• 

  Er það ekki að segja “öi” ?

Oui au changement, à l’inconnu, à la séparation, à notre cohérence, à notre peur .

Et ce ne sont pas des choses auxquelles on s’habitue !

Un saut dans le noir, une rupture, la rencontre avec ses animaux intérieurs, une descente dans la solitude, dans la dépression, restent un saut dans le noir …

Le risque est réel : c’est quelque chose de vital, c’est notre peau, notre raison d’être, notre normalité qui se jouent !

Une incursion de l’insensé. De ce que nous ne comprenons pas, de ce que nous ne maîtrisons pas .

Og þó …  Il suffit d’un petit mot …  d’une simple intention …  pour changer le cours des choses ; devenir un passe-muraille, se découvrir un corps et une âme qui traversent le désespoir et le béton, snerta dauðann sjálfan án þess að deyja .

Það er án ábyrgðar sem við tökum áhættuna af hið óþekkta, að við hoppum í myrkrinu, að við faðma hvað meira en allt annað hræðir okkur. Og það er á þessum tímapunkti sem sagan vippa, að við gætum ekki hugsað okkur að geta stigið fæti inn í tómarúm án neta ! Svo er það ” viðsnúningur. “

Jafnvægi í engu !

Uppgötvaðu þá að tómið er fylki allra fæðingu , að skugginn sé fylki ljóssins , þögnina fylki sögnarinnar , fylkis efasemdir trúarinnar. Að það sé heimur á bak við heiminn, a skynjun á bak við skynjun. Stormurinn fellur okkur á strönd Óþekktur, Langt umfram “Ég er ómögulegur” hvar á að fæðast í alvöru .

Og ef það væri skilyrði fyrir þessu öllu : víkja frá sporbraut sinni ! Farðu inn í blinda blettinn. þar sem þú getur ekki séð .

047

 Le “meðvitaður líkami”, skynfæri okkar, eru eins og endir segl skip, viðkvæm bar .

Þegar ásinn á mastur, þyngd kjölsins, endurstilla kynni þeirra við himininn, við elskum hvort annað – ekki án sársauka og ekki án áhættu ! – en án þess að villast .

vertu á réttri leið, árvekni andardráttar. jafnvægi á bátnum, blása upp seglin aftur … Dreifa veru, hlaupa með vindinum, hagstæð eða andstæð .

Styðjið okkar skel. Giftist hvorum, hans eigin ráðgátu, sameinuð og örugg, hlið á móti hlið .

Farðu og komdu á milli ölduarmanna, renna í kvið hafsins …

Að festa sig í miðju kjarna hlutanna. Í þörmum, í hjartanu ! Hreyfing og hvíld .

Sjálfir skráð í hreyfingu og hvíld alheimsins .

046

• 

 Blóm í miklu magni
 frosinn af myndinni
 fjögur ár þegar
 grasflöt í Bretagne
 fegurð sem aldrei dofnar
 viðloðandi minningar
 á fullu sumri
 við vorum að koma aftur af markaðnum
 það var í Tréguier
 við áttum stefnumót með vinum
 og umfram allt það
 biniou og bombarde tónlist
 tilkynna lykt af kræklingi og frönskum
 það var rólegt
 líkami okkar var sársaukalaus
 þá tóku bjöllur basilíkunnar að hringja
 örugglega brottför hjónabands
 hrísgrjónum hent
 og fyrir hápunkt
 vönd brúðarinnar
 kastað yfir fyrirtækið
 og sameinast blómunum ógrynni
 frosinn af myndinni
 í fjögur ár núna
 grasflöt í Bretagne .

 041 

 Í rólegum gárum árinnar
 útboðsbankarnir bjóða
 til venjulegs göngumanns
 maríufylgið við innganginn að musterinu .

 Beygðu þig yfir góðu laufgrænu álfana
 láta aftari skugga þeirra kasta fram frjókornum sínum
 meðhöndlun fyrir dýrgripi úr kyrrlátu vatni .

 Skógurinn á brúninni
 skuggi leyndardóms yfirferð snillinga þessa staðar .

 Að halla sér á brúna
 lyktin af blautri nóttinni fara yfir bröndina
 og grafa í andlitið umhugsun um gerðir .

 039 

     Í dæld hússins
 þar sem eggið táknaði
 töfraljómi sveppaeggjaköku
 í fricassee þýðir
 pour que les hommes rajoutent de l'ail
 les femmes elles ramenant les fines herbes du jardin
 pendant que les enfants chantaient à tue-tête
 "six kilomètres à pied
 ça use ça use
 six kilomètres à pied
 ça use les souliers."

 039 bis 

     Í dæld hússins

où l’oeuf représentait

l’éclat magique d’une omelette de champignons

en fricassée s’entend

pour que les hommes rajoutent de l’ail

les femmes elles ramenant les fines herbes du jardin

pendant que les enfants chantaient à tue-tête

“six kilomètres à pied

ça use ça use

six kilomètres à pied

ça use les souliers.”

039 bis

• 

 Hugmyndin út úr tíma og rúmi.

 Andinn er það sem ber, breyta, koma hugmyndum í framkvæmd. Il est l'apport extérieur dont on ne sait d'où il provient, og sem getur jafnvel komið innan frá.

 The Real er leikmynd allra "hlutir" sem eru til ; hann er hluturinn sem inniheldur og bindur og útfærir alla þessa hluti. Það er blönduð settið sem virkar.
 
