• 

   Copa të artit janë goditje elektrike që na detyrojnë të perceptojmë absoluten. Ata ne vënë në pikëpyetje rënien tonë në gjumë duke na detyruar të pyesim .

Të parët thërret artistin të pyesë veten se çfarë sheh dhe shtyp. Çështja zbulon sekretet e saj dhe kontakti ndodh midis shpirtit të durueshëm, vëzhgues dhe aktrimi i artistit dhe materiali që zbutet duke e lënë veten të formësohet . Artisti depërton në të dukshmen, e ndjeshme, e verteta. Ai i bën të tijat jetën që u jep pa i kthyer në objekte. Ai nuk mbetet i burgosur paraqitjet, rezistencat dhe shprehitë e mendimit mendor. Ai ruan aftësinë për të mrekulluar realitetin duke perceptuar vazhdimisht çarja që ndan botën natyrore dhe autentike nga lënda e objektivizuar . Dhe pas shfaqjes së krijimit ai percepton misterin e rendit i fshehur. Ai e ngrit shkencën e artit në nivelin e cilësive të shpirtit të pastër. të fishekzjarrët e frymëzimit të tij krijojnë momentin poetik, soditje e pafajshme përtej sigurive të njohura si dhe angazhimit në rrugën e çudi .

Admiruesi, le dishepull, intuitive par ngjitëse, kap ndërveprimin midis njeriut dhe Mjedisi, mes njerëzve dhe universit .

Artisti nga a vëzhgimi i dyfishtë i brendësisë së tij dhe i mjedisit nxjerr në pah formë poetike e përtërirë përjetësisht. Ka një dialog të paparashikuar, e pamundur, mes krijuesit, kafshë-njeri njeri prej mishi dhe ndjenjash të përziera dhe të çështje. Artisti bëhet, koha e një zhytjeje në dritën e tjetërsisë të botës, shërbëtori i asaj që e zgjat, e asaj që e pushton po aq shumë sesa ajo që e lavdëron atë. Ai rezulton të jetë kujtesa universale, bashkim e pamendueshme për absoluten dhe manifestimin e saj. Një kristalizimi i ngjarja sjell plasjen e një të vërtete të varrosur, të dukshme në këtë moment ku agimi i asaj që po ndodh është në qendër të misterit të saj, si një datë e fshehur që qëndron në themel të pamjes së krijimit. Duke vazhduar kërkimin e tij, të kurioziteti dhe ndjeshmëria e artistit e drejtojnë atë drejt perceptimit dhe intuita e strukturës së padukshme të gjërave .

Dhe materiali hapet si trëndafili në verë para shpirtit aktiv, durimtar dhe meditues të artistit. Materia zbutet, ajo e bën veten mikpritëse dhe e lë veten formë. Njeriu kafshë-njeri, në një intimitet të ri të vetvetes zbehet për t'i hapur rrugë”Njerëzore”, në një dimension universal ku bukuria shprehet dhe ekziston. Artisti është atëherë a. Ai është një instrument i energji të re dhe plotësisht veten. Ajo zbulon natyrën njerëzore . Artisti me gjestin e tij të krijimit jeton. Merret dhe jetohet. Ai është lëvizje e lëvizjes përpara se të jetë një send ose dikush. Ai pëlqen. Ai eshte diversitet intensiv, dualiteti dhe shumëfishimi. Ai është kokërr pluhur i vëmendshëm ndaj përmbysjeve të pandërprera të rendit universal. Ai eshte dhëndri i dasmave të shumta që e presin në fund të sallës hijen dhe dritën e rrjedhës së detyrueshme të saj .

152

 Kaq e kaq shumë përpjekje
 në përpjesëtim me kërkesat
 për të mbajtur kokën mbi ujë
 dhe të jenë në ngjashmëri me të dukshmen
 pa u mbyllur për të padukshmen .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 për të rritur viriditetin
 në mburojën e synimeve tona
 ndërsa pa fuqi efektive
 l'amour sensible fait figure de désaffection .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 për të lëvizur në këtë korridor
 për të dalluar të mirën nga e keqja
 për të parë me të vërtetë se ku po shkojmë .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 për të kaluar
 forcat e përroit të iluzionit
 pa dalluar origjinën e këtij pluhuri yjor
 ku të jenë burrat dhe gratë liege .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 për të përfituar nga një diell i përjetshëm
 ndërsa kufijtë e të kuptuarit tonë
 sont scarifiés sur les autels
 memec dhe shurdhim .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 shpenzuar duke pritur që shiu të ndalonte së rënë
 alors qu'elle est partie prenante de la fructification .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 të konsiderojmë fundin e fundit të jetës sonë
 si lumturi
 alors que nous sommes éternellement en marche .
 
 Kaq e kaq shumë përpjekje
 të pranojë që dielli perëndon
 avant que les blés ne mûrissent
 implorant
 në kërkim të të korrave
 le retour de la faux du père .


 151 

Il faut jeter par dessus bord
beaucoup de paresse, mais surtout beaucoup d’inhibition et d’incertitude pour
për t'u bashkuar me veten .

Pour toucher les autres à travers moi, Duhet të shoh më qartë dhe duhet ta pranoj veten.

