вид на фенер
розеникави
Sourire étoilé
éclaire les entrailles
чипка лице
попрскана со млеко
осетливост на рамото
мачката се обвиткува околу вратот.
дрво без лисја
le rouge ronge les lèvres
мало суво јадро
што погледот го доловува
отпуштена коса
со зрел стомак
црвенокосиот чешање
да се носи пред олтарот
гласот на добрите девојки
надвиснат
непроѕирни очила
со прегратка
клекнете на песокот
со лицето надолу
плаче да биде камен
ѕвездениот столб на небесата
d'une gymnopédie.
352
Мојата девојка моето малечко моето вечно дете Кармин назад моето дете од боровинки што сум го откорнал од утробата на мајка му. Потоа дојде брат. И го напуштив замокот по желба на друг маж задржувајќи ги само расфрланите екстремитети чие тело го реконституирав Паднат Озирис неколку викенди извини што не знам чувајте ја топлината во каминот во моите бескорисни раце ситна прашина que le vent porte до долгиот коридор на каење. Потоа се отворија бронзените врати некои крвави траги на студените ѕидови напредував согледување треперливите светла од другата страна надвор од високите шуми de mes passions en déraison. Возот влезе во слободната зона квичат сопирачките млазови на пареа ги замати прозорците на блендата. Дојде тишина врани кркаа des voix hurlaient. Линијата на разграничување помина Знаев дека ништо нема да биде како порано. Некои нејасни намери не можеше да одговори на вашите барања назад дома детски ракопис на розова хартија надвор од видик покрај планински пат споделување на моите непроспиени ноќи ѕвезди и месечина во понудата кучето залепено на капутите без никогаш да се погледне назад j'allai. Тробојната лента вкрстена трка над во лавиринтот на талкањата Морав да ја најдам мајката земја меша атоми подготвени за рециклирање. ќе станам воздухот ќе биде ладен срцето ќе крвари стапките ќе притискаат да се најде придружник што се појавува спомен-повикот за нарачка мојот пријател двојник подавајќи ми ја круната со цвеќиња ќерка ми во мандорла моето малечко моето вечно дете ma bleuette што го собрав од утробата на нејзината мајка ден на радост. 351
Ombrelle de lumière
au vert triangle
de la Dame Blanche.
Le chemin en balcon
collation du jour qui vient
dandine le chant des oiseaux.
Murmure d'eau
derviche tourneur
ivresse des senteurs.
Debout
immobile
le torrent racle le crâne.
La montagne en ubac
lève sa voile
devant la montée des eaux.
Le jour pointe
l'herbe se courbe
caresse de fraîcheur.
349
Aux cornes d'appel
galets jetés contre les portes d'airain
la montagne fige la parole.
Équidistante des embrasures
la mesure frappe d'estoc et de taille
sans que l'ombre advienne.
Il y a du sang sur tes vêtements
les lacets resserrés
feront marche forcée.
Élève la lune
à hauteur des griffes
de l'ambre marin.
Tes pas longent le rebord de la sente
de petits cailloux dévissent
les pensées dépassent de la musette.
Ronge ton frein
sois le brimborion des nasses refluantes
sois grand sous l'averse.
Abjure et me viens
Callune des prairies premières
Offrande à saisir.
350
La nuit silencieuse
pleine de livres tout autour
~ néanmoins je tousse.
Le chat à sa place
les petits enfants dorment
~ tic tac du réveil.
Je baille et me gratte
la peau fait chanter la lune
~ assis je contemple.
348
Escalator des pesées en fenêtre se reflète l'hors temps des frémissements. Calque éphémère des pensées jointes l'ordre orthogonal fragrances déployées énumère les marches d'accès à l'antienne clamée par les anges refuge sanglé des anfractuosités de l'oubli les chaînes raclent la terre d'outrances ad hominem. Un chant а потоа ништо juste le suint des bœufs à la tâche. 347