A la retombée d'un songe
sans que la cloche sonne
je m'éveille
et rejoins l'homme d'albâtre
à la longue langue ailée
isolant l'un de l'autre
le vieillard de la connaissance
du vieillard de la sagesse .
Des miradors ,
les cristaux de glace
figent la nuit des égarés
voor ,
formes révélées
organiser la danse des ombres
le long des lisières de l'oubli .
Puis vint
le sifflement appuyé
d'un météorite se consumant
en sa chute lente
voor permettre
au clapet de la nuit des solitudes
de libérer le jour d'être soi .
202
Alle berichten van Gaël Gerard
de dynamiek van de ziel
Blad, ooit genoemd, a eenmaal herkend, bestaat niet buiten wat de waarnemer ervan maakt .
er is geen ziel op zichzelf , maar op een bepaald niveau van bewustzijn kunnen we begrijpen effecten door onze intentie om het te vatten, door onze waakzaamheid bij het dragen van onze kijk verder dan het zichtbare en door onze intuïtie dat er nog veel zijn dingen te ontdekken in onze wereld en dat het aandringen van onze intelligentie om het onbekende zo dichtbij en toch zo moeilijk willen duidelijk maken expressible is slechts een fase in onze zoektocht naar het absolute .
De ziel is niet een overtuiging, noch kan het worden teruggebracht tot een gevolgtrekking ; het is een gewoonte dat roept ons op om van deze wereld te zijn, in deze wereld, door de opening en acceptatie van wat is .
De ziel is beweging, het heeft een mobiliteitscapaciteit die in de loop van de tijd evolueert met het verhaal, het aantal en de intensiteit van metamorfosen, testen successen en obstakels overwonnen .
Ons levenswijze, dit ontwaken tot bewustzijn, deze groei van het Wezen dat ons bezielt ; Ik stel voor om het in drie stappen te splitsen, elk met zijn aantal graden van vrijheid, afmetingen van de gereisde ruimte specifiek voor ieder van ons, volgens een modus aangepast aan het werk dat ons lijkt vereist door een autoriteit uiterlijk en opperste die we de oeroceaan kunnen noemen, Dieu, het zijn opperste, de creatieve leegte, het grote Mysterie of andere .
De eerste stadium is dat van de concrete en uiterlijke realisatie van het wezen met de oprichting van sokkels van waaruit de rest van de constructie kan opstaan . Deze noodzakelijkerwijs periode van experimenteren kan alleen worden uitgevoerd op de lineaire intellectuele modus van dualiteit . De beweging bestaat uit een opeenvolging van toenaderingen en afstanden van de twee termen van deze dualiteit . De waargenomen elementen, gevoeld en geanalyseerd worden haastige argumenten naar elkaar toe tot het moment waarop hun mate van agressiviteit, van kennis en wederzijdse waardering is genoeg om de moeilijke ontmoeting te vervangen een fusiecontact waaruit een derde term zal voortkomen : het verstand . Deze stap zal niet evolueren niet wanneer de twee termen conflicteren, hun specificiteit verliezen door mengelmoes van hun woordenwisseling, hun troepen tot stilstand brengen betekent het verlies van een zinvol perspectief, op de een of andere manier dood . De steekspel wordt beoefend totdat elke jager alle subtiliteiten van deze kunst en alle subtiliteiten van de tegenstander . de verkenning van ruimte is lineair ; blad, weet op dit moment niets van wat er bestaat aan weerszijden van de enige rijstrook waarop het voertuig dat het vervoert zich bevindt gedwongen te verhuizen .
De seconde stadium is dat van het wezen waarvan de structuur van twee naar drie componenten gaat . het onderzoeksplan van kennis zal dan worden doorlopen in een cirkelvormige beweging . HEEFT vanuit een centraal gebied, waar het in het hart om draait van onbeweeglijkheid die overweegt. De ziel beschrijft een cirkel met een afgesproken snelheid . Vervolgens, wanneer deze cirkel dichtbij de centrale zone in detail is herkend, de ontdekking breidt zich stap voor stap uit naar steeds meer omtrekken ver van het centrum . In dit stadium, het is een innerlijk weten dat is gekocht, die van de onderzoeker en ontdekker van de wetten die het oneindige beheersen klein en oneindig groot . Van omtrek naar omtrek meer en meer weg van het centrum wil het wezen graag besluiten . Het doel lijkt zo dichtbij . En dit is waar een ommekeer kan plaatsvinden . In zijn drie-eenheid zijn ervaren en verward zal dan een grote lijn kunnen trekken over al deze acquisitie die slechts incidentele constructie is . Hij zal kunnen sterven aan zijn werk om weer te leven als de feniks op niveaus die gunstig zijn voor zijn lot .
