ไปที่ท่อของอวัยวะ
ฉันได้แนบช่อดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิ
ความรู้สึกยินดีที่แทรกซึมเข้าไปในหัวใจ
เทเหล้าจากแจกัน
ก่อนจะหมดสติไป.

เดินบนแผ่นดินที่แห้งแล้ง
กอดแล้วผ่อนคลาย
ก่อนจะถึงสิ่งกีดขวาง 
ความโน้มเอียงเล็กน้อยต่อสิ่งที่เป็น
มีชีวิตอยู่อย่างตำนาน.

ขจัดสิ่งสกปรก
โมเดลเป็นอำพัน
รากและกิ่งก้าน
ทำให้เกิดความสงสัยในความบริสุทธิ์
ดวงตาที่สั่งการดวงอาทิตย์.

สนิมได้สะสม
ละเมิดความชัดเจน
ป้องกันไม่ให้ภาพสะท้อน
วิญญาณหันหน้าไปทางความจริง
กระจกหันเข้าหาวัตถุที่เราต้องการสร้างใหม่.

จากนั้นเธอก็เต้น
ใกล้ต้นไม้
การสื่อสารในรูปแบบ
ด้วยสไลเดอร์น้ำแช่แข็ง
ใบหน้าตกตะลึงอยู่หน้ากระดานหก.

ช่วงเย็น
ต้นไม้ใหญ่รับเราไว้
เหนือความว่างเปล่า
ประสบการณ์ความว่างเปล่าภายในและอารมณ์
การฟังตามความจริง.


1538

บางครั้งเธอก็ย้ายออกไป
เพราะชีวิตเป็นเดิมพัน
ใหม่น่ารัก
รสชาติเหมือนแม่น้ำ
จะดึงความแข็งแกร่งและแสงสว่างได้ที่ไหน.

ก้าวหนึ่งที่จะกล้า
เพื่อตัวคุณเอง
ตอนนี้
À chercher l’accostage du sérieux
บนสะพานถวาย.

เธออยู่คนเดียว 
เมื่อไฟดับ
ที่จะตื่นตาไปกับอาหาร
ด้วยความหิวกระหายเนื้อและเลือดนี้
การยินยอมแบบปากต่อปาก.

ผู้หญิงปริศนา
คว้าสิ่งที่เข้าใจยาก
ความรู้ฉีกขาดของน้ำตา
ในการทรมานที่มีอยู่
ในช่วงแรกเกิดกระแสน้ำไม่มั่นคง.

จุดเชื่อมโยงเรื่องเพศและการค้า
แค่เติมกระจก.
ฟื้นคืนชีพใบหน้าที่มองไม่เห็น
ท้องไม่อิ่ม
บนปีกเที่ยวปล้นสะดม.

ส่วนที่หายไปถูกเบี่ยงเบนไป
ฉันมองหาเธอ
ในรัศมีแห่งแสงสว่าง
กลับ
ด้วยการขีดปากกามา.


1537

บริจาคเลือด
ในโคลนและความหนาวเย็น
แผ่นิ้วแห่งรุ่งอรุณ
สำหรับการชนระเบิดและขีปนาวุธ
ในดินแดนแห่งบรรพบุรุษ
ทำให้มีผู้เสียชีวิตนับพันราย
ด้านหน้าตู้ที่เปิดอยู่
ของสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ.

ที่นั่นในคูน้ำ
จุดอินฟินิตี้ 
ต่อหน้าต่อตาที่หนักหน่วง
อาหารและไวน์อีกเล็กน้อย
จากกล่องยาสู่กล่องยา
กำลังมองหาความอบอุ่น
และปกป้องปืนไรเฟิลของเขาจากเปียก
เหมือนลูกอยู่ในอ้อมแขนของแม่.

ถ้าเป็นกระดาษปาปิรัสสักสองสามชิ้น
ในขวดโหลทะเลเดดซี
ถูกพบในถ้ำของคนเลี้ยงแกะ
เส้นใยของมันปกปิดสัญญาณ 
ตัวอักษรและตัวเลข
จากความจงรักภักดีที่ผ่านมา 
แนบไปกับการนับวัสดุสินค้า
จากชีวิตสู่ความตายบัญชีก็ดี.

