Des coquilles d'œufsplus ou moins flexiblesque la marée déposeau porte à portedes regards éteints .Dans la vasque des couleursle mirliton des choses diteseffleure d'un coup de fourchettel'ordre contenu des brisures de l'esprit .Il est des soirsplus clairs que d'autresoù l'enfant espèrene plus revivre ça .Le souffle des animaux anciens ,ces reptiles marins du précambrien ,
quand les cerveaux étaient plumes légères ,
bien avant que les hommes soient ,
mais que soleil et lune assemblaientpour quelques repèresdéposésavant la fin de l'histoire .212
Dhe kështu është ,car cela n'a pas été faciled'oublier les guenillesde l'enfant construit dans l'obéissanceet de l'adulte formatésommé de fléchir le coldevant le joug des savoir-faires sociaux .Tu as vécutu as parcouru le mondetu as éprouvé la souffranceet mutEshte
sans toujours naître à toi-même .Le mimétisme qui t'a fait survivren'est qu'un cache-misèredevant l'épreuve ultime ,n'est qu'un cache-sexedevant la pulsion à perpétuer l'espèce ,n'est qu'un cache-cœurpar le forçage des sentiments à évacuer le malheur ,n'est qu'un cache-nezpour n'avoir pu respirer les effluves d'un nouvel-âgen'est qu'un rince-doigtspour n'avoir pu manipuler la connaissance ,n'est qu'un croche-piedpour tes envies d'espaces inassouvies ,n'est qu'un cloche-piedpour avoir fait des choixsans soutenir plus avant le paradoxe créatifmarche imposéeaurore vers la transdisciplinarité.
Tu es figétu es fossiliséet le vent du désertau crible de ses particulesfait disparaître les protections charnellessquelette vibrantlivrer au grand videle chant premier des origines .Il est des cadavres desséchésaux graphismes mystérieuxque l'aventurier rencontreet croque sur le carnet de voyage ,menues tâches d'encrestraits aigus et blanchisd'entre les tracesd'un temps ailleursd'une conscience autre .Il est des parenthèsesde mise en scènede rodomontadesde mise sous tutelleoù ne plus s'appartenirobjet de convenancesalors qu'il y a tant à fairene les sujets du royaumeen conquête de notre humanité .Juste un gestejuste une chanson pour embrasser l'universpour signes de Vieunir l'eau et le feusous l'arche des solitudes .Être en étincelle d'êtrele frisson des morsuressans que l'esprit ne se relâche ,êtrehors du chaosl'émerveillementnous les rousses fourmis livréesau précipité de nos occupations quotidiennes ,être impérativement responsable .Puis avant que le sabotne lève la poussière d'une sente blanchesavoir couper court aux illusions ,être enjouédes souvenances passagèresjuste ce qu'il faut ,être en haleineà perdre le souffleet que vienneen notre attentela lumière du fond des âgesau précipité des chose suessans abrisle regard levéla verticalité assuméle sourire aux lèvresgratifiant d'une entière acceptionces chosesces éclatsces brumesque nul enchanteur de pacotille ne peut déceler .Reste à la mer de caresser la grèvesous un ciel de traîne ,à contempler une fois encorenotre chance d'être du mystèrepour que cela soit ,de fairede défaireau fil à fil du chemin vertla bobine de bois ,denteléeélastique torsadémorceau de savon secallumette désouffrée ,avancer sur le parquet disjointaux épingles couturières abandonnéesà la commissure d'un sourire igné .Ce qui est là ,cet inattendu ,d'une façon très intense ,c'est la vie avant la mort ,la nôtrecelle qui me porte ,m'imprègne et m'anime .Cette vie là ,l'éternité .211
En haut du murCimaise de schiste chaudÉclat du visage aux yeux douxà la barbe blancheque la voix fait vibrer .Écaille de vietombée du reptile premierque le vent écarte de la senteaux bogues pirates .Corne de brumelors du souffle de la bêteremontant la vallée .Échancrure estampilléedu nombre d'Avogadrodont la veste ouverte laisse entrevoirle cœur ceint de myrrhe .Vol soupledes anges par dessusle châtaignier et le chêne vertpiliers de ma maison .Pensée verticaliséehors la vague primesautièredes effluves rugueusesd'empreintes échangées .Simplement soien qui l'autreépargne la tradition .Sagacitéau risque d'êtrejuste ce retournementà l'orée du jour commençant .210
Te gjitha Ato të cilët dalin përpara duke dalë nga pylli në buzë të gjërave të thënë . À celles et ceux i munduar nga mendimet e shkëputura fragmente të një të shkuare që nuk mund ta harrojmë . Tek ata të cilat nga efekti i mëngës shfaqen në dritare duke ngacmuar turmën e paemërve . Mua më ndodhi duke mbledhur bagazhin tim pak para nisjes për të imobilizuar kohën . Mua më ndodhi nën hijen e një peme e hedhur nga hëna të kesh frikë nga të ftohtit e risive . Mund të fryj në guaskë dhe nuk i mbaj më dëshirat e mia bashkohen me një thembër disponimi i livadheve me lule . Pastaj kthehu ndaj atyre aventurat e zakonshme bashkohu me turmën zemrat e larta mendimet e barkodit të udhëtimit të përditshëm .
