ในป่า, une trouée   
Énigmatique rencontre   
Profonde et ombreuse   
Qui sans trembler   
Me regarde   
Monde qui est ici   
Et pas autre part   
À croire que ça circule   
Et que les morts restent parmi nous   
Alors que la terre tremble   
Tendre absence de l'époque   
Où déjà vieux   
J'attendais un signe de Dieu   
Qui jamais ne vint   
D'une ténèbre l'autre
Pour refaire sa vie   
Nous qui avons survécu à l'abîme   
En gardiennage   
Du vide au cœur   
Des heures chaudes   
Alors qu'au couchant   
À la revoyure   
Nous devisions des deux règnes.      


1293

เกม, la fleur et le présent   
Au centre du vide   
Se sont fendus d'amour   
Devant l'enfance naissante.      
 
คาดเอวด้วยดวงดาว
ดื่มจากแหล่งที่มา
ด้านล่าง
ของท่อไอเสียคูวิจ.      
 
ตะโกน
เที่ยวบินของนกพิราบแห่งความปีติยินดี
คอนโวล่าหัวทิ่ม
บนกระดานกระโดดน้ำของการพเนจร.      
 
D'un moment l'autre   
La brume parut   
Migration ailée des illusions   
Par l'égarement du masque tenu à bout de bras.      
 
เลื่อนวิวัฒนาการ
จากท่อชายชรา
สีนำ้ตาลแต่งหน้าตึง
ครึ่งค่อนคืน, เรา.       
 
และท้องฟ้าก็ประดับประดา
ร่มจากเมืองโบราณ
เมื่อก้อนหินตกลงมาจากหลังคา
เปลวไฟแห่งความทรงจำตลอดกาล.      
 
ดิบ
เสียงสะท้อนจากบาดแผลของเรา
เพชรลับดึงออกมาจากกระเป๋าของเขา
โฮสต์ที่มองไม่เห็นของผู้ไร้ตำหนิ.      
 
ความเร็วของคืนฤดูร้อน
กลิ่นหอมของความโรแมนติก
เราอยู่ที่นี่แล้วได้ไหม
ปกคลุมไปด้วยความเร่าร้อนอันชาญฉลาด.      
 
เบื้องหลังแสงดาว
มีภัยพิบัติพันครั้ง
จากนั้นความเย็นของเปลือกไม้เปียก
ของวันที่ก้าวหน้า.      
 
เสียงกลางแหลม
ได้ตรัสรู้เสียงหัวเราะและถ้อยคำ
ของความสุกงอม
จากเจ้าบ้านของเรา, คัมภีร์ไบเบิล.      
 
Et tout fût signe   
La main, ผลไม้
และจุดใด
ผ่านหน้าต่างสีฟ้า.      
 
1292

Puis vint là-bas   
Du Très-Haut des instances   
Au milieu du Tout   
Que l'on nomme contrée   
Brassée de nos insuffisances   
Le long chant de louange   
À se gausser de l'éclair   
ลำแสงที่บอบบาง   
À même le pacte de sang   
Montrant ses brisures   
Sur l'emmêlé de nos instincts   
Par la voie des signes   
Au-delà des sons   
Furtif parfum d'un bouquet d'été   
Posé sur la table   
Devant l'enfant perdu   
Palpitant présent   
Pour chemin parcouru    
À remonter le temps.      
 
1291

Là-bas près du chêne   
Juste une petite histoire   
De quelques années   
Passées à s'occuper du père   
À nourrir les chats   
À planter des fleurs   
À cueillir prunes et framboises  
À éclaircir la haie   
À faire que ça ne dépasse pas chez les voisins 
À saisir dos au mur   
La bouteille d'oxygène sous la main   
Le souffle des saisons   
Entre grognards et poilus    
Dans cette plaine immense   
Au passage des armées   
Distribuant la souffrance et le sang   
Elevant la voix de errants   
Parmi les os saillis de la terre retournée   
Pour lit de mousse   
En fond de jardin   
Ecouter la grenouille   
Saisir le chant des oiseaux   
Suivre la luciole   
À bon port   
Sans se retourner   
Dans la vérité du monde   
Lumière en main   
Attendre le retour des eaux calmes.      
 
