Des coquilles d'œufsplus ou moins flexiblesque la marée déposeau porte à portedes regards éteints .Dans la vasque des couleursle mirliton des choses diteseffleure d'un coup de fourchettel'ordre contenu des brisures de l'esprit .Il est des soirsplus clairs que d'autresoù l'enfant espèrene plus revivre ça .Le souffle des animaux anciens ,ces reptiles marins du précambrien ,
quand les cerveaux étaient plumes légères ,
bien avant que les hommes soient ,
mais que soleil et lune assemblaientpour quelques repèresdéposésavant la fin de l'histoire .212
Et c'est bien ainsi ,car cela n'a pas été faciled'oublier les guenillesde l'enfant construit dans l'obéissanceet de l'adulte formatésommé de fléchir le coldevant le joug des savoir-faires sociaux .Tu as vécutu as parcouru le mondetu as éprouvé la souffranceet mutТоа е
sans toujours naître à toi-même .Le mimétisme qui t'a fait survivren'est qu'un cache-misèredevant l'épreuve ultime ,n'est qu'un cache-sexedevant la pulsion à perpétuer l'espèce ,n'est qu'un cache-cœurpar le forçage des sentiments à évacuer le malheur ,n'est qu'un cache-nezpour n'avoir pu respirer les effluves d'un nouvel-âgen'est qu'un rince-doigtspour n'avoir pu manipuler la connaissance ,n'est qu'un croche-piedpour tes envies d'espaces inassouvies ,n'est qu'un cloche-piedpour avoir fait des choixsans soutenir plus avant le paradoxe créatifmarche imposéeaurore vers la transdisciplinarité.
Tu es figétu es fossiliséet le vent du désertau crible de ses particulesfait disparaître les protections charnellessquelette vibrantlivrer au grand videle chant premier des origines .Il est des cadavres desséchésaux graphismes mystérieuxque l'aventurier rencontreet croque sur le carnet de voyage ,menues tâches d'encrestraits aigus et blanchisd'entre les tracesd'un temps ailleursd'une conscience autre .Il est des parenthèsesde mise en scènede rodomontadesde mise sous tutelleoù ne plus s'appartenirobjet de convenancesalors qu'il y a tant à fairenousles sujets du royaumeen conquête de notre humanité .Juste un gestejuste une chanson pour embrasser l'universpour signes de Vieunir l'eau et le feusous l'arche des solitudes .Être en étincelle d'êtrele frisson des morsuressans que l'esprit ne se relâche ,да бидешhors du chaosl'émerveillementnous les rousses fourmis livréesau précipité de nos occupations quotidiennes ,être impérativement responsable .Puis avant que le sabotne lève la poussière d'une sente blanchesavoir couper court aux illusions ,être enjouédes souvenances passagèresjuste ce qu'il faut ,être en haleineà perdre le souffleet que vienneen notre attentela lumière du fond des âgesau précipité des chose suessans abrisle regard levéla verticalité assuméle sourire aux lèvresgratifiant d'une entière acceptionces chosesces éclatsces brumesque nul enchanteur de pacotille ne peut déceler .Reste à la mer de caresser la grèvesous un ciel de traîne ,à contempler une fois encorenotre chance d'être du mystèrepour que cela soit ,de fairede défaireau fil à fil du chemin vertla bobine de bois ,denteléeélastique torsadémorceau de savon secallumette désouffrée ,avancer sur le parquet disjointaux épingles couturières abandonnéesà la commissure d'un sourire igné .Ce qui est là ,cet inattendu ,d'une façon très intense ,c'est la vie avant la mort ,la nôtrecelle qui me porte ,m'imprègne et m'anime .Cette vie là ,l'éternité .211