Amour sekret bashkim se souvenir cœur blessé rires croissant de lune soleil et lune largohen en aventure brûlure la séparation mûrit l'âme voyage mon cœur est fou de toi au miroir de ta main rose épine ronces ne dis rien je te cherche d'espace en espace.
Siç tha Herodoti në
shekulli i dytë para Krishtit : ” … Ne te vertete, tek e para
koha, Kaosi lindi, humnera e hapur, dhe më pas Gaia, Toka, … dhe Erosi “.
Mistiku është vajza e Kaosit .
Çrregullimi, kjo është
refuzimi i iluzionit dhe pamjes, dhe këtu shkëlqen ndryshimi
mes mistikes dhe profanes .
Duhet të jesh i fortë
për të refuzuar komoditetin e iluzionit dhe për të lënë mënjanë “moi” në
harresa e tallësit . Duhet forcë për të qëndruar në vetmi dhe
heshtje, në labirintin e errët të viteve që kalojnë vite, veshur nga
vetëm vetëbesim .
Por çfarë është
motivimi i atij që heq dorë nga lehtësia e paraqitjes ?
Ai eshte, ku eshte ajo, e banuar nga etja për absoluten .
Por ku shkon ai
vjen kjo etje “mistikë” ? Nga vjen ky element?, kjo
ngjarje, nga do të mbijë kjo qasje e pabesueshme dhe e pamundur që do të dalë nga
fundi i fundit të vetes ?
do të flasim për
“paracaktim”, d’ “depërtim”, e “hiri”, e
“shans”, d’ “rast”, e “takohen”, e
“shkas” për shkak të një situate ekstreme, të jashtëzakonshme ose
traumatike . Por kjo nuk mjafton sepse nëse fara mbillet me dorë
kërkohet e jashtme, ju duhet gjithashtu tokë pjellore për të mbledhur
farë brenda .
A do të jenë
burra dhe gra që mbartin këtë thesar, bartës të këtyre predispozitave, e
këto dhurata, nga këto shanse dhe këto edukime të cilat do të favorizohen ? Të
pyetja mbetet dhe do të mbetet e tillë . Nuk ka një përgjigje të caktuar, sepse
nuk do të ketë përgjigje për ata që nuk e bëjnë pyetjen . Fillon
përmes artit të pyetjeve, ose më mirë nga arti i habisë, dhe madje edhe të
çudi, sepse kushdo që habitet nga asgjë nuk do të mund të vërë në dyshim asgjë
kjo eshte .
A do të kishte
momente të favorshme për këtë takim ? Historia, antropologji, te
sociologjia, psikologjisë, psikanaliza na jep të dhëna ; Ato janë të
në kohët më të trazuara, më kaotike, shumica
i pasigurt, se Mistiku
ka momentet më të mira .
Por ky proces
çelja e Mystikut
zgjat vetëm një kohë të shkurtër . Ka kaluar koha e rrëmujës, kaloi këtë kohë
injoranca ; ne mund të shkojmë drejt një të caktuar
“pavetëdije”, domethënë drejt një injorance tjetër ku dy
etapat na presin, si të shkëputura ashtu edhe plotësuese : duke marrë në
llogari për origjinën e gjërave që dalin nga iluzioni – të merret pa përbuzje
– , dhe arritja e një niveli tjetër të vetëdijes, të lëshojë, e
transdisiplinariteti, të pjekurisë, hapja jashtë standardeve të vendosura .
