All Posts vun Gael Gerard

Schrëtt fir Schrëtt vun Rees zu Rees

 Schrëtt fir Schrëtt,   
vun Rees zu Rees,
an engem Zirkuskrees
datt de Sand Räuchelcher
d'Rumeur hëlt d'Riddoen vun der Show op.

faarweg Entrée,
Kaméidi Barnum,
opgehuewe Stëbs
vun der Déiereprozessioun,
Leidenschaft vun der Séil
op d'Pinnacles vun den Tempelen erhéicht ginn
ofbauen,
Sënn ze maachen
an transforméieren.

Vu Blutt a Faarwen,
déi rosen Gejäiz vun den Erinyen
hunn d'Landschafte vun der Kandheet zerstéiert,
d'Lehmlippe vu Quellen
Wee gemaach hunn
mat Zementdüsen,
de Steen vun de Protectiounen ass erausgerappt ginn,
d'Hecken sinn ofgeschnidden,
gefëllt Grouwen,
de Sëlwer Fuuss
wäert den Zentrum net méi fannen,
e béise Wand bléist d'Äerdklumpen
Richtung dréchene Steenterrassen,
en alen Äsche geflüstert seng lescht Dispositiounen.
D'Nuecht ass,
Séil Dauwen
iwwerhängend
Violatioune vum mënschlechen Zoustand,
populistesch Ligen
d'Lidd vun den Dichter ersetzen,
d'Gleiser vun Krich Motore
no den Eisenschong vun den Hoer,
den Himmel gëtt däischter,
souguer d'Beem, déi vum Westwand skulptéiert sinn
am Stuerm leeën.

D'Loft ass fiicht,
op der Kräimauer
Liewen Pabeieren
gekrabbelt a gezwongen
bei de Gelenker vun de Steng
mat Flechten bedeckt
panting Fleesch ginn
vun engem zoufälleg tzimtzum.

ausgemëscht Hänn,
aus de Poschen ze passen
Schrummen Vergiess,
Rolling Aen
Clip d'Wäerter vum Geescht,
eng sauere Rahm
Clown Laachen Make-up
eis lescht Wanderungen.

De Roserei iwwerhëlt
an der Nuecht,
an der Rou,
ellent duerch d'Passe vu Waffen gemaach
Kämpf an Haass,
gefleckt duerch Erhiewung
nei Recolte,
ginn e wëlle Kompliz
vun enger schlëmmer Renaissance.

Et gëtt offiziell Kraider
wéi déi vum Fréijoer,
kollegial Kraider
vu Liebhaber Kuss
verspreet
op der Sich no dem groussen Ëmbroch,
e Stéck Brout
um ënnen vun der Täsch,
Waasser am Ciborium vun Verännerungen.

Mir wäerten de Sound vun ricochets erhéijen,
Kieselstécker op de Floss geheit,
fir Asylanten zougänglech,
aus eisem Exil erauskommen.


332

Schrëtt fir Schrëtt vun Rees zu Rees – 1

   Schrëtt fir Schrëtt,   
 vun Rees zu Rees,   
 an engem Zirkuskrees   
 que le sable isole    
 d'Rumeur hëlt d'Riddoen vun der Show op. 
    
 faarweg Entrée,   
 Kaméidi Barnum,   
 opgehuewe Stëbs   
 vun der Déiereprozessioun,   
 Leidenschaft vun der Séil   
 op d'Pinnacles vun den Tempelen erhéicht ginn   
 ofbauen,   
 Sënn ze maachen   
 an transforméieren.     

 Vu Blutt a Faarwen,   
 déi rosen Gejäiz vun den Erinyen   
 hunn d'Landschafte vun der Kandheet zerstéiert,   
 d'Lehmlippe vu Quellen    
 Wee gemaach hunn   
 mat Zementdüsen,   
 de Steen vun de Protectiounen ass erausgerappt ginn,   
 d'Hecken sinn ofgeschnidden,   
 gefëllt Grouwen,   
 de Sëlwer Fuuss   
 wäert den Zentrum net méi fannen,   
 e béise Wand bléist d'Äerdklumpen   
 Richtung dréchene Steenterrassen,   
 en alen Äsche geflüstert seng lescht Dispositiounen.     

 D'Nuecht ass,   
 Séil Dauwen   
 iwwerhängend   
 Violatioune vum mënschlechen Zoustand,   
 populistesch Ligen   
 d'Lidd vun den Dichter ersetzen,   
 d'Gleiser vun Krich Motore   
 no den Eisenschong vun den Hoer,   
 den Himmel gëtt däischter,   
 souguer d'Beem, déi vum Westwand skulptéiert sinn   
 am Stuerm leeën.    
 
