Gaël Jean-Claude GERARD var prófessor í sagnfræði og landafræði, fyrrverandi, Gestaltmeðferðarfræðingur og ljósmyndari.
Hann er líka skáld og sem slíkur orðinn orðaskipari, í blíðu, í frelsi og í leit að sannleika. Ljóðræna látbragðið er aðeins hægt að hugsa sér á leið einverunnar, kröfu um form, af krafti í þeim skilningi að fara fram úr sjálfum sér, léttleiki í nálgun, auðmýkt í líkamsstöðu og þrautseigju í viðleitni.
Skáldið er ekki til staðar til að fullnægja sjálfinu sínu né til að láta undan einhverri hefðbundinni mynd. Hann er byltingarsinni að því leyti að hann sópar í burtu reglu og virðingu á venjum síns tíma.. Hann er hefðarsinni í þeirri virðingu sem hann sýnir öldungunum sem lögðu slóðir ævintýranna., stundaði háflugsæfingar í áhættutöku nýjunga, creusé les tunnels de l’ombre intérieure et lancer les ponts de la rencontre rugueuse avec autrui en franchissant avec force et détermination les vallées de la facilité.
Skáldið elskar lífið. Gleði og sorg eru brauð og vín hefðbundinna brota hans. Hann ber engum ábyrgð. Það skiptir ekki máli þó við hlæjum á bak við hann, hann ber grímu leikara hins forna leikhúss sem einir hafa heimild til að ræða við guðina.
Og ef stundum er hundunum sleppt, að orð hans fari fram úr honum, hann lætur hana sleppa í átt að óþekktum og villtum löndum til að reyna síðan að yrkja með inn- og útúrdúrum þessa friðþægingarflakks, ó svo nauðsynlega í þeim tilgangi að hreinsa úr hjartasorg hennar og milda gleymskuhindranir sem hún er dregin til, krafti og innsæi..
Athygli hans beinir honum að brúnum, ófyrirséðum hlutum, des intersignes, þessar hliðstæður, eldspýtur. Skáldið getur aðeins verið nýr flugherji, hjartans handverksmaður sem enn hefur ekki allt verið sagt fyrir.
Orð hans eru glóð þegar kalt er og ís þegar veðrið er óveður. Orð hans taka hann til baka, hjartsláttarónot, gífurlegur, renna, væla, geignent et clament sa foi en l’humaine condition pour ensuite s’adoucir devant la tenue des “Mystères”, skrifstofur og helgisiði sem fá hvíldina af vermilion tungumálinu að svína af sársauka og vellíðan, tungumál druidanna, tungumál guðs, fáheyrt og hugmyndaríkt tungumál questors hins algera.
Le mots n’ont pas de sens s’ils ne sont pas vécus intimement, s’ils ne sont pas pesés à l’aune de ses douleurs, eftir mælistiku eilífrar æsku.
Sjón hans er millimetrísk og heimsendalaus. Le temps et l’espace, bien présents au demeurant dans son existence quotidienne, sont intégrés dans son tempérament globalisant. Tout est là, à portée de perception, à portée de plume et l’agencement des éléments qui le bombarde par temps de chute de météorites devient à froid affaire d’acceptation, de discrimination, d’effacement et de rangement bien plus que de hasard. D’ailleurs pour lui, le hasard n’existe pas et ce qu’on appelle rencontre fortuite, coïncidence, paradoxe, synchronicité sont des traces mnésiques affluentes du passé et promesses d’un avenir imaginé marquées de la vision, du sceau de la réalité.
Les sons et les couleurs, les rythmes, les musiques et le sens même des mots sont le tutu des danseuses de l’Opéra du temps d’Edouard Degas. L’arc-en-ciel des impressions mijote en de multiples possibilités que l’avidité de l’expression ne sert pas. Le poète attend, il patiente assis sur son céans guettant l’ouverture d’une fenêtre de lumière dans le nuage de poussières qui l’aveugle, qui l’encombre, le complaît et par lequel il respire. Alors il jaillit, il naît, il voit.
