Nga kremi i skaduar në fund të një tenxhere kartoni ai bëri vaktin e tij si një mizë hezituese në prag të dritares. Stoli prej druri ishte i ndotur do të bëjë një gazetë te pyesesh në mantelin e tij të ngurtësuar nën një shi të lehtë. Pastaj ngrihu duke u tronditur për përgjatë trotuarit lëkunde disa hapa drejt rrugicës së pemëve të drejta me gjethe të dhëmbëzuara. ka ditë ku reja e dendur heziton të depërtojë përballë mjerimit ku ne u shtymë në rrugicën e të vdekurve. Bagazhi, pikë një mushama e mirë, pikë këpucë të mbyllura, pikë doreza leshi, pikë një aluzion buzëqeshjeje, pikë. Hirsute, flokë të shprishur ai shkonte nga rruga në rrugë ulur në këmbët e një ndërtese mes dy gocave të qenit duke shtrënguar çantën e saj të zezë për blerje. Në copë letre ai duhej të vizitonte një mjek por ai harroi dhe punonjësi social kështunjë mace e madhe gri kaloi në heshtje. Në perëndim të diellit duhej të gjente vendin të përkulesh ndoshta shtrihu në zhurmën e vazhdueshme të trafikut e cila do të zvogëlohej. Ai e njihte zonën që nga koha kur ai endej njeriu i kohës sonë brenda syve që ne mund t'i ofrojmë atij. Ai kishte një viaticum një kafshë pellushi me veshë të gërryer nga qeni që e kishte shoqëruar pak mot i nxehtë dhe të ftohtit polar, radhazi. 741
Duke u ngritur lart e poshtënë panelin e druritgardhet e shpirtitavaient fière allure.Aty rriteshin lulet e egrazbathur si e qeshura jonë e gëzueshmeduke pigmentuar instinktet tonades gouttes de sang sur la pierre blanche.Gishti në këmbëzëduke korrigjuar objektivinmësimi heraldikprenait corps contre le frêne.Ne mengjesnë këtë pllakë të rastësishmeformuan ishuj dhe gadishujà petits jets de vapeur humidifiante.Për lot të butënë faqen e pendimitu përgjigj ethet e hiritsous les crocs de l'absence.Përkëdhelje Edipinë fyellin tërthorvrulli ishte seriozun deux trois soleil.Përzierja e hijeve dhe dritësnë gjuajtjen fitimtareku fitohet jetas'engagèrent des nuits sans sommeil.Për qiriun e krasiturndalim nga burgjet tonadhe shufra arides ténacités événementielles.Doli menjëherë kundër mejepamja e gjërave të thjeshtaky mendim i etheve : çfarë u tha për mua ? Të paraqitura, të dyja, në të tredielli përsëriduke me lejuar ikjen perfektedans les halliers de la forêt.Histori të përbashkëta, mendimet e fituarane ishim në gjendje të bashkoheshim me familjen tonënë një rreth nën pemën e palaveritéchanger le thym et la lavande.Aty ishteaq shumë butësi dhe sinqeritetse çdo fjalë përshkohej nga orgeatclochetait aux pinacles de la mémoire.739
Ai kishte zbritur nga gropa e tij ligët dhe brumbull për të shkaktuar trazira në dërrasa metalike dukej si një zile rozë duke renditur orët bërë shpejt mirë çështja që ju bën të keni etje nëse është e nevojshme për të dalë në skenë.
Flamenco zgjat kaq shumë vetëm kërcime me trokitje e lehtë dhe kastaneta grisni njohuritë e tyre magnetike te ofertat metonimike à cru et à dia sytë e grave i detyruar të pranojë tërbimin e okuli nga bazat e tyre pa u dukur bisha gri.
Gjate asaj kohe gruri u grumbullua me dritë pishtari duke gërvishtur me dridhjet e tyre papafingot e punëtorëve me hopa të depozituara pa kamë ulëritës nuk e kënaq poetin e keq atë caktim kufitar i bërë i ndjeshëm ndaj mëshirës së erës.
Duke hipur në çantën e tij e mbushur me telashe dhe tërbim njeriu i katranëve kaudine ra në dashuri me ditën që po zbardhet. Vendi është i paqëndrueshëm dënim me vdekje kampion i kujdesshëm i avionit mjalti i ngritjeve të fundit. Për të ruajtur nofullën e poshtme pochard me kthetra përkeqësojnë situatën jashtë lakimit të kohës. Mos lëviz përbindësh i varësisë të jetë vazhdimi i kriketave të fëmijërisë ulni nevojën për epsh me një nivel. Duke thirrur emrin e kënaqësive kthetrat e vesës janë dhimbje muret e papërshkueshme nga uji të tërheqjes livadhe foragjere pa lule pa arsye. Asnjë buzëqeshje nën këtë mallë duart sugjerojnë origjinën jakë dielli shkatërron sekretet e tij është koha për t'u zgjuar herët. 737
Uji kaq i ëmbël për të pastruar krahun e vrasësve në mënyrë që Krisma e Shenjtë thur me grep disa përparime. Kështu më vini në dijeni për të marrë faljen e të dënuarit dhe numëroni ditët e jetës sime të izoluar. Kafshët kaluan nën dritare nata e pëshpëritjeve me yje që kimerat u ndanë me shtytje të mëdha. Nuk mundet por I thirra babanë dhe nënën nga barku i dheut te qimet e pemëve të zhveshura. e kuptova për të shoqëruar ekuipazhin pa u kapur në litarë të kësaj detyre në punë. Aty ishtedhe myshku dhe plagavetëm në pirundita mezi po zgjerohej.