 D'Loft ass fiicht,   
 op der Kräimauer   
 Liewen Pabeieren   
 gekrabbelt a gezwongen   
 bei de Gelenker vun de Steng   
 mat Flechten bedeckt   
 panting Fleesch ginn   
 vun engem zoufälleg tzimtzum. 
     
 ausgemëscht Hänn,   
 aus de Poschen ze passen   
 Schrummen Vergiess,   
 Rolling Aen   
 Clip d'Wäerter vum Geescht,   
 eng sauere Rahm   
 Clown Laachen Make-up 
 eis lescht Wanderungen.   
  
 De Roserei iwwerhëlt   
 an der Nuecht,   
 an der Rou,   
 ellent duerch d'Passe vu Waffen gemaach   
 Kämpf an Haass,   
 gefleckt duerch Erhiewung   
 nei Recolte,      
 ginn e wëlle Kompliz   
 vun enger schlëmmer Renaissance.  
    
 Et gëtt offiziell Kraider   
 wéi déi vum Fréijoer,   
 kollegial Kraider    
 vu Liebhaber Kuss    
 verspreet    
 op der Sich no dem groussen Ëmbroch,   
 e Stéck Brout   
 um ënnen vun der Täsch,  
 Waasser am Ciborium vun Verännerungen.  
   
 Mir wäerten de Sound vun ricochets erhéijen,    
 Kieselstécker op de Floss geheit,   
 fir Asylanten zougänglech,   
 aus eisem Exil erauskommen.  

   
332

véier Blummen Erënnerung

   La mémoire en apnée   
quatre fleurs en rebord de fenêtre
petite fille à quatre pattes
à flot
d'un soleil émargé
par mon frère, mäi Frënd, mäi Jong, mon camarade
associés
à l'aube d'un amandier fleuri
lorsque l'ongle
raye d'un trait aigu
le passage de l'été
éveil des miradors
sur la plaine disposés
sage frontispice
par dessus la forêt
œil préposé
sans qu'alunissent
les pensées
monte en retour
cette flèche cathédrale
crevant le panier d'osier du patrimoine
étendue
sur le drap des origines
en balbutiement d'être
les galoches pendantes
au bout des jambes maigres
à mesure
poussières d'or
des mains effaçant
le sceptre des exigences
paroles échappées
d'une outre crevée
soupçon des remembrances
sans que famine vienne
en cette obscure contrée
où femmes, hommes et enfants après la mitraille
encensent de leur clarté
la brassée de fleurs fanées
Hoer undoen
au sarcasme des casques à pointe
brisant les tibias des corps blanchis
au cirque d'une évacuation de circonstance
charrettes et baluchons à l'avenant
ma petite fille
je vais faire du feu
une fois encore
te conter une histoire pour t'endormir
feuille d'argent
disposée en rebord de fenêtre
à flotter
sur la mer des souvenirs
parade nuptiale
ouverture blanche
des portes d'amour
à pousser d'un geste tendre
loin très loin des berges
l'ombre de l'orme colossal.


331

Sylvain Gerard . schaffen 6 – de Faun mam klenge Stull

   Fléien  
de jonke Mann mat der Zigarett
an dësem Imbroglio vun Trapen
ouni datt de Schrëtt erschéngt
am Austausch fir e klenge Stull
sëtzt et wat d'Leit soen
mat senge laange Fanger
werfen d'Lait
spuersam
Trojanesche Päerd
briechen an eran
Vincent d'Zëmmer
an der Hal vun Erwaardungen
d'Kaz spréngt op den Dësch
d'Kand den Hals ëmklammen
severing mat engem terminalen Bléck
d'Spill vun dausend an eent Versuchungen
briechen Nuechten Uewen
opgehuewe zidderen
de Paddelrad vun Erneierungen
am kille Moien
trotzdem cauterized
Bottercups vun dëse Gedanken
mat schrecklechen Atem
waivers
am dock
ouni datt den Zuch d'Loft räissen
vu senger Invertebrate Stridenz
Akkumulation vu Verbrennungsoffall
fir deelweis
erneieren déi häerzlech Béi vum Faun
virun der chanting Virgin.

Hannert der Fënster
Wanter Beem
evitéiert op der Plaz ze entscheeden
Wierder vu Léift aus enger vergaanger Vergaangenheet.


330

sylvain gerard . schaffen 5 – dat verluerent Kand vun der Caravanserai

 A l'orée du songe   
le père
tend la main
la mère
mains dans le dos
le chien
clôt la trace
l'enfant
se cache.

Au loin un moulin hollandais
au premier étage
les appartements sont ouverts
les colonnes soutiennent les arches
un blanc laiteux couvre les murs
le cheval est prêt.

Eent !
monte
efface les gourmandises
d'un geste
ne retiens pas la mort
sois le vent dans la fraîcheur du matin clair
sois l'ardoyant de ton espace
hoquette la vie
au vermillon d'un spasme
sois le ciel en gloire
mäi Kand
mon diamant de l'instant
à la commissure des lèvres
point de sourire
juste l'occasion d'une cavalcade
juste la friction avec l'éternel.