En haut du murCimaise de schiste chaudÉclat du visage aux yeux douxà la barbe blancheque la voix fait vibrer .Écaille de vietombée du reptile premierque le vent écarte de la senteaux bogues pirates .Corne de brumelors du souffle de la bêteremontant la vallée .Échancrure estampilléedu nombre d'Avogadrodont la veste ouverte laisse entrevoirle cœur ceint de myrrhe .Vol soupledes anges par dessusle châtaignier et le chêne vertpiliers de ma maison .Pensée verticaliséehors la vague primesautièredes effluves rugueusesd'empreintes échangées .Simplement soien qui l'autreépargne la tradition .Sagacitéau risque d'êtrejuste ce retournementà l'orée du jour commençant .210
Toutes celles et ceux qui s'avancent sortant de la forêt en lisière des choses dites . À celles et ceux que tourmentent les pensées disjointes les fragmentations d'un passé qu'on ne peut oublier . A celles et ceux qui par effet de manche se montrent aux fenêtres haranguant la foule des sans noms . Il m'est arrivé en rassemblant mes bagages juste avant de partir d'immobiliser le temps . Il m'est arrivé sous l'ombre d'un arbre projetée par la lune de craindre le froid des nouveautés . Je pus souffler dans la conque et ne retenant plus mes désirs rejoindre d'un coup du talon l'humeur des prairies fleuries . Puis revenir vers celles et ceux des aventures coutumières me joindre à la foule haut les cœurs des pensées code barre du chemin quotidien .
Amour тајна синдикатот запомнете Рането срце смеа Полумесечина сонце и месечина остави на авантура изгори разделбата ја созрева душата патување моето срце е лудо по тебе во огледалото на твојата рака роза трн гребени не кажувај ништо Те барам од вселената во вселената .
Како што рекол Херодот во
вториот век п.н.е : ” … За волја на вистината, до самиот прв
време, Се роди хаос, Отворената бездна, а потоа Гаја, Земјата, … и Ерос “.
Мистичното е ќерка на Хаос .
Нарушувањето, ова е
отфрлање на илузијата и изгледот, и тука блеска разликата
помеѓу мистичното и профаното .
Мора да бидете силни
да ја одбие удобноста на илузијата и да ја остави настрана “МВР” во
заборав на потсмевниот . Потребна е сила за да се истрае во осаменоста и
тишина, во темниот лавиринт на годините што минуваат години, носени од
само самодоверба .
Но, што е
мотивација на оној кој се откажува од леснотијата на изгледот ?
Тој е, каде е таа, населена со жед за апсолутно .
Но, каде тој
доаѓа оваа жед “мистика” ? Од каде потекнува овој елемент?, ова
настан, од каде ќе никне овој неверојатен и неверојатен пристап од кој произлезе
дното на дното на себе ?
Ќе зборуваме за
“предодреденост”, г’ “увид”, на “милоста”, на
“шанса”, г’ “прилика”, на “се среќаваат”, на
“чкрапало” поради екстремна ситуација, исклучителни или
трауматично . Но, тоа не е доволно бидејќи ако семето посеано со рака
е потребна надворешност, ви треба и плодна почва за да го соберете
семе внатре .
Дали ќе бидат
мажи и жени кои го носат ова богатство, носители на овие предиспозиции, на
овие подароци, на овие шанси и овие едукации кои ќе бидат фаворизирани ? На
прашање останува и ќе остане така . Нема одреден одговор, бидејќи
нема да има одговор за тие што не го поставуваат прашањето . Почнува
преку уметноста на испрашување, или подобро кажано со уметноста на чудење, па дури и на
чудо, затоа што кој не е изненаден од ништо нема да може ништо да преиспита
тоа е .
Дали би имало
поволни моменти за оваа средба ? Приказната, антропологијата, до
социологија, психологија, психоанализата ни дава индиции ; Тоа се
во најтешките времиња, најхаотичен, повеќето
неизвесна, отколку Мистикот
ги има своите најдобри моменти .
