Në kufijtë  
 e kërkimit dhe e dyshimit   
 ekziston kjo pritshmëri,   
 qartësi në ardhjen e saj.      
  
 Retë mund të shkërmoqen,   
 erërat nuk mjaftojnë më,   
 ka edhe valën e zemrës   
 qui fait vaciller l'être.      
  
 Shiu që bie mbi lëkurën e vajit   
 në kontakt me lëkurën e zhveshur   
 elektrizojnë ndërgjegjen   
 të jetë përtej nxehtësisë së kafshëve   
 dhe poshtë botës.      
  
 Asgjë nuk ndodh si më parë   
 lopët vazhdojnë të kullosin   
 le chien est assis entre mes jambes,   
 je suis adossé au talus de pierres,   
 tous deux sommes de garde   
 pike pas pike e kohes qe berat.      
  
 kthehu nga deti   
 mbulesat e fëmijërisë.      
  
 Ne duhet të largohemi   
 për të mos u kthyer,   
 i laguri dhe drita martohen,   
 nesër do të jetë ylberi.      
  
  
  538

   Nëna ime e vjetër   
 nga vinte ajo   
 Nuk e di   
 ndoshta nga ky tren   
 mbi viadukt   
 pastaj përsëri në ferr me motrat   
 pa Marinë   
 të braktisura në çarçafë të ndotur   
 i ofruar terrorit.      
 
 Babai im i heshtur dhe i dashur   
 u ngjit pas gruas së tij    
 si trapi i Meduzës   
 duke vrapuar i lumtur   
 pas karrocës kur largohet nga stacioni   
 në pluhurin e Montamizes   
 pastaj duke u mbështetur në një kashtë   
 i binte borisë.      
 
 Ata kishin një fëmijë   
 duke i ftuar ata të martohen   
 fëmija i bukur i pranverës   
 për të kompensuar hyrjen në luftë   
 në fund të rrugës midis grurit   
 duke mbledhur lule misri dhe lulekuqe   
 në butësi dhe urdhërim   
 që fati të ndodhë.      
 
 Emri i tij do të jetë Gjon   
 si ai xhaxhai që vdiq i ri   
 liruar nga llogoret   
 dhe gripin spanjoll   
 se duhej të rimishërohesha   
 erdhi pesë vjet më vonë   
 në hijen e hedhur në prag   
 në gjyshe Danub.      
 
 Çfarë di unë ?   
 Nuk e pashë kurrë   
 por une e besoj.      
 
 Pastaj erdhi një vajzë   
 të cilës Lulu i dha emrin e saj    
 qielli i qiellit   
 dëgjuar në planeze   
 në parajsën verore të Auvergne-së së njohur.      
 
 Kur lind më i riu   
 ishte përmbysja e madhe   
 harresa e hovelit të Grenelës   
 nëna jonë e egër nuk ishte më e mërzitur   
 për të drejtuar të ardhurat e papritura të fëmijërisë së tij   
 larg bombardimeve   
 ajo u ngrit përsëri në këmbë   
 riorganizoi disa pjesë të enigmës   
 dhe e solli Fifin nën jastëk.      
 
 Ata nuk shkuan më tej   
 punëtorët e burimit tonë   
 ndërtuar mbi rrënojat e familjeve në mërgim   
 pushojnë jashtë skenës   
 nën yjet e një qielli të gjerë   
 se nuk është e kotë të meditosh   
 në mbrëmje kur RER tund varret.      
 
 Ndonjëherë në krye   
 tre pika të ndritshme po na shikojnë   
 prapa garës së reve   
 të vdekurit tanë këndojnë   
 të gjallët shpërndahen   
 në mënyrën e tyre të jetesës   
 fryn thashethemet e një tornadoje   
 që era e ngre   
 në rrugën për në Frugères   
 si tërheqja e Boches nga Mont Mouchet   
 paketa e tyre është realizuar.   
 
 Është koha për të shtrirë mbulesën e tavolinës   
 në barin e Pradou   
 për të sjellë enët   
 në shportën e madhe prej thurjeje   
 pa harruar verën e zezë të nxjerrë nga fuçi   
 qeshni dhe flisni me zë të lartë   
 ndersa femijet dreqin   
 le të përgatisë kamerën kumbara
 dhe ai gjyshi firmos me kryq   
 fundi i byrekut. 

          
  537
 

  janë afruar   
pranë ahut të madh   
për të fshirë stinët   
duke u kthyer në vitet e kaluara.      
 
Ulur rreth trungut   
për të soditur gjethin e lartë   
kanë kujtuar   
gjurmët e derrit të egër.      
 
Pastaj u lut   
që shiu të kthehet   
nën kërcitjen e baltës   
gjiri i mbrojtjeve përfundimtare.      
 
pyeti   
të asaj që po bënin   
dinosaurët miqtë tanë   
për të rrëzuar pemët e larta   
ndërsa fusha e pamasë   
bruissait des cavalcades   
hijet e përfunduara   
jashtë kullotave të zakonshme.      
 
orë me pika   
vetëm hije dhe dritë   
shtrembërim me frymë të hidhur   
urdhri dhe protesta   
të vëllezërve tanë pasardhësit   
i dehur nga jeta që do të vijë   
dhe vrapim nën pyll    
drejt hapjes së rrethuar me kalli   
dalin jashtë   
guri i fundit.      
 
