Categoria Archives: annos singulos 2012

Axis centralis habent

 Factum tenendi in manu magisterium evocat vis elit, quam volumus evolvere .

In triplici mundo, ex corpore, linguae et animus, est locus ad beatitudinem oritur. linea ignis. Socius et facultatem .

Canalis centralis in gagatem immergitur mentis. Plena cohorte, est penetratio conscientiae. The distinctio subiectum et obiectum deficit .

Trace rouge, sol et luna confusa, spiritus vitalis et mens vagari desinunt .

Trace rouge, inanis semita, media lane, commitment ad assequendum vanitas .

Initiatorium iter a nigro pice usque ad emergentiam album plumbum, oppositum suum, addendo lucem ante ortum versus per rubrum trahentium, ultimum conatus ad de backwater ornat to accessum non-dualitas .

069

elevatio

E terra oritur vis vitalis, de firmo loco et horizontalem. Extensio membrorum plantae. Hoc unum paratur praesentiae corporalis fit forma incarnationis. Et hoc est ibi cymba repraesentat permittens Oceanum subtilium mundorum transire sine mergi .

sicut sol iter faciens per caliginem et cornibus, obumbrat hoc quod ibi est. Spiritus est descensus. Also princeps autem stella orta est, prior die, desinit descendere. The Caput cadit in cor .

In centro tumuli columna verticalis plantata In memoriam rei publicae festus, notas falsum verticalisation of * status nostri entis animal-sociale velox ad legitimam ullam constructionem nostri infirmitas contra finitum quod nos opprimit, ut unum monument, in collectione verborum quae mentiuntur, Et hoc, ad nostram turpitudinem celare, ut velare pulchram dispositionem facultatum nostrarum ut nosmetipsos excolere .

Conventus de ligno et de luce est momentum cognitionis ultimi verbi, modicum signum manibus nostris, paulatim scribere nobis, lente atque constanter, versus quae nos continet et oriens nos .

” Ascende in montem et morietur.”

068

Educatio


     Educare te to occasio necessitudinis, de loco, de tempore, loci color, unius socialis-culturalis environment.

Educ te quia factum est, et quod ab hac obligatione derogans vos ab integratione sociali rescindere possit, ex consuetudine, integrationem, felix habere felix vita, de normalcy.

Sic me educari. Ego meam panty extrema in schola scamna. Obediens, Didici quid facere sit sicut alii, superesse. Age quid possim, impetus meos in forma sociali sedavi. Habui uxores et liberos. Habeo nepotes. Habeo domum et cibum. Tum mihi signum dedi e primordiis quod personalitatem meam facit, narcissizes me satis non fieri ovem Panurge.

Me sub umbra patriae aedificavi, a civiles regiones, ubi securitati sociali et secessu pensionem da mihi aliquid quae est utilitas quae cetera, merita tranquillitate !

In umbra mea arbor, Im 'expectans mortem.

Sed evenit ut iam sum mortuus.

Defecit vivere. Non miror vitam. Non promulgandum ad gradum periculi accipiendo. Non iter. ego Non novi alios populos. Gravibus iudiciis habent salutaris. Sciebam intra tolerabiles fines dolorem servare. Legi et observavi multum television et am “conscientiam” ut not mala ! Ego eram nice populus ! Servavi me vivere quam diu potest et satis sani !

Hoc punctum opacitatis meae conversationis est Alibi visus est mihi, quasi tempestas pulchra aestatis die, in et multo magis ex ordine intimum aliquid intueri cogens ut simplex vita mea. Et hoc quod est extra tempus et spatium adsequi trahente me ad caudas : ” heus, Coco, tu non abiens egredi sic, tibi reddere cum persona ! “

Sed quis est? ? Me quis me Accepi pro simplici et anonymo lambda singula, ut hoc vere sit mihi refertur ?

Oui. interrogatus sum ; et excruciant me fateor : ” homo sum “.