Le poète n’a pas de pierre où reposer sa tête. Les étoiles lui tiennent lieu de bougies de Noël. Son engagement est ailleurs. Son sommeil est plongée en apnée. Et quant l’aube point, elle n’a pas toujours les doigts de rose. Les remugles sont là et l’enfant qui naît alors est marqué par le trait de la souffrance. Il est alors possédé par le désir inexpugnable de connaissances et l’obligation de clamer ses rencontres en beauté – mandorles de son onde porteuse – haut et fort à la face du monde des humains tout autant que dans le désert ou dans l’absolu. L’enfant-poète se laisse sculpter par ce qu’il n’est pas encore et son entendement ne peut être qu’une expérience poétique et métaphysique.
Son père, sa mère, ses fils et filles sont le jeu d’une filiation que la coupe levée haute sur le parvis du temple honore aux quatre vents de son destin l’appel de la nuit, dagsins, de l’amour et de sa finitude.
Það er engin framtíð nema ganga pílagríms sálarinnar á Vetrarbrautinni.
Ef hann man, það er bara til að giftast með tímanum, með fuglinn á trénu, bros annars manns, frá annarri konu, af barni, með þrumunni sem dynur og rigningunni sem nærir það. Tími fyrir allt. Það er tíminn sem líður. Hann er fuglinn á greininni, hann er þruma og rigning. Hugleiðingin um árstíðirnar sem snúast um hann gleður hann. Frjósamlegt par sem skáldið myndaði, þessi spámaður-barn-handverksmaður, en contact avec son environnement.
Alors le silence peut s’établir, un silence fait de l’effacement de l’œuvre. Un silence au profond de notre univers qui continue sa course, inexorablement.
Hérna, sur le site ” regardauvergne – la présence à ce qui s’advient “, des textes et des photos sont associés.
Les textes ont des saveurs variées. Certains sont des synthèses et réflexions sur des sujets actuels et les perspectives de recherche qui animent notre monde d’aujourd’hui. D’autres sont plus personnels et traitent de mes tentatives pour faire sens dans mes relations. Et surtout la plupart d’entre eux proviennent de ce qui s’advient en résonance poétique dans l’ici et maintenant où je suis. Au travers de ces derniers il y a jaillissement de la présence sous une forme multiréférencée et même ébouriffée qu’une certaine conformité de clarté et de rigueur dans l’expression phrasée ne saurait que partiellement convenir. Blæja verður alltaf eftir. Slæðu sem hægðin sem nauðsynleg er til að afhjúpa hreinsar hvers kyns rölti.
Myndirnar koma úr pallborði sem áður var myndað í glaðværu ráfi göngumannsins, knúin áfram af umhyggjunni að fylgjast með, að þurfa að, að finna, að koma í ómun og þjóna ljósmyndahlutnum í ramma úr strúktúr, af efnum, af ljósum, rúmfræðilegra meginreglna og tilfinninga til að sniðganga orðagluggann sem við fáum of oft. Myndirnar kalla á þögn.
Tenging ákveðinnar myndar við ákveðinn texta er dularfullur. Það fellur ekki undir myndlíkinguna þótt stundum geti komið upp ákveðin offramboð, með fínleika og húmor. Myndin og textinn mætast og úr snertingu þeirra getur komið fram þriðja vídd, þriðjungur innifalinn, annað eðli sem kallar okkur til endurkasts íhugunar. Það er í gegnum þetta þarna á milli, dans cet espace vierge de piétinements où surseoir à l’arrivée d’un sens hâtif qui peut scléroser l’entendement , að við opnum hjarta okkar og leyfum fundinum við hjarta hins. Frískt loft gefur okkur síðan hugrekki til að vilja lifa meira og varpa okkur í undrun..
hittumst, við skulum vera boðberar fegurðar. Það gæti verið að múrarinn sem við erum þurfi á hverjum steini að halda til að byggja upp þessa nærveru eins og enginn annar : ást, ástar huggari, sem sá sem sér um hinn og sá sem byggir framtíðina.
