ရပ်တန့်လေ့မရှိတဲ့လူ့ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေရှိတယ် ပေြာင်းလဲွှ. ဤရွေ့ကားအရာဝတ္ထုများနှင့်တန်ဖိုးများနှင့်ဆက်စပ်သောသူတို့ဖြစ်ကြသည် ruthlessly ဖျက်ဆီးအချိန်. သူတို့ကဆက်ပြောပါတယ်အရာနှင့်ဆက်စပ်လျက်ရှိသည် ဝတ္တု – အခွန်ဌာန, / Modes, စတိုင်စပုံ, သဘောထား – မလွှဲမရှောင်နှင့်အတူပြောင်းလဲသွားတယ် အချိန်နှင့်အခြားသူများအားဖြင့်အစားထိုးနေကြသည် .

ဒါ့အပြင်လည်း ခန္ဓာကိုယ်၏အသက်ရှူခြင်းနှင့်တူသောရိုးရာအစဉ်အလာများ, ဘယ်အတွက်သက်တမ်းတိုး ရပ်တန့်တားဆီး. သူတို့ကအေးဆေးတည်ငြိမ်ပြီးငြိမ်းချမ်းစွာပုန်ကန်မှုတွေ သေသော .

ဤအစဉ်အလာ အသက်ရှင်ရန်ဆက်လက်ရန်တော်လှန်ရေးသမားဖြစ်ရမည်. သူတို့ကအမြဲရှိလိမ့်မည် ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့သူတို့ဟာစံချိန်စံညွှန်းများနှင့်တန်ဖိုးများကိုလူ့အတွေးအခေါ်များကိုငြင်းဆန်သောကြောင့်ဖြစ်သည် ARDOR နှင့်တွဲထားသည် .

သူတို့အားသူတို့ရန် ပိုက်ဆံကိုချစ်, အပျော်အပါး, ဂုဏ်ပြု, စွမ်းအား, ဒီလူနေမှုအစဉ်အလာ အရာများ၏နောက်ကျောကိုကြည့်ဖို့ကျွန်တော်တို့ကိုပြောပြသည်, ငါတို့၏စစ်မှန်သောအဓိပ္ပာယ်ကိုရှာဖွေရန် အသက်, စိတ်ဝိညာဉ်၏ငြိမ်သက်ခြင်း .

သူတို့သာနိုင်ငံရေးအသွင်ပြောင်းရေးပစ္စည်းများသာဖြစ်သည့်အခါတော်လှန်ရေး. သူတို့ကအကြမ်းဖက်မှုအတွက်ထွက်သယ်ဆောင်နေကြသည်. ပါဝါလက်ပြောင်းလဲသွားသည်, သို့သော်မီးခိုးပျောက်သွားလျှင်သေလွန်သောသူတို့သည်သင်္ဂြိုဟ်သောအခါ, အခြေအနေသည်အရင်ကဲ့သို့တူညီသည်. အားကြီးသောအမျိုးသားများ၏လူနည်းစုသည်အာဏာသို့တက်လာပြီးပြိုင်ဘက်များပျောက်ကွယ်သွားစေသည်, ပုဂ္ဂိုလ်ရေးရည်ရွယ်ချက်များသည်. cupididurity, ရက်စက်မှု, နက်ဖြန်ဒက်စ်ပွဲ, L'Ambard, Avarice နှင့် Hollocressy သည်အရင်ကဲ့သို့တူညီသောဖြစ်ကြသည် .

