Faut-il que le temps implose et desserve la terre de ses histoires fourchues.
Faut-il que la plaie à jamais suppure quand la vie se rétracte.
Passe ton chemin homme sans horizon que la peur subjugue. Passe la main par la fente du secret qu'une autre main saisira. Ne remise point tes rêves en carême d'être au hasard des connivences. Évoque l'arbre pliant dans l'orage en cadence sous la rafale à faire sien l'âme du vent. Écarte les chemises du printemps sous la douceur des cerisiers en fleurs à compter les abeilles butineuses. Sois l'épée de feu parcourant le terrain de chasse des phrases incises. Sois l'épousée de la réalité éternelle dans sa transcendance fleurie. Sois le sel et la myrrhe sous l'eucalyptus frissonnant qu'anime les eaux de Tibériade.
Ce matin je suis mort et ne puis concevoir ma vie comme révolue. Les souvenirs ne pèsent plus le temps n'a pas d'horloge la neige est étale les oiseaux chantent le silence je ne marche plus je ne vole plus et ne sais si la moindre chose se fait. Puis-je alors dormir sans vigilance d'un sommeil permanent dans l'indifférence d'un état naturellement surnaturel. Puis-je revenir aux lieux de ma naissance sans effort à mesure que pelote se défait fil à fil centimètre par centimètre les ferrures de l'esprit sautent pour un pas de plus ne plus toucher le sol pieds nus les mains papillons inutiles sans que le sourire opère à même les coulures rouges groseilles contre le mur de l'oubli. Ce fût un instant sans que paraisse la nuit un instant de lèvres sèches devant l'enveloppe à encoller missive survenue. Je pouvais alors porter en terre la caresse d'être et enfanter.
Ajo duke rrëshqitur nga sytë e tij të hapur përkëdhelte kodrat dhe luginat. Ajo lau e lotëve të saj kontinentet të vërshojnë oqeanet. Ajo eci mbi copat e kohës kolapsi i papritur nga vrima e zezë në vrima e zezë. Ajo tronditi retë dhe baticat në katër pikat kryesore të besëlidhjes së shenjtë. Ajo përkëdhel yjet në erën diellore të një tepricë drite pa e depërtuar hija në të. Ajo vizitohet nga trupa shkëmbinjtë e gazit dhe era të vdesësh dhe të rilindësh. Ajo freskon me pak shanse impulset e shkakut të parë vetë thelbi i njeriut. Ajo është spiranca e mençur të ekzistueses dhe të mbinatyrshmes vallëzimi dhe kalimi i një heshtjeje të ndjeshme. Ajo është topa dhe rrotullohet duke eklipsuar veten rruga drejt fundit misterioze. Asnjë vesh nuk e dëgjon draperie me punime të hapura me shkëlqim të përfshira në ofertën e tij. Tokë oh toka ime toka nënë është e bukur tokë o toka ime. 390
Kaq të vogla duart e Marisë se organi lëshon këngën e zogjve cicërima nga mes velat de la montée vers l'aube. Mbi gomarin muzikant Mata me vështrimin tim distanca nga unë tek vetja një lëvizje përjetësie. E kafkave në rërë pikë nga ana tjetër, obsidiani se lamentant d'ordres laissés là. Lëkurë e zezë dhe shkumë e bardhë në kornizën e dritares ngrihet tymi douce et tracassière. Ata janë të bukur dhe të mirë këngët e qenies lëkurat e hapura të fëmijëve të Emausit i lirë nga ankthi dhe asgjëja. përkëdhelje hije në skarë të diellit d'une quête danse l'amournë përputhje me rrethanat. 389
Këto duar që duken si asgjë as në mbylljen e plagës. Kjo portë kaloi për të marrë frymë më fort. Ai shikim kaq i largët pa e hequr vellon atje kundër shpatullës duke inkuadruar ditë të trishta duke soditur qymyret e Sylvain-it të ardhurat në qarkullim vjellje court-bouillon buburrecat e kujtesës duke pështyrë jashtëqitjet e tyre në ritmin e një cigareje. Dritarja ishte e hapur pulëbardhat qarkulluan era thithi palcën nga kockat një herë të fundit nxjerr ujë nga pusi i Vjetër një zhurmë pas derës E dija që nuk do të vinte i përtypur në vertigon e harresës era në rrugica për të goditur djallin një llucë s'y shkumë e butë në baltën e ditëve pjellore një qiri në pjesën e përparme një fener në pjesën e pasme. 388
Për të ndërtuar në mënyrë që të mos duhet të bëheni. Injoroni kafshimet e përditshme për më shumë lehtësi në lartësi. Di si të mbledhësh pjesën tjetër të dështimeve në një proces të vetëdijes.
