Categorie Archieven: Jaar 2021

Rêve incandescent

Ô rêve incandescent   
du fond des forêts sombres   
une flamme s'est levée   
pour chanter à nouveau.      
 
La rose et le lilas   
sur les berges herbues   
j'ai pris ta main   
et les peupliers se sont tus.      
 
Sagement éconduit   
d'un sourire triste   
sans que la voix tinte.      
 
Même les nuages    
entre ombre et lumière   
ont éveillé d'innocentes fraîcheurs.      
 
 
791      
 


Tant et tant de mots

Tant et tant de mots   
sortis de l'ombre   
par la peau du cou   
forment guirlande   
que le ciel en ses instances   
fait cliqueter d'un sourire soustrait.      
 
Brise de mer   
sur le lagon des offrandes   
bij zonsondergang   
alors que les flonflons de la fête   
mènent grand train   
juste un trait de lumière sur ton front.      
 
La croix des croyances   
postée à la croisée des chemins   
engage à manger des fruits de saison   
sans raison   
et d'allumer le feu de l'été   
des sept épis de blé accompagné.      
 
Au séchage des linges sur le pré   
en sainte survenue ascensionnée   
est arrivé le temps de la fissure initiale   
op de klaagmuur   
ce frisson des petits papiers pliés   
à l'encre sympathique endossée.      
 
Hommes et femmes du dernier passage   
sous l'œil d'une étoile naine   
je vous ferai mirobolantes oreilles   
avec ce regard bleu roi    
et les joues avenantes   
d'une conscience nouvelle.      
 
 
790

La maison des vivants


La maison des vivants   
rassemble les sages autour des morts   
et quand les morts sont honorés   
le dernier mot raille la vie.      
 
Honorer la personne   
louanges enrubannées de peu   
pour les super humains   
a goût de dérision.      
 
Endormir un enfant   
quand la nuit tombe   
propose l'histoire   
de la fin d'un amour.      
 
Partir   
que dire sans la jolie fiction   
dont les adultes se repaissent   
à leurs côtés l'ombre d'un doute.      
 
 
789   

La chemise est sèche

 

Deze morgen    
la chemise est sèche   
même que les parties usées
luisent au soleil.    
  
 Sans injurier le temps qu'il fait   
 sans poser de questions   
 de magistrale manière   
 nous étions tous au fond du gouffre.      
  
 Primordial soucis   
 la vie mènera à terre   
 cette fraction qui touche à sa fin   
 sous le coup des certitudes.      
  
 Finissons-en   
 prenons le fusil   
 le grand feu   
 anéantira le feu des syncopes.     
  
 A trop ensemencer les parures de l'oubli   
 la porte se refermera sur notre passé   
 pour sans soupçon et avec bonheur   
 aménager en H.L.M.      
  
 Le combat est digne   
 au regard de quelques-uns   
 sans surprise devant l'ennemi   
 sans mettre trop de temps à mourir.      
  
 Encapuchonné de détestation   
 à la merci des coups de sang   
 ils ont gravi la montagne   
 pour clamer l'utilité de la lutte.      
  
 Au bric-à-brac des pensées vieilles   
 séjourne en catimini du sel de la mine   
 plongée en ses eaux troubles   
 la gueuse aux crocs blancs et lèvres marines.      
  
 La langue ne déchire plus   
 point de clameurs   
 l'éternité balaie devant sa porte   
 un reste d'envies et d'ambitions.      
  
 Entre la pauvreté et la richesse   
 une vie douce et sobre   
 vécue avec affabilité   
 l'air sain des lendemains silencieux.      
  
  
 788
   

La femme du germoir

 

 Au ciel des oies sauvages  
 à la pointe des zébus sages    
 j'ai survolé la lande dodue   
 sans savoir où je me suis rendu.      
  
 Glacé, le gilet ouvert   
 fallut monter à l'escatoire   
 faire des bras et des jambes   
 grand cas de l'air du large.      
  
 Parler américain   
 sachant qu'à dos de chameau   
 le trajet s'amenuise   
 tant le sable du désert est profond.      
  
 Silène gras extrait de l'ornière   
 pas plus tard qu'hier   
 fait que sortent de l'ombre   
 les idées noires.      
  
