De voyager librementme fût permisd'entrer par le trou des originesvoir l'animal au pouvoir remarquablesans cavalier et indomptablesous les brumesrévélant à mesure de la montée du jourla respiration matriarche des grands hêtres. Deux fois je me retournaiet repérai le chemin du retourau passage de l'ondinepour ficher dans le sol la planche de cèdre. J'entonnai le chant des âmesles conques ouvertes aux paroles phylactèreset dansailes pieds en sensation de terreles oiseaux de leurs ailes tressant une couronnesur l'eau aux bulles ondoyantesque le pont des réalités encombraitavant que s'agite le mouchoir des au-revoirs. 422
Eclosion de bienveillance Que valent les écueils Devant la Beauté Sous la coupe des vents Passent Notes étrangères Le palanquin des jours sans fin. S'offrent Les souvenirs Le piétinement de la foule A l'entrée des lieux saints Que la gerbe rassemble Dans la danse des esprits Que notre main désigne. Dieu Que l'univers est grand Que nous baignons dans un monde primordial Hors dogme En cette activité qui nous dirige Retrouvant l'union avec le Tout Et sa caresse d'Etre. De jouer Avec notre code De favoriser le retour à la source En énergie de conscience A distance des temporalités. S'offrir A la pluie des particules Aux portes de la perception. Voyager Sans peur et sans tabou Aux marches des palais. S'autoriser à mettre le doigt Sur l'Invisible Sans renier la Vérité Cette présence cette transparence Où affleure l'Absolu. Demander De défragmenter nos pensées et nos manières d'être De participer au dialogue des Eaux Vives C'est ça le plus important. Sans brusquerie A mesure du doux et du cordial Etre à l'écoute Du fin et du superbe Faire le travail En plein emploi de soi Puis repartir.
Ég sló grasið með ágengum daisies forðast bjöllublóm nálægt möndlutrénu þá var það kirsuberjatréð eplatré liljurnar og wisteria, til að koma í veg fyrir. vorblóma meginreglu ástarinnar töfrandi í útliti sínu leynilegur í ráðum sínum með laufvexti skraut sem dregur úr komandi mánuðum. Ég gekk í döggvaða grasinu teiknaði nokkrar qi qong hreyfingar skoðaði krukkurnar, vaskar og pottar blóm og runnar þú andar okkur. Þá , situr á tréstólnum Ég kafaði í flakki í lifandi kyrrð hendur klappa minningar vakna af krossgörðum okkar í þessu lífi mínu að hugleiða tjaldið næstu daga, decoction alheimsins, faðir okkar.
Enginn er fjandsamlegur þegar næturópið rís stillt hreyfing í pönnuköku töfra. Eru skreytt þúsund ljósum hjarta engla og byrlara hans, L'Inaugural á uppskerutíma. Þreyttur og hefndarlaus hið heilaga við strompinn leyndarmálið með mannlegu tali Allir fóru upp til að kveðja móður okkar. Þreyttur fyrir rán að kyngja í leyninefndum tvíræðni fjöldamorðingja dýr í iðrum sínum. Værum við of mörg fyrir hreinsun tilverunnar að gefa upp stað okkar í skýrleika etersins ?
Slapp yfir hæðina guðdómlega og rægjandi Mélusine þessi brúðkaupsfundur vakti á morgni hugleiðslu. Dvala á dreifingu uppruna í merkingunni að hirðirinn blaðsíður geitin frá Parnassus hálfnakinn sýndi eilífa gleymsku verunnar. Þögull logi um borð í Analogue skammlíft orð lofa trú kalli þess innan frá var gengið upp. Í bláu örlögunum með birtandi skýrleika sál í pílagrímsferð ráfaði um sveitina. Heimaland hvíslandi skúra griðastaður okkar reikandi hjörtu sepias bernskunnar afhenti fundinn. Skoti raðað í viftu svo mörg ykkar báðu um líkið að orðrómurinn stækkaði af meintri auðmjúkri endurbyggingu. 418
Orð af smellum og smellum undirrita himininn af tinsel rusli. Flakk er lögmætt með dónalegum áróðri. Loftárásir vökva nóttina sprengjuflautið. Turned Graves blómstra sprungur andans. Það er engin von nema litla ljóðræna höndin neglt á hlöðudyrnar. jafnvel skordýr fremja sjálfsmorð á yfirgefnum ströndum. Á morgnana jörðin verður þakin galli. Viðvarandi líkamsstaða af verum sem skortir ást. dauðinn er hér, Brassy eigandi apocalyptic cymbals. Tréð reisir beinagrind sína á kæfðu sléttunum.
Manon er ung tunglkona Sál hvers fer á ljóshraða Hún er hamingjusöm óheft Sans andlegt Án dómgreindar Samband hans við heiminn er náttúrulega staðreynd Sa maturité artistique relève de la pure nécessitéHvernig henni finnst það sem hún lifir Í augnablikinu Gildi þess eru framandi því sem gert er Sannleikur þess er augnabliksins Næmni í beinni snertingu við látbragðið Hún er óræð í stöðugu flæði Hún er grundvallarreglan réttlát Það mannsins sem á að draga sig út úr dýrinu Það er ekki Manon sem leiðir málverkið Það er málverkið sem er unnið í gegnum það.
( verk Manon VICHY )
416
Elle peignait la nuitsur une toile blanchebâtissant son royaumed'invisibles touchesaux vertèbres de son arbre. Lentes et fluidesles coulures de l'espritproposaient leurs sucresau vertige des songesentre l'air et le monde.Le vent se levala Bête vinten catimini sous la lanternedonner le mot de passeterreau pour un sol pur. Le mufle soyeux du bleu charrettefit trembler l'instantmarqué d'une flammeque l'œil au trait d'unionfît danser sous les étoiles. 415
Au plus fort des choses périssables le piano se fait trompette sur le frisé de ses cheveux regards croisés vers le visage aux rayons ailées. Soutenir le langage pareil au papillon de nuit coulent les notes vers la chambre des romances afin qu'il se souvienne. Les bras révélés sur cette robe noire traversent la Vie au canevas des fluttes agasses le chant soudain jaillit sur la table des tourments.
Ne nous dédaignons pas à l'ombre des tamaris si aveuglé de lumière je te blesse s'échappe le cri d'un lien pour renaître. 414
Haute horlogedes montées de sève, sur les dalles la marcherompt le souffle de la bête. Se recueillent les frèressous leurs capuches de bureprès du baptistère, refuge des chrismés. Suppliantes, les âmes volettententre les piliers de la nefabeilles bourdonnantes en crépusculela nuit bientôt de silence présente. Les ancêtres seront honorésle pain rompusur les dalles propitiatoiresdes mondes soupirants. A même le solvivante lumièreaccordée à celles des autreselle reste là quand rien ne reste. 413