Të jesh ujku në buzë dhe pretendoni të shpërfillni telat me gjemba të Rrafshinave të Mëdha. Hap sytë gjerë përballë zgjerimit të erës perëndimore.
Në agim prova të hënës së ndarë për të ecur drejt dritës. Ruajeni qirinjën pa djegur pirjen e kujtimeve.
Sakralizoni miopinë e brendshme në lirin e thërrmuar të netëve të tërheqjes.
Di të rrotullosh timonin për të përhapur rërën.
Ngrihuni përsëri dhe përsëri pavarësisht plagëve të fëmijërisë.
Bëhuni një perlë e shpuar para se t'ju hajë kripa.
Një natë me butësi dre i spërkatur Gjethet e vjeshtës orkestrojnë pasojat në tokë. Zhurma në lavatriçe një çelës i paqëllimshëm lënë në xhep një gabim për të thënë të paktën. Në nivel uluni dhe pastaj asgjë një rreze dielli përmes grilës së zhveshur. Duke u larguar ngadalë që fluturon në erë pa inat vetëm një karafil mes dhëmbëve. Pohoni ardhjen e tij në gurin e fortë të hyrjes nën hekurat e dritares O gjyshe ! 387
Te behesh, perdusDans la frilosité des avancées technologiquesCoups de gueule contre le mur des incompréhensionsSe lient et se délientLes bonnes raisonsAu sens giratoire d'un consumérisme béat. Frappant d'un zeste du sabotLe condominium des afflictionsL'homme de bureEn ses vérités surannéesDevient Don QuichotteDerrière le miroir des lamentations. Monte des fosses d'orchestreL'appel des repris de justice, Vêtus d'hardes spectrales, Corps éventrées, Rigueur ajoutée, Harnachés d'obsolescence programmée. Cellulose dégoupilléeEn effraction d'un ordre disperséLe temps appelle le tempsAu creux d'un nid de coucouLa vase refluanteColmatant les brèches de l'oubliS'enquière d'une halte secourable. Proviennent d'on ne sait oùDans un faisceau de lumièreLes mains ouvragèresAux doigts grêlés de piqûresRonde enivranteLe regard baisséRassemblant les myriades d'âmes errantesAutour d'un chant psalmodiéQue le tissage expose. 385
dans la frilosité des avancéestechnologiques coups de gueule contre le murdes incompréhensions
se lient et se délient les bonnes raisons au sens giratoire d’un consumérisme béat
frappant d’un zeste dusabot
le condominium desafflictions l’homme de bureen ses vérités surannées
devient Don Quichotte derrière le miroir deslamentations.
Monte des fossesd’orchestre l’appel des repris dejustice, vêtus d’hardesspectrales, corps éventrées,
rigueur ajoutée,
harnachés d’obsolescenceprogrammée.
Cellulose dégoupillée en effraction d’un ordredispersé le temps appelle letemps au creux d’un nid decoucou la vase refluantecolmatant les brèches del’oubli s’enquière d’une haltesecourable.
Proviennent d’on ne saitd’où dans un faisceau delumière les mains ouvragères aux doigts grêlés depiqûres ronde enivrantetë regard baissé
Tout si sensiblela feuille d'érable de l'automnerouge d'un premier regardchue sur le solfleurant bon la cigognequ'un air de fête accompagnâten son envol. Une âme paraîtdans un bouquet d'efforts soyeuxau soleil naissant de tendres accolades.
Haut les cœursen caresse d'êtreponctué d'une pluie d'étoilesfût roulée le long de la pentela roue de la viejusqu'au ruisseaudes souvenances éparseslèvres levées rosesvers la nef de nos yeuxde tant d'étoiles éclose.383