In de derde fase de lineaire beweging wordt toegevoegd aan de cirkelvormige koers, de Er vindt een spiraal van realisatie plaats, eindeloze schroef van een beklimming , probeer de afstand te verkleinen met de absolute, loop naar een toekomst nooit voltooid wiens belofte vrucht is, opperste vervulling, perfectie, terug naar de oorsprong, terugkeren naar jezelf . Schot voor schot, niveau na niveau , blad zal proberen zich op deze derde dimensie te situeren tot consumptie van de rondes, tot onze laatste adem . Wat betreft wat er aan het einde van de weg is niemand weet en zal het weten ; en het is zo . Het zou een kunnen zijn stadium waarin zielen noodzakelijkerwijs een groot deel van de materie zouden hebben gezuiverd zodat toegang tot de retouras ze boven het aardvlak brengt .
Soms, in de holte van onze diepe nachten, een numineuze bol verschijnt ; teken dat sommige zielen zichtbaar worden voor de hele mensheid, de oriëntatiepunten en bakens zijn het wegnemen van twijfels en het stimuleren van onze inspanning om te zijn . Ongeacht het bereikte punt in een van de drie fasen, de val is mogelijk zolang het bereikte evenwicht fragiel is . Een niets bedreigt hem . Hij is des te kwetsbaarder omdat hij gelooft dat hij verzekerd is . In staat om het meest te weerstaan vreselijke stormen kan het ook worden neergeslagen door de geringste bries.Meedoen “Aan” lotsbestemming, meedoen “de” lotsbestemming ; zou het zijn richting aangegeven door de dynamiek van de ziel ?
201
Blad, deze sleutel
Mannen zijn gemaakt van een ongelooflijke substantie . beide vlees, geest en ziel, ze zijn allemaal hetzelfde en hebben daarom allemaal hetzelfde essentiële krachten en mogelijkheden . Hun grootsheid wordt door iedereen gemanifesteerd . Iedereen kan geweldig worden . Elk bestanddeel van het Mysterie, Van welke we kunnen het momenteel niet begrijpen, van wat buiten ons ligt, is een bestanddeel van de mens .
Blad, cette capacité que nous avons d’agir et de gouverner corps et esprit, doit pallier aux limites et erreurs de l’homme en quête de la Connaissance . super taak, parce que relevant du grandir de l’être, maar niettemin een taak waarvan de fasen, in ruil, peuvent secréter l’euphorie, onmatigheid, trots, blindheid, het verlangen naar macht, le pouvoir, toutes réactions émotionnelles et égocentriques recouvrant du voile trouble de l’ignorance la moindre avancée de la science lorsque celle-ci n’est pas associée à une réflexion ontologique sur le devenir de la nature humaine . Om deze wiet te vermijden is er een oplossing : que l’âme soit connectée à l’Esprit Universel .
De universele geest kan geen zijn entiteit uit de bodem van het universum of een metafysisch concept uit een religieuze theorie ; het is de oorspronkelijke en denkbeeldige plaats van beide bronnen waaruit onze bevindingen zijn afgeleid . De Universele Geest is levendig met: intelligente stoffen waaruit dingen komen . Hij is daar, in en door alle dingen, en de mens moet met hem in contact komen en zelfs om zich met hem te verenigen zodatde kennis gebeuren . En dat is waarom, om het pad naar kennis te bewandelen, daar is de ziel .
Blad is geen orgaan maar bezielt en oefent alle organen . De ziel is geen functie zoals het intellect dat memoriseert, berekenen en vergelijken . De ziel is geen faculteit, maar een licht waartoe we toegang hebben . Ze is niet de wil of intentie, maar eerder deze wil om wil en intentie zijn . Ze is een niet-bezeten onmetelijkheid die niet kan worden bezeten . Ze is van mij en niet de mijne tegelijk . Ik ben en ik blijf in het centrum terwijl ermee experimenteren . Zij is de handschoen en de omgekeerde handschoen van de greep van ons lot .
De ziel is dit streven om zichzelf te voorzien van begrip zodra “vraag” ontstaat, de vraag van onze geboorte op aarde, van wat we daar moeten doen en van onze eindigheid .
De ziel is dat stemmetje op de bodem van onze borst, deze stem uit het hart, deze intuïtie, deze ondersteuning, deze kracht die ons drijft en ervoor zorgt dat we beter willen leven dan waar we zijn .