 
 536

 
   Mbyll operculum e whelk   
 në rërë   
 me flluska sapuni   
 përkëdhelje e kohës që kalon   
 në zgavrën e valëve të lodhura   
 pranverë e rreme   
 vrimat e hundës të zgjeruara   
 çfarë ka marinsat ahanantes   
 dora prek ngritjen e vellove   
 nën oborrin e tendosur   
 nota metalike e pianos   
 heshtje e egër   
 bredhje e urtë   
 para se të vinte engjëlli   
 me një fytyrë dinak   
 nën shiun e petaleve   
 që era shpërndan   
 një mijë puthje në ankand   
 për pëllumbat e vjeshtës   
 grumbullim mangall   
 në fund të grantit   
 fluturimi i qartë i asaj që ishte.         
  
 vdes e bardhe jeton e zeze.      
  
  
  535

   Në ballin blu të fëmijërisë suaj    
 nëpër kalimet e errëta të natës   
 një sy u ul   
 pellg i vogël me ujë të kripur   
 në buzët e tua të valëzuara   
 le të fryjë era   
 përkëdhelje e brishtë   
 për të krehur flokët kafe   
 në bazën e qafës   
 dhe kryqëzojeni me një gjest   
 fundi i universit .

 O gruaja ime me ijë të fundosur
 shtrigë e shtirur   
 valle e rrumbullakët   
 në kurorëzimin e vjeshtës   
 Unë të nuhas   
 dhe humbas veten në labirintin e krahëve dhe këmbëve të tua.   

   
  533

   E mbështjell qilimin e lutjes   
 jashtë natës së errët    
 asnjë pretendim   
 vetëm muzika e diellit të bardhë të vjetër   
 ky dashnor me shpinë të fekonduar.      
 Unë qetësoj aromën time   
 pa thyer vezën e bardhë   
 në gjurmët e dogmës   
 larg kodimit cerebral   
 përndryshe pak aplikantë.      
 I dalloj esencat delikate   
 në mes të mendimeve të ndyra   
 dhe e kthen zhurmën në muzikë të brendshme.     
 Jashtë jetës së përditshme   
 pika e transformatorit.    


  534

 Me dis que la parole poétique 
 c'est comme la mer   
 giboyeuse de rêves   
 et racleuse de mots   
 lorsqu'elle griffe la côte.      
 
 Et si c'est de nuit   
 que la foi chancelle   
 et qu'un vent froid brasse l'écume   
 les hurlements des marins en détresse   
 se font entendre dans les criques   
 chapelles ardentes des trépassés.      
 
 Rare et obstinée présence   
 de cette nécessité du poème   
 révélation quotidienne
 à ne pas manquer le rendez-vous   
 percée magique des mots de braise   
 dans l'âtre aux éructations aiguisées.      
 
 Je vous aime ma vie   
 d'humbles existences affublée   
 dentelles du jour
 que des mirlitons dévorent   
 telles les perles de verre   
 dans la lumière clignée du matin. 
 
 Ne vous affligez point   
 il est une poupée malmenée de l'enfance   
 abandonnée sur le trottoir   
 que le passant ramasse   
 lambeaux de tendresse écrue   
 transfigurant celui qui la regarde.      
 
 Les tambours de l'automne   
 ont rassemblé les murmures   
 et claque aux marches de l'univers   
 la vision stellaire   
 des officiants du cercle sacré
 que l'amitié révèle en échos.      
 
 Viens contre l'arbre   
 et le sais par avance   
 que la gerbe des flûtiaux courroucés   
 par la plainte insensée   
 construit le décor   
 de nos retrouvailles naines.      
 
 
  532

 Tu entrerais   
 en faisant tinter l'éolyre   
 et le ciel s'ouvrirait.     
  
 L'écureuil dans l'amandier   
 de branche en branche   
 évoluerait avec agilité.    
  
 Tu me donnerais des nouvelles   
 de là où tu es   
 pour que nos mains se joignent.    
  
 Je t'entendrais légère   
 gravir l'escalier   
 très haut jusqu'à l'aube.     
 
 Tu m'indiquerais le chemin   
 des joies et des peines   
 toi mon aimée.  
    
 Ton ombre aurait la tendresse   
 des matins de printemps   
 près du canal de notre rencontre.     
 
 Et si le soleil perce les nuages   
 il y aurait grand gazouillis   
 parmi les peupliers.    

  
  531

   Cette joie d'exister   
 d'affirmer   
 de faire naître   
 d'adapter   
 d'exprimer.      
 
 Cet acte par lequel   
 exister   
 entre le terme et l'inertie   
 en intégrant les limites   
 le revers de l'existence. 
     
 L'existence donnée   
 une fois pour toute   
 sans nous prévaloir de la présence   
 est piètre chemin   
 et transformation de la joie en souvenir.      
 
 Notre situation ne cesse de changer   
 la présence est en rapport   
 avec les choses existantes   
 et qu'elle demeure à conquérir   
 irréductiblement.      


  529

 Je muir je muir   
 et ne puis retenir   
 les pleurs de la nuit   
 les nuages en leur course   
 le craquement des coquilles d'œufs   
 l'essence des choses   
 la couleur de l'enfance   
 le miel des estampes   
 le milieu entre deux excès   
 l'inaccompli de la perfection   
 la poigne du destin.     
 
 Me fait vivre   
 et retiens   
 la générosité de la joie   
 toute mesure à l'unisson   
 visant l'utile   
 par un effort constant   
 par dedans et dehors   
 être ad libitum   
 le plein et le délié   
 l'ambre des mers du nord   
 et le corail des mers du sud
 chair de nos cœurs.         
 

  530