Le seigneur de guerre devient prince de paix .Passeur du double des chosesil délivre la lumière recluse dans la boîte des songes .Doutant de sa propre visionil met des œillères à son pur-sang .Le hasard accepté d'une bavure révèle un bleu diaphane .Il hâte imperceptiblement la chute de l'Occident .Il côtoie l'énormité de la tâche à venir .Il franchit le carroyage de l'espace céleste .Aux marges du monde ,dans la manade de son ateliersa gestuelle de cape et d'épéedompte les écrouelles .Il est peuple des menhirs .Parfois en lassitudeses yeux vaironsfertilisent les paresses de l'esprit .Il est ardente digitale posée aux flasques des serrures .Il est veilleur de l'échauguette ,immobile en son attente .Il signe furtivement d'un spasme taurinle biais des choses dites .Il est le légiste inflexiblede la liberté infinie des combinaisons .Il ouvre à coups de hachele deux fois béni de la blondeur de l'ange .Sur les faces endeuillées par la rupture des apparencesil est l'ardent vandale d'une exigence barbare .Il courtise les crachats blancs de la ressemblance .Sur le visage perlé d'un mica de pacotilleil desquame encore et encore le rire des atomes .Il rend visible l'Apocalypse ,lui , le prophète aux prunelles de Voyant .Il offre son visage aux inquisitions esthèteslui , l'artiste des pleurs immédiats ,l'énucleur en instance .Et si le découvreuren ses croisillons cloutéscalque l'enténèbrement de la clarté,lors , tout s'enflamme ,des yeux de l'aigle ,au souffle noir des bisons de la pensée ,tel le cœur du Beau impeccablement distingué ,telle la marge d'un cahier obliquement souillé de sang .Les persiennes claquent ,la jointure des dualités explose ,un éclair de vie clame l'éblouissement de la présence ,les poussières dansent dans le rai de lumière ,tout se rejoint d'une amble véritable .Quittant la caverne des errantsil se soumet au tremplin des serviteurslui , le prêtre des sorties d'exil . ( d'après une œuvre de JC Guerrero )
222
Devenu très
jeune orphelin de père et de mère, il fût recueilli par un oncle d’Epernay .
A treize ans il
travailla comme souffleur de verre .
Avec sa
femme Lucie, ma grand’mère, ils eurent cinq enfants, dont l’aîné prénommé Jean
devait décéder durant sa première année .
Après la Grande Guerre il fût
embauché au Métro, à la RATP,
où il restât jusqu’à la retraite.
Lui l’enfant des
Ardennes descendu en Champagne était devenu parisien.
Après avoir
habité rue du Chemin Vert à Boulogne, durant les années trente le couple et ses
quatre enfants déménagèrent boulevard Murat, dans un grand appartement qu’ils
durent abandonner pour faits de guerre , après le bombardement des usines
Renault toutes proches qui endommagea l’immeuble.
La famille fût
relogée rue de la Corrèze
près de l’emplacement des anciennes fortifications dans le XIX éme
arrondissement .
C’est là, rue de
la Corrèze,
que je fus impressionné par un camion poubelle tombé dans une gigantesque
excavation qui s’était ouverte en pleine chaussée .
J’avais peur de
ce grand’père qui me faisait les gros yeux et me grondait .
Comme cette fois où j’avais déchiré le papier peint de la salle de séjour en petites lanières, cette pièce où maman devait accoucher de ma sœur le 13 février 1945 .
J’admirais le
carillon Westminster qui sonnait toutes les demi-heures au dessus du fauteuil
de grand’père .
Car il était
souvent dans son fauteuil, pépé Danube, comme je l’appelais parce que la
station de métro la plus proche était Danube, ce qui me permettait de le
différencier de mon autre grand’père, pépé Frugères .
Et il était dans
son fauteuil, pépé Danube, parce qu’il avait mal aux jambes le 18 mai
1955.
On devait
d’ailleurs lui couper une jambe peu de temps avant qu’il ne meure .
J’étais allé à
son enterrement avec mes parents. Au retour du cimetière dans le bus qui
nous ramenait porte de Pantin, j’ai ressenti la présence de pépé
Danube. Cétait comme s’il me faisait part de choses importantes que je ne
comprenais alors pas ; ça m’avait donné des frissons et une trace de cet
événement demeure aujourd’hui en moi. J’avais alors neuf ans , et je n’ai
jamais plus oublié sa présence d’homme bourru avec lequel je n’ai pas pu échanger
.