တစ် ဦး မဟာမိတ် လူနေမှုအစဉ်အလာနှင့်လူသားဝါဒီတော်လှန်ရေးတစ်ခုသည်သင်တန်းကိုသတ်မှတ်နိုင်သည် ပျက်စီးလွယ်ခြင်းနှင့်ရွေ့လျားဟန်ချက်ညီအောင်လေးစားမှုကိုလေးစားစွာပေါ်ပေါက်လာခြင်း တိုင်းလူ့အဖွဲ့အစည်းလိုအပ်ပါတယ်. ဒီမဟာမိတ်ကိုပိတ်ထားလို့မရပါဘူး သဘောတူညီချက်ရှေးဟောင်းသုတေသနမူများ, တစ်နှစ်လုံးတွင်ခေတ်မီသောခေတ်သစ်ကိုဖွင့်ပါ. သူမ သငျသညျကြီးထွားချင်တယ်, သူမသည်အုပ်စု၏စိတ်ကိုဆာလောင်မွတ်သိပ်စေရမည် စကားလုံးများ၏မျက်နှာပြင်ကိုဖြတ်ကူးအဘယ်အရာထက်ကျော်လွန်သွားသင့်ပါတယ် နက်နဲသောအရာ, တိတ်ဆိတ်၏နှိမ့်ချမှုသည်, အသိဉာဏ်အထီးကျန်နှင့်တစ် ဦး အချို့သောဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုသည်အလိုဆန္ဒနှင့်ပူးပေါင်းခဲ့သည် – ငါတို့လူသား၏အင်ဂျင် လူ့ဇာတိအခြေအနေ -, ထူးခြားသောပင်ကိုယ်၏အရှိန်အဟုန်, အမှန်တရားဆီသို့ ဦး တည် ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်တိုင်၏အောက်ခြေတွင်ရှိသည်နှင့်ကျွန်ုပ်တို့သိသောထူးခြားသည် တခါတလေ, ကြားဖြတ် .

ဒီအဆင့်ကိုမတ်လအောက်မှာဒီလူသားအခြေအနေကိုနားလည်သဘောပေါက်ခြင်းအဆင့်မှာ, အစဉ်အလာနှင့်တော်လှန်ရေးအကြား, အဆိုပါ psyche နှင့်စိတ်ဝိညာဉ်၏နက်နဲသောအရာပေါ်ထွန်းရေး, lucidity နှင့်ပင်ကိုယ်၏အင်္ဂါရပ်များ, ကောင်းသောအလိုတော်ရှိသူများနှင့်ပတ်သက်သောဤသုတေသနလုပ်ငန်းစဉ်၏လိုအပ်သောဆက်သွယ်ရေးဆိုင်ရာဆက်ဆံရေးတွင်တည်ရှိသည့်အတွေ့အကြုံကိုဖြည့်ဆည်းပါ, ဖြစ်ခြင်း၏အောင်ခြင်းအတွက်လူအပေါင်းတို့မှ .

155

• 

သူမသည်အတူတကွဆောင်တတ်၏ တစ် ဦး ချင်းစီကတခြားနှင့်အတူဘုံ၌ဘာမျှမရှိသည်သောသတ္တဝါများ, အတွက်သောသတ္တဝါများ သူတို့ကိုယ်သူတို့မှထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ခြင်းသို့မဟုတ်အခြားသူများမှထွက်ပြေးခြင်း၏မဖြစ်နိုင်။

နေဖို့အတင်းအကျပ် အတူတူ, ကြိုးစားနေစဉ်ယောက်ျားနှင့်မိန်းမများကိုမုန်းတီးခြင်း တစ် ဦး ချင်းစီကတခြားငြင်းပယ်ရန်. သူတို့အများဆုံးထုတ်ဖော်ပြောဆိုသောအရာနည်းပါးသည် အခြားသူများကိုသူတို့ခံစားရသောမုန်းတီးမှုကိုအခြားသူများတွင်ကြည့်ပါ သူတို့ကသူတို့၌တွေ့မြင်ကြောင်း. ဤသူသည်အခြားသူများကိုသူတို့ကိုယ်ပိုင်ရည်ညွှန်းသည် သူတို့ကိုမုန်းတီးမှုကိုလုပ်စေသည့်ပုံနှင့်သူတို့၏လုပ်ရပ်များ. သူတို့ သူတို့အစ်ကိုများနှင့်ညီအစ်မများကိုအသိအမှတ်ပြုကြသည်. တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်း, မနာလိုသောသဘော, အကူအညီ, အကြမ်းဘက်မှု, စိတ်ပျက်ဝမ်းနည်းခြင်း, မုန်းတီးမှု, မကောင်းဘူး .

ဒါမဟုတ်ဘူး အနုတ်လက်ခဏာတစ်ခုဖြစ်သောမကောင်းမှု, ဒါပေမယ့်မဟုတ်ဘဲစုံလင်ခြင်း၏မရှိခြင်း ဖြစ်သင့်သည်. မကောင်းသောကြောင့်ပျင်းရိခြင်းသည်ပျင်းစရာကောင်းသည် ကျွန်တော်တို့ကိုခန္ဓာကိုယ်နှင့်စိတ်ကိုစိတ်ဝင်စားနိုင်မည်, နှင့်ဉာဏ် .

