Alle berichten van Gaël Gerard

Par l’autorité de sa main

  Le seigneur de guerre devient prince de paix .

 Passeur du double des choses
 il délivre la lumière recluse dans la boîte des songes .

 Doutant de sa propre vision
 il met des œillères à son pur-sang .

 Le hasard accepté d'une bavure révèle un bleu diaphane .

 Il hâte imperceptiblement la chute de l'Occident .

 Il côtoie l'énormité de la tâche à venir .

 Il franchit le carroyage de l'espace céleste .

 Aux marges du monde ,
 dans la manade de son atelier
 sa gestuelle de cape et d'épée
 dompte les écrouelles .

 Il est peuple des menhirs .

 Parfois en lassitude
 ses yeux vairons
 fertilisent les paresses de l'esprit .

 Il est ardente digitale posée aux flasques des serrures .

 Il est veilleur de l'échauguette ,
 immobile en son attente .

 Il signe furtivement d'un spasme taurin
 le biais des choses dites .

 Il est le légiste inflexible
 de la liberté infinie des combinaisons .

 Il ouvre à coups de hache
 le deux fois béni de la blondeur de l'ange .

 Sur les faces endeuillées par la rupture des apparences
 il est l'ardent vandale d'une exigence barbare .

 Il courtise les crachats blancs de la ressemblance .

 Sur le visage perlé d'un mica de pacotille
 il desquame encore et encore le rire des atomes .

 Il rend visible l'Apocalypse ,
 lui , le prophète aux prunelles de Voyant .

 Il offre son visage aux inquisitions esthètes 
 lui , l'artiste des pleurs immédiats ,
 l'énucleur en instance .

 Et si le découvreur
 en ses croisillons cloutés
 calque l'enténèbrement de la clarté,
 lors , tout s'enflamme ,
 des yeux de l'aigle ,
 au souffle noir des bisons de la pensée ,
 tel le cœur du Beau impeccablement distingué ,
 telle la marge d'un cahier obliquement souillé de sang .

 Les persiennes claquent ,
 la jointure des dualités explose ,
 un éclair de vie clame l'éblouissement de la présence ,
 les poussières dansent dans le rai de lumière ,
 tout se rejoint d'une amble véritable .

 Quittant la caverne des errants
 il se soumet au tremplin des serviteurs
 lui , le prêtre des sorties d'exil .

  ( d'après une œuvre de JC Guerrero ) 

222

le papa de mon papa il s’appelait Henri

Il vint au monde à Reims le 11 octobre 1886.

Devenu très jeune orphelin de père et de mère, il fût recueilli par un oncle d’Epernay .

A treize ans il travailla comme souffleur de verre .

Avec sa femme Lucie, ma grand’mère, ils eurent cinq enfants, dont l’aîné prénommé Jean devait décéder durant sa première année .

Après la Grande Guerre il fût embauché au Métro, à la RATP, où il restât jusqu’à la retraite.

Lui l’enfant des Ardennes descendu en Champagne était devenu parisien.

Après avoir habité rue du Chemin Vert à Boulogne, durant les années trente le couple et ses quatre enfants déménagèrent boulevard Murat, dans un grand appartement qu’ils durent abandonner pour faits de guerre , après le bombardement des usines Renault toutes proches qui endommagea l’immeuble.

La famille fût relogée rue de la Corrèze près de l’emplacement des anciennes fortifications dans le XIX éme arrondissement .

C’est là, rue de la Corrèze, que je fus impressionné par un camion poubelle tombé dans une gigantesque excavation qui s’était ouverte en pleine chaussée .

J’avais peur de ce grand’père qui me faisait les gros yeux et me grondait .

Comme cette fois où j’avais déchiré le papier peint de la salle de séjour en petites lanières, cette pièce où maman devait accoucher de ma sœur le 13 février 1945 .

J’admirais le carillon Westminster qui sonnait toutes les demi-heures au dessus du fauteuil de grand’père .

Car il était souvent dans son fauteuil, pépé Danube, comme je l’appelais parce que la station de métro la plus proche était Danube, ce qui me permettait de le différencier de mon autre grand’père, pépé Frugères .

Et il était dans son fauteuil, pépé Danube, parce qu’il avait mal aux jambes le 18 mai 1955.

On devait d’ailleurs lui couper une jambe peu de temps avant qu’il ne meure .

J’étais allé à son enterrement avec mes parents. Au retour du cimetière dans le bus qui nous ramenait porte de Pantin, j’ai ressenti la présence de pépé Danube. Cétait comme s’il me faisait part de choses importantes que je ne comprenais alors pas ; ça m’avait donné des frissons et une trace de cet événement demeure aujourd’hui en moi. J’avais alors neuf ans , et je n’ai jamais plus oublié sa présence d’homme bourru avec lequel je n’ai pas pu échanger .

Sur les photos il a un bon regard dans un visage aux traits doux, lui le taiseux qui néanmoins pouvait entrer dans des colères qui me terrifiaient.

