มีประเพณีของมนุษย์ที่มักจะซบเซาและ แก้ไข. พวกเขาเป็นคนที่ยึดติดกับวัตถุและคุณค่าที่ กาลเวลาถูกทำลายอย่างไร้ความปรานี. พวกเขาเชื่อมโยงกับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นและ วัสดุ – ศุลกากร, โหมด, สไตล์, ทัศนคติ – ซึ่งย่อมมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย เวลาและถูกแทนที่ด้วยสิ่งอื่น .

เขายังเป็น ประเพณีที่เปรียบเสมือนลมหายใจของร่างกาย, ที่ต่อชีวิตใหม่ ป้องกันความเมื่อยล้า. พวกเขาสงบและสงบศึกกับ ตาย .

ประเพณีเหล่านี้ การจะมีชีวิตอยู่ได้ต้องมีการปฏิวัติ. พวกเขาจะอยู่ที่นั่นเสมอ เพราะพวกเขาปฏิเสธบรรทัดฐานและค่านิยมที่มนุษย์คิด แนบตัวด้วยความกระตือรือร้น .

ให้กับผู้ที่ รักเงิน, ความพึงพอใจ, เกียรติ, พลัง, ประเพณีที่มีชีวิตนี้ บอกให้เราเห็นอีกด้านของสิ่งต่างๆ, เพื่อค้นหาความหมายที่แท้จริงของเรา ชีวิต, ความสงบจิตสงบใจ .

Les révolutions lorsqu’elles ne sont que politiques transforment les choses en apparence. Elles s’effectuent dans la violence. อำนาจเปลี่ยนมือ, mais quand la fumée se dissipe et qu’on a enterré les morts, สถานการณ์ยังเหมือนเดิม. Une minorité d’hommes forts arrivent au pouvoir et font disparaître les opposants, เพื่อวัตถุประสงค์ส่วนตัว. ความโลภ, ความโหดร้าย, มึนเมา, ความทะเยอทะยาน, ความโลภและความหน้าซื่อใจคดยังเหมือนเดิม .

พันธมิตรของ ก ประเพณีการดำรงชีวิตและการปฏิวัติเพื่อมนุษยนิยมสามารถกำหนดแนวทางสำหรับ การดำรงอยู่ที่เปิดเผยด้วยความเคารพต่อความสมดุลที่เปราะบางและเปลี่ยนแปลง มนุษย์ทุกกลุ่มต้องการ. พันธมิตรนี้ไม่สามารถปิดได้ ตกลงหลักการโบราณ, และไม่เปิดรับผู้ที่มาสมัยใหม่ทั้งหมด. เธอ ต้องทำให้คุณอยากเติบโต, มันต้องทำให้จิตวิญญาณของกลุ่มหิว การข้ามพื้นผิวของคำจะต้องไปไกลกว่าความหมายของคำ ความลึกลับ, เพราะในความอ่อนน้อมถ่อมตนแห่งความเงียบงัน, ความเหงาทางปัญญาและก ความยากจนภายในบางอย่างรวมกับความปรารถนา – เครื่องยนต์ของมนุษย์เรา สภาพคน-สัตว์ -, โมเมนตัมของสัญชาตญาณที่ไม่เหมือนใคร, ไปสู่ความจริง เป็นเอกลักษณ์ที่เรามีอยู่ลึก ๆ ในตัวเราและที่เรารู้ บางครั้ง, เป็นระยะ .

ในขั้นตอนของความเข้าใจในสภาวะการเคลื่อนไหวของมนุษย์นี้, ระหว่างประเพณีกับการปฏิวัติ, เกิดขึ้นจากส่วนลึกของจิตใจและวิญญาณ, ลักษณะของความชัดเจนและสัญชาตญาณ, พบกับประสบการณ์ที่มีอยู่ในความสัมพันธ์ที่จำเป็นในการสื่อสารของกระบวนการวิจัยนี้ที่เกี่ยวข้องกับคนที่มีความปรารถนาดี, ให้กับผู้ชายทุกคนในการสร้าง .

155

• 

เธอนำมารวมกัน สิ่งมีชีวิตที่ไม่มีอะไรเหมือนกัน, สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใน ความเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีจากตนเองหรือจากผู้อื่น

บังคับให้อยู่ ด้วยกัน, ชายและหญิงแห่งความเกลียดชังเผาไหม้ในขณะที่พยายาม เพื่อขับไล่กันและกัน. สิ่งที่พวกเขาเกลียดที่สุดคือสิ่งที่พวกเขาเกลียดน้อยลง มองเห็นความเกลียดชังที่พวกเขารู้สึกว่าคนอื่นมีต่อสิ่งนั้นในผู้อื่น สิ่งที่พวกเขาเห็นในนั้น. เป็นสิ่งที่ผู้อื่นส่งกลับมาหาพวกเขาเอง ภาพลักษณ์และการกระทำและท่าทางของพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขาหลงระเริงในความเกลียดชัง. พวกเขา รู้จักพี่น้องของตนในสิ่งที่พวกเขาเกลียดชังในตัวพวกเขา. ความเห็นแก่ตัว, ความหึงหวง, ความอ่อนแอ, ความหวาดกลัว, ความสิ้นหวัง, เสื้อผ้า, มันไม่ดี .