Is cum nomine – non solum nomen meae nationalis identitatis card – , nomen alicubi sculptum in universo ; habeo corpus, cor, Energy, Psyche, a valde anima that opponenda aliquid quod non satis intelligo, animat me et vocat me ad maiorem me – et tamen quis est in me –  , at occurrit Admiratio, Ex alibi testimonio, quidam dicunt spiritum. ego sum vere hominem praesentem ; ego sum ” Praesentia ” .

Ciel, i vivere ! Video et vivo ! Ego omnia sicut ambulationes, radi, Ego exerceo gymnasticus, Carmina scribo, ego coquo, horti, chat, imaginibus cum fratribus meis, voco, Ego quidem cantare, … et hic raptus sum in hoc sensu ignotae immensitatis quae me cingit, Mysterio et vi irrepressibili qua me impellit ut vere sit hoc ens quod ego sum ; sensu, cor, anima et Psyche apertis in Persona mea congregatis et contra ultimum Adventum.

Habeo rationem esse, ut subcriptio in subcriptio viventium. Non possum ultra nent. Obligatio results adsequi me. Ad faciem. Accipe gradum proximum qui me Be. Accipe. Etiam dicere.

Violenta lumina verrat os candentis nubibus, suffusio pluviae stupet me, et globum aureum solis lapsus inmensum caelum confundunt me. Procedo proximus ad ultimam rupem. At finis finis.

ego sum ” Respicite “, et …  tuum fiscus …  dissolvo …  ego sum ” absentia ” …  et,  …  Non sum hic amplius.

Ibi erit.

067


	

oblatio

 dulce sacrificium
 spiram viscerum tuorum
 in vola palmae
 idoneum ad damselfly
 instant fragilis
 ad angulum labiorum
 sourire dédicat
 sine affectione
 in manu reginae
 necessitudinem paratus
 ad lapsu
 spiritus
 armilla in lumine
 expectata orationis
 fremitu quod
 rudis et filiformibus incisum
 d'une voix échappée à l'orée du bois
 ver sacrum medium sub musco obrutum
 quod etiam auris adfixa est in terra
 non percipere
 sine auxilio angelorum.


 065 

Sperare

  " Qui non sperat, non consequitur inopem ."  (Heraclitus)

Ante omnia, ne taceas .

Omnes stellae nostrae habemus, quae pro vita nostra micat .

amor et dimitte .

Ta vie color, essentialis est minima .

Fumigant pax tibia et non occides .

Ad imaginari, facit beatum .

Reflexiones benignitatis in filo cordis mei, mirantibus fireflies .

Hirundines in vere redire, forsitan putant nos mutavit hiems.

Fiat cor tuum flore .


062
( e nuntiis in muris Parisiensis mense Maio scriptis 68 )

Folia et foramen

De meditatione variae artes spiritus potest ad recessum in se vel e contra faciat patentia ad universalem .

Privatur homo coegi ad veritatem et desiderium perfectus, homo intrat in mediocritatem. Ipse dormitor vitae suae. He fugit conscientiae suae. Sui ipsius satisfactio movet turrim eburneam in qua agitur de separationibus construit speculator umbilicum .

Refert, non amandus est amare .

Souhaiter retenir l’attention est une forme de naïve puérilité. Est satisfactio quae non potest esse nisi temporalis, basée sur le manque de respect des différences .

     et foramen, sic ?

Superfluum et parasiticum est deserere. Et hoc relevium potest temporalis tribulationis. Instinctus dominii evanescit. Est inanis .

Haec vanitas facit vertiginem. In effectum, Quomodo? ambulare sine haerere aliquid, ut non cadat possessionem confirmat. Lacunae quaedam, antea ignotus, jumpscares .

Le vide nous projette dans un état neuf. Sorte de simplicité s’exerçant au dehors et au dedans. Apertio. Dépassement des systèmes, electiones, atavisms. Le maître intérieur qui nous habite prend en charge la direction de notre être, nostrae navis ; et il est à la fois le gouvernail, machina atque etiam vento velorum .