ကျွန်တော်တို့ကိုဘာလုပ်နိုင်လဲ မှားယွင်းသောလုပ်ရပ်များ, မကောင်းဘူး, ဒါပေမယ့်အဲဒီမှာကောင်းသောအရာ တေှ့မြင်, မှားယွင်းသောရှုထောင့်အောက်မှာတွေ့ရတဲ့ကောင်းတစ် ဦး, တစ်ပုံပျက်ရှုထောင့်ကနေ. ကောင်းတယ် ကျနော်တို့တစ် ဦး lark မှန်အဖြစ်ရှုမြင်ကြောင်း, လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ခြင်း, သို့သော်၎င်းသည်ထောင်ချောက်တစ်ခုအတွက်ငါးစာဖြစ်သည်. နှင့်ထောင်ချောက်ပိတ်သောအခါ, ဒါဟာမတည်ရှိပါဘူး ရွံရှာဖွယ်, ပျင်းခြင်းသို့မဟုတ်မုန်းတီးမှု .

မုန်းတီးမှုခံသူများသည်သစ္စာဖောက်သူများနှင့်ပြည့်နှက်နေသောကမ္ဘာတွင်နေထိုင်ကြသည်, d'jilluss, ခြယ်ခြင်း, မုသာစကားနှင့်ပျင်း၏. ပြီးတော့သူတို့ကဆူညံသံအားဖြင့်ဒီပျင်းဖို့ကြိုးစားတဲ့အခါ, လှုံ့ဆော်မှုနှင့်အကြမ်းဖက်မှု, သူတို့ကပိုပြီးပျင်းစရာဖြစ်လာသည်. ဤရွေ့ကားကမ္ဘာနှင့်လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက်ကပ်ဘေးများဖြစ်ကြသည် .

154

• 

 သမာဓိ သင်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်ရမည်။. မင်းဟာ တခြားသူဖြစ်ရမယ်လို့ မယုံကြည်ဘူး။ .

အသုံးပြုရန်မဟုတ်ပါ။ သူ့စိတ်နှင့်ကိုယ်သည် ရူးသွပ်သောလုပ်ငန်းတွင် အသက်ရှင်နေပါသည်။ အခြားသူ၏အတွေ့အကြုံများ, ကဗျာတွေရေးဖို့ ဒါမှမဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးအရ အသက်ရှင်ဖို့လား။ အခြား. မကြာခဏဆိုသလို အမျိုးသားတွေဟာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အရေးပါဖို့ အလျင်စလိုလုပ်ကြပါတယ်။ အောင်မြင်တာကို အတုယူပါ။, စိတ်ကူးယဉ်ဖို့ ပျင်းလွန်းတာကြောင့်ပါ။ ပိုကောင်းပါတယ်။. မြန်မြန်ဆန်ဆန် အောင်မြင်ချင်ကြပြီး မယူလိုတဲ့ အရှိန်အဟုန်နဲ့ ရောက်နေကြတယ်။ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်ရန်အချိန် .

သမာဓိ နှိမ့်ချမှုဖြင့် အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်သည်။. အမှန်တကယ် နှိမ့်ချသောသူအတွက်, အမူအကျင့် ဖြစ်ရန်, လူတို့၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် အလေ့အထသည် အရေးမကြီးပါ။ ပဋိပက္ခ. နှိမ့်ချမှုဆိုတာ ကွဲပြားဖို့ ကြိုးစားတာ မဟုတ်ပါဘူး။, ငါတို့ကဲ့သို့ ငါတို့ဘာဖြစ်သင့်တယ်၊ ငါတို့ဘာဖြစ်သင့်တယ်ဆိုတာထက် ဘယ်သူက ပိုသိလဲ။ .

