मूळचा कच्चा निळा समुद्र मी स्वतःला फेकून दिले मी सोयींचा तराफा सोडला आणि माझ्या बाईला माझ्या मांडीवर धरले पाणी कोमल आणि परिस्थितीच्या प्रगतीसाठी अनुकूल होते क्षितिजावर कोणतीही जमीन नसलेला ऑफशोअर स्लॅक दंड नियमित आणि थरथरणाऱ्या undulations सह अफाट जेथे पारदर्शक मी तळापासून खडे बनवू शकतो मी उद्दिष्टहीनपणे पोहत होतो अमर्याद वेळ .
दिसले बरगडे मी जवळ गेलो लँडस्केप ओसाड होते प्रलयानंतर सर्व काही राखेने पांढरे होते तुटलेली झाडे पाने नाहीत हिरवळ नाही मी किनाऱ्यावर चालत गेलो मी डॉक केलेली खाडी जीवाश्म वनस्पतींच्या ढिगाऱ्याच्या काठावर एक घर पुरातन काळातील जंगलाचे अवशेष अवाढव्य स्मशानभूमी निर्लज्ज आकाशाकडे आपले स्टंप उंचावत आहे आजूबाजूला मचान असलेले घर भयंकर अग्निपरीक्षेनंतर मानवाने ती जागा ताब्यात घेतली असावी मी सज्जन मुलीला सोडत होतो आणि तिच्या घरी गेला दोन मजली दगडी इमारत आम्ही दार ठोठावणारच होतो वाऱ्याच्या झुळूकाप्रमाणे उघडले एक श्वास ज्याने आम्हाला शोषले एक झरा आम्हाला घेरला एका लहान स्त्रीने सर्व काळे कपडे घातले होते मऊ कापडाने, डोके झाकून जाड लेदर सँडल मध्ये उघडे पाय चष्मा आणि सुरकुत्या पडलेला चेहरा दिसू लागला गडद आतील भागात आम्हाला वेगाने ओढण्यासाठी दोन महिला एकमेकांना ओळखत होत्या मला फक्त एक नजर टाकण्याचा अधिकार होता जणू माझे अस्तित्वच नव्हते पण मी खरोखरच दृश्यमान होतो ? या क्रॉसिंगद्वारे मी प्रयत्न न करता पार पाडले एखाद्या कार्याद्वारे चालविले जाते मी आत्मा नव्हतो का? ? तेथे माझ्यासमोर वचनबद्ध आहे साधा साक्षी एक जिवंत संभाषण आवाजातील भिन्नतेच्या आनंदाने परिपूर्ण विविधरंगी फुलांचे दोन पुष्पगुच्छ आनंदी पक्ष्यांचा किलबिलाट हात आणि चमकदार डोळ्यांच्या खेळात आनंदाने बनवलेले सुंदर गाणे ज्याची भाषा मला समजत नव्हती मी त्यांच्यापैकी नव्हतो त्यांना भेटण्याची परवानगी देणारा मी फेरीवाला होतो म्हणून मी गायब झालो केलेल्या कामाची ताकद .
तेंव्हापासून गुरगुरणे हे जीवनातील घटकांचे साधे मधुर सामंजस्य राहिलेले नाही तो परत आयुष्यात जाड कुंज आहे आणि मुले हसतात खडकाळ मार्गाच्या चढणीवर जे आता परिचित घराच्या बाजूने चालते .