Ici, il est photographié à Jouy dans l’Eure , avec son gilet de laine et son éternel béret qui cache sa calvitie il montre une attitude affable devant la maison de Louise , la sœur de sa femme , Lucie ma grand’mère , et de Léon l’ancien garde chasse, mari de Louise .

Quelque temps auparavant, au retour des grandes vacances passées comme chaque année à Frugères, nous étions rentrés par le train, maman, ma soeur et moi, au 75 rue Saint Charles à Grenelle.

Et là, surprise ! Le papier peint de notre cuisine, qui était en même temps salle de séjour et salle de bains, avait été refait. Et c’était mon papa qui avait fait ça, et il l’avait fait avec son père, pépé Danube.

La pièce irradiait de soleil en cette journée de fin d’été ….. et encore aujourd’hui une lumière persiste à cœur joie.

221

deux parapluies

     Le vent souffle ,
échine lasse ,
chante quelque part
l'oiseau des étreintes hivernales .

Je ne t'oublierai pas ,
tu ne m'oublieras pas ,
pour ensemble
dire merci à ceux qui nous extirpent,
nous les parapluies de la sortie de liturgie
à ne pas choir en fond de vasque ,
inhalant les odeurs de cuisine
mi-chèvre mi-choux
mi-reille mi-figue
jouant à colin maillard
d'une narine l'autre .

Il est permis de se dire
que même par temps de traîne
la poignée se dresse
in vertrouwen
vers les mains de Charlie, David, Ahmed
mais qu'une rafale de kalachnikov peut effacer ,
mascarade dérisoire ,
sombre venue des terreurs
que la bête immonde interpelle
naseaux fumants
l'entre-cuisse béante
engouffrant en fond d'entrailles
nos suaves irresponsabilités .

Il est temps de convoler
l'un vers l'autre
dans le bleu de nos pliures ,
d'endimancher de sourires
le passage des officiants
sur l'allée de graviers
défilant à pas comptés
vers le lieu sacré ,
beauté , amour , paix partagés,
au-delà du numineux ,
en l'incandescence de la transparence .


220

Ma cigarette s’est éteinte

 

 Deze morgen
 er zit meer benzine in de mouw ,
 de as is koud ,
 we zouden nepbloemen hebben gezet
 que l'effet en aurait été plus fumant .

 Niet genoeg om te klagen ,
 er is ook een gevecht om te vechten .

 Wij vechten , hij is aan het slaan .

 Maar tegen wie? ?
 tegen wat? ?

 Ik vecht tegen Pierre of Jacques ,
 terwijl ik degene ben die zich veel dingen over hen verbeeldt .

 Ik vecht tegen de wereld ,
 maar waarom de tak afknippen waar ik op zit? ?

 Ik vecht tegen de natuur ,
 maar waarom vechten tegen wat me voedt? .

 Terwijl het leven hier is
 zoals dit water
 druppel voor druppel 
 van een onevenwichtige clepsydra
 het glas iriserend door een versierde zon ,
 zoals deze zandloper
 welke korrel voor korrel?
 knabbelt aan de tijd van het conflict .

 Elk gevecht lijkt belachelijk
 omdat niets het leven stopt ,
 ga vooruit ,
 obstakels omzeilen ,
 wandelen ,
 stijgen ,
 ga zelfs naar beneden ,
 omhoog gaan , rijk aan de ondervonden beproeving .

 Forceer de doorgang nooit ,
 niet eens een klein gaatje boren in de holte van het geheugen .

 En mijn sigaret is nog steeds niet aangestoken ...

 ( Foto genomen naar een werk van Elianthe Dautais ) 

 218

Le dialogue au-delà du visible

 Sedimentaire bevriezing op je ebbenhouten huid ,
 de storm heeft geluid en licht nodig .
 Dans van water en reflectie ,
 rolt texturen naar beneden ,
 kruisende genealogieën ,
 verbindingen zijn gemaakt .

 scherpe blik
 van de man die er al is ;
 bij de receptie
 wetenschapper signalen
 wat zijn ego-eisen? .
 Uitgebreid bewustzijn ,
 waakzaamheid en porositeit ,
 fijn stukje van het moment
 het woord spreken
 le temps d'une caresse nocturne .

 Deze oplopende wil ;
 afbeelding onthullen
 bromide in zijn bad .

 Ontwaken van elke vezel
 in de regenboog van weven
 uit het ijzige detachement ;
 ultieme school
 waar de stap van verwachtingen
 buig de twijfel
 en verrukt de nieuwe betekenis ,
 uniek traceren ,
 muziek van weleer  ,
 de sering van breekbare nachten ,
 zeepbellen ,
 puntige hoeden ,
 Toverstaf ,
 voor sterren in je ogen
 révéler le dialogue avec l'invisible .


 219 

N’existe que le labyrinthe

 Toeval nodig ,
 zonder lineariteit ,
 zonder dat het label blijft plakken ,
 er is geen plan of wet
 pour cette occupation d'espace ,
 wij het onheuglijke ,
 om het bewijs te blinddoeken ,
 de coïncidence en coïncidence ,
 til de sluier op van gemengde tekens en woorden .

