Ta main légère grignote les cordes chapeau soulevé d'habits noirs revêtue mon outrance marine mes doigts longs sur la sagaie terminale sans qu'opère l'instinct .
Jeux d'eau en légère déclivité papillotes et caramels de leur cristal dépouillés pour dents de devant étreindre le mou des nuits millésimées .
Décoction de ton sourire sous la couette chaude peuvent tourner les galaxies portées musicales en haleine de fuite feinte saltimbanque qu'une nuée efface si tôt si tard la mèche de cheveux sur l’œil trouble l'infini .
Vive voix et cœur énamourés d'une braise ardente, se délièrent les fibres de l'ennui plongèrent en leurs eaux d'origine l'accord essentiel des notes graves et douloureuses ma fleur мојот живот ma vibration ma pantelante adoration bouche en haleine du souffle ma grâce sur herbe tendre écartelée aux quatre membres de ton corps si doux . "Je vous aime, il faut apprendre à dire je." (Christian Bobin)
L'épaule dénudée l'ombre des pins le visage tourné vers le ciel un collier de perles fines. De la tristesse dans l’œil les lèvres gonflées la lune virgule mon âme d'une guitare coquillage.
La ville au loin frémissante sarabande rentre ses chats il fait déjà trop tard.
Si lente si parfaite qu'au petit jour tout retient l'ordre écru de mémoire.
Остров со високи крилја со исклучок на патувањето на небото и водата како заспано дете . Сеќавање во Place de Grève исечениот врат на гласовите на кутрите бедници барајќи крвав протест . избришана навреда на плоштадот на заборавот комплет за прибор за јадење во маглата што расте . Излезете лесно птици скитници отколку длабокото небо расфрлани .
Лоцирајте на мапата ова огромно сеќавање од смеа и солзи украсени, романсата на среќните денови .
Залуден минувач вратен дел непозната дестинација рака под рака .
Во ароматични билки во близина на изворот енигматично парче ѕид поглед од надвор црната мачка гледа сенка на душите ништовност на дистинкциите недоследноста на светот запирање на поетскиот тек привид на добредојде во тишината на контемплација каде што е највисоката гранка на големото дрво крцкање на ветрот .
И ако ги извади канџите во овие коренски места каде менталната сила се претвора во чиста енергија погледот на Духот, тоа е да се воочат прекршувањата, пукнатини во овие илузии што се рекламирање, пропаганда, идеологијата, дури и науката и технологијата, елементи кои оставаат без нерв модерниот роб станавме .
La fonction de la poésie est d'aller là où est notre chemin, avec persévérance, profondeur et foi .
Entre les praticiens d'un art débonnaire et la quête du " toujours plus au-delà du connu " n'y aurait-il pas le grain de folle sagesse qui nous fasse creuser au plus intime de soi le reflet du grand absolu, nous les aigles invisibles tournoyant autour de cimes invisibles ?
