Është babai që zgjohet natën    
 për të qetësuar fëmijën.        
  
 Është lulja që në vazon e saj    
 krijon ujin e etjes së tij.        
  
 Është përtej të thuash po    
 do të thotë se po të pres.        
  
 Është pagjumësi ai që mirëpret natën    
 pa dyshimet e ditës.        
  
 Ky është rendi metonimik    
 nën ombrellën e harresës.        
  
 Është hija e kujtimeve    
 në një ditë të kthjellët vere.        
  
 Është gëzim i qafës dhe i qafës    
 heshtja e takimit.        
  
 Po shkon jashtë vendit    
 kur gjithçka përputhet me palosjen.        
  
 Është duke u ngritur në një karrige    
 duke bërë klloun në publik.        
  
 Është duke u martuar me kërpin dhe miun    
 në pëllëmbën e dorës.        
  
 Po hidhet në ujë    
 kur kalon vizioni.        
  
 Është rrota që rrotullohet    
 kur bërthama plasaritet.                
  
 Është kënga që ngrihet    
 si flaka në vatër.        
  
 Është letra e thërrmuar    
 që koshi e pret pa keqardhje.        
  
 Është pika e ujit    
 e cila zigzageon në xhamin e mjegulluar.        
  
 Është të dëgjosh fjalën e tjetrit    
 pa përplasur krahët.        
  
 Është të heshtësh    
 kur zhurma e shkëmbimit rritet.        
  
 E mbron fjalën e vogël nga asgjëja    
 që del i dridhur nga kushedi nga.        
  
 Po mbledh mollën    
 pa u detyruar.        
  
 Është duke ecur drejt     
 drejt stuhisë së paarsyes.        
  
 Është duke rigjurmuar hapat e tu    
 kur nuk ka asgjë për të parë.         
  
 Është duke u shtrirë    
 për të marrë bojë shkrimi.        
  
  
  
 573