 In de tuin der lusten ,
 Isis nu ,
 Isis de beslisser
 die onenigheid zorgt ervoor dat kuddes in de steek worden gelaten ,
 Isis de hele mooie ,
 de streep van onze dromen ,
 de correspondentievanger ,
 de kosmische verfraaiing ,
 de dove oorfluisteraar ,
 de vrouw maakte licht ,
 in voortdurende overlap
 onheuglijke adem
 die de grote boom biedt ,
 gedeconcentreerde boom ,
 boom aan het einde van de wereld ,
 arbre élevé dans la métaphore ,
 vruchten van besluiteloosheid ,
 fruits replets du plaisir à venir
 stromend , rivier van een tijd
 tussen de riffen van het echte ,
 le long des golfes
 openheid voor het goddelijke
 dat het beest biedt
 in het trillen van zijn snorren .


 217 

Seul le vide laisse place et permet la vie

  Van dit willen begrijpen ,   
van deze poging om je naam uit te spreken ,   
van deze aandrang om jou als vanzelfsprekend te beschouwen? , 
van dit toerisme op geboorteplaatsen ,   
van deze afwezigheid van hulpmiddelen voor grootouders ,   
van deze gorilla met de phylactery ,   
Sylvain mijn zoon, laag praten ,   
met woorden die uit de slurf van een olifant komen ,   
van deze pauzes tussen objecten ,   
van deze jacht op onsamenhangende woorden ,   
de deur gaat open ,   
onthuld ,   
organiseren ,   
verheven
de chaotische wereld
des grands chevaux de la présence .
  
Stiekem ingrijpen bij slecht weer
vloeistoffen en vaste stoffen
wiskundig geneigd
à la levée du sens .
  
Er was een tijd van presentatie
levend en vruchtbaar ,   
twijgen en droog gras
op de revers van de jas ,   
voor de poort van de realiteit
val lichaam plaats ,   
plaats van verheffing ,   
lieu de joie au-delà de l'oubli .

  
216

doe goed wat er gedaan moet worden

 Leef in intensiteit   
op het college van strakke harten ,
kieuwen open ,
weerspiegeling van zielen in het proces van verheffing .

Er zijn stranden bekroond met kwallen ,
klachten samengevoegd ,
de heilige bol die de hand laat passeren
uit de dikke palmbossen .

In dit wachten ,
onbeweeglijk ,
aanwezig zijn
op het eerste uur
van de zon die haar overmaat dichtslaat
achter de scherpe rots
gemaakt volgens de schok van de geboorte .

En harmonie
waarheid worden ,
teken niet langer uit onze gehandschoende handen
naar donorbronnen ,
wees de verklikker ,
de scharlaken ,
het geen spijt ,
de radicale
op de slinger van momenten .

Laten we het landschap afwijzen ,
laten we het enige spoor zijn
in het middelpunt van de verwachtingen ,
laten we een bronzen bel in de lucht zijn
sprekend
op leemvelden ,
laten we de service zijn
op de vleugel van de feniks .


215

wat overtreft de mens?

 Wat gaat de mens te boven?   
eind van het leven ,
een schiereiland .

Met voor landengte
wat we zijn ,
breekbare man ,
in onze opsmuk
de wetenschappen , van kunst en spiritualiteit vermengd .

Een man onder de mannen zijn ,
ongeboren menselijke humus ,
wiens wortels zich in onze wisselvalligheden storten ,
wij ,
de zwervers ,
de armen doen genealogie ,
voor stap voor stap ,
van houding naar houding ,
stijgen naar de prestatie
met grote versterking van fluiten en tamboerijnen
wij ,
opscheppers van de gevestigde orde ,
de expeditieruiters van de emotionele horde ,
versierd met de veren van mimicry .

er is een tijd
zo dichtbij
een tijd zonder angst
een tijd voorbij onze tijd
dat de nieuwe man loopt
in sa vie denken
geschikt om te zijn
voorbij onze mineraliteit ,
van onze dierlijkheid ,
van onze historiciteit ,
een geweten met verzoenende tekens ,
een grafiek van het Onkenbare .


214

eindelijk oud worden

 eindelijk oud worden   
 en laat de wind naar me toe komen   
 koel in de nek . 
     
 Ongeacht de leeftijd   
 zolang we een kindertijd hebben ,   
 ongeacht de paden die zijn afgelegd   
 zolang we de visie hebben ,   
 ongeacht het zwakke lichaam   
 zolang we hoogte hebben ,   
 ongeacht de verslaving   
 op voorwaarde dat we de volwassenheid hebben ,   
 wat maakt het uit als je de ladder niet kunt beklimmen?   
 omdat we schaal zijn   
 met deze vrijheid om te verbinden .   
   
 Openheid en zachtheid   
 met een vrede versierd met kleine stapjes    
 rond de vijver waar alles rust  .    
  
 eindelijk oud worden    
 en laat de wind naar me toe komen   
 koel in de nek  .    

  
  213