มันไม่ใช่ ความชั่วร้ายซึ่งเป็นตัวลบ, แต่ขาดความสมบูรณ์มากกว่านั้น ควรจะเป็น. ความชั่วร้ายเป็นสิ่งที่น่าเบื่อเพราะมันเป็นสิ่งที่ขาดหายไป สามารถสนใจร่างกายและจิตวิญญาณของเราได้, และเขาก็เข้าใจ .

เราสามารถทำอะไรได้บ้าง ชักจูงไปสู่การกระทำชั่ว, ไม่เลว, แต่ความดีที่มีอยู่ หา, เห็นดีในแง่มุมเท็จ, ในมุมมองที่บิดเบี้ยว. สิ่งที่ดี ที่เราเห็นเหมือนกระจกส่องนก, ที่ทำให้เราเอื้อมถึง, แต่ผู้ที่เป็นเพียงเหยื่อในกับดัก. และเมื่อกับดักปิดลง, ไม่มีอะไรเหลือ มากกว่าความรังเกียจ, ความเบื่อหรือความเกลียดชัง .

คนที่เกลียดชังอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยการทรยศ, ภาพลวงตา, การจัดการ, การโกหกและความเบื่อหน่าย. และเมื่อพวกเขาพยายามกลบความเบื่อด้วยเสียง, ความไม่สงบและความรุนแรง, พวกเขายิ่งน่าเบื่อ. เป็นภัยต่อโลกและสังคม .

154

• 

 ความซื่อสัตย์ คือการเป็นตัวของตัวเอง. ไม่ใช่การเชื่อว่าคุณต้องกลายเป็นคนอื่น .

ไม่ควรใช้ จิตใจและร่างกายของเขาอยู่ในองค์กรที่บ้าคลั่งในการใช้ชีวิต ประสบการณ์ของผู้อื่น, เพื่อเขียนบทกวีหรือดำเนินชีวิตจิตวิญญาณของ อื่น ๆ. บ่อยครั้งที่ผู้ชายเร่งรีบเพื่อให้ตัวเองมีความสำคัญ เลียนแบบสิ่งที่ประสบความสำเร็จ, เพราะขี้เกียจจินตนาการ ดีกว่า. พวกเขาต้องการความสำเร็จอย่างรวดเร็วและเร่งรีบจนไม่ลงมือทำ ถึงเวลาเป็นตัวของตัวเอง .

ความซื่อสัตย์ อยู่ร่วมกับความอ่อนน้อมถ่อมตน. สำหรับคนถ่อมตัวอย่างแท้จริง, มารยาท เป็น, ขนบธรรมเนียมและนิสัยของมนุษย์ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขัดแย้ง. ความอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ได้เกี่ยวกับการพยายามที่จะแตกต่าง, ราวกับว่าเรา รู้ดีกว่าใครว่าเราเป็นอะไรและควรเป็นอะไร .

ยังไง เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้หรือไม่หากเราเป็นผู้นำชีวิตของผู้อื่น ? และต้องใช้เวลา ความกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเอง, ตามดวงชะตาของเรา. อีกด้วย ความวิตกกังวลที่เราอาจพบในการรักษาสมดุลของเรา, พูดตรงๆ, ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก, เป็นตัวของตัวเองต่อไปโดยไม่แข็งกระด้าง, ปราศจาก ยัดเยียดบุคลิกจอมปลอมของเราให้กับบุคลิกจอมปลอมของคนอื่น, สามารถ สอนให้เราอ่อนน้อมถ่อมตน .

หนึ่งใน ลักษณะของคนอ่อนน้อมถ่อมตน คือ ไม่รู้จักคิด จากเธอ . พวกเขาสงสัยว่าเธอบ้าหรือแค่ภูมิใจ .

ถ่อมตัวมีความเหงาเป็นน้องสาว, พื้นที่อันไม่มีที่สิ้นสุดที่ทุกสิ่งเกิดขึ้น, แม้แต่การเลื่อนออกไปของสิ่งที่พูดและโดยที่ทุกอย่างมีส่วนช่วย, ในการมาและไปของสภาวะของจิต, ด้วยสายลมแห่งสัญชาตญาณ , ความหลงใหลและความมหัศจรรย์ของภาพลักษณ์ของเขาเอง .