Blad, om volledig functioneren te bereiken, moet opruimen welke voorwaarden het aan onze instincten en gewoonten en gewoonten van onze aardse natuur . De man moet klaar zijn voor een werk van meditatie en reflectie op wat ons scheidt van dat wat beter is wij streven . De mens moet naar andere bewustzijnsniveaus stijgen en afzien van bepaalde lopende acties die niet in overeenstemming zijn met zijn hoogste projecten .
Dit innerlijke licht moet gezien worden, visie, genaamd, beschermd, en inbedrijfstelling voor, deel van onze ziel, om de energie te zijn van ons lot als een man-on-the-road .
Het is dan dat een werk van verzamelen, de réappropriation de ces composants – corps, mysterie, ziel, esprit, bewustzijn, licht, energie -, nous engage à nous situer à un autre stade de compréhension, naar een ander niveau van realiteit . Il s’agit de rassembler ces éléments en un renversement de perspective où la chaîne dialectique qui lie les composantes les unes aux autres passerait la main, overwegen ” formulier ” integrator, een holistische verenigende ruimte, une sorte de viatique actif, bel om te bestellen, qui ne représenterait pas le souvenir d’une personne remarquable ayant vécue sagement, mais l’invitation à être grand, voor zichzelf, voor de vorm waarvan wij de bewaarder zouden zijn .
deze vorm, laten we het noemen ” levensvorm “, nous accompagnera en permanence, in zicht . Cette forme-vie c’est nous et bien plus que nous parce qu’englobante de ce qui nous entoure . Zij zal garant staan, daar ging, en nos propres perceptions, gevoeld, intuïties, geheugen liften, analyseert, acties .
Il n’est alors plus temps de se porter vers l’arrière, denken, maar bij uitstek oprecht zijn in zijn gedachten, de se reconnaître comme une personnalité puissante qui reçoit des connaissances par l’aspiration de ce qui est là à portée d’âme, et sait tout ce qu’elle a besoin de savoir . De man bezield door zijn ziel wordt ” opperste ziel ” va vers son intégration, naar zijn eenheid .
De stroom van zijn leven waaraan hij oproept de man met een betrokken waakzaamheid .
Toegang tot zijn ” opperste ziel ” , en, s’il en était ainsi la chute serait terrible, car dans l’ordre de la connaissance sensible la montée suivie d’une épreuve provoque un passage par les bas-fonds . Et il n’y aura pas de passe-droit . We hebben in ons twee innerlijke autoriteiten die ons aantrekken, een omhoog, naar het licht, en een naar beneden en duisternis .
Les progrès de l’âme ne se font pas par gradation mais par une ascension de l’ordre de la métamorphose – van ei tot worm, du ver au papillon . de principe van discontinuïteit toont hier zijn vruchtbaarheid . Met elke sprong van groei ontwikkelt de mens zich waar hij is, là où il passe et œuvre . De man, zijn gedachten, zijn capaciteiten, zijn kennis – dont nous rappelons la forme unitaire, scheurt de bast van het zichtbare en het afgewerkte, voor, sortant dans l’éternité inspirer et expirer son air, oerlucht . Il abandonne sa tunique de peau aux portes de l’universalité .
L’âme propose la simple élévation de l’être comme légèreté spécifique, non dans une vertu particulière mais pour toutes les vertus . Het gaat verder dan de details die onze intelligentie kan bedenken . Ze produceert, voorbij het uitstel dat het bevriest – deze dood aan zichzelf – , een vrijheid, une attitude d’action et de détermination dans la poursuite de nos buts, ainsi que de la gratitude pour les épreuves surmontées .
Welkom in de ziel van elk moment, begin en aan het eind van de dag, aan het begin en aan het einde van het leven, bij het ontvouwen van de ontmoeting met de omgeving of het nu een persoon is, een situatie, zintuiglijke waarneming, belangrijk opzichtig teken van dit vormleven dat de allerhoogste ziel nodigt uit voor het feest van Leven .
” Blad … ik ben op de helft van de engel die mijn zelf is en van mijn drievoudige vorm . Verenigd met dit heldere licht, dit licht is alles wat ik waarneem . Moge de energie van het goddelijke zelf inspireer mij en het licht van de ziel leidt mij . Mag ik hierdoor geleid worden spirituele energie die mijn zelf is van het onwerkelijke naar het echte, van de duisternis naar het licht, van sterfelijkheid naar onsterfelijkheid . Het zij zo en mogen we geholpen worden om onze taak te volbrengen? . “
200
mijn hand op een ochtend
Al deze
wie komt naar voren?
uit het bos komen
op de rand van de dingen gezegd .
