Shkrimi është tunika   
Se edhe macja e komshiut   
Nuk mund të mbulohej me vibrisat e saj.      
 
Unë jam duke pritur për zogjtë e dhjetorit   
Por ku janë ata? ?   
Fshehur në muzetë e kujtesës !      
 
Përmes çatisë së xhamit kontrollova   
Sa i bukur është mali   
Kur retë dalin.      
 
Një fjali e lexuar   
Dhe unë bisedoj   
Katër deri në katër nga kati në dysheme.      
 
Unë do të prisja pranverën   
Megjithatë, është shumë herët   
Thonë në Çerkez.      
 
E thërrmuar e heshtjes   
Në shfaqjet e dritareve të Krishtlindjeve   
Kapni elokuencën.      
 
Gështenjat bien   
Nga defektet e tyre   
Bing bong ! A bëjnë ata në tokë.      
 
Për të treguar një gisht në drejtim   
Shenja e gjysmëhënës   
Ngritur drejt Venusit.      
 
Veshje e lehtë dhe e shkurtër   
Pafajësia bluan të bardhën   
Dhe kondensimi i zi.      
 
Në një shëtitje   
Unë lexoj dhe qetësoj   
Trupi i palltos sime.      
 
Brenda folesë   
Një kujtim asgjë   
Pa menduar për të shkruar.      
 
Vura një etiketë në derën time të dhomës së gjumit   
E plota dhe e lirshme   
Nga hija e mollës.   
 
Rrëfimi i plagëve të fëmijërisë   
Tek psikiatri i empatisë    
Modulon vuajtjet.      
 
Çfarë të bëni me kutinë postare   
Nëse nuk troket   
Në këtë platformë stacioni.   
 
Në fletoren time   
Kam vënë një hurmë të thatë   
Dhe lutuni që deveja të dalë nga vrima e gjilpërës.      
 
Me bojë gri të miut   
Punimi ofrohet   
Për virgjërinë e saj.   
 
Duart në parmakë   
E kanë fshirë mendimin   
Nga ngjitja e shkallëve.      
 
Mbushur në pelenat e spitaleve të Parisit   
Unë iu luta nënës së patës   
Të nxjerr veten nga pusi.      
 
Për të pirë   
Dhe për të ngrënë   
Pak qindarkë zonjë !      
 
Qumësht i nxehtë   
Zbriti në krahun e mamasë   
Duke shmangur kokën e Murielit.      
 
Moti është i stuhishëm   
Tre barërat e këqija    
Kanë kaluar parmakët.      
 
Nëpër çatitë   
Pashë zemrën e motrës Marie-Samuel   
Ngjit shkallët muzikore.      
 
Me siguri   
Se ngjyra e shenjtë e prushit   
E bën poezinë më të bëhet.      
 
Kështu që hapi i gjimnastit   
I paraprin garës   
Drejt kërcimit të engjëllit.      
 
1377

Il est des bouquets   
Qui préparent la concorde   
Sans faire de l'ombre   
À l'insurrection des consciences   
Au temps du passage à la limite   
Du saut dans l'ouvert.      
 
Bien étrange étranger   
À qui je concède la fraternité   
Sur ce pont qui nous relie   
Cette arche d'Alliance   
Où règne la soif d'aimer le plus lointain   
Comme son prochain.      
 
Il est un temple   
Où accueillir toute forme   
Où chacun serait libre   
De prendre soin de l'autre   
Vers lequel se dirigeraient les caravanes   
Après la traversée du désert des singularités.      
 
Gardons-nous de la haine   
Passons par dessus les indifférences   
Résistons à l'onde de choc des agressions   
Pour nous rassembler   
À l'ombre du sycomore   
Et goûter les saveurs de la paix et de l'unité.      
 
Plus de pleurnicherie victimaire   
À parts égales la vie est là   
Avec ses obstacles et ses handicaps   
Auxquels l'effort et la persévérance   
Ourlent le drap de l'intégration   
La mise en demeure d'écouter son cœur.      
 
Il nous reste de grandes choses à faire   
Comme de tenir les enfants par la main   
Sans laisser s'effilocher nos mémoires   
Et par la convergence des sagesses de l'humanité   
Faire à autrui   
Tout le bien que nous voudrions qu'il nous fasse.      
 
( Foto nga Julien Piedpremier ) 
 
1376

Udhëtim udhëtimi   
Në pritje të asaj që më paraprin   
Dhe jetoj sa më larg   
E lejoj vjeshtën   
Për të zhdukur gjethet e pemës së gëlqeres.      
 
Shiu dhe pikat e tij kundër dritës   
Krishtlindjet pema e qershisë   
Për të treguar lotët e tij   
Para sythat e Ardhjes   
Të mahnitshëm fëmijët.      
 
I detyruar të marrë rrugën   
Kam vozitur me një libër të hapur   
Drejt të kaluarës thelbësore   
Duke u arsyetuar në këtë mënyrë   
Vërshimi i emocioneve.      
 
Trupi dhe djersa   
Nën diellin e zgjatur të mëngjesit   
Kanë modeluar palimpsestin e shpërthimeve   
Gërmimi i rrënjëve gjenealogjike   
Të mirëpritur si mesazhe të çmuara.      
 
Parakaluar nga prodhimi   
Më duhej ta shtyja për nesër   
Detyrat e mia të përditshme   
Për të parë mille-feuille   
Nga synimi im për të qenë gjallë.      
 
Gjithçka po lëviz   
Në këtë moment   
Dhe shërbëtorët kalojnë duke mbajtur shporta   
E thjeshtë dhe me fruta   
Të mbledhura gjatë rrugës.      
 
1375