Но, овој процес
шрафирање на Мистиката
трае само кратко време . Минатото време на нередот, го помина ова време
незнаење ; можеби се движиме кон одредено
“несвесност”, односно кон друго незнаење каде две
нè чекаат фази, и неповрзани и комплементарни : земајќи во
сметка за потеклото на работите кои произлегуваат од илузијата – да се земе без презир
– , и достигнување на друго ниво на свест, да се пушти, на
трансдисциплинарност, на зрелоста, отворање надвор од утврдените стандарди .
Некои,
безобразно, ќе ги следи советите на еколошката исправност, додека
дека другите, упорно, тргнете по стрмниот пат, целосно предавање
и без посебни процедури за ова “многу” потрага, со цел дада се погледне и дрвиди .
Така ќе има
само за да ве одведат до Тајната надвор од секое име
одбивајќи да се поврзе со неа потврдната формула на овој Ultimate , со одбивање да
поврзете го крајниот клуч за секој проблем .
Така и ние,
на знаење во вистинските чувства, за тоа кои сме . Ние, добро
мали нешта во толку голем свет, но и холограмски фигури на ова
големи Сите . Ние , нив“Одговорен”, нив
“питачи”, нив “срцеви куки” на основниот одговор .
Сегашно време , сегашноста е понуда, подарок . Научете да се осмелувате и знајте како да примате . Гледајте без да гледате . Слушајте без да слушате . Мириса без да шмркаш . Вкус без преживување . Чувствувајте се без допирање . Разбирај без размислување . Знаејќи без да знаете повеќе . Ракувајте со лопата без да го исцрпите морето . Живејте целосно во сегашноста . Живејте целосно во сегашноста . Не се работи за непромисленост . Il ne s'agit pas non plus de prévoir l'avenir . Не станува збор за акумулирање заштита од сите овие стравови што ги измислуваме . Прашање е за развивање во секоја сегашна сила и ресурси што ќе ни овозможи да се соочиме со она што ќе се случи . Се работи за збогатување на сегашноста . Се работи за тоа да дозволиме да се појави доверба , Станува збор за размислување за цветот без да го береме . Станува збор за влегување во резонанца со она на кое немаме доверба . Резонансата бара мир . И уште повеќе мир во срцето и душата . Секоја резонанца е невозможна без внатрешниот метеж . Започнете со правење на умот достапен за реалното , и забрани го прашањето : " што можам да земам ? " да го замени со : " Што ми даде ? "
Crier : "Va la querre à l'aille" à "Champagne" , ce chien que nul n'avait éduqué à rabattre les vaches là où elles devaient brouter .
Il pleuvait .
Неподвижни , assis sur une pierre plate , enveloppé dans la pèlerine de caoutchouc , à chaque goutte de pluie frappant la capuche , répondaient de fines coulures d'eau . Je ressentais le mystère d'être " да бидеш " ; ce que plus tard je nommerai " le cœur du temps qui passe " .
Dans l'abri sans toit , paré de grosses pierres gris bleues , j'étais le vent , qui par rafales , griffait mon visage .
J'entrouvrais et fermais les yeux ; pour découvrir le plein et le délié dans le mi-clos de mon corps .
Je léchais l'humide autour de mes lèvres .
Les mains à l'abri , j'étais tout ce qui m'entourait , sans que je ne le touche .
Je savais que Grand'père viendrait me chercher pour rentrer les vaches .
Pierres dernières ,papillons de l'enfance ,les branches effeuillées du frênene lèveront plus la poussière du chemin .La coccinelle sera libérée de la boîte aux ampoulespour au pointu de l'herbeprendre son envol ,ses ailes noires sous la chitine rouge à points noirsbruissant contre ma joue .Au bout du bâton ,lever la bouse sècheet découvrir vers et insectesdans leur travail de décompositionavec pour roi ,le coléoptère noir .Retourner la pierre ,c'est voir le sombre enclosde la pression de l'en-dedans ,c'est se rencontrer en solitudeavec l’œil du cœur .Il est des pierres ,sur la pâture ,posées au gré du temps .Il est de ma libertéde les placer où bon me semble , повеќетоjuste sur le passage des cavaliers. 203