Aan diegenen
gekweld door onsamenhangende gedachten
de fragmenten van een verleden
die we niet kunnen vergeten .
Aan diegenen
die door mouweffect
laten zich voor de ramen zien
de menigte van naamlozen toespreken .
Het is mij gebeurd
mijn bagage verzamelen
net voor vertrek
om de tijd te immobiliseren .
Het is mij gebeurd
onder de schaduw van een boom
door de maan gegooid
bang zijn voor de kou van nieuwigheden .
Ik zou in de schelp kunnen blazen
en niet langer mijn verlangens tegenhouden
doe mee met een hak
de sfeer van de bloemrijke weiden .
Kom dan terug
naar hen toe
gebruikelijke avonturen
voeg je bij de menigte
top harten
streepjescode gedachten
van de dagelijkse reis .
208
waarom een slaaf blijven? ?
Waarom zijn zoveel vrouwen en mannen slaven van een situatie, van een macht, van anderen, door een blik of door henzelf ?
Waarom leven ze afgesloten in de vierkante weide van hun zekerheden?, in de “Het zit zo, zo is het, er is niks te doen !”, zonder te zien de schaduw die hun vrijheden beperkt, deze stiekeme sluiting, deze toegang tot meer dan zijzelf, wie zou ervoor zorgen dat ze een frisse neus halen door ergens anders heen te gaan? ?
gewoon omdat ze bang zijn . Alsof de ketenen die hen binden en veroordelen naar hun slavensituaties, waren beschermingen tegen angst . Zoals als deze ketenen van geen-zicht hen zouden behoeden voor lijden en sterven . Uit angst voor wat niet blijft duren . Voor wat hen zou kunnen wegdragen en weggaan van hun eerste comfort, ze blijven liever gehecht .
Vastklampen aan hun gebruiken, hun illusies, hun idealen, hun leugens en hun overtuigingen, zo hopen ze het vooruitzicht op een leven dat onverbiddelijk leidt tot het einde van alle dingen . Alsof er iets anders is het echte leven, dit leven waarvan de dood een integraal onderdeel is .
Maar deze zware kettingen laten ze zinken en verdrinken. Ze willen dood voordat ze hebben leefde .
Ze komen voorbij van het heden, geketend als ze zijn aan herinneringen aan het verleden en aan de utopie van morgen . Ze wonen en dagdromen zonder het grassprietje te zien dat eronder groeit hun voet . Ze vatineren incognito, de nek gestrekt in ieder geval naar de schandpaal gezegde, op zoek naar een vergetelheid die hen in staat zou stellen te ontsnappen aan de toorn van gevaar , rechtstreeks op weg naar wat voor hen geluk lijkt te zijn .
Zij zijn niet presenteren aan zichzelf . Ze zijn bang voor wat er is, hier en nu . de realiteit en de vergankelijkheid van alle dingen maken hen gek en vervreemden hen tijd, maar nog niet op het punt om over de te gluren kust van hun leven .
De stroom van een eeuwig heden maakt hen bezorgd . Ze zouden zo graag drugs willen gebruiken met de dummy kunstaas van zekerheid, jij virtueel, clichés die ze zouden doen op anderen lijken, die anderen aan wie ze niettemin het recht ontzeggen om adem zoveel als zij . Om op te gaan in de menigte terwijl je het vernedert .
Waarom bederven? zijn bestaan af te dichten tegen de grillen van het leven, bouwen vreemde forten tegen het verstrijken van de tijd ?
Mannen verslijten zichzelf door weerstand te bieden aan te verontrustende morgen, te veel, zonder besef dat ze op dezelfde plek blijven hangen – vreemde standbeelden van zout, rechtop voor de stroom van leven die hen wacht.
Waarom doe stilstaan terwijl om je heen alles is agitatie, turbulentie, transformatie ?
Waarom deze behoefte? van immobiliteit, zich koortsachtig beschermen tegen verandering ?
Omdat de man is een routinedier, wie is er bang voor het onbekende?, vreemd, vreemd ; en die met alle middelen waarheden zoekt?, waarden, wetten, van verzekering, garanties . En daarom is hij bereid zijn ziel te verkopen tegen elk snufje pixiepoeder waardoor hij zou smelten in zijn dromen, in zijn kastelen in Spanje .
De man heeft ook angst voor zijn schaduw, van dit onmenselijke deel van de mens dat door zijn omzwervingen negeren, verkeerd begrijpen, misbruik maken van, samen, exploits, tiranniseert en onderdrukt zijn buurman .