Það er enginn raunverulegur án hugmyndar þar sem það sem er raunverulegt hefur endilega form : hreint formleysi er ekkert. Upplýsingarnar eru á þeim tímapunkti að flækja snertingu við málið eins konar subliminal drif sem kemur annars staðar frá og sem engu að síður vegur. Hið raunverulega er því andi ; Raunin er andi sem hugsar um hugmyndir, þar á meðal hugmyndina um efni sem hugmyndir eru útfærðar í hlutum fyrir sérstakar meðvitund sem taka þátt í þessum anda.

 Hér á myndinni, il y a les choses qui semblent exister, mais qui pour vraiment exister, c'est-à-dire se pourvoir vers l'extérieur - fyrrverandi - og láta sjá sig, notaðu hugmyndina, composé complexe rassemblant l'observateur, son intention et  l'outil appareil photo. Ainsi la scène prend forme avec l'Esprit débarqué par la sollicitation active de l'inventeur plasticien. Et c'est à ce point que l'on peut parler du Réel. Alvöru, composé de matière ou substance ou chose, d'Idée sollicitante et de l'Esprit.

 Du Réel à l'Esprit il n'y a qu'un pas propice à un changement de niveau de conscience, à une stimulation de la raison en vue d'être là, en accord non duel, að taka eitt skref í viðbót.


 038 

Puissamment et savamment orchestré
en un couple aux ailes d'ange   
bakgrunnur mjólkurhiminsins   
fagnar leitinni að þeim sem   
undan netinu   
safna orku   
vorið á nýju ári   
hvati til að koma   
frá milli möskva   
að slá í gegn   
mjúkur kviður sardínunnar   
sans être la risée des rieuses    
tilbúið til að bræða á yfirgefnu holdi   
endanleg fórn   
blandað blóð   
því sem lífið talar fyrir   
þetta líf í öllum ríkjum þess   
saltfingur á framrúðu bátsins   
leið til að fylgja   
d'un bol d'air océanique   
hið ótrúlega hróp um frelsun.   

   
 037 

• 

      Hamingja er lögmæt krafa. Aðeins hamingjusamur maður á möguleika að gleðja aðra.

Il est important de comprendre que c’est en soi que tout se passe et que les évènements extérieurs n’existent pour soi que de la manière dont on les reçoit.

Nous pouvons, à force de travail psychologique, modifier, améliorer, rendre plus satisfaisant certaines formes de notre conscience en passant en revue toutes les pensées, les humeurs, les émotions, les états d’âme, les peurs, les désirs, les joies, les peines, les envies, les refus dont nos existences sont tissées. Nous pouvons nous préoccuper de diminuer la puissance des souvenirs anciens emmagasinés dans la mémoire inconsciente.

Mais il est un autre niveau qui est ce qui “EST”, intemporellement, éternellement.

Et cet autre niveau n’est pas celui de l’expérience, þar sem formin ytra útlit vitundarinnar kemur eingöngu frá fæddum, vegna þess, af verða, af kvótanum, skilyrðingu, ákveðin.

Þetta annað stig er kallað metapsychological stig og er oft borið saman við sjávarvatn, efni allra öldurnar en sem sjálft hefur ekkert form. Og þessi frumspekilegi veruleiki, umfram allt gróft eða fíngert form gefur svar við áhyggjum manna. Það er hér algjört svar, án lokamarkmiðs.

Það er hér Fylling, la Fullkomnun, eilífð, Ódauðleiki. Það er hin fullkomna meðvitund. Það er Ófædda, hið Ólokið, óefnasambandið : veruleika. Ég er það. Ég er ekki mínar hugsanir, je ne suis pas mes émotions, je suis le Soi !

Mais cette approche directe si opposée à notre mentalité occidentale donne des résultats décevants.

Einnig, pour l’instant il est plus humble de considérer que nous ne sommes qu’une vague, mais toute vague est comme un hologramme de l’océan ; elle est l’essence de cet océan infini.

Et puis, il faut que le Cœur soit touché.

(texte inspiré par Guendune Rinpoché)

036

• 

En son obstination elle accroche pâturages et taillis, haies et boqueteaux.

S’intensifie la puissance de la spirale qui nous happe d’un tour de queue habile et vigoureux.

Peur du refus, du refus d’un tel objet dans les prés, si prêt de nous, neitun á veruleika sem við vitum að er augljós en sem við halda áfram að afneita veru á slíkum stað.

þrautseigja umbúðir. framhjá, það er ekkert að sjá.

Skordýrið sem mun koma til að heimsækja bráð sína er ekki enn málefnalegt. Hann biður sinn tíma. Ekki valda honum vonbrigðum þegar hann kemur þér á óvart. Ekki leitast við að forðast það með rusli innra skipulagi eða ferð staurar í sundur. Hann mun vita hvernig á að grípa þig þar sem hann er verufræðilega hneigður vera nálægt þér ; því þetta snýst um þig, af djúpu veru þinni.

ekki hlaupa í burtu. Þú skuldar sjálfum þér.

035

   L’homme bien mis, aux yeux dessinés, aux mignonnes petites oreilles de souris, au nez fin, aux narines dilatées, à la moustache lissée, à la chevelure ramenée sur le front à la romaine, ne montre pas sa bouche .

De cet organe ne s’élèvent pas de chants grégoriens mais jaillissent des serpents, d’illusoires fadaises propres à engendrer le trouble, la tromperie, la plaisanterie graveleuse, les calomnies et autres basses oeuvres .

Les serpents se pourlèchent de contentement. De la vasque aux acanthes académiques le crissement de leurs écailles jettent le trouble chez le passant qui, pressant le pas, cherche sans coup férir à se mettre à l’abri sous le porche silencieux des capacités de surseoir à cette inquiétante rencontre .

034