Schrëtt fir Schrëtt, vun Rees zu Rees, an engem Zirkuskrees datt de Sand Räuchelcher d'Rumeur hëlt d'Riddoen vun der Show op. faarweg Entrée, Kaméidi Barnum, opgehuewe Stëbs vun der Déiereprozessioun, Leidenschaft vun der Séil op d'Pinnacles vun den Tempelen erhéicht ginn ofbauen, Sënn ze maachen an transforméieren. Vu Blutt a Faarwen, déi rosen Gejäiz vun den Erinyen hunn d'Landschafte vun der Kandheet zerstéiert, d'Lehmlippe vu Quellen Wee gemaach hunn mat Zementdüsen, de Steen vun de Protectiounen ass erausgerappt ginn, d'Hecken sinn ofgeschnidden, gefëllt Grouwen, de Sëlwer Fuuss wäert den Zentrum net méi fannen, e béise Wand bléist d'Äerdklumpen Richtung dréchene Steenterrassen, en alen Äsche geflüstert seng lescht Dispositiounen. D'Nuecht ass, Séil Dauwen iwwerhängend Violatioune vum mënschlechen Zoustand, populistesch Ligen d'Lidd vun den Dichter ersetzen, d'Gleiser vun Krich Motore no den Eisenschong vun den Hoer, den Himmel gëtt däischter, souguer d'Beem, déi vum Westwand skulptéiert sinn am Stuerm leeën. D'Loft ass fiicht, op der Kräimauer Liewen Pabeieren gekrabbelt a gezwongen bei de Gelenker vun de Steng mat Flechten bedeckt panting Fleesch ginn vun engem zoufälleg tzimtzum. ausgemëscht Hänn, aus de Poschen ze passen Schrummen Vergiess, Rolling Aen Clip d'Wäerter vum Geescht, eng sauere Rahm Clown Laachen Make-up eis lescht Wanderungen. De Roserei iwwerhëlt an der Nuecht, an der Rou, ellent duerch d'Passe vu Waffen gemaach Kämpf an Haass, gefleckt duerch Erhiewung nei Recolte, ginn e wëlle Kompliz vun enger schlëmmer Renaissance. Et gëtt offiziell Kraider wéi déi vum Fréijoer, kollegial Kraider vu Liebhaber Kuss verspreet op der Sich no dem groussen Ëmbroch, e Stéck Brout um ënnen vun der Täsch, Waasser am Ciborium vun Verännerungen. Mir wäerten de Sound vun ricochets erhéijen, Kieselstécker op de Floss geheit, fir Asylanten zougänglech, aus eisem Exil erauskommen.
Schrëtt fir Schrëtt, vun Rees zu Rees, an engem Zirkuskrees que le sable isoled'Rumeur hëlt d'Riddoen vun der Show op. faarweg Entrée, Kaméidi Barnum, opgehuewe Stëbs vun der Déiereprozessioun, Leidenschaft vun der Séil op d'Pinnacles vun den Tempelen erhéicht ginn ofbauen, Sënn ze maachen an transforméieren. Vu Blutt a Faarwen, déi rosen Gejäiz vun den Erinyen hunn d'Landschafte vun der Kandheet zerstéiert, d'Lehmlippe vu Quellen Wee gemaach hunn mat Zementdüsen, de Steen vun de Protectiounen ass erausgerappt ginn, d'Hecken sinn ofgeschnidden, gefëllt Grouwen, de Sëlwer Fuuss wäert den Zentrum net méi fannen, e béise Wand bléist d'Äerdklumpen Richtung dréchene Steenterrassen, en alen Äsche geflüstert seng lescht Dispositiounen. D'Nuecht ass, Séil Dauwen iwwerhängend Violatioune vum mënschlechen Zoustand, populistesch Ligen d'Lidd vun den Dichter ersetzen, d'Gleiser vun Krich Motore no den Eisenschong vun den Hoer, den Himmel gëtt däischter, souguer d'Beem, déi vum Westwand skulptéiert sinn am Stuerm leeën. D'Loft ass fiicht, op der Kräimauer Liewen Pabeieren gekrabbelt a gezwongen