Uit angst voor de dood de mens zoekt eeuwig te leven in een groot streven naar meedogenloze routine, gedrag gemarkeerd met het zegel van duurzaamheid, van verveling en slapen “kalm” . Terwijl onze samenleving industrie is gebaseerd op de productie van goederen die nooit duurzaam om steeds meer te produceren in een wereld waar eeuwig op wordt gehoopt groei !
en de man uitgevonden idolen, goden, om alles te vereeuwigen en te vermijden redenering gebaseerd op de zekerheid dat hij maar een bepaalde tijd zal leven, een overuren .
dus de man reageert tegen dit onverbiddelijke lot . Hij houdt zowel van als wat hij haat overschrijdt en kan niet controleren . Hij geeft niet toe geleid te worden door iemand die sterker is dan hij . Hij mishandelt zijn eigen, plundert Moeder Aarde en degradeert God-de Vader naar een wereld ontoegankelijk .
De goden almachtig blijkt niet effectief te zijn, het kinderlijke geloof van mannen maakt hen terug te keren naar de empirische reden van de sociale goden gestempeld met respectabiliteit door wat zal worden gezegd door de media . Hij smelt in de massa, gaat bij het stadion, bij de thermale baden, in het circus en eindeloos kletsen op de agora van virtualiteiten, één oog op het kleine scherm, weerspiegeling van het grote scherm van de realiteit wiens te grote relevantie hij niet onder ogen kan zien .
gebaard met wetenschappelijke zekerheden, de man loopt blindelings … totdat ik tegen het lijf loop het oneindig complexe en de overtuiging dat het reële niet kan worden onderworpen, noch door de techniek, noch door de goden .
Als hij geen zelfmoord pleegt niet, hij is klaar om te omschrijven, door intelligentie en redenering, de groot alles voor, zijn wil tot macht en zijn trots inslikken, adres aan kusten vanbescheidenheid, als een laatste kans voor de opperste terugtrekking, voordat krankzinnigheid .
door nederigheid, ultieme remedie voor paranoia, de mens moet in harmonie leven met de natuur om de complexiteit van de werkelijkheid op zich te nemen door alle reductionismen, afstand doen van domineren, alles nemen en tot slaaf maken . De man moet in zijn verticaliteit zijn .
Hij zou dan cultiveren zachtheid, door de moord en al het geweld aan de kaak te stellen, in afgoderij vernietigen, om zichzelf van het leven te voorzien .
Hij zou worden achtergelaten om zo te zeggen “Ja” , in vrijheid en verwondering, naar wat is?, voor dat de gevaren van illusie vervagen, laat de tederheid van de relatie gebaseerd op soberheid in gemeenschap met de natuur .
198
S’ouvrir à la synchronicité
La synchronicité est le phénomène par lequel deux événements se trouvent liés simultanément par le sens et non par la cause .
Autrement dit, la synchronicité se manifeste lorsqu’il y a une coïncidence significative entre un événement extérieur objectif et un phénomène ou un état psychique particulier sans qu’on puisse imaginer un mécanisme de causalité entre eux .
Le phénomène de synchronicité représente donc une rencontre aléatoire et simultanée de deux ou plusieurs chaînes d’événements indépendants mais ayant une forte signification pour le sujet alors sensible à la mise en résonance des deux phénomènes . C’est alors que tout prend sens .
Le sujet qui vit une synchronicité est témoin d’une irruption de sens qui apparaît comme une évidence entre des événements sans qu’il ait besoin de chercher quoi que ce soit .
Ces phénomènes ne sont pas l’aboutissement d’une réflexion intellectuelle mais d’une expérience qui provoque un grand trouble chez celui qui le vit car elle perturbe la représentation logique et rationnelle de la réalité du moment .
Carl Gustav Jung considère que notre attitude mentale d’Occidental rationaliste n’est pas la seule attitude possible qui permet de saisir une quelconque totalité ; et qu’au contraire elle est un parti pris partiel et limité qu’il conviendrait de corriger si nous voulons avancer dans notre connaissance
personnelle et la connaissance du monde .
Le lien qui relie deux événements qui à priori n’avaient que peu de chances de se rencontrer nous montre, par la mise en résonance de phénomènes concomitants, que la réalité n’est pas uniquement constituée de manifestations séparées les unes des autres .
Ce lien qui n’est pas explicable par le principe de causalité
suggère l’unicité des deux éléments en présence : l’élément physique et
l’élément psychique . Comme s’ils étaient “intriqués”, corrélés et
manifestant un ordre global .