736
Unë eci pra jam dhe nuk kam nevojë për shumë le të bie zilja tërheqjen e trupave tona. Ata ishin trima ushtarët tanë kur vetë hija e rënkimeve të tyre fluturoi para natës së shpirtit motra e përshtatshme e një reje të zjarrtë. Bari pas katastrofës ishte me vaj dhe teksturë si një damask skuqur nga gjaku i grave. Një hap pastaj një tjetër trupi filloi të dridhej përballë puthjes së diellit të torturuar nga retë e thërrmuara. Në grurin e arave me një flutur të dehur Unë mbledh traun e zjarrit për kthimin e të gjallëve. 735
Mos e ngrini shumë fjalën kryq druri kryq hekuri Shko ne ferr fëmijët e të vdekurve. Ngadalë fiket mbetjet e një nate më parë hiri i përzier ato oferta për perënditë që arsyeja nderon. Nuk ka frikë më të keqe sesa gjuetia pas drerëve pastaj për të ngritur kryqin e flakëve. Thirrni marramendje dhe vjellje kur heshtja bëhet bashkëpunëtore pendesë për të bërë kostumin tjetër pa fërkim. Jepni lëngun e admirueshëm Mirabelle kumbulla motrat e mia ku të kënaq pasqyrë në netët e bukura të verës. Me dorën e zotit të lindë nga qymyri i gërmimeve fuqia e pasur e fjalëve të mira për t'u bërë gouzi-gouzi bijve të shpirtit. 734
La poésie c'est direc'est rire du rienc'est partir sans se retournerpour que la vérité advienne. La poésie accrochée au Levantrefait les gestes d'antanen guettant par le trou de serrurel'arrivée du printemps. La poésie c'est attendrec'est atteindrec'est attenter aux bonnes mœursen soupçonnant le mal d'être de la partie. La poésie c'est le claquement secd'une fin de partieoù restent après la représentationles diamants purs du néant. La poésie c'est la terreet le ciel et la merquant au rythme d'une escarpolettele revenez-y t'appelle. La poésie c'est mourir un peuau fond de la caverneà convertir en motsles aléas du dehors. La poésie c'est vivre à bon escientla chair fraîche des tempêteslorsque le livre replie ses pagesla mèche allumée. La poésie c'est être hors toutà vif à blancau feu de l'occasionet mourir sur le flanc après la mitraille. La poésie c'est grand et carréà contresens des fleurs bleueslorsque les yeux de flanellejaillissent d'un crâne éclaté. La poésie c'est mignonnette et compagniesur le bord de la soucoupeà compter les boudoirs de l'afflictionà cinq heures de l'après-midi. La poésie est tueuseet colérique et monstrueusepour mâter le rebelle endormiaux marches de la déraison. La poésie c'est être autreau plus bas comme au plus hautau coin de la rue telle l'abeilleà guetter le bourdon. la poésie tripatouillepour s'infiltrer dans le manchon de fourrurequand sonne le bétonsous la santiag de l'optimiste. La poésie pleure le divin perdupour enquêter sur ce qui demeuredans la cité aux quatre ventsouverte à la parole. La poésie c'est lettre molleaux lèvres de l'humanité nouvelleà lécher fraternellementle retour vers l'Absolu. La poésie c'est Dieu et pas Dieusans violence sans virulencetoutes lances dehorsen gardant ses distances. La poésie est paresseusequand passe le marchand de sableallégorie des cieux intérieursau service de sa progéniture. La poésie c'est pensersans y pensermais jamais s'agenouillerdevant la prise de pouvoir. La poésie cette rebelletourne autour de soiet détoure la figurine de l'amourdes avances de Narcisse. La poésie manque à l'appelen contournant l'auto-dérisionlorsque le plaisir vous hèlesur un air d'accordéon. La poésie est làsource d'angoisseles vaisseaux brûlésau port de l'astreinte. La poésie c'est le bon père de famillequi furtivementde sa sacoche au verbe hautfait jaillir le génie de la lampe. La poésie c'est moi c'est toic'est ce qui heurte du chefles poutres du grenieren verticalité assumée. La poésie c'est une caressesur la joue du ventlors les larmes de la louveappeler ses petits. 733
Éloigné des romanceséquarri au sceptre divinle carénage des vieilles autosfait la nique aux icônesà travers champstelle flèche d'argentpiquée au cœurque les sapeursretrouvent sous la herse du temps. Sonnailles de tous les joursorgue tenant la note sous la rosacele pas des moinesglisse sous les arcadesà l'unisson du pont-leviscaressant de ses chaînesles pierres usées du porcheà l'approche souffreteused'une claudicante valetaille. Mesurez vos approchesne gardez en mémoireque la main leste de l'entre-lignesderrière l'étroit vitrailde ces feuilles glacéesque le givre a scelléesau vent des pleursde l'enfant épelant l'alpha et l'oméga. 732
