До вечер на плоштадот сиви ноти на разденување розата цвета прсти на душата службен дух до чврчорење на врапче без да крцка чакалот во cris et rodomontades ловат раце од врвоткамбанарија издигнат до вековна беда на нашите предци опфатени на копно излевање плетени корпи до фонтаната корпи полни со постелнина исушени на големата жица на Праду чиј стап во средината го поддржа звукот на копитата метроном на моите зборови штом помина црешата на денешниот дневен ред на една љубов расплакано плишано мече.