ဘယ်လိုလဲ အခြားသူ၏ဘဝကို ဦးဆောင်နိုင်လျှင် ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နိုင်ပါသလား။ ? ကြာတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ သတ္တိရှိပါ။, ငါတို့ကံကြမ္မာနဲ့အညီ. ထို့အတူ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဟန်ချက်ညီမှုကို ထိန်းသိမ်းရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့ ကြုံတွေ့ရနိုင်သည့် စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ, ရိုးရိုးသားသားပြောရရင်, ခက်ခဲသောအခြေအနေများတွင်, ကြမ်းတမ်းမှုမရှိဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆက်နေပါ။, မပါဘဲ ကျွန်ုပ်တို့၏ မှားယွင်းသော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးများကို အခြားသူများ၏ မှားယွင်းသော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးများပေါ်တွင် ထည့်သွင်းပါ။, မေ နှိမ့်ချတတ်ဖို့ သင်ပေးတယ်။ .

မှတစ်ခုဖြစ်သော နှိမ့်ချသူ၏ စရိုက်လက္ခဏာမှာ အခြားသူများ မည်သို့တွေးရမည်ကို မသိခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သူမဆီမှ . သူမသည် အရူးလား သို့မဟုတ် မာနကြီးသလားဟု တွေးမိသည်။ .

နှိမ့်ချမှုတွင် ညီအစ်မကဲ့သို့ အထီးကျန်မှုရှိသည်။, အရာအားလုံးဖြစ်ပျက်နေသည့် အဆုံးမရှိသောနေရာများ, ပြောခဲ့သောစကားများကို ရွှေ့ဆိုင်းလိုက်ခြင်းပင်, စိတ်၏ ကြွလာခြင်းနှင့် သွားခြင်း၌, စိတ်၏လေနှင့်အတူ , မိမိပုံသဏ္ဍာန်၏ အံ့ဩခြင်းများနှင့် အံ့သြဖွယ်ရာများကို ပြိုပျက်စေပါသည်။ .

သမာဓိကို ပေးလိုက်တယ်။ ညီမ Athena, ယောက်ျား/မိန်းမ ရပ်တည်ရတာ ဂုဏ်ယူတယ်။, bar ကိုကိုင်ထားရန်, ဖြစ်ရန် ဒေါင်လိုက်, ဒုက္ခကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲ။, commiseration-reflex ဆီသို့, ရန် သံသယနှင့် မိမိကိုယ်ကို တင်းမာခြင်း။ .

153

• 

   အမှုတော်များ အနုပညာသည်အီလက်ထရောနစ်ပါ 0 င်သည့်အီလက်ထရောနစ်များဖြစ်သည်. သူတို့ ကျွန်တော်တို့ကိုမေးခွန်းထုတ်ရန်အတင်းအကျပ်ခြင်းအားဖြင့်အိပ်ပျော်နေသောမေးခွန်းများကိုမေးခွန်းထုတ်ပါ .

မြင်နိုင်သော သူမြင်သောအရာနှင့်နှိပ်ခြင်းအားဖြင့်အံ့အားသင့်ရန်အနုပညာရှင်ကိုဆင့်ခေါ်ပါ. ကိစ္စတွေကထုတ်ဖော်ပြောဆို ၎င်း၏လျှို့ဝှက်ချက်များနှင့်အဆက်အသွယ်လူနာဝိညာဉျအကြားဖြစ်ပွား, လေ့လာသူနှင့် အနုပညာရှင်နှင့်ပုံဖော်ခြင်းအားဖြင့်ယဉ်ပါးသောပစ္စည်း၏သရုပ်ဆောင် ။ အဆိုပါအနုပညာရှင်မြင်နိုင်ကိုထိုးဖောက်, အထိခိုက်မခံ, အစစ်အမှန်. သူကသူတို့ကိုအားဖြင့်သူတို့ကိုစေသည် သူတို့ကိုအရာဝတ်ထုမအောင်ဘဲသူပေးတဲ့ဘဝ. သူကအကျဉ်းသားမဟုတ်မှာပါ အပြင်ပန်း, စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအတွေးများ၏ resistors နှင့်အလေ့အထများ. သူ အမြဲတမ်းသိမြင်ခြင်းအားဖြင့်အဖြစ်မှန်၏မျက်နှာ၏မျက်နှာ၌တွေးမိနိုင်စွမ်းကိုထိန်းသိမ်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသောကိစ္စ၏သဘာဝနှင့်စစ်မှန်သောကမ္ဘာကိုခွဲထုတ်ခြင်းအမှား ။ နှင့်ဖန်ဆင်းခြင်း၏အသွင်အပြင်နောက်ကွယ်မှသူသည်အမိန့်၏နက်နဲသောအရာဖြစ်ပေသည် လှျို့ဝှက်ဝှက်သော. စင်ကြယ်သောစိတ်ဓာတ်၏အရည်အသွေးများကိုသူသည်အနုပညာသိပ္ပံပညာကိုမြှင့်တင်ပေးသည်. အပေြာင်း သူ၏လှုံ့ဆော်မှု၏မီးရှို့တော်များကဗျာဆန်သောအခိုက်အတန့်ကိုဖန်တီးသည်, contemplation innocente d’au-delà des certitudes connues tout autant qu’engagement sur le chemin de l’émerveillement .