Éclair foudroyant
tu connais le chemin
en douceur
hors l'inter-dits
des velléités de l'ombre.

Sois
figé au calvaire des épousés
la cible des vérités
cette pièce de velours
où poser sa tête
yeux dans les yeux
avant la déchirure.


317

Il faudrait planter un frêne

 Me suis promené   
 Sur le chemin entre les blés   
 Piquetés de coquelicots, bleuets et marguerites   
 Houppes céréalières  
 Que le vent peignait,    
 D'amples ondulations,    
 Vagues d'un océan bruissant
 Exhaussant le vert tendre des épis.   

 Il y avait le don de soi   
 L'abandon à la nature   
 La vie dans son mystère   
 En sa sainte coquille   
 Au gré du sourire d'un soleil   
 Clignant des nuages   
 À mesure de son avancée.   

 Il y avait l'ancrage   
 De la maison de pierres noires  
 Vaisseau familial arrimé 
 En bout d'horizon   
 Derrière la ruine des Matillou.
  
 Il y avait la chaleur   
 Du grand'père   
 Des parents   
 Des enfants    
 Tissant    
 Les paroles de sieste   
 Entre journal et tricot.   
      
 " Il faudrait planter un frêne pour avoir de l'ombre. "  

 Ce fût fait.   


329

Les cinq plumes de l’ange

 En descendant l'escalier  
 traces blanches sur la vitre   
 nuitamment posées en adresse.  
    
 Exclue de l'infini   
 à contre-espace   
 de vaines formes de rencontre   
 me font   
 froideur extrême   
 les petits cailloux de l'humilité   
 rangés dans la boîte aux secrets. 
     
 Abandonnée   
 en bord de route   
 bei verreenten Wieder   
 les cheveux épars   
 me font plumes d'ange   
 au travers du portique   
 de l'attente sans fin.    
  
 Rassembler mes oripeaux   
 vêture divine   
 pour cacher ces blessures   
 je suis rabrouée   
 refoulée, pixelisée  
 hors de l'eau transparente   
 mon unique miroir. 
     
 J'avais pourtant bien fait   
 de belles noces étaient promises   
 mon père ramasserait les champignons   
 ma mère irait faire le tour de l'église   
 mes sœurs de guêpières vêtues   
 seraient le charme et la guérison   
 sur notre char carnavalesque.   
   
 Puis tomba le verdict   
 éclatées contre la vitre   
 les cinq plumes de l'ange en reflet   
 marquant l'absorption par le néant   
 ne restaient que le fond des casseroles   
 à récurer pour le mets attendu   
 d'une l'enfance retrouvée.  

     ( photo de Caroline Nivelon ) 
 
327

visage regard

   Visage regard   
appel à celui qui viendra de la mer
élever le chapiteau des connaissances ourdies,
à celui qui brisant le miroir
permettra de remettre
à leurs places
les musiques anciennes,
les accords frileux
de l'ombre et de la lumière,
de l'aube au couchant,
à pieds nus sur le sable mouillé,
mon âme si tôt venue,
déjà partie,
arabesque dorée,
je tends la main au vent des attentes,
mon petit homme,
douce fleur des prairies de l'enfance.



328

en forêt de belle lumière

   Escarde lâche   
fichée en la serrure
au vestibule des attentes
balayer les pensées
sans permissivité.

De longs filaments
descendant de la ramure
pendent ultime verbiage
les falbalas de l'outrance
en régurgitation des moments de l'enfance.

Sabir époumoné
contre la paroi des châteaux de Thérèse
les cris et bosses sont rassemblés
au grand bûcher
des vaines suppliques.

De mille manières
l'habit cérémonial
enfle devant la tempête
bulles si tôt éclatées
pour une protection désuète.

De givre point
juste le roman des choses secrètes
par devant les yeux brûlés au papier d'Arménie
où ceindre de lumière
la nudité tard venue
cet effort à partager le nécessaire
ce moment de doute
en creux de déshérence
ce voyage incarné de l'écriture dernière.


326

Vaguelettes proprettes

 Vaguelettes proprettes  
 menuet sur le tapis des songes  
 l'organiste plombe ses notes  
 levée de poussière  
 accumulation dentellière  
 effraction par le milieu  
 du céans de ces lieux  
 offre cliquetante  
 d'un moment de doute  
 assis sur le banc de pierre  
 en retrait du bras de mer.  

 J'hésite et je prie  
 que d'hybride manière  
 nous conjuguions  
 l'emploi des mots  
 avec le temps qui passe  
 éraflure tendre  
 offerte en dérision  
 à l'expérience bouleversante  
 du plein et du délié  
 entre chair et mousse.  


325