 Au partage sécuritaire   
 des éclats de voix    
 seul à bord   
 j'accueille la femme du germoir.    
  
 Pour s'enfuir   
 touches blanches   
 sur la folie du plaisir   
 le muguet entre les dents.      
  
 Inverser son regard   
 appeler cause ce que nous qualifions d'effet   
 s'attribuer la responsabilité de ce qui nous arrive   
 nous invite à vider notre sac.      
  
 S'accrochent aux bonbons ronds de l'accordéon   
 les flammèches dévorantes
 de l'outre-mer   
 des navires de guerre.      
  
 Habiter là, quelle miséricorde   
 alors que l'aube s'apprête   
 pétrifiant le pèlerin   
 de se remettre en marche.      
  
 D'eau et de feu   
 binnen bereik van kinderen   
 s'élèvent au parement du portail   
 l'ail des ours du mât de misaine.      
  
 Clamer ici ou là   
 la rencontre avec l'imprévu   
 de matière ceint   
 au médaillon des remises en question.      
  
 Changer de voie   
 pour de la dégradation des milieux de vie   
 faire chemin de rêve   
 aux senteurs océanes.      
  
 A point nommé   
 quand les navires sortirent de la brume   
 je vis le clepsydre se vider   
 d'un suintement leste de conscience.       
  
 Paradis retrouvé   
 lèvres soulagées   
 le rire raisin sur tes seins   
 délicate entrée en patience.      
  
 Et le soleil prit tout   
 sans penser à mentir   
 que même les fusils démodés du mur des fusillés   
 devinrent fleurs de printemps.      
  
  
 787
   

L’auréole

 
 
 Je l'avais laissée en bout de table   
 elle chantonnait   
 et la lumière irradiait.      
  
 Un simple coup de fourchette   
 comme broche de grand-mère sur son corsage   
 et tout était dit.      
  
 Je vins chez elle   
 elle était avec un compagnon   
 j'étais avec une compagne.      
  
 Les jours et les années passèrent   
 pour la chose ouverte  
 faire patte douce sur l'ouvrage.      
  
 L'animal-maître qui attend   
 trop de trop   
 ne peut transmettre son enseignement.      
  
 Si ce n'est   
 au milieu des puissances apaisées   
 racler le fond du chaudron.          
  
 Pour chuchoter à l'oreille   
 attendre et écouter   
 un haut degré de transformation intérieure.      
  
 L'auréole   
 cette forme que revêt la rencontre   
 et traverse la création.      
  
 La connaissance   
 la destinée   
 une force.      
  
  
 786 

Het regent voorgoed

 
 
 Het regent voorgoed   
 un rideau dru fait danser les feuilles du cerisier   
 et l'herbe je l'entends causer si parfaite et si jeune   
 voor het applaus van het huis met oude tegels.      
  
 Elkaar negeren maakt een grote plons   
 wanneer de dichter zijn lied aanpast   
 wordt een pizzaverkoper   
 eten terwijl het nog warm is.      
  
 En als de ander betekent dat je een beetje aandacht hebt   
 stolt niet zoals gelatine   
 waar individualiteit vervaagt en persoonlijkheid vertrapt.      
  
 Laten we een echte bron van liefde zijn   
 in eenheid met vrouwen en mannen met een goed karakter   
 laten we in eenzaamheid een volbracht geweten zijn.      
  
  
 785  
 
  
 

Het paard met bogen

Het paard met bogen   
onder de Garenne seringen   
vervolgde zijn weg   
druppel voor druppel uit een opkomend geheugen   
zonder de wind   
met het sterbericht   
waar alles zal verdwijnen   
zonder de wind   
de streling en het machinegeweer   
het samenstellen van de genealogie   
op de grond van sterrenstelsels.      
 
De capriolen zullen verdwijnen    
en zelfs de teksten   
zullen herfstwijnstokken zijn   
oversteken van het Bois de Vincennes   
naar de metro zonder dat de wind waait   
bij opkomend tij   
bemost met een lichtgevend schuim   
stof dat de ouden zaaien   
voor de staldeur   
binnen bereik van kinderen   
die de draaimolen mickey laat springen van vreugde.      
 
 
784

De dienaren van het groeien van het zijn

 
 
 Laten we een beetje scheel kijken   
 op het graafschap van onze liefdes   
 volledig in dienst   
 dat de zon opkomt in de energie van de blik.      
  
