuar pemët e larta   
ndërsa fusha e pamasë   
bruissait des cavalcades   
hijet e përfunduara   
jashtë kullotave të zakonshme.      
 
orë me pika   
vetëm hije dhe dritë   
shtrembërim me frymë të hidhur   
urdhri dhe protesta   
të vëllezërve tanë pasardhësit   
i dehur nga jeta që do të vijë   
dhe vrapim nën pyll    
drejt hapjes së rrethuar me kalli   
dalin jashtë   
guri i fundit.      
 
 
 536

 
   Mbyll operculum e whelk   
 në rërë   
 me flluska sapuni   
 përkëdhelje e kohës që kalon   
 në zgavrën e valëve të lodhura   
 pranverë e rreme   
 vrimat e hundës të zgjeruara   
 çfarë ka marinsat ahanantes   
 dora prek ngritjen e vellove   
 nën oborrin e tendosur   
 nota metalike e pianos   
 heshtje e egër   
 bredhje e urtë   
 para se të vinte engjëlli   
 me një fytyrë dinak   
 nën shiun e petaleve   
 që era shpërndan   
 një mijë puthje në ankand   
 për pëllumbat e vjeshtës   
 grumbullim mangall   
 në fund të grantit   
 fluturimi i qartë i asaj që ishte.         
  
 vdes e bardhe jeton e zeze.      
  
  
  535

   Në ballin blu të fëmijërisë suaj    
 nëpër kalimet e errëta të natës   
 një sy u ul   
 pellg i vogël me ujë të kripur   
 në buzët e tua të valëzuara   
 le të fryjë era   
 përkëdhelje e brishtë   
 për të krehur flokët kafe   
 në bazën e qafës   
 dhe kryqëzojeni me një gjest   
 fundi i universit .

 O gruaja ime me ijë të fundosur
 shtrigë e shtirur   
 valle e rrumbullakët   
 në kurorëzimin e vjeshtës   
 Unë të nuhas   
 dhe humbas veten në labirintin e krahëve dhe këmbëve të tua.   

   
  533

   E mbështjell qilimin e lutjes   
 jashtë natës së errët    
 asnjë pretendim   
 vetëm muzika e diellit të bardhë të vjetër   
 ky dashnor me shpinë të fekonduar.      
 Unë qetësoj aromën time   
 pa thyer vezën e bardhë   
 në gjurmët e dogmës   
 larg kodimit cerebral   
 përndryshe pak aplikantë.      
 I dalloj esencat delikate   
 në mes të mendimeve të ndyra   
 dhe e kthen zhurmën në muzikë të brendshme.     
 Jashtë jetës së përditshme   
 pika e transformatorit.    


  534