Depuis des années j’emmagasine,
Unë grumbullohem në një rezervuar të madh, mais tout cela devrait bien
ressortir un jour, përndryshe do të kem ndjenjën se kam jetuar për asgjë, d’avoir
dépouillé l’humanité sans rien lui donner en retour .

Tous les problèmes
que je traverse et que je tente d’expliquer, me tourmente et appelle en moi
solution et formulation. Sepse këto probleme nuk janë vetëm të miat,
por ato të shumë të tjerëve. Si à la fin de ma vie je trouve une forme à ce
qui est encore chaotique en moi, Mund ta kem përmbushur misionin tim të vogël.

Tout cela me semble bien prétentieux.
Je me sens parfois comme une poubelle tant il y a de trouble,
e kotësisë, e paplotesise, pamjaftueshmëri në mua.

Mais corrélativement
il y a aussi une authentique sincérité et une volonté passionnée, presque
nécessaire, për të sjellë pak qartësi, de trouver l’harmonie entre le dedans et le dehors pour se rejoindre soi-même .

A la longue il se pourrait que je trouve la paix et la clarté.
Por po ! Është tani, en ce lieu, në këtë botë,
Më duhet të gjej qartësi, paqen dhe ekuilibrin.

Je dois me replonger sans cesse dans la réalité, m’expliquer avec tout ce que je
rencontre sur mon chemin, accueillir le monde extérieur dans mon monde
intérieur et l’y nourrir – et inversement je dois continuer d’écouter au-dedans
de moi – , mais cela est terriblement difficile et c’est pourquoi j’ai ce
sentiment d’oppression au-dedans de moi .

C’est alors que je fermais les yeux. ndaloni së menduari.
Po kaloja një moment paqeje, qetësi.
Besimi im i palëkundur te njeriu nuk mund të më bëjë të largohem. Une
perspective de cohérence m’appelle. J’ai si tendrement à faire que je ne puis
qu’assumer pleinement mon destin et employer mes talents à soulager les maux de mes frères et sœurs .

150

• 

Kufiri midis së mirës dhe së keqes kalon midis dy brigjeve të lumit. Çdo zgjedhje e një banke në vend të tjetrës rikoshet dhe mbart me vete ndëshkimin dhe farën e saj.. Ndëshkimi vazhdon në ferr ; dhe mikrob, kjo forcë e aftë për të çarë shkëmbin, plas zemrën. Kështu që ne e kalojmë jetën tonë duke u shqetësuar në një pasarelë .

Është kalimi nga një bankë në tjetrën që mbetet mister i pastër. Mund të mendojmë se në secilën anë ka një humnerë pranë që bëhet kalimi në një dimension tjetër. Dhe ndoshta përpjekja për t'i shpëtuar me çdo kusht kësaj aspirate, në këtë rënie marramendëse a është origjina e vuajtjeve tona më të rënda .

Refuzimi i pamëshirshëm i të njohurës ndaj të panjohurës, e njohura për të paeksploruarin, detyron fatin të ushtrojë dhunë ndaj nesh .

Për fetusin në barkun e nënës, fund e botës quhet lindja. Ne e quajmë flutur asgjësimin e vemje. E gjithë jeta është një dramë kozmike që nuk mbaron kurrë, të gjitha në të gjitha, jo aq keq .

Kaloni urën, është për të ndryshuar natyrën. Shiko tjera, është të ndryshoni vizionin tuaj, është për të goditur vizionin e tij të rënë dakord për gjërat. Sa e dhimbshme është të ndryshosh gjendje. Na bën të mbyllim sytë sytë, përpara se më vonë të shihen këto gjendje të stabilizohen .

Ndryshimi i anëve turbullon pamjen se të tjerat më mbaj mua. Gjithashtu nga frika se do të merren si i çmendur, Unë jam i kujdesshëm që të mos flas për këtë kushdo. Por e vërteta është e kundërta, kështu që unë u largova nga bota se koha ime halucinon për të arritur një realitet pa kohë dhe vend. Dhe ky realitet është derdhje e dritës, magmë fluoreshente që të gjithë nuancat nga më të errëtat tek më të ndritshmet. Dhe kjo paletë është një piano e ngjyrat .

Dhe e pashë siç e shoh tani nga Dritarja shpërtheu një verë në zenitin e madhështisë së saj. E pashë që çështja nuk ishte ajo dritë dhe dridhje dhe Dashuri, Dashuri e paster, dashuri e pamatur .

Dhe i shoh të gjitha këto qenie njerëzore duke shkuar diku largohet kur nuk u larguan kurrë nga askund dhe do të mbërrijnë askund vend ku nuk janë tashmë. Kjo skenë e pamasë e shenjtë dhe absurde sugjeron që njerëzit janë perëndi kur, mes dy ëndrrave, ata le të endet vështrimi i tyre nëpër botë .

Mësimi i kësaj metafore të urës mes dy brigjeve është se na është dhënë jeta, se ne duhet të vëmë sa më shumë energji për ta realizuar këtë potencial, sa më pak energji për të vuajtur prej saj dhe për të mos u habitur kur ajo që duket e përjetshme pulson dhe zhduket .

149