Des coquilles d'œufsplus ou moins flexiblesque la marée déposeau porte à portedes regards éteints .Dans la vasque des couleursle mirliton des choses diteseffleure d'un coup de fourchettel'ordre contenu des brisures de l'esprit .Il est des soirsplus clairs que d'autresoù l'enfant espèrene plus revivre ça .Le souffle des animaux anciens ,ces reptiles marins du précambrien ,
quand les cerveaux étaient plumes légères ,
bien avant que les hommes soient ,
mais que soleil et lune assemblaientpour quelques repèresdéposésavant la fin de l'histoire .212
Et c'est bien ainsi ,car cela n'a pas été faciled'oublier les guenillesde l'enfant construit dans l'obéissanceet de l'adulte formatésommé de fléchir le coldevant le joug des savoir-faires sociaux .Tu as vécutu as parcouru le mondetu as éprouvé la souffranceet mutésans toujours naître à toi-même .Le mimétisme qui t'a fait survivren'est qu'un cache-misèredevant l'épreuve ultime ,n'est qu'un cache-sexedevant la pulsion à perpétuer l'espèce ,n'est qu'un cache-cœurpar le forçage des sentiments à évacuer le malheur ,n'est qu'un cache-nezpour n'avoir pu respirer les effluves d'un nouvel-âgen'est qu'un rince-doigtspour n'avoir pu manipuler la connaissance ,n'est qu'un croche-piedpour tes envies d'espaces inassouvies ,n'est qu'un cloche-piedpour avoir fait des choixsans soutenir plus avant le paradoxe créatifmarche imposéeaurore vers la transdisciplinarité.
Tu es figétu es fossiliséet le vent du désertau crible de ses particulesfait disparaître les protections charnellessquelette vibrantlivrer au grand videle chant premier des origines .Il est des cadavres desséchésaux graphismes mystérieuxque l'aventurier rencontreet croque sur le carnet de voyage ,menues tâches d'encrestraits aigus et blanchisd'entre les tracesd'un temps ailleursd'une conscience autre .Il est des parenthèsesde mise en scènede rodomontadesde mise sous tutelleoù ne plus s'appartenirobjet de convenancesalors qu'il y a tant à fairevið les sujets du royaumeen conquête de notre humanité .Juste un gestejuste une chanson pour embrasser l'universpour signes de Vieunir l'eau et le feusous l'arche des solitudes .Être en étincelle d'êtrele frisson des morsuressans que l'esprit ne se relâche ,verahors du chaosl'émerveillementnous les rousses fourmis livréesau précipité de nos occupations quotidiennes ,être impérativement responsable .Puis avant que le sabotne lève la poussière d'une sente blanchesavoir couper court aux illusions ,être enjouédes souvenances passagèresjuste ce qu'il faut ,être en haleineà perdre le souffleet que vienneen notre attentela lumière du fond des âgesau précipité des chose suessans abrisle regard levéla verticalité assuméle sourire aux lèvresgratifiant d'une entière acceptionþessir hlutirces éclatsces brumesque nul enchanteur de pacotille ne peut déceler .Reste à la mer de caresser la grèvesous un ciel de traîne ,à contempler une fois encorenotre chance d'être du mystèrepour que cela soit ,de fairede défaireau fil à fil du chemin vertla bobine de bois ,denteléeélastique torsadémorceau de savon secallumette désouffrée ,avancer sur le parquet disjointaux épingles couturières abandonnéesà la commissure d'un sourire igné .Ce qui est là ,cet inattendu ,d'une façon très intense ,c'est la vie avant la mort ,la nôtrecelle qui me porte ,m'imprègne et m'anime .Cette vie là ,l'éternité .211
En haut du murCimaise de schiste chaudÉclat du visage aux yeux douxà la barbe blancheque la voix fait vibrer .Écaille de vietombée du reptile premierque le vent écarte de la senteaux bogues pirates .Corne de brumelors du souffle de la bêteremontant la vallée .Échancrure estampilléedu nombre d'Avogadrodont la veste ouverte laisse entrevoirle cœur ceint de myrrhe .Vol soupledes anges par dessusle châtaignier et le chêne vertpiliers de ma maison .Pensée verticaliséehors la vague primesautièredes effluves rugueusesd'empreintes échangées .Simplement soien qui l'autreépargne la tradition .Sagacitéau risque d'êtrejuste ce retournementà l'orée du jour commençant .210
Toutes celles et ceux qui s'avancent sortant de la forêt en lisière des choses dites . À celles et ceux que tourmentent les pensées disjointes les fragmentations d'un passé qu'on ne peut oublier . A celles et ceux qui par effet de manche se montrent aux fenêtres haranguant la foule des sans noms . Il m'est arrivé en rassemblant mes bagages juste avant de partir d'immobiliser le temps . Il m'est arrivé sous l'ombre d'un arbre projetée par la lune de craindre le froid des nouveautés . Je pus souffler dans la conque et ne retenant plus mes désirs rejoindre d'un coup du talon l'humeur des prairies fleuries . Puis revenir vers celles et ceux des aventures coutumières me joindre à la foule haut les cœurs des pensées code barre du chemin quotidien .
