Stap voor stap,
van reis naar reis,
au cercle d'un cirque
que le sable encense
la rumeur soulève les rideaux du spectacle.
kleurrijke entree,
luidruchtige barnum,
opgeworpen stof
van de dierenstoet,
des passions de l'âme
verheven tot de toppen van de tempels
à démanteler,
à mettre à la raison
et métamorphoser.
Van bloed en kleuren,
les cris furieux des Érinyes
hebben de landschappen van de kindertijd vernietigd,
de kleilippen van bronnen
hebben plaats gemaakt
met cementsproeiers,
de steen van de bescherming is eruit gescheurd,
de heggen zijn gekapt,
gevulde sloten,
de zilveren vos
zal het centrum niet meer vinden,
een boze wind blaast de brokken aarde
richting de droge stenen terrassen,
een oude es fluistert zijn laatste disposities.
De nachtkoos,
ziel duiven
overhangend
schendingen van de menselijke conditie,
populistische leugens
vervang het lied van de dichters,
de sporen van oorlogsmotoren
volg de ijzeren schoenen van de harige,
de lucht wordt donker,
zelfs de bomen gebeeldhouwd door de westenwind
ga liggen in de storm.
De lucht is vies,
op de klaagmuur
les papiers de l'en-vie
verfrommeld en gedwongen
bij de voegen van de stenen
bedekt met korstmossen
hijgend vlees worden
van een willekeurige tzimtzum.
uitgemergelde handen,
uit de zakken om te matchen
kras vergetelheid,
rollende ogen
clip de waarden van de geest,
une crème sulfureuse
maquille d'un sourire de clown
onze laatste omzwervingen.
De woede neemt het over
's nachts,
in stilte,
enlaidie par les passes d'armes
gevechten en haat,
gevlekt door op te tillen
nieuwe oogsten,
devenues complice consentante
d'une renaissance de pacotille.
Er zijn officinale kruiden
dan die van de lente,
collegiale kruiden
van de kus van geliefden
verspreide
op zoek naar de grote omwenteling,
een stuk brood
op de bodem van de tas,
l'eau dans le ciboire des altérités.
Nous lèverons le Son des ricochets,
kiezelstenen die op de rivier worden gegooid,
toegankelijk voor asielzoekers,
uit onze ballingschap komen.
332