Disa,
në mënyrë të butë, do të ndjekë këshillën e përshtatshmërisë mjedisore, derisa
që të tjerët, me këmbëngulje, merrni rrugën e pjerrët, duke u dorëzuar plotësisht
dhe pa procedura të veçanta për këtë “shumë” kërkim, në mënyrë qëpër të parë në etjShiko .
Kështu që do të ketë
vetëm për t'u çuar te Misteri përtej çdo emri
duke refuzuar të lidhin me të formulën pohuese të këtij Ultimate , duke refuzuar të
lidhni çelësin përfundimtar për çdo problem .
Kështu do të bëjmë edhe ne,
të dijes në ndjenjat e vërteta, për ata që jemi . ne, mirë
gjëra të vogla në një botë kaq të madhe, por edhe figura hologramike të kësaj
e madhe Të gjitha . ne , ato“Përgjegjës”, ato
“lypës”, ato “grepa zemre” të përgjigjes bazë .
Koha e tashme , e tashmja është një ofertë, nje dhurate . Mësoni të guxoni dhe dini si të merrni . Shihni pa shikuar . Dëgjo pa dëgjuar . Erë pa nuhatur . Shijoni pa përtypje . Ndjeheni pa prekur . Kupto pa menduar . Të dish pa ditur më shumë . Trajto lopatën pa e lodhur detin . Jetoni plotësisht në të tashmen . Jetoni plotësisht në të tashmen . Nuk bëhet fjalë për pakujdesi . Il ne s'agit pas non plus de prévoir l'avenir . Nuk bëhet fjalë për grumbullimin e mbrojtjeve kundër gjithë këtyre frikës që shpikim ne . Është një çështje e zhvillimit të fuqive dhe burimeve në secilën prej tyre që do të na lejojë të përballemi me atë që do të ndodhë . Ka të bëjë me pasurimin e së tashmes . Ka të bëjë me lënien e besimit , Bëhet fjalë për të menduar për lulen pa e zgjedhur atë . Ka të bëjë me hyrjen në rezonancë me atë që ne nuk i besojmë . Rezonanca kërkon paqe . Dhe akoma më shumë paqe në zemër dhe shpirt . Çdo rezonancë është e pamundur pa trazirat e brendshme . Filloni duke e vënë mendjen në dispozicion për të vërtetën , dhe ndaloni pyetjen : " çfarë mund të marr ? " për ta zëvendësuar me : " Çfarë më dha ? "
Crier : "Va la querre à l'aille" à "Champagne" , ce chien que nul n'avait éduqué à rabattre les vaches là où elles devaient brouter .
Il pleuvait .
I palëvizshëm , assis sur une pierre plate , enveloppé dans la pèlerine de caoutchouc , à chaque goutte de pluie frappant la capuche , répondaient de fines coulures d'eau . Je ressentais le mystère d'être " te behesh " ; ce que plus tard je nommerai " le cœur du temps qui passe " .
Dans l'abri sans toit , paré de grosses pierres gris bleues , j'étais le vent , qui par rafales , griffait mon visage .
J'entrouvrais et fermais les yeux ; pour découvrir le plein et le délié dans le mi-clos de mon corps .
Je léchais l'humide autour de mes lèvres .
Les mains à l'abri , j'étais tout ce qui m'entourait , sans que je ne le touche .
Je savais que Grand'père viendrait me chercher pour rentrer les vaches .
Pierres dernières ,papillons de l'enfance ,les branches effeuillées du frênene lèveront plus la poussière du chemin .La coccinelle sera libérée de la boîte aux ampoulespour au pointu de l'herbeprendre son envol ,ses ailes noires sous la chitine rouge à points noirsbruissant contre ma joue .Au bout du bâton ,lever la bouse sècheet découvrir vers et insectesdans leur travail de décompositionavec pour roi ,le coléoptère noir .Retourner la pierre ,c'est voir le sombre enclosde la pression de l'en-dedans ,c'est se rencontrer en solitudeavec l’œil du cœur .Il est des pierres ,sur la pâture ,posées au gré du temps .Il est de ma libertéde les placer où bon me semble , shumicajuste sur le passage des cavaliers. 203