L’existence n’a de signification que celle du passage du clos à l’ouvert .

061

pax hominibus bonae voluntatis

   scipione
ad reddes
vertigine plumbum
l'observatio dura
tantum
quam in conversione frusta metallum
in melius non duravit .

Hae aves
Transierunt et repassed
grex vulturum
silentio morae
blanda cacumina prudens pietatis pinus
éraflures sagaces du reptile
exhalans spurcum MOSCHUS
ut equi etiam frena verterent
asportare tumultuantes adhinnit amens ascensores .

Erat
esse
not
ad parietem
hic puer
hic filius
de vieillards hors de leur hutte
dressant vers le ciel
le bâton serpentaire
ahanant l'hymne si souvent entendu
lorsque joyeux nous rêvions d'un jour meilleur
pour entonner :
" Paix et sérénité sur terre aux hommes de bonne volonté. "


064

Transfiguration





   Cercle

par monts et par vaux

en forêt

cercle dévotionnel

turgescente carapace

le granite gratte et craque

bubon des paradoxes

qu’assagit le risque

de s’émouvoir

sur le destin au long cours .

Praesentia

par hasard advenue

un jour de grand vent où réunis

nous l’entourâmes

et jetâmes l’eau lustrale

l’onguent

et les herbes sacrées

dans l’encorbellement des missions

que nous avions à signifier

d’amour et d’essentialité mêlés

pour recoudre les plaies

et monter les échafaudages .

Habile tour de main

plus apte à considérer l’arrivée de la pluie

comme advenue

des moissons de demain

que d’attendre

immobile

la transfiguration .

063

La plénitude

Plaisir est un mot trop petit que nous partageons avec l’animal .

Bonheur, un mot vague qui peut être décliné de diverses manièresau petit bonheur, l’argent ne fait pas le bonheur, le bonheur des uns fait le malheur des autres .

Joie, désigne un état passager dont on sait par avance qu’il ne pourra pas durer éternellement .

Sérénité veut dire calme et tranquillité mais aussi renoncement, oubli de soi .

Ces mots ne suffisent pas à définir une posture qui approcherait l’indicible, le sans nom, le très haut .

Il faut alors se situer dans un état qui ne soit pas seulement la joie, la sérénité, voluptas, ou le bonheur mais qui tout en les associant pourrait dynamiser l’ensemble .

Cet état, c’estla Plénitude .

La Plénitude suppose un tissage intégratif de tous ces états, fait d’analyse, de compréhension fine, de contemplation, d’expérimentation et même d’une dose de souffrance à vivre en conscience qui ne peut se départir de chacun d’eux .

C’est alors que dans le ciel paraît l’immense oiseau, le Voilier ultime, qui, associant puissance et liberté, dévoile le plein accomplissement de soi-même en partance vers le plus grand .

060

Le bonheur 2

    Le bonheur ne se trouve pas dans l'effort et la volonté .

Il réside, esse, tout proche .

Ne sois pas inquiet, il n'y a rien à faire .

Tout ce qui s'élève en esprit n'a pas d'importance parce que dépourvu de réalité .

Ne t'attache pas aux pensées, ne les juge pas .

Laisse ton esprit aller et venir .

N'interviens pas .

Tout part pour recommencer à nouveau, sans arrêt .

Cette recherche même du bonheur est ce qui t'empêche de le trouver comme un arc-en-ciel que l'on poursuit sans jamais l'atteindre .

Ne crois pas à la réalité bonne ou mauvaise des choses, elles sont semblables aux arcs-en-ciel .

A vouloir saisir l’insaisissable on s'épuise en vain, et dès lors qu'on relâche cette saisie, l'espace est là, ouvert, immense, accueillant .

Alors, jouis de cette opportunité, ne cherche plus, tout est déjà tien .

A quoi bon aller chercher des expériences improbables.
Cesse de t'agiter, cesse de vouloir .

Sois, naturellement là, naturellement toi .


059
( texte librement interprété de Gundune Rinpoché )