Un vaste réseau relierait-il, non pas de façon linéaire mais sous la forme d’un
tissage invisible ces différents éléments à une totalité sous-jacente au monde
phénoménal ?
Le physicien David Bohm présuppose l’existence d’un “océan d’énergie” Bij
l’arrière-plan de l’univers, un arrière-plan ni matériel, ni psychique mais qui
serait transcendant . Il existerait un fond qui se trouverait bien en amont de
la matière d’une part tout autant que des profondeurs de la conscience d’autre
part ; et que cet arrière-plan serait d’une dimension infinie car ne pouvant
être embrassé ni par l’une ni par l’autre . D’où cette impression que peuvent
avoir les personnes qui vivent ces phénomènes “d’unicité de l’être” ou “d’être en sympathie” avec l’univers, de ressentir “l’unité avec le monde”, non pas avec le monde à la réalité multiple dans lequel nous nous mouvons consciemment mais avec un monde potentiel qui correspondrait au fondement éternel de notre existence .
Dans ce phénomène de synchronicité il n’y a pas d’avant ou d’après puisqu’il n’y a pas de relation causale entre les événements. Aussi cette relation a-causale ne peut que déstabiliser l’approche linéaire du temps qui structure notre vision du monde .
Pour bien comprendre ces phénomènes, il est intéressant de s’ouvrir à d’autres
façons de penser, d’être au monde dans ce qui se déploie hors toute attitude
préconçue , hors de nos atermoiements et de nos peurs .
La corrélation à distance entre l’état psychique d’une personne et un événement extérieur est un phénomène global qui nous ramène à l’intrication quantique .
Jung et Pauli convinrent que la relation causale était insuffisante pour
appréhender toute la réalité vécue . Ils en vinrent à considérer qu’existait un
lien, une correspondance, entre la psyché et la matière, et ceci à travers
“un sens préexistant”, qui dans notre espace-temps à relation a-causale permettrait de considérer la psyché et la matière comme deux facettes
complémentaires . Nous entrerions alors dans des paysages à la fois intérieurs et extérieurs où, au travers des échos lancés par la danse intemporelle de
l’univers, atteindre un monde unitaire que Jung appelle “l’Unus
Mundi”, une mystérieuse et vaste matrice d’informations où tout est en
potentiel .
Mais comment favoriser ces moments de synchronicité ?
Nous pouvons seulement y être un peu plus attentif en étant les artisans, les chercheurs, d’un autre regard sur le monde où tout semble relié, nous les “expérienceurs” d’une occasion d’ouverture au principe d’unité non-matérielle qui sous-tend notre monde phénoménologique .
197
( Oeuvre de Jean-Claude Guererro )
les deux mondes de David Bohm
Voor David Bohm, er zijn twee orden van de wereld : expliciete bestelling en impliciete bestelling .
Expliciete bestelling is binnen ieders bereik door objecten, deeltjes en gebeurtenissen die zich in onze ruimte tijd . Het kenmerkt tijdelijke realisaties waarin de dingen worden ontvouwd, in de zin dat elk ding zich alleen uitbreidt in zijn eigen specifieke regio van ruimte en tijd, buitengebieden die erbij horen naar andere dingen . Maar deze elementen zijn slechts tijdelijke prestaties die voortkomen uit een achtergrond die van impliciete orde is .
De impliciete volgorde, voor David Bohm, is een een arrangement waarin de vormgebeurtenissen in totale volheid worden gevouwen een zowel uitgestrekte als unitaire regio die ten grondslag ligt aan de expliciete wereld . Deze bestelling is niet toegankelijk voor ons gemeenschappelijk begrip, naar onze organen zintuiglijk, terwijl we intuïtief dicht bij ons staan en vooral bij een oneindige diepte . Deze impliciete volgorde interesseert de meeste niet wetenschappers die zweren bij de expliciete kant van de werkelijkheid . Te zweeft de impliciete orde als een plausibele virtualiteit die we niet kunnen? onthullen dat in de aanwezigheid van iemand die groter is dan jezelf, alleen ter erkenning van een wereld subtiel dat we de behoefte hebben om te investeren .
Selon David Bohm, deze staat van impliciete orde bestaat in het hele universum . Wanneer een gebeurtenis plaatsvindt en een zichtbare vorm, dit formulier promoot alleen, maakt het alleen maar duidelijk, onder een bepaald en tijdelijk aspect wat impliciet is aan de bron .
