Ngarsane apa sing kedadeyan

Gaël Jean-Claude GERARD minangka profesor Sejarah lan Geografi, mantan, Gestalt terapis lan photographer.

Dheweke uga dadi pujangga lan dadi panata tembung, ing tenderness, ing kamardikan lan ing panelusuran bebener. Geguritan puisi mung bisa digayuh ing dalan sepi, syarat kanggo mbentuk, saka sregep ing raos ngluwihi dhewe, entheng ing pendekatan, andhap asor ing dedeg piadeg lan ulet ing gaweyan.

Pujangga ora ana kanggo gawe marem ego utawa nyenengi sawetara wangun konvensional. Dheweke minangka revolusioner amarga dheweke ngilangi tatanan lan netepi kabiasaan ing jamane.. Panjenenganipun punika tradisionalis ing bab kang nuduhake kanggo wong tuwa sing blazed tilase petualangan., nindakake latihan mabur dhuwur kanggo njupuk risiko anyar, ndhudhuk terowongan bayangan batin lan ngluncurake jembatan patemon kasar karo wong liya kanthi nyabrang kanthi kekuatan lan tekad lembah sing gampang..

Pujangga seneng urip. Kabungahan lan kasusahan minangka roti lan anggur saka pelanggaran adat. Dheweke ora tanggung jawab marang sapa wae. Ora masalah yen kita ngguyu ing mburi dheweke, dheweke nganggo topeng para aktor teater kuna dhewe sing duwe wewenang kanggo ngobrol karo para Dewa.

Lan yen kadhangkala asu diuculake, bilih pangandikanipun ngluwihi piyambakipun, dheweke ngidini dheweke mlayu menyang tanah sing ora dingerteni lan alam bébas banjur nyoba nyipta kanthi seluk beluk saka perantauan iki, oh, perlu kanggo ngilangi patah hati lan nyuda alangan lalen sing diseret..

Kawigatosanipun ngarahaken dhateng pinggiran, bab sing ora dikarepke, intersigns, saka analogi, cocog. Pujangga mung bisa dadi argonaut anyar, tukang atine sing durung diomongake kabeh.

Tembung-tembunge dadi geni nalika adhem lan es nalika prahara. Tembung-tembunge njupuk maneh, pulsate, giclen, klelep, nguwuh, rintih lan mratelakake iman marang kahanane manungsa banjur alus ing sangarepe tindak tanduke “Misteri”, kantor lan liturgi sing nggawe restful saka basa vermilion swoon karo pain lan ease, basa druid, basa dewa, unheard-saka lan basa imajinatif saka questors saka Absolute.

Tembung ora nduweni teges yen ora dialami kanthi raket, yen ora ditimbang karo asal-usule, saka penyakite, saka bungah lan susahe, dening tolok ukur bocah cilik.

Visi kasebut milimetrik lan apokaliptik. Le temps et l’espace, bien présents au demeurant dans son existence quotidienne, sont intégrés dans son tempérament globalisant. Tout est là, à portée de perception, à portée de plume et l’agencement des éléments qui le bombarde par temps de chute de météorites devient à froid affaire d’acceptation, de discrimination, d’effacement et de rangement bien plus que de hasard. D’ailleurs pour lui, le hasard n’existe pas et ce qu’on appelle rencontre fortuite, coïncidence, paradoxe, synchronicité sont des traces mnésiques affluentes du passé et promesses d’un avenir imaginé marquées de la vision, du sceau de la réalité.

Les sons et les couleurs, les rythmes, musik lan makna tembung kasebut yaiku tutu para penari Opera nalika jaman Edouard Degas.. Pelangi saka kesan simmer ing macem-macem kemungkinan sing rakus ekspresi ora ngawula. Pujangga ngenteni, dheweke ngenteni kanthi sabar lungguh ing cean karo nonton jendhela cahya mbukak ing mendhung bledug sing wuta dheweke., kang mbebani, nyenengke lan liwat kang ambegan. Dadi dheweke springs, Dheweke lair, dheweke weruh.