Sur les photos
il a un bon regard dans un visage aux traits doux, lui le taiseux qui néanmoins
pouvait entrer dans des colères qui me terrifiaient.
Ici, il est
photographié à Jouy dans l’Eure , avec son gilet de laine et son éternel béret
qui cache sa calvitie il montre une attitude affable devant la maison de Louise
, la sœur de sa femme , Lucie ma grand’mère , et de Léon l’ancien garde chasse,
mari de Louise .
Quelque temps
auparavant, au retour des grandes vacances passées comme chaque année à
Frugères, nous étions rentrés par le train, maman, ma soeur et moi, au 75 rue
Saint Charles à Grenelle.
Et là, surprise
! Le papier peint de notre cuisine, qui était en même temps salle de séjour et
salle de bains, avait été refait. Et c’était mon papa qui avait fait ça, et il
l’avait fait avec son père, pépé Danube.
La pièce irradiait de soleil en cette journée de fin d’été ….. et encore aujourd’hui une lumière persiste à cœur joie.
Le vent souffle , échine lasse , chante quelque part l'oiseau des étreintes hivernales .
Je ne t'oublierai pas , tu ne m'oublieras pas , pour ensemble dire merci à ceux qui nous extirpent, nous les parapluies de la sortie de liturgie à ne pas choir en fond de vasque , inhalant les odeurs de cuisine mi-chèvre mi-choux mi-reille mi-figue jouant à colin maillard d'une narine l'autre .
Il est permis de se dire que même par temps de traîne la poignée se dresse in vertrouwen vers les mains de Charlie, David, Ahmed mais qu'une rafale de kalachnikov peut effacer , mascarade dérisoire , sombre venue des terreurs que la bête immonde interpelle naseaux fumants l'entre-cuisse béante engouffrant en fond d'entrailles nos suaves irresponsabilités .
Il est temps de convoler l'un vers l'autre dans le bleu de nos pliures , d'endimancher de sourires le passage des officiants sur l'allée de graviers défilant à pas comptés vers le lieu sacré , beauté , amour , paix partagés, au-delà du numineux , en l'incandescence de la transparence .
Deze morgener zit meer benzine in de mouw ,de as is koud ,we zouden nepbloemen hebben gezetque l'effet en aurait été plus fumant .Niet genoeg om te klagen ,er is ook een gevecht om te vechten .Wij vechten , hij is aan het slaan .Maar tegen wie? ?tegen wat? ?Ik vecht tegen Pierre of Jacques ,terwijl ik degene ben die zich veel dingen over hen verbeeldt .Ik vecht tegen de wereld ,maar waarom de tak afknippen waar ik op zit? ?Ik vecht tegen de natuur ,maar waarom vechten tegen wat me voedt? .Terwijl het leven hier iszoals dit waterdruppel voor druppel van een onevenwichtige clepsydrahet glas iriserend door een versierde zon ,zoals deze zandloperwelke korrel voor korrel?knabbelt aan de tijd van het conflict .Elk gevecht lijkt belachelijkomdat niets het leven stopt ,ga vooruit ,obstakels omzeilen ,wandelen ,stijgen ,ga zelfs naar beneden ,omhoog gaan , rijk aan de ondervonden beproeving .Forceer de doorgang nooit ,niet eens een klein gaatje boren in de holte van het geheugen .En mijn sigaret is nog steeds niet aangestoken ...( Foto genomen naar een werk van Elianthe Dautais )218
Sedimentaire bevriezing op je ebbenhouten huid ,de storm heeft geluid en licht nodig .Dans van water en reflectie ,rolt texturen naar beneden ,kruisende genealogieën ,verbindingen zijn gemaakt .scherpe blikvan de man die er al is ;bij de receptiewetenschapper signalenwat zijn ego-eisen? .Uitgebreid bewustzijn ,waakzaamheid en porositeit ,fijn stukje van het momenthet woord sprekenle temps d'une caresse nocturne .Deze oplopende wil ;afbeelding onthullenbromide in zijn bad .Ontwaken van elke vezelin de regenboog van wevenuit het ijzige detachement ;ultieme schoolwaar de stap van verwachtingenbuig de twijfelen verrukt de nieuwe betekenis ,uniek traceren ,muziek van weleer ,de sering van breekbare nachten ,zeepbellen ,puntige hoeden ,Toverstaf ,voor sterren in je ogenrévéler le dialogue avec l'invisible .219