De aard van het universum zou dan een flux kunnen zijn golven die informatie bevatten die zich op bepaalde tijden zou manifesteren, volgens voorwaarden die een aanpassing in de expliciete wereld mogelijk maken, en we zouden het als realiteit beschouwen . We vinden daar, hetzelfde kenmerken van kwantumvelden, echte onzichtbare matrix van onze werkelijkheid die ontsnapt aan onze gewone noties van ruimte-tijd.
196
( Tekening door Jean-Claude Guerrero )
bewustzijn, paradigma en ideologie
La connaissance .
Connaître, c’est affirmer une traduction des réalités du monde extérieur. C’est co-produire un objet. C’est le tissage de sens effectué entre un élément du monde extérieur et nos facultés à assujettir cet “élément hors-nous” à notre être, sujet pensant, producteur de sens.
Nous sommes des passeurs d’objectivité en perpétuelle défragmentation de notre être à conquérir.
L’objectivité est un produit qui s’ajoute à la donnée qui ressort, elle, de l’objectivité scientifique. On peut aussi à partir de l’objet circonvenir le sujet qui de participant et agissant de la création de l’objet devient, corrélativement, devant l’émergence de l’objet, sujet conscient.
Un dialogue s’établit entre le sujet et l’objet. Une logique récursive est là à l’oeuvre ; nous produisons de la connaissance et les objets que nous avons produits participent de notre production individuelle tout autant que les individus produisent la société qui produit les individus.
Ainsi, connaître, c’est rencontrer l’autre, c’est apparaître à l’autre et par l’autre en naissant avec lui, c’est ouvrir la porte vers l’extérieur, c’est s’exprimer. Connaître c’est donner une forme au paradoxe d’énonciation de la théorie objective qui se conjugue avec le caractère subjectif du sujet.
Le paradigme .
Le paradigme est une manière de lier des notions ou catégories fondamentales par inclusion, disjonction, conjonction, exclusion, pour aboutir à un type de relation logique. Le paradigme discerne certaines relations logiques plutôt que d’autres en toute subjectivité. En ce sens il ne peut relever de l’objectivité par le contrôle qu’il opère sur la parole mais crée néanmoins les conditions de la péroraison , ce singulier couplage du syllogisme et de la résonance aboutissant à une réalité de passage.
Le paradigme par ses contours péremptoires alimente la polémique dont il structure les enjeux et organise les modalités de confrontation. Par son entièreté exposée, il rassemble les avis et convoque leurs auteurs à la raison tout autant qu’à la résonance dans un double mouvement de joie conservatrice et de prise de risque dans l’invocation de l’imaginaire.
Le paradigme contrôle la logique du discours. Il est une opportunité de contrôler à la fois ce qu’il y a de logique et de sémantique dans un discours. Il permet, dans des conditions de liberté et de responsabilité assujettissant l’homme à son environnement, et par son écartèlement propitiatoire entre ce qui est et ce qui n’est pas, entre l’accompli et le non accompli, entre le fermé et l’ouvert, l’accès à un autre niveau de réalité.
Le paradigme couvre une large palette de la connaissance, de son aspect le plus simple à celui de la plus grande complexité. Le paradigme de la complexité a besoin du paradigme de la simplicité pour pouvoir asseoir son développement. Le paradigme de la simplicité est un paradigme qui met de l’odre dans l’univers en tentant de chasser la trop grande complication. La simplicité voit un élément et pas l’autre élément. Le principe de simplicité soit sépare ce qui est lié (disjonction), soit unifie ce qui est épars (réduction). Le paradigme de la complexité part, lui, en vrille sèche devant la sidération causée par l’inconnu, l’inconcevable ou le tout autre ; il engendre la complétude espérée sur le mode de l’incomplétude concédée.
L’idéologie .
L’idéologie est une notion neutre ; c’est un système d’idées qui peut prendre l’aspect d’une doctrine, d’une philosophie, d’une théorie. Il existe une multitude d’idéologies qui appartiennent à des groupes humains, à des cultures, à des associations qui dureront un certain temps. L’idéologie structure, rassemble, cadre et limite le groupe dans sa double acceptation sécuritaire et liberticide. Ces idées sont ce qu’elles sont ; elles obligent le “chercheur de sens” à l’acceptation de ce qui est, à la perspicacité, à l’humilité, à une visée transdisciplinaire faite d’incomplétude, de non séparabilité des éléments entre eux et d’ouverture à ce qui advient, à ce qui est et sera..
L’idéologie n’a que faire de la morale au sens universel du terme ; elle est transmorale et engage l’être-conscient que nous tentons d’être à une disposition comportementale faite de fluidité d’esprit, de coeur et d’acceptation de toute forme de la vie dans ce qu’elle a de surprenant, de rationnel, d’irrationnel, de bouleversant, de tonitruant et de merveilleux sur notre terre.