L’admirateur, le disciple, par contagion intuitive, saisit l’interaction entre l’humain et l’environnement, entre l’humain et l’univers .

L’artiste par une double observation de son intériorité et de l’environnement fait surgir la forme poétique éternellement renouvelée. Il y a dialogue imprévu, improbable, entre le créateur, homme animal-humain de chair et de sensations mêlées et la matière. L’artiste devient, le temps d’une plongée en la lumière de l’altérité du monde, le serviteur de ce qui le prolonge, de ce qui le submerge tout autant que de ce qui le glorifie. Il se retrouve être la mémoire universelle, union impensable de l’absolu et de sa manifestation. Une cristallisation de l’événement amène le jaillissement d’une vérité enfouie, visible en cet instant où l’aube de ce qui s’advient est au coeur de son mystère, comme un rendez-vous caché qui sous-tend l’apparence de la création . Poursuivant sa quête, la curiosité et la sensibilité de l’artiste le guident vers la perception et l’intuition de la structure invisible des choses .

Et la matière s’ouvre telle une rose en été devant l’âme agissante, patiente et contemplative de l’artiste. La matière s’apprivoise, elle se fait accueillante et se laisse façonner. L’homme animal-humain, dans une nouvelle intimité de lui-même s’efface pour laisser place à l'”Humain”, à une dimension universelle où le beau s’exprime et existe. L’artiste est alors un. Il est instrument d’une énergie nouvelle et pleinement lui-même. Il révèle la nature humaine . L’artiste par son geste de création se vit. Il reçoit et est vécu. Il est mouvement du mouvement avant d’être une chose ou quelqu’un. Il aime. Il est intensément la diversité, la dualité et la multiplicité. Il est grain de poussière attentif aux bouleversements incessants de l’ordre universel. Il est le marié des nombreux mariages qui l’attendent au bout du bout du couloir d’ombre et de lumière de son parcours obligé .

152

 De tant et tant d'efforts
 à la mesure des sollicitations
 pour garder la tête hors de l'eau
 et être en ressemblance avec le visible
 sans être fermé à l'invisible .
 
 De tant et tant d'efforts
 à élever la viridité
 sur le pavois de nos intentions
 alors que sans puissance effective
 l'amour sensible fait figure de désaffection .
 
 De tant et tant d'efforts
 à se mouvoir dans ce corridor
 à distinguer le bien du mal
 afin de réellement voir où l'on va .
 
 De tant et tant d'efforts
 à traverser
 les gués du torrent de l'illusion
 sans distinguer l'origine de cette poussière d'étoiles
 où être hommes et femmes liges .
 
 De tant et tant d'efforts
 à se prévaloir d'un soleil éternel
 alors que les confins de notre entendement
 sont scarifiés sur les autels
 du mutisme et de la surdité .
 
 De tant et tant d'efforts
 passés à attendre que la pluie s'arrête de tomber
 alors qu'elle est partie prenante de la fructification .
 
 De tant et tant d'efforts
 à considérer le fin du fin de notre parcours de vie
 comme étant le bonheur
 alors que nous sommes éternellement en marche .
 
 De tant et tant d'efforts
 à accepter que le soleil se couche
 avant que les blés ne mûrissent
 implorant
 en quête de moisson
 le retour de la faux du père .


 151 

Il faut jeter par dessus bord
beaucoup de paresse, mais surtout beaucoup d’inhibition et d’incertitude pour
se rejoindre soi-même .

Pour toucher les autres à travers moi, je dois y voir plus clair et je dois m’accepter moi-même.

Depuis des années j’emmagasine,
j’accumule dans un grand réservoir, mais tout cela devrait bien
ressortir un jour, sinon j’aurai le sentiment d’avoir vécu pour rien, d’avoir
dépouillé l’humanité sans rien lui donner en retour .