Amour leyndarmál Verkalýðsfélag se souvenir cœur blessé rires croissant de lune soleil et lune partir en aventure brûlure la séparation mûrit l'âme voyage mon cœur est fou de toi au miroir de ta main rose épine ronces ne dis rien je te cherche d'espace en espace.
Eins og Heródótos sagði í
annarri öld f.Kr : ” … Í sannleika sagt, til allra fyrsta
tíma, Chaos fæddist, geispandi hyldýpið, og svo Gaia, Jörð, … og Eros “.
The Mystic er dóttir Chaos .
Röskunin, Það er
neitun blekkingar og útlits, og þar kemur munurinn í ljós
á milli hins dulræna og hins vanhelga .
Þú verður að vera sterkur
að neita þægindi blekkingar og leggja frá sér “moi” í
gleymska hins fáránlega . Þú verður að vera sterkur til að þrauka í einsemd og
þögn, í myrku völundarhúsi ára liðinna ára, borinn af
sjálfstraustið eitt og sér .
En hvað er
hvatning þess sem afsalar sér vellíðan í útliti ?
Hann er, hvar er hún, byggt af þorsta fyrir hið algera .
En hvar gerir hann
kemur þessi þorsti “dulspeki” ? Hvaðan kemur þessi þáttur?, þetta
atburður, þaðan sem þessi ótrúlega og ólíklega nálgun kemur frá
djúpt innra með sér ?
Við munum tala um
“forákvörðun”, d’ “innsýn”, af “náð”, af
“tækifæri”, d’ “tilefni”, af “fundur”, af
“kveikja” vegna mikillar aðstæðna, undantekningar eða
áverka . En það er ekki nóg vegna þess að ef fræ sáð með hendi
að utan er nauðsynlegt, við þurfum líka frjóan jarðveg til að safna
fræ innra með þér .
Verða þetta
menn og konur sem bera þennan fjársjóð, bera þessar tilhneigingar, af
þessum framlögum, af þessum tækifærum og þessari menntun sem mun njóta góðs af ? Þarna
spurningin er enn spurð og verður svo áfram . Það er ekkert tilbúið svar, vegna þess
það verður ekkert svar fyrir þá sem ekki spyrja spurningarinnar . Það byrjar
í gegnum listina að spyrja, eða öllu heldur af list undrunarinnar, og jafnvel
furða, því sá sem ekkert kemur á óvart mun ekki kunna að efast um neitt
hvort sem er .
Væri til
góðar stundir fyrir þennan fund ? Sagan, mannfræði, TIL
félagsfræði, sálfræði, sálgreining gefur okkur vísbendingar ; þetta eru
á erfiðustu tímum, sá óreiðukenndasti, flestum
óviss, að Mystic
þekkir sínar bestu stundir .
En þetta ferli
útungun Mystic
endist bara í stuttan tíma . Fyrr á tímum óreglunnar, eytt þessum tíma
fáfræði ; við erum kannski á leiðinni í átt að ákveðnu
“meðvitundarleysi”, það er að segja í átt að annarri fáfræði þar sem tveir
skref bíða okkar, bæði sundurlaus og fylling : taka með í reikninginn
grein fyrir uppruna hluta sem koma upp úr blekkingu – að taka án fyrirlitningar
– , og ná öðru meðvitundarstigi, að sleppa, af
þverfaglegheit, af þroska, opnun utan settra staðla .
