Riječi kojima se moja majka smije   
 slatko poljsko cvijeće   
 zgrabio željeznom šakom   
 bez straha ili koprive     
 čovjeku     
 prekriti horizont   
 relikvije        
 zatrpan mistrijom     
 dans le béton des souffles courts.   

 Predmeti se rastvaraju   
 gadgeti se gomilaju na plaži   
 zastava vijori svoju sramotu   
 kapsula pukne   
 u predvorju umirućih   
 pas prethodi čovjeku    
 čovjek prethodi duši   
 dan se gasi   
 un visage jaillit   
 poput razglednice   
 pastirska torba   
 puna luka i dostojanstva   
 pour exposer en bord de rivière   
 svježa potočarka uz malo glazbe   
 bez predznaka   
 mais tout en surplomb   
 le trou noir du passé.  


 
 293