Tous les problèmes
que je traverse et que je tente d’expliquer, me tourmente et appelle en moi
solution et formulation. Car ces problèmes ne sont pas seulement les miens,
mais ceux de beaucoup d’autres. Si à la fin de ma vie je trouve une forme à ce
qui est encore chaotique en moi, j’aurai peut-être rempli ma petite mission.

Tout cela me semble bien prétentieux.
Je me sens parfois comme une poubelle tant il y a de trouble,
de vanité, d’inachèvement, d’insuffisance en moi.

Mais corrélativement
il y a aussi une authentique sincérité et une volonté passionnée, presque
nécessaire, d’apporter un peu de netteté, de trouver l’harmonie entre le dedans et le dehors pour se rejoindre soi-même .

A la longue il se pourrait que je trouve la paix et la clarté.
Mais oui ! C’est maintenant, en ce lieu, en ce monde,
que je dois trouver la clarté, la paix et l’équilibre.

Je dois me replonger sans cesse dans la réalité, m’expliquer avec tout ce que je
rencontre sur mon chemin, accueillir le monde extérieur dans mon monde
intérieur et l’y nourrir – et inversement je dois continuer d’écouter au-dedans
de moi – , mais cela est terriblement difficile et c’est pourquoi j’ai ce
sentiment d’oppression au-dedans de moi .

C’est alors que je fermais les yeux. Ne plus penser.
Je traversais un moment de paix, d’accalmie.
Ma foi indéfectible en l’homme ne peut faire en sorte que je me dérobe. Une
perspective de cohérence m’appelle. J’ai si tendrement à faire que je ne puis
qu’assumer pleinement mon destin et employer mes talents à soulager les maux de mes frères et sœurs .

150

• 

La frontière entre le bien et le mal passe entre les deux rives de la rivière. Tout choix d’une rive plutôt que de l’autre ricoche et porte en lui son châtiment et son germe. Le châtiment maintient en enfer ; et le germe, cette force capable de fendre le roc, fissure le cœur. Aussi passons-nous notre vie à tergiverser sur une passerelle .

C’est le passage de l’une à l’autre rive qui reste pur mystère. Nous pourrions penser qu’il existe de chaque côté un abîme par lequel s’opère le passage à une autre dimension. Et peut-être la tentative d’échapper par tous les moyens à cette aspiration, à cette chute vertigineuse est-elle l’origine de nos pires souffrances .

Le refus acharné qu’oppose le connu à l’inconnu, le familier à l’inexploré, oblige le destin à user de violence envers nous .

Pour le foetus dans le ventre de sa mère, la fin du monde se nomme naissance. Nous appelons papillon l’anéantissement de la chenille. Toute vie est un drame cosmique qui ne finit, somme toute, pas si mal .

Passer le pont, c’est changer de nature. Voir autrement, c’est changer sa vision, c’est fissurer sa vision convenue des choses. Qu’il est douloureux de changer d’état. Cela nous fait cligner des yeux, avant de voir plus tard ces états se stabiliser .

Changer de bord brouille le regard que les autres me portent. Aussi de peur de passer pour dément, je me garde d’en parler à quiconque. Mais la vérité est à l’inverse, aussi suis-je sorti du monde qu’hallucine mon époque pour rejoindre une réalité sans temps et sans lieu. Et cette réalité est coulée de lumière, magma fluorecent qu’irisent toutes les nuances du plus sombre au plus lumineux. Et cette palette est piano des couleurs .

Et je l’ai vu comme je vois maintenant par la fenêtre éclater un été au zénith de sa majesté. J’ai vu que la matière n’était que lumière et vibration et Amour, pur Amour, Amour incommensurable .

Et je vois tous ces êtres humains aller quelque part alors qu’ils ne sont jamais partis de nulle part et n’arriveront en nul lieu où ils ne sont déja. Cette immense mise en scène sacrée et absurde me laisse à penser que les hommes sont des dieux quand, entre deux rêves, ils laissent leur regard vaguer sur le monde .

La leçon de cette métaphore de la passerelle entre deux rives est que la vie nous a été donnée, que nous nous devons de mettre le plus d’énergie possible à faire fructifier ce potentiel, le moins d’énergie possible à en souffrir et ne pas s’étonner quand ce qui semble être éternel clignote et disparaît .

149