เกี่ยวพันกัน
มนุษย์และสัตว์ทั้งหลายรวมกัน
ที่ประตูนรก
คำสั่งสุดท้ายที่จะยืนหยัด
ในอิริยาบถของผู้บูชาอันไม่มีอะไรเลย
โน้ตดนตรี
การเล่นซิมโฟนีของคำ
เพราะก้อนหินที่ถูกมือที่เยือกแข็งคว้าไว้.

มีรอยขีดข่วน
นิสัยเสีย
ความงามก็มืดลง
ใต้ต้นไม้ที่ถูกทำลายด้วยลูกองุ่น
เมื่อคืนและวันผ่านไป 
เล่าลูกประคำแห่งความคิด
ต่อหน้าโลก
ได้รับพรจากกรดกำมะถันจำนวนหนึ่ง.

ทันเวลาพอดี
ถุงทรายถูกเทออกจากเนินทราย
จะหยุดการไหลของน้ำที่ละลาย
ความตายรวมกับชีวิต
ท้องฟ้าที่ถูกขโมยโดยดวงดาวสีดำ
โทเท็มของตุ๊กตาที่ปรารถนา
ลุกขึ้นมาสู่แผ่นดินโลกสั่นสะเทือน
ของความสันโดษที่ถูกค้นพบอีกครั้ง.


1536

ข้ามนิ้วของคุณและหุบปาก
คุณเจ้าชาย
เพราะมีความพอใจที่ศาล
ค่ำคืนนี้มีหมอกเย็นๆ
การประชุมจะเกิดขึ้น.

จากการแก้ปัญหา
มันคือการวาดเส้น
จังหวะปากกา จังหวะพระจันทร์
อยู่ไม่ไกลจากทหารผ่านศึกนอกจุดสูงสุด
กำเนิดแห่งโลกที่มีชีวิต.

รังดุมดอกไม้ชนิดหนึ่ง
เขาเดินเท้าเปล่าฟอร์ด
โดยไม่ต้องมีลมพัด
ยุ่งอยู่กับการถือต้นมะนาวเต๊ตโช
ใกล้กับไม้กางเขนอนุสรณ์.

เธอเต็มใจ
ฉันเข้าใกล้
และทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น
ทั้งหมดนี้อยู่ในโมเมนตัมที่ลึกที่สุด
ในความสงบแห่งความคาดหวังอันเต็มใจ.

ฉันยกเปลือกไม้
เพื่อสัมผัสเชื้อสาย 
การแกว่งของหัวใจที่เต้น
เต็มที่ 
โดยไม่เร่งรีบหรือยับยั้งชั่งใจ.

ความอบอุ่นอันอ่อนโยน 
และทิปหนักๆ
โดยใช้ฝ่ามือและนิ้วเป็นคำตอบ
บนต้นเหตุของต้นกำเนิด
ชีวิตอยู่ที่นั่น.

ลมหายใจและคำพูด
ฝังอยู่ในความทรงจำ
ตั้งใจที่จะเปิดเผยอดีต
จากปัจจุบันโดยไม่สนใจอนาคต
ภายใต้ความสั่นไหวของเขากวาง.

ใกล้ชิดกับมอสบิน
เธอยกกิ่งล่างขึ้นบนหลังของเธอ
เพื่อแสดง
ที่จะนำเสนอ
เพื่อเข้า.

ไม่มีตาข่ายป้องกัน
แอปเปิ้ลก็บวม
ช่องที่มีเงา
รายการแนะนำ
ในดวงตาที่ลุกเป็นไฟของนกยูง.

ท้องอยู่บนพื้น
ฉันจะวิ่งไปสู่ความลึกลับ
เพื่อกล่าวคำว่า "สวัสดี" กับเขา
เบา ๆ
เหมือนกับการจูบดอกกุหลาบตูม.

แล้วฉันก็มา
ลึกลงไปในลำไส้
เหมือนฉลามในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ
ใน 3 ง
ดำเนินการฟังก์ชัน.

มันกินเวลาเล็กน้อย
แต่ก็ไม่มากเกินไป
เธอไม่ไว้วางใจอ้อมกอด
ที่จะเขียน
ข้อความนำเสนอเรื่อง.

