на реалното само по себе е недостижно за научникот. За Бернар д'Еспања тој е всушност “плови”.
Целта на класичната физика е да се подигне превезот на појавите за да се открие и опишете што е под овој превез, реалното само по себе. Тие велат дека таа е описни. Таа служи како основа за повеќето технологии. Таа се обидува да се опише реалноста таква каква што е. Значи има материјални тела, електрични и електромагнетни полиња на кои се поврзани симболите математика за која се вели дека почитува одредени закони. Тоа го кажуваат филозофите се вклопува во рамките на онтолошкиот реализам. Тоа е теорија која има за цел да знаење за тоа што е .
Кога механиката се појави квант, поимот за нештата што постојат сами по себе, во просторот, одделно еден од друг, имаше тенденција да избледува во корист на одреден глобалност која не се манифестира на погледот туку се крие во равенките. За ова е бескорисно да се направи опис, природно е неопходно да се наведе конститутивни аксиоми, кои во целина се претставуваат како правила на предвидување на она што ќе се набљудува. Квантната механика е предвидлива информации. Неговите аксиоми се од типот : и “на” го направи ова, “на” гледај го ова ; во кој на “на”, набљудувачот човечки воопшто, е составен дел на изјавата .
За Бернард од Шпанија, богатството на содржината на науката не престојува во флуктуирачки описи што овој ги предлага за реалноста, но добро во нејзината способност да ни обезбеди рационална синтеза, толку просветлувачки за умот, забележани појави ; што значи особено синтеза нашата способност да ги предвидиме .
Вистинското е добро на, но останува прекриена. Очигледно има нешто што ни се спротивставува. Немаме сознанија за таа работа сама по себе, но имаме барем врски со неа. Го сфаќаме како одвнатре, во живеење .
Оваа визија за прикриената реалност има последица дека ако навистина тоа е нашиот ум, бидејќи од сопствената структура, отсекува предмети во позадината на нештата, тој станува невозможно да се претстави умот како еманација на такво и такво на овие објекти. Тогаш можеме да кажеме дека духот произлегува од дното на нештата. Ниту на предметите ниту сензациите се нешта сами по себе и идејата за ко-појавување на едни со други се чини дека имаат нешто во ред .
Ова реално, оваа позадина работите не се работа. Тој е надвор од просторот и исто така несомнено време. Тој е Битието .
Немаше да има од една страна ја квалификуваше науката да го допре дното на нештата и од друга освен уметноста, музиката, поезијата, Духовност … ограничен на сам одобрување. Љубителите на уметноста, на музика или поезија го имаат самото чувство посилни од, надвор од само задоволство, емоциите што се чувствуваат во овие прилики отворете ги на а “Нешто” суштински, на домен мистериозно што ни е дозволено само да погледнеме .
Што се однесува до тоа потрагата по значење, ни треба, со полна сила, објаснување мораме бараме во она што е повисоко од нас, а што сме ние, од страна на последователно, мистериозна. Тоа е вистинското, битие, божественото .
Соочени со реалноста и границите на емпирискиот научен метод, поединецот мора се соочи со избор, каде да потоне во очај и резигнација, Каде направете чекор кон трансценденцијата што Јасперс ја нарекува’ “опфаќајќи” .
Човечкиот дух задржуваат некакво нејасно сеќавање на ова претходно Битие, на овој Опфаќање поврзано со прикриената реалност. Тогаш ќе има загадочни повици од битие, видови на слики кои предизвикуваат нешта кои се чувствуваат, и двајцата неизвесни и не е целосно конципирано, повеќето “можно”, Во оваа смисла тоа, во концепцијата на прикриената реалност, тие не се исклучени од страна на податоци што ги имаме, додека во класичната физика, се чинеше дека се.
Нашите напори да знаењето ни дава блесок на реалното само по себе, во физиката, во поезијата, во мистицизмот .
Сериозноста на не би човекот се состои во тоа да биде ориентиран, во духот, кон битието, кон крајниот, И ова, без сигурност дека ќе го достигне ? Ова крајно. Мистеријата .
091