Sumir,
velvilja, mun fylgja ráðleggingum um velsæmi í umhverfismálum, á meðan
að aðrir, af kostgæfni, mun taka bratta stíginn, að gefa sig algjörlega upp
og án sérstakra ferla fyrir þetta “mikið” leit, til þess aðsjáðu etsjáðu .
Þá verður það
bara að láta leiða sig til leyndardómsins handan alls nafns
neita að tengja við það jákvæða formúlu þessa Ultimate , með því að neita
tengja endanlega lykilinn að hvaða vandamáli sem er .
Svo við munum,
af þekkingu yfir í sannar tilfinningar, gagnvart því sem við erum . Við, GÓÐUR
smáhlutir í svona stórum heimi, en líka heilmyndarmyndir af þessu
stórt Allt . Við , THE“Ábyrgur”, THE
“betlarar”, THE “Hjartakrókar” af grundvallarsvarinu .
L'instant présent , le présent est une offrande, un présent . Apprendre à oser et à savoir recevoir . Voir sans plus regarder . Entendre sans plus écouter . Sentir sans plus renifler . Goûter sans plus ruminer . Ressentir sans plus toucher . Comprendre sans plus réfléchir . Connaître sans plus savoir . Manier la pelle sans épuiser la mer . Vivre totalement le présent . Vivre totalement dans le présent . Il ne s'agit pas d'insouciance . Il ne s'agit pas non plus de prévoir l'avenir . Il ne s'agit pas d'accumuler des protections contre toutes ces peurs qu'on invente . Il s'agit de développer dans chaque présent des forces et des ressources qui permettront de faire face à ce qui adviendra . Il s'agit d'enrichir le présent . Il s'agit de laisser surgir la confiance , Il s'agit de contempler la fleur sans la cueillir . Il s'agit d'entrer en résonance avec ce dont on se méfie . La résonance exige la paix . Et plus encore la paix du cœur et de l'âme . Toute résonance est impossible sans le tumulte intérieur . Commencer par rendre le mental disponible pour le réel , et bannir la question : " Que puis-je prendre ? " pour la remplacer par : " Que m'ait-il offert ? "
Grátandi : "Farðu í stríðið með ganginum" til "Kampavín" , þennan hund sem enginn hafði menntað að berja kýrnar þar sem þeir urðu að smala .
Það rigndi .
Óhreyfanlegur , situr á sléttum steini , vafinn inn í gúmmíhúðina , með hverjum regndropa sem berst á hettuna , svaraði með fínu vatni . Mér fannst leyndardómurinn að vera til " að vera " ; hvað ég skal nefna síðar " hjarta liðins tíma " .
Í þaklausu skjólinu , skreytt stórum blágráum steinum , Ég var vindurinn , sem í upphlaupum , klóraði mér í andlitið .
Ég opnaði og lokaði augunum ; að uppgötva hið fulla og lausa í miðjum líkama mínum .
Ég var að sleikja bleytuna um varirnar .
Verndaðar hendur , Ég var allt í kringum mig , án þess að ég snerti það .
Ég vissi að afi myndi koma og sækja mig að koma með kýrnar .
síðustu steinarnir ,bernsku fiðrildi ,lauflausar greinar öskutrésinsmun ekki lengur lyfta rykinu af stígnum .La coccinelle sera libérée de la boîte aux ampoulesfyrir oddhvasst grastaka flug ,svörtu vængi hans undir svartflekkóttu rauðu kítíninurysandi við kinnina á mér .Í lok stafsins ,lever la bouse sècheog uppgötva orma og skordýrí niðurbrotsvinnu sinnimeð fyrir konungi ,le coléoptère noir .skila steininum ,er að sjá dimma girðingunaþrýstingur innan frá ,er að hittast í einverumeð hjartans auga .hann er steinar ,á haga ,stillt upp með tímanum .Það er mitt frelsiað koma þeim fyrir hvar sem ég vil , flestumjuste sur le passage des cavaliers. 203