ความซื่อสัตย์ต่อ น้องเอเธน่า, ความภูมิใจในความเป็นชาย/หญิงที่ยืนหยัด, เพื่อยึดบาร์, เป็น แนวตั้ง, พร้อมที่จะเผชิญกับความทุกข์ยาก, เพื่อคอมมิชชั่นรีเฟล็กซ์, ที่ ความสงสัยและความฟุ้งซ่านในตนเอง .

153

• 

   Les œuvres d’art sont des électrochocs qui nous obligent à percevoir l’absolu. Elles nous interrogent sur nos endormissements en nous obligeant à l’interrogation .

Le visible convoque l’artiste à s’étonner de ce qu’il voit et pressant. La matière révèle ses secrets et le contact se produit entre l’âme patiente, observatrice et agissante de l’artiste et la matière qui s’apprivoise en se laissant façonner . L’artiste pénètre le visible, le sensible, le réel. Il les fait sien par la vie qu’il leur donne sans en faire des objets. Il ne reste pas prisonnier des apparences, des résistances et des habitudes de la pensée mentale. Il préserve l’aptitude à l’émerveillement face au réel en percevant en permanence la faille séparant le monde naturel et authentique de la matière chosifiée . Et derrière l’apparence de la création il perçoit le mystère de l’ordre caché. Il élève la science de l’art au niveau des qualités de l’esprit pur. Le feu d’artifice de son inspiration crée le moment poétique, contemplation innocente d’au-delà des certitudes connues tout autant qu’engagement sur le chemin de l’émerveillement .

L’admirateur, le disciple, par contagion intuitive, saisit l’interaction entre l’humain et l’environnement, entre l’humain et l’univers .

L’artiste par une double observation de son intériorité et de l’environnement fait surgir la forme poétique éternellement renouvelée. Il y a dialogue imprévu, improbable, entre le créateur, homme animal-humain de chair et de sensations mêlées et la matière. L’artiste devient, le temps d’une plongée en la lumière de l’altérité du monde, le serviteur de ce qui le prolonge, de ce qui le submerge tout autant que de ce qui le glorifie. Il se retrouve être la mémoire universelle, union impensable de l’absolu et de sa manifestation. Une cristallisation de l’événement amène le jaillissement d’une vérité enfouie, visible en cet instant où l’aube de ce qui s’advient est au coeur de son mystère, comme un rendez-vous caché qui sous-tend l’apparence de la création . Poursuivant sa quête, la curiosité et la sensibilité de l’artiste le guident vers la perception et l’intuition de la structure invisible des choses .

Et la matière s’ouvre telle une rose en été devant l’âme agissante, patiente et contemplative de l’artiste. La matière s’apprivoise, elle se fait accueillante et se laisse façonner. L’homme animal-humain, dans une nouvelle intimité de lui-même s’efface pour laisser place à l'”Humain”, à une dimension universelle où le beau s’exprime et existe. L’artiste est alors un. Il est instrument d’une énergie nouvelle et pleinement lui-même. Il révèle la nature humaine . L’artiste par son geste de création se vit. Il reçoit et est vécu. Il est mouvement du mouvement avant d’être une chose ou quelqu’un. Il aime. Il est intensément la diversité, la dualité et la multiplicité. Il est grain de poussière attentif aux bouleversements incessants de l’ordre universel. Il est le marié des nombreux mariages qui l’attendent au bout du bout du couloir d’ombre et de lumière de son parcours obligé .

152

 De tant et tant d'efforts
 à la mesure des sollicitations
 pour garder la tête hors de l'eau
 et être en ressemblance avec le visible
 sans être fermé à l'invisible .
 
 De tant et tant d'efforts
 à élever la viridité
 sur le pavois de nos intentions
 alors que sans puissance effective
 l'amour sensible fait figure de désaffection .
 
 De tant et tant d'efforts
 à se mouvoir dans ce corridor
 à distinguer le bien du mal
 afin de réellement voir où l'on va .
 
 De tant et tant d'efforts
 à traverser
 les gués du torrent de l'illusion
 sans distinguer l'origine de cette poussière d'étoiles
 où être hommes et femmes liges .
 
 De tant et tant d'efforts
 à se prévaloir d'un soleil éternel
 alors que les confins de notre entendement
 sont scarifiés sur les autels
 du mutisme et de la surdité .
 
 De tant et tant d'efforts
 passés à attendre que la pluie s'arrête de tomber
 alors qu'elle est partie prenante de la fructification .
 
 De tant et tant d'efforts
 à considérer le fin du fin de notre parcours de vie
 comme étant le bonheur
 alors que nous sommes éternellement en marche .
 
 De tant et tant d'efforts
 à accepter que le soleil se couche
 avant que les blés ne mûrissent
 implorant
 en quête de moisson
 le retour de la faux du père .