bei de Gelenker vun de Steng mat Flechten bedeckt panting Fleesch ginn vun engem zoufälleg tzimtzum. ausgemëscht Hänn, aus de Poschen ze passen Schrummen Vergiess, Rolling Aen Clip d'Wäerter vum Geescht, eng sauere Rahm Clown Laachen Make-up eis lescht Wanderungen. De Roserei iwwerhëlt an der Nuecht, an der Rou, ellent duerch d'Passe vu Waffen gemaach Kämpf an Haass, gefleckt duerch Erhiewung nei Recolte, ginn e wëlle Kompliz vun enger schlëmmer Renaissance. Et gëtt offiziell Kraider wéi déi vum Fréijoer, kollegial Kraider vu Liebhaber Kuss verspreet op der Sich no dem groussen Ëmbroch, e Stéck Brout um ënnen vun der Täsch, Waasser am Ciborium vun Verännerungen. Mir wäerten de Sound vun ricochets erhéijen, Kieselstécker op de Floss geheit, fir Asylanten zougänglech, aus eisem Exil erauskommen. 332
La mémoire en apnée quatre fleurs en rebord de fenêtre petite fille à quatre pattes à flot d'un soleil émargé par mon frère, mäi Frënd, mäi Jong, mon camarade associés à l'aube d'un amandier fleuri lorsque l'ongle raye d'un trait aigu le passage de l'été éveil des miradors sur la plaine disposés sage frontispice par dessus la forêt œil préposé sans qu'alunissent les pensées monte en retour cette flèche cathédrale crevant le panier d'osier du patrimoine étendue sur le drap des origines en balbutiement d'être les galoches pendantes au bout des jambes maigres à mesure poussières d'or des mains effaçant le sceptre des exigences paroles échappées d'une outre crevée soupçon des remembrances sans que famine vienne en cette obscure contrée où femmes, hommes et enfants après la mitraille encensent de leur clarté la brassée de fleurs fanées Hoer undoen au sarcasme des casques à pointe brisant les tibias des corps blanchis au cirque d'une évacuation de circonstance charrettes et baluchons à l'avenant ma petite fille je vais faire du feu une fois encore te conter une histoire pour t'endormir feuille d'argent disposée en rebord de fenêtre à flotter sur la mer des souvenirs parade nuptiale ouverture blanche des portes d'amour à pousser d'un geste tendre loin très loin des berges l'ombre de l'orme colossal.
Fléien de jonke Mann mat der Zigarett an dësem Imbroglio vun Trapen ouni datt de Schrëtt erschéngt am Austausch fir e klenge Stull sëtzt et wat d'Leit soen mat senge laange Fanger werfen d'Lait spuersam Trojanesche Päerd briechen an eran Vincent d'Zëmmer an der Hal vun Erwaardungen d'Kaz spréngt op den Dësch d'Kand den Hals ëmklammen severing mat engem terminalen Bléck d'Spill vun dausend an eent Versuchungen briechen Nuechten Uewen opgehuewe zidderen de Paddelrad vun Erneierungen am kille Moien trotzdem cauterized Bottercups vun dëse Gedanken mat schrecklechen Atem waivers am dock ouni datt den Zuch d'Loft räissen vu senger Invertebrate Stridenz Akkumulation vu Verbrennungsoffall fir deelweis erneieren déi häerzlech Béi vum Faun virun der chanting Virgin.
Hannert der Fënster Wanter Beem evitéiert op der Plaz ze entscheeden Wierder vu Léift aus enger vergaanger Vergaangenheet.