 Laten we de boodschappers van de goden zijn   
 wij de sprites van de trance   
 de toorndragers van onze tijd   
 zintuigen ontwaakt verondersteld.      
  
 Laten we lopen op de brandende sintels van onvolledigheid   
 wij mannen en vrouwen met zware lasten   
 dat zelfs het onverwachte stimuleert 
 wanneer komen de onevenwichtigheden in te halen?.      
  
 In de ingewanden van de schaduwrijke aarde   
 waar het grote vuur van instincten   
 enkele gewetensbarstjes tegenkomen   
 doof de haard van loze beloften.      
  
 Het verkeersgebied verlaten   
 de dichter getekend door de woede van de beproevingen die hij heeft doorstaan   
 transformeert op magische wijze rommel   
 zorgen voor het collectieve welzijn.      
  
 Bespot de waarden niet   
 en de herinneringen aan de wereld ervoor.      
  
 Veracht het werk van kleine handen niet   
 werken in de smeltkroes van educatieve uitzendingen.      
  
 Laten we de wevers van de dag zijn    
 wanneer de eerste wind de tarwe vers streelt.      
  
 Laten we de fabrikanten en de pipers vermijden   
 lege buiken naar ellende en verdrinking slepen.     
  
 Laten we aan de rand van de gemeenschap blijven   
 de houders van de fakkel van waakzaamheid.      
  
 Laten we nederig en aanwezig zijn   
 de dienaren van het groeien van het zijn.      
  
  
 783
   

De zwaaiende handen

 
 
 De zwaaiende handen   
 op de rondingen van de slaap   
 leeg de vijver van zijn kleivissen.      
  
 Drie kleine bochten en dan weg   
 het leven van onze broeders   
 overgeleverd aan een vasculaire scheur.      
  
 De goede deal kan niet worden geruild   
 zij is daar   
 op de top van jezelf.      
  
 Gras, kruiden, plant   
 bij zijn deur buk je gewoon  
 zodat de eolyre rinkelt.      
  
 Op de bevroren vijver vordert het kind   
 voorzichtig de vloeistof in hard    
 duurt maar een moment.      
  
 klop klop klop ik ben het   
 Ik hou zoveel van je   
 dat ik je vergat te vertellen.      
  
 Het moment komt   
 waar de huid rimpels   
 tandeloze kaak aan de voorkant.      
  
 Filer bon trein   
 zittend op de springstoel   
 groen en onrijp.      
  
 De delen van jezelf die je niet kent   
 en wie heeft je pijn gedaan?   
 als de wind waait.   
  
 Zet ze in capilotade   
 aan de pinnen gehangen   
 de morgen die zingen.      
  
 Geen vader meer, geen moeder meer   
 niets dan het lawaai aarde   
 wanneer de ooievaars passeren.      
  
 opstaan ​​terugkeer komen   
 een nest onder het dak   
 een zwaluw tussen jou en mij.      
  
 Slepen en zwavel   
 we staken de lont aan   
 om de pagina om te slaan.      
  
 Vliegen in de wind van beeltenissen   
 wat is er eleganter   
 dan de glimlach na de liefde.      
  
 Doe mee en volg het voorbeeld   
 op het jaagpad   
 op elke leeftijd overal.      
  
 Die stenen daar   
 deze woorden zijn beelden   
 om het huis te vinden.      
  
 De klok tikt zijn seconden   
 in de stilte van de nacht   
 dat de verliefde dichter beschrijft.       
  
 Scheuren in de muren   
 waar de hagedissen gaan   
 verfijnt zijn perceptie van kunst.      
  
 Mopperen is niet gemakkelijk   
 het duurt de niaque   
 met schoppen naar de hemel.      
  
 Haast je naar huis   
 Mama zal er zijn bij het houtvuur   
 om zijn verbena-thee te drinken verplicht.      
  
 Sporen van de woorden in de verse sneeuw   
 licht het baken van parels bevatte   
 in de hoed van de plunderaar.      
  
 Deuk de pagina   
 laat afspelen hervatten   
 als de wolf er is.      
  
 volg elkaar gelijk monteren   
 vreugde en verdriet   
 in ontzag capaciteit.      
  
  
 782