 151 

Il faut jeter par dessus bord
beaucoup de paresse, mais surtout beaucoup d’inhibition et d’incertitude pour
se rejoindre soi-même .

Pour toucher les autres à travers moi, je dois y voir plus clair et je dois m’accepter moi-même.

Depuis des années j’emmagasine,
j’accumule dans un grand réservoir, mais tout cela devrait bien
ressortir un jour, sinon j’aurai le sentiment d’avoir vécu pour rien, d’avoir
dépouillé l’humanité sans rien lui donner en retour .

Tous les problèmes
que je traverse et que je tente d’expliquer, me tourmente et appelle en moi
solution et formulation. Car ces problèmes ne sont pas seulement les miens,
mais ceux de beaucoup d’autres. Si à la fin de ma vie je trouve une forme à ce
qui est encore chaotique en moi, j’aurai peut-être rempli ma petite mission.

Tout cela me semble bien prétentieux.
Je me sens parfois comme une poubelle tant il y a de trouble,
de vanité, d’inachèvement, d’insuffisance en moi.

Mais corrélativement
il y a aussi une authentique sincérité et une volonté passionnée, presque
nécessaire, d’apporter un peu de netteté, de trouver l’harmonie entre le dedans et le dehors pour se rejoindre soi-même .

A la longue il se pourrait que je trouve la paix et la clarté.
Mais oui ! C’est maintenant, en ce lieu, en ce monde,
que je dois trouver la clarté, la paix et l’équilibre.

Je dois me replonger sans cesse dans la réalité, m’expliquer avec tout ce que je
rencontre sur mon chemin, accueillir le monde extérieur dans mon monde
intérieur et l’y nourrir – et inversement je dois continuer d’écouter au-dedans
de moi – , mais cela est terriblement difficile et c’est pourquoi j’ai ce
sentiment d’oppression au-dedans de moi .

C’est alors que je fermais les yeux. Ne plus penser.
Je traversais un moment de paix, d’accalmie.
Ma foi indéfectible en l’homme ne peut faire en sorte que je me dérobe. Une
perspective de cohérence m’appelle. J’ai si tendrement à faire que je ne puis
qu’assumer pleinement mon destin et employer mes talents à soulager les maux de mes frères et sœurs .

150

• 

La frontière entre le bien et le mal passe entre les deux rives de la rivière. Tout choix d’une rive plutôt que de l’autre ricoche et porte en lui son châtiment et son germe. Le châtiment maintient en enfer ; et le germe, cette force capable de fendre le roc, fissure le cœur. Aussi passons-nous notre vie à tergiverser sur une passerelle .

C’est le passage de l’une à l’autre rive qui reste pur mystère. Nous pourrions penser qu’il existe de chaque côté un abîme par lequel s’opère le passage à une autre dimension. Et peut-être la tentative d’échapper par tous les moyens à cette aspiration, à cette chute vertigineuse est-elle l’origine de nos pires souffrances .

Le refus acharné qu’oppose le connu à l’inconnu, le familier à l’inexploré, oblige le destin à user de violence envers nous .

Pour le foetus dans le ventre de sa mère, la fin du monde se nomme naissance. Nous appelons papillon l’anéantissement de la chenille. Toute vie est un drame cosmique qui ne finit, somme toute, pas si mal .

Passer le pont, c’est changer de nature. Voir autrement, c’est changer sa vision, c’est fissurer sa vision convenue des choses. Qu’il est douloureux de changer d’état. Cela nous fait cligner des yeux, avant de voir plus tard ces états se stabiliser .

Changer de bord brouille le regard que les autres me portent. Aussi de peur de passer pour dément, je me garde d’en parler à quiconque. Mais la vérité est à l’inverse, aussi suis-je sorti du monde qu’hallucine mon époque pour rejoindre une réalité sans temps et sans lieu. Et cette réalité est coulée de lumière, magma fluorecent qu’irisent toutes les nuances du plus sombre au plus lumineux. Et cette palette est piano des couleurs .

Et je l’ai vu comme je vois maintenant par la fenêtre éclater un été au zénith de sa majesté. J’ai vu que la matière n’était que lumière et vibration et Amour, pur Amour, Amour incommensurable .

Et je vois tous ces êtres humains aller quelque part alors qu’ils ne sont jamais partis de nulle part et n’arriveront en nul lieu où ils ne sont déja. Cette immense mise en scène sacrée et absurde me laisse à penser que les hommes sont des dieux quand, entre deux rêves, ils laissent leur regard vaguer sur le monde .

La leçon de cette métaphore de la passerelle entre deux rives est que la vie nous a été donnée, que nous nous devons de mettre le plus d’énergie possible à faire fructifier ce potentiel, le moins d’énergie possible à en souffrir et ne pas s’étonner quand ce qui semble être éternel clignote et disparaît .

149