A l'orée du songe le père tend la main la mère mains dans le dos le chien clôt la trace l'enfant se cache. Au loin un moulin hollandais au premier étage les appartements sont ouverts les colonnes soutiennent les arches un blanc laiteux couvre les murs le cheval est prêt. Eent ! monte efface les gourmandises d'un geste ne retiens pas la mort sois le vent dans la fraîcheur du matin clair sois l'ardoyant de ton espace hoquette la vie au vermillon d'un spasme sois le ciel en gloire mäi Kand mon diamant de l'instant à la commissure des lèvres point de sourire juste l'occasion d'une cavalcade juste la friction avec l'éternel. Éclair foudroyant tu connais le chemin en douceur hors l'inter-dits des velléités de l'ombre. Sois figé au calvaire des épousés la cible des vérités cette pièce de velours où poser sa tête yeux dans les yeux avant la déchirure.
Me suis promenéSur le chemin entre les blésPiquetés de coquelicots, bleuets et margueritesHouppes céréalièresQue le vent peignait, D'amples ondulations, Vagues d'un océan bruissantExhaussant le vert tendre des épis. Il y avait le don de soiL'abandon à la natureLa vie dans son mystèreEn sa sainte coquilleAu gré du sourire d'un soleilClignant des nuagesÀ mesure de son avancée. Il y avait l'ancrageDe la maison de pierres noiresVaisseau familial arriméEn bout d'horizonDerrière la ruine des Matillou.Il y avait la chaleurDu grand'pèreDes parentsDes enfantsTissantLes paroles de siesteEntre journal et tricot. " Il faudrait planter un frêne pour avoir de l'ombre. " Ce fût fait. 329
En descendant l'escaliertraces blanches sur la vitrenuitamment posées en adresse. Exclue de l'infinià contre-espacede vaines formes de rencontreme fontfroideur extrêmeles petits cailloux de l'humilitérangés dans la boîte aux secrets. Abandonnéeen bord de routebei verreenten Wieder les cheveux éparsme font plumes d'angeau travers du portiquede l'attente sans fin. Rassembler mes oripeauxvêture divinepour cacher ces blessuresje suis rabrouéerefoulée, pixeliséehors de l'eau transparentemon unique miroir. J'avais pourtant bien faitde belles noces étaient promisesmon père ramasserait les champignonsma mère irait faire le tour de l'églisemes sœurs de guêpières vêtuesseraient le charme et la guérisonsur notre char carnavalesque. Puis tomba le verdictéclatées contre la vitreles cinq plumes de l'ange en refletmarquant l'absorption par le néantne restaient que le fond des casserolesà récurer pour le mets attendud'une l'enfance retrouvée. ( photo de Caroline Nivelon )327
Visage regard appel à celui qui viendra de la mer élever le chapiteau des connaissances ourdies, à celui qui brisant le miroir permettra de remettre à leurs places les musiques anciennes, les accords frileux de l'ombre et de la lumière, de l'aube au couchant, à pieds nus sur le sable mouillé, mon âme si tôt venue, déjà partie, arabesque dorée, je tends la main au vent des attentes, mon petit homme, douce fleur des prairies de l'enfance.
Escarde lâche fichée en la serrure au vestibule des attentes balayer les pensées sans permissivité. De longs filaments descendant de la ramure pendent ultime verbiage les falbalas de l'outrance en régurgitation des moments de l'enfance.
Sabir époumoné contre la paroi des châteaux de Thérèse les cris et bosses sont rassemblés au grand bûcher des vaines suppliques.
De mille manières l'habit cérémonial enfle devant la tempête bulles si tôt éclatées pour une protection désuète.
De givre point juste le roman des choses secrètes par devant les yeux brûlés au papier d'Arménie où ceindre de lumière la nudité tard venue cet effort à partager le nécessaire ce moment de doute en creux de déshérence ce voyage incarné de l'écriture dernière.
Vaguelettes proprettesmenuet sur le tapis des songesl'organiste plombe ses noteslevée de poussièreaccumulation dentellièreeffraction par le milieudu céans de ces lieuxoffre cliquetanted'un moment de douteassis sur le banc de pierreen retrait du bras de mer. J'hésite et je prieque d'hybride manièrenous conjuguionsl'emploi des motsavec le temps qui passeéraflure tendreofferte en dérisionà l'expérience bouleversantedu plein et du déliéentre chair et mousse. 325