Penyair ora duwe watu kanggo nyelehake sirahe. Lintang njupuk Panggonan lilin Natal. Komitmene ana ing papan liya. Dheweke turu snorkeling. Lan nalika subuh bubar, dheweke ora tansah duwe driji rosy. Remugles ana lan bocah sing lair banjur ditandhani dening sipat nandhang sangsara. Dheweke banjur duwe kepinginan kanggo ngelmu sing ora bisa dikalahake lan kewajiban kanggo martakake temune ing kaendahan. – mandor gelombang pembawa sawijining – banter lan cetha ing ngarep donya manungsa kaya ing ara-ara samun utawa ing mutlak. Anak-pujangga ngidini awake dhewe diukir dening apa sing ora lan pangerten mung bisa dadi pengalaman puisi lan metafisika..

bapake, ibune, putra-putrinipun minangka dolanan kasepakatan bilih tuwung ingkang dipunangkat ing ngajengipun candhi kesapu saking pandelenge dhateng patang pojok cakrawala., sans modération mais avec responsabilité, fait se lever aux quatre vents de son destin l’appel de la nuit, du jour, de l’amour et de sa fin.

Il n’est d’avenir que la marche du pèlerin de l’âme sur la voie lactée.

S’il se souvient, ce n’est que pour se marier avec le temps qui passe, avec l’oiseau sur l’arbre, le sourire d’un autre homme, d’une autre femme, d’un enfant, avec le tonnerre qui gronde et la pluie qui le nourrit. Un temps pour chaque chose. Il est le temps qui passe. Il est l’oiseau sur la branche, il est le tonnerre et la pluie. La contemplation des saisons qui tournent autour de lui le réjouit. Couple fécond que forme le poète, ce prophète-enfant-artisan, ing kontak karo lingkungane.

Banjur kasepen bisa ditetepake, kasepen digawe saka mbusak karya. A kasepen jero ing alam semesta kita sing terus dalane, ora bisa diendhani.

*

Ici, ing situs ” regardauvergne – ngarsane ing apa mengkono “, teks lan foto digandhengake.

Teks kasebut duwe macem-macem rasa. Sawetara minangka ringkesan lan refleksi babagan topik saiki lan perspektif riset sing mimpin jagad kita saiki.. Wong liya luwih pribadi lan ngatasi upayaku kanggo ngerteni hubunganku.. Lan ing ndhuwur kabeh, akeh sing teka saka apa sing kedadeyan ing resonansi puisi ing kene lan saiki ing ngendi aku.. Au travers de ces derniers il y a jaillissement de la présence sous une forme multiréférencée et même ébouriffée qu’une certaine conformité de clarté et de rigueur dans l’expression phrasée ne saurait que partiellement convenir. Un voile subsistera toujours. Un voile que la lenteur nécessaire au dévoilement purifie de toute baguenaude.

Les photos proviennent d’un panel constitué antérieurement dans l’errance joyeuse du marcheur, animé par le soucis d’observer, de Voir, de ressentir, d’entrer en résonance et de servir l’objet photographique dans un cadre fait de structure, de matières, de lumières, de principes géométriques et d’émotion aux fins de circonvenir le bâillon des mots dont nous sommes trop souvent les récipiendaires. Les photos imposent silence.

L’association d’une photo particulière à un texte précis est mystérieuse. Elle ne relève pas de l’illustration même si parfois une certaine redondance peut surgir, avec finasserie et humour. La photo et le texte se rencontrent et de leur contact peut surgir une troisième dimension, un tiers inclus, une nature autre qui nous convoque à un rebond de la réflexion. C’est par cet entre-deux, dans cet espace vierge de piétinements où surseoir à l’arrivée d’un sens hâtif qui peut scléroser l’entendement , supaya kita mbukak ati lan ngidini ketemu karo atine liyane. A ambegan saka udhara seger banjur menehi kita wani kanggo pengin urip luwih lan project dhéwé dadi wonder..

ayo padha kumpul, ayo dadi officiants kaendahan. Bisa uga tukang batu sing kita butuhake saben watu kanggo mbangun kehadiran iki ora ana liyane : tresna, tresna panglipur, minangka wong sing ngurus liyane lan wong sing mbangun masa depan.