Toeval nodig ,zonder lineariteit ,zonder dat het label blijft plakken ,er is geen plan of wetpour cette occupation d'espace ,wij het onheuglijke ,om het bewijs te blinddoeken ,de coïncidence en coïncidence ,til de sluier op van gemengde tekens en woorden .In de tuin der lusten ,Isis nu ,Isis de beslisserdie onenigheid zorgt ervoor dat kuddes in de steek worden gelaten ,Isis de hele mooie ,de streep van onze dromen ,de correspondentievanger ,de kosmische verfraaiing ,de dove oorfluisteraar ,de vrouw maakte licht ,in voortdurende overlaponheuglijke ademdie de grote boom biedt ,gedeconcentreerde boom ,boom aan het einde van de wereld ,arbre élevé dans la métaphore ,vruchten van besluiteloosheid ,fruits replets du plaisir à venirstromend , rivier van een tijdtussen de riffen van het echte ,le long des golfesopenheid voor het goddelijkedat het beest biedtin het trillen van zijn snorren .217
Van dit willen begrijpen , van deze poging om je naam uit te spreken , van deze aandrang om jou als vanzelfsprekend te beschouwen? , van dit toerisme op geboorteplaatsen , van deze afwezigheid van hulpmiddelen voor grootouders , van deze gorilla met de phylactery , Sylvain mijn zoon, laag praten , met woorden die uit de slurf van een olifant komen , van deze pauzes tussen objecten , van deze jacht op onsamenhangende woorden , de deur gaat open , onthuld , organiseren , verheven de chaotische wereld des grands chevaux de la présence . Stiekem ingrijpen bij slecht weer vloeistoffen en vaste stoffen wiskundig geneigd à la levée du sens . Er was een tijd van presentatie levend en vruchtbaar , twijgen en droog gras op de revers van de jas , voor de poort van de realiteit val lichaam plaats , plaats van verheffing , lieu de joie au-delà de l'oubli .
Leef in intensiteit op het college van strakke harten , kieuwen open , weerspiegeling van zielen in het proces van verheffing . Er zijn stranden bekroond met kwallen , klachten samengevoegd , de heilige bol die de hand laat passeren uit de dikke palmbossen . In dit wachten , onbeweeglijk , aanwezig zijn op het eerste uur van de zon die haar overmaat dichtslaat achter de scherpe rots gemaakt volgens de schok van de geboorte . En harmonie waarheid worden , teken niet langer uit onze gehandschoende handen naar donorbronnen , wees de verklikker , de scharlaken , het geen spijt , de radicale op de slinger van momenten . Laten we het landschap afwijzen , laten we het enige spoor zijn in het middelpunt van de verwachtingen , laten we een bronzen bel in de lucht zijn sprekend op leemvelden , laten we de service zijn op de vleugel van de feniks .
Wat gaat de mens te boven? eind van het leven , een schiereiland . Met voor landengte wat we zijn , breekbare man , in onze opsmuk de wetenschappen , van kunst en spiritualiteit vermengd . Een man onder de mannen zijn , ongeboren menselijke humus , wiens wortels zich in onze wisselvalligheden storten , wij , de zwervers , de armen doen genealogie , voor stap voor stap , van houding naar houding , stijgen naar de prestatie met grote versterking van fluiten en tamboerijnen wij , opscheppers van de gevestigde orde , de expeditieruiters van de emotionele horde , versierd met de veren van mimicry . er is een tijd zo dichtbij een tijd zonder angst een tijd voorbij onze tijd dat de nieuwe man loopt in sa vie denken geschikt om te zijn voorbij onze mineraliteit , van onze dierlijkheid , van onze historiciteit , een geweten met verzoenende tekens , een grafiek van het Onkenbare .
eindelijk oud worden en laat de wind naar me toe komen koel in de nek . Ongeacht de leeftijd zolang we een kindertijd hebben , ongeacht de paden die zijn afgelegd zolang we de visie hebben , ongeacht het zwakke lichaam zolang we hoogte hebben , ongeacht de verslaving op voorwaarde dat we de volwassenheid hebben , wat maakt het uit als je de ladder niet kunt beklimmen? omdat we schaal zijn met deze vrijheid om te verbinden . Openheid en zachtheid met een vrede versierd met kleine stapjes rond de vijver waar alles rust . eindelijk oud worden en laat de wind naar me toe komen koel in de nek . 213