Koha nuk përbën asnjë urdhër ; çfarë është intuita të cilët ajo është e verbër ndaj kohës .
Koha është vetëm e kaluara dhe përjetësia . Është e pamundur të mendosh kohën, për të kapur kohën . Nocioni i’ “Koha e tashme” është një oksimoron
Koha ? Kjo bllokim vertikal midis dy pjesëve të dritares ; një front, a pas, një i afërt, një ndjenjë e majtë / drejtë, një dyndarje, diku tjeter ? Mendimi ushtron veten në përcaktimin e tij … dhe koha na rrëshqet nëpër gishta .
Koha bën share as link ; lejon një dialog të rremë midis dyve iluzionet, ajo mbush një hiç të frikshëm, lejon biseda të vogla pa përmendet pas, e shtrembëron jetën, ai na thërret “konkurroj” kjo që nuk kishte kohë të ishte, për mungesë jete, nga mospranimi i fundshmëria jonë .
Simboli, e tij, është një mishërim i realitetit, të asaj që e bën lidhjen ndërmjet subjektit dhe objekti .
Ka disa gjë përtej subjektit dhe objektit ; ka rezonancën e takimit, jashtë kohe .
Cfare ishte atje kontradiktore, naive, të gjymtimit ndërmjet subjektit dhe objektit në raport pa mëdyshje, tejkalon aftësinë e të folurit . Ai ngre dhe inkurajon lëvizjen dhe veprim, e cila ju lejon të kaloni në një nivel tjetër të realitetit .
Është e nevojshme të ndryshojë pozicionimin e tij duke pyetur vazhdimisht “mënyra në të cilën unë jam” krahasuar me botën . Dhe nëse kjo nuk mund të jetë, nëse ka përsëritje gjëra të njëjta : është të humbasësh objektivin .
Për të shkuar nga një niveli i realitetit në një nivel tjetër të realitetit mund të ndodhë vetëm kur të një gjendje të caktuar disponueshmërie, kur diçka na depërton fshehurazi, kur vëzhgoni qartë pa paragjykime, e një meditimi, të një lëshimi prizë …
Pikërisht atëherë a koha e re është, fotografia e çastit, koha që lind, një kohë atje, në blic e shfaqjes së saj, dje dhe sot, një kohë jashtë kohe, të plotësia e momentit, sikur aty ishte përjetësia, për momentin, a moti bëhet diku tjetër dhe nga këtu, koha e takimit, dhe që është shumë më tepër se shuma e asaj që na thërret dhe e asaj që jemi, një kohë në ngritje që promovon një nivel tjetër të vetëdijes, një kohë për të shkuar, a kohë tashmë atje, kohë që nuk është konstituive, koha që megjithatë ne të ndezura, shpirti u ngrit më pas, që do të thotë i animuar nga lëvizja e dyfishtë e mirëseardhje dhe vetëflijim të mbledhur në vetëndezje .
191