งานอยู่ที่อื่น
เมื่อติดตั้งเครื่องขยายเสียง
ซึ่งหัวหน้าได้เรียกข้าพเจ้ามา
ต้องประกอบกลับเป็นพันชิ้น
จนเกิดอาการวิงเวียนนิ้วหายทันที.

หม้อแปลงไฟฟ้าขนาดใหญ่ปิดกั้นขอบฟ้า
ร้อนจนหูหนวก
ความตึงเครียดที่ถูกต้อง
จากเครื่องจักรแห่งการพิชิต
มีเสียงและไฟประดับประดา.

พวกมันเรียงกันเป็นแถวหัวหอม
ชายหนุ่มสิบห้าหรือยี่สิบคน
ผมสีน้ำตาลขนาดกลาง
เดินเตาะแตะจากขาข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่ง
ที่หน้าเวที.



1535

จุดสีขาวเล็กๆ
เธอรออยู่
Rue du Chemin Vert
ในฟอร์ด เวเด็ตต์
รถพ่อ.

ลากเสี้ยวชีวิตของเขา
เสียงไม้ผูกปมนี้
ทำให้เกิดฝุ่นแห้ง
ในสามัญสำนึก
ด้วยเสียงกระซิบแห่งความทุกข์ยาก.

สีม่วงเปียกของอเล็กซานดรีน
ในตอนท้ายของตลาดให้พับขาหยั่งครั้งสุดท้าย
สู่ภาพอันหลั่งไหลอย่างไม่สิ้นสุด
ประโยคสั้น ๆ เหมือนสตรอเบอร์รี่ป่าสวย ๆ.

เงาและแสง
มองหาช่วงเช้าตรู่
ที่ต้นฉบับปิด
ทิ้งชีวิตที่แสนสั้นและบ้าคลั่งไป
เหนือรางน้ำ.

หมูป่าเผยตัวออกมา
รัดไว้เมื่อวานและวันนี้
ส้อมซ้ายห้อย
เหนือเหว
ในรูปแบบการเล่นไพ่คนเดียว.


1534

Ouvrons les vannes du paradis
Au coquelet épanoui
Dont les yeux noirs  provoquent la rencontre
Écriture aveuglante aux genêts d’or
Evan est de retour.

De haute couture
L’enfant délicat nous voit
Touffe silencieuse
La vérité est électrique
Pour le petit consul de Pouzol.

Mélange d’âme et de chair
La multiplication des cabanes
L’affranchisse de toute pesanteur
Devant les moineaux
Dispersé par un jet de pierres.

La vie dévidée comme cocon de soie
L’enserre à Obiwan
Point de convergence avec les trois poules
La grise, la rousse et la blanche
Offrande des œufs à l’omelette.

Le ballon lui glisse entre les pieds
À Saint-Eloy les mines sont fermées
Le foot de bonne santé les a remplacées
Pour les copains dans la mire
Shooter ferme.

Cohabite dans le cœur du narrateur
Le secret des tritons
D’une fontaine l’autre
Augurant la passation du témoin
Dans la maison des roches.

1533

Terre et ciel d’Auvergne
À l’arbre candélabre associé
Le chemin au dos rond
Partage d’herbage et mottes rondes.

Souvenir du gazogène
Dans le salon de Mère-grand
Figure jaunie d’un mariage passé
Sur la paroi de guingois.

À la une
La lune écrase les nuages
Dernière cabriole
Avant que ceux-ci ne la croque.

Fissure serpentifère
Sur le mur de pierres sèches
Les volailles de Louhans
Caquettent à hue à dia.

Repère de famille
De tout ce tintouin
Le paradis des jours heureux 
Parade du bleuet au veston.

Trois pas plus loin
Le refus fût net et précis
Ne jamais contester l’ordre
Sinon le fouet calmera les ardeurs.

Le démiurge au fer rouge
Ronge l’héroïne
Sans se préoccuper du rêve effiloché
Au long d’une nuit lascive.

La vapeur est de mise
Pour ce trublion des heures claires
Puisant l’or noir du tandem
Vers la gueule de la bête.  

Devenue plante
La tête en bas les racines vers le haut
Elle recueillait en sortie de chaîne
Le ruban de passementerie.