1290

สาโทเซนต์จอห์น
ในหมวกกันน็อคสีทอง
ให้สายลมเชยชม.      
 
ค่ำ
พร้อมเปลือกกรุบกรอบ
ทันทีที่น็อตเปิดออก.      
 
ปล่อยให้เงาเกิดขึ้น
และการถวายก็สำเร็จ
โดยไม่ต้องกลัวในครึ่งคำ.      
 
โลลิต้า
ของกระโหลกเรียง
ตามเส้นทางกินเนื้อ.      
 
แลกเปลี่ยนแอบแฝง
ออกจากถนนรถแล่น
เพื่อปกปิดด้วยผ้าทูลเลอัฐิ.      
 
คุณเมิร์ลบอกฉัน
ว่าเราจะคอยระวัง
เมื่อมาถึง.      
 
ต้นแอชสั่นไหว
รองรับเสียงร้องของนก
ภายใต้เสียงหัวเราะของก้อนเมฆ.      
 
และไม่ต้อนรับอีกต่อไป
ความเสียใจที่หลั่งไหลออกมา
ใต้ศอกสะสม.      
 
ทะเลในfinistere
ในหญ้าที่ตัดแล้ว
ประกาศเข้าสู่ฤดูร้อน.      
 
ร่องรอยของเส้นทาง
ด้วยดอกไม้สีฟ้า
คำศัพท์สำหรับวันพรุ่งนี้.      
 
Gargote ในพุ่มไม้
ไม้เลื้อยปกคลุม
พยากรณ์แห่งความลึกลับ.      
 
สมุดบันทึกที่ถูกปิด
จำแนกอย่างชาญฉลาด
ชั่วโมงที่ถูกระงับ.
 
1289

Se replient les ailes de la nuit   
Au petit jour au petit rien   
D'un matin de juillet   
De rosée épanoui   
Dans la cour de ferme   
Les vaches sortent   
Se frottant cuir et cornes   
Les bouses fraîches   
Fleurant la venue   
De rêves d'herbes   
Lande proche   
Devant le regard pâle   
De l'ange des pâtures   
Présageant la douce pensée   
Tendresse et détresse mêlées   
Hors du nid   
De l'envol de la nostalgie.      
 
1288

Y'a des neuvaines à la pelle   
Dans la grand'cour d'école   
Que le vent interpelle   
Croix de bois croix de fer   
De la terre à la mer.      
 
Minutes grasses de la nuit noire   
Au risque de paraître bégueule   
Nous fîmes le tour de l'allée couverte   
Chênes devant   
Dalles de granit par derrière.      
 
Et la lune grossissait   
Piquante à souhait   
De ses crocs rigolos   
Faisant patère porte nuages   
Du déplié d'un ciel de traîne.      
 
1287

Saturé de lumière   
Palmant les eaux    
Il était au pré carré de la loyauté   
Le penchant bienfaisant   
Des élites du rang.      
 
Coquillardes mandibules   
À portée de Jéroboam   
Navré d'écailles et de poils   
Ils étaient les diptères   
Sortis un soir de terre.      
 
Les aimants   
Les émaux, les émeus   
Les aimerons nous encore   
À pleines brassées de foin coupé   
Ces victimes d'Auschwitz et d'Hiroshima.      
 
1286

Trois pièces d'or   
Au fronton de l'hospice   
Marquent l'entrée des roses trémières   
Offrande à même le devenir   
De l'espace en littérature.      
 
Au musée des antiquités   
Les bandelettes des momies   
Chargées sur des chars    
Faisant tapage de leurs chenilles   
Empreints de la fresque guerrière.     
 
Jouant flûte de pan   
À la sortie de l'église   
La foule se pressait   
Vers l'arrière-cour de la déréliction   
Ouverte sur le vide sidéral.      
 
1285

Les grands arbres   
De l'allée couverte   
Ont éclairé le cloître   
Au meilleur de l'orgueil.      
 
Puis vint la liberté   
De la lumière des anfractuosités   
À soutenir le silence   
Grave, massif et doux.      
 
Et l'on marche   
Entre les herbes hautes   
vers la trouée de lumière   
Par la forêt souveraine.      
 
Ni toi, ni moi   
Resterons bras croisés   
Devant les murs de la cité   
À quémander subsides de l'effroi.      
 
1284