Ces systèmes codés que sont les idéologies sont au dessus des lois. Elles nous engagent à être de ce monde tout en laissant une ouverture à l’hors-monde, à tout ce qui ne relève pas encore des domaines de la connaissance … mais dans les limites de l’idéologie du moment.
L’idéologie ; le chemin de l’affirmation de soi, le chemin de la soumission à plus fort que soi, le chemin des noirceurs consenties par notre peur de réellement penser, le chemin des formules sèches apposées au frontons des temples, le chemin de la survie pour qui ne sait vivre.
L’idéologie, nécessairement sujette à caution dès qu’on la saisit sous l’aspect de ses multiples avatars – doctrines, religions, habitudes, coutumes -, et qu’une analyse complexe de sa mise en place et de son évolution la confronte à ses sources, se trouve être l’arène où s’affrontent le sujet et l’objet, entre l’homme et son ombre, entre le bien et le mal, entre le tout et les parties, rencontre bouleversante à court terme et créatrice de lendemains qui chantent ou déchantent, rencontre à plus long terme, spontanée, pleine d’énergie et de nouveauté, de rebondissements, de beauté, de coeur, d’innocence et de dépassement de soi sur son chemin.
195
Il est, et il sera
Je ne sais rien , en toch . Serait-ce ? Un camp de nomades campant entre mes yeux ? Un panneau indicateur du sens à donner à la vie? La piste noire des atterrissages pour un dauphin céleste ? Le grand fleuve de l'air ? Le crâne des chants de l'essentiel ? Un rideau rouge qui s'ouvrirait dans le mauvais sens ? La levée d'une fleur au désert ? Le mirage doux amer d'un soir de solitude ? La charité engendrant le parfum métallique d'une rose des sables ? Un amour en infinie conversation ? Le cri suraiguë d'une larme de cristal ? Une anecdote colportée entre ciel et terre ? Une joie éternelle sans que l'architecte intervienne ? Un épervier à son zénith se mirant dans une naine blanche ? Un ange né dans la paume de la main ? Une très humble et douce pensée d'amour ? Les pétales de la dernière étoile ? Un caillou et puis son double en saccades réfléchi ? Le jet de tous nos soucis ? L'entre parenthèses du visage des nuées ? La trace des oiseaux de passage en route vers la pensée ? L'émerveillement ceint de deux festivités ? Un "6 mars 2014" de garde ce jour ci ? Un caillou en son centre dissout par une comète ? Le ventre décharné de la patience à bout de souffle ? Le bruit d'un papier que l'on froisse ? L'anémone pulsatile d'un frais printemps ? Une chambre d'or en ses rideaux de tulle ? Une petite fille qui mange du chocolat ? Le maquillage enlevé au soir du grand savoir ? Le creuset où rejoindre sa famille d'origine ? Un pied dans l'au-delà et l'autre en terre ? Une goutte de présence entre les lèvres de l'absence ? Une étiquette collée par les doigts de la foi ? La frêle relique d'un saint ? Le cri égaré d'un courrier en instance ? Le calme d'un torrent au sortir des gorges de la montagne ? L'adolescent tenant contre son flanc le hérisson de son enfance ? Un couffin de fruits et de légumes dans l'arche de Noé ? Le regard mystique qui fait exister le je ne sais quoi ? L'incomplétude essentielle à toute perfection ? La lumière qui s'attarde entre deux paravents ? L'humble vêture de la grande vie dont nous ne savons pas grand chose ? Le départ. Le libre court enfin donné aux étoiles dans notre ciel intérieur ? ( Schilderij van Elianthe Dautais ) 194
a petits pas avec le temps
A petits pas avec le temps
casquette vissée sur le devant
j’ai tendu la main aux lumières qui s’attardent
près de l’arbre-maître
à la remontée du chemin
j’ai caressé les ânes de la pâture
leur est donné le pain sec
j’ai conversation menée avec Evan et Louna
en l’éclaircie de l’encre sur le papier
à écouter le flocon de nos coeurs
Juliane ma fille
entre les sources, les fougères et le cri des mésanges
j’ai mis le coquillage à l’oreille
pour entendre mon infinie faiblesse
passante de la vie
l’orange de Noël
faite de mousses et de lichens
j’ai caressé le tronc du châtaignier
mordu la pomme
de cet hiver en passe de devenir printemps
à déchiffrer en innocence ,
l’inachevé et l’incomplétude
fleurs essentielles de la vie simple .
193