Orbite kafkaïenne des éléments de la rencontre
Sur fond du tissu de Vichy
La métamorphose des insectes
Faisait vibrer les élytres du temps.

Miroton et Dondaine
Parurent chargées d’effroi
Devant la missive de conscription
Annonçant la Grand Guerre.

Les laitues s’envolèrent
La carotte mit son loup noir
Le reginglot coula à flot
Devant le plat de côtes de la comédie.


1532

Vaguelette supérette
En regard des radars
Naît cuillère d’argent
Le marteau-pilon
Des mots sourds
Grandi à l’ombre du paradis
Qu’un filet d’éloges applaudi
À la barbe d’un Dieu.

Soyons le buisson ardent
Le cloître à l’ombre des cyprès
La louange en camisole mentale
Prompte au gardiennage
Qu’une ligne de défense illumine
Par temps de pluie
Quand conque au gré des vagues
Veille l’océan de silence.

Mon bonnet est l’alpha
L’oméga est le reste
Sans quoi la parole
Héritage de la scène officielle
Chante à dégorger les égouts
Au diable vauvert
Comme mains dans les poches
Attendre le prochain tram.

Siffler sa joie
Danser comme gitane
Organiser le haut-conseil du rouge-gorge
Le long des chemins vicinaux
Rassemble les éclats de rire de l’enfance
Autour de la marelle
Dans une rue vide
À rendre le septième ciel indicible.

Ruse des chiffres et des lettres
En ordre dispersé
Descendre le rideau de fer
Apte à l’enfant-soldat
Errer dans l’enfer de notre condition humaine
Jusqu’à tremblement de terre
Grandi en un instant
Au son du tambour en fer blanc.

Alors le ruisseau sort du lit
Part manquante du récit
À la gorge cadenassée
Jetant tête en arrière
Le huitième jour de la semaine
Aux pieds d'une Vierge des douleurs
Écho magnanime
Du grand fou-rire de la rime.


1531

La vie c’est comme un silence nouveau
Le mot est faible
La vie
Elle m’attend
Elle est là disponible
Elle s’advient
La vie aimante et solitaire
La vie qui donne envie
La vie dérisoire et sublime
La vie c’est la poésie.

Je songe donc je suis
Un peu d’encre dans la marge
Un buvard gardant la trace
Un murmure qui dit vrai
Un faiseur de rêves
Un noyau d’ombre où se dire
Un tour de main dans le pétrin
Le précieux du temps venu
La harpe sortie pour l’occasion
La pluie qui tombe du toit.

Le prince du silence
Le miracle dès l’aube
Ce qui se donne, nu
L’offre de bon aloi
L’évènement rare
L’envie de rire et de pleurer
La lettre du bout du monde
Une suite à donner aux mots
Écrire comme on se tait
Le saute-ruisseau des heures perdues.

Que la montagne est belle
Que les vaches décrivent l’alpage
De gauche à droite sur la page
Au son des clarines
Cherchant la phrase
Pour en faire sa maison
Paupières closes
À usage coutumier
Le geste de l’élan vital
Unique geste scriptural.

1530

« Le pas de deux » 
Banni du vocable scientifique
Simule le miracle d’être
Un jour entendu
Comme abandon à la vie
Une absence
Une projection dans le futur
Un ailleurs que chacun porte en soi
L’acuité du non-voyant
Qui échappe au vertige des mots.

Explorer
Tentative de l’existence
Refus de l’incapacité
S’éprendre de la tourmente
Par une jouissance sertie à l’ongle
S’abandonner au risque insupportable
À la présence du tout
À ces feuilles mortes qui se retirent
Comme respiration de la pensée
Avec art et délicatesse.

Couper l’arbre
Et s’en aller plus loin que soi
Ne fait qu’un avec la blancheur de l’aube
Cet arrêt
Si fol en son absolu
Que même les moineaux
Au-delà du temps
Livreraient leurs pépiements
Comme menteries 
À la foire du Lendit.

À fouiller la racine
La parure du sens
Sous l’humus obsidional
Apaise le chercheur
À l’abri des touches simples
D’une diction de baladin
Minuscule port d’attache
Caressant les sons
Jusqu’à l’obtention d’harmoniques
Entre regard et émotion.

1529