Ne plie pas devant le sommeil
sois le joyeux pourfendeur des mystères
ஊற்று
la même scène passant et repassant
savoir dire
que l'événement est trousseau de phrases
et que dans la vieille querelle du réel et du songe
la porte est au milieu des effusions
Sentiment vague
en partie émergé
d'une nuée de mensonges
que le vent pousse vers la montagne
pour sentences lancinantes
convertir la parole échangée
en grisaille de convenance .
Sois le porc épic
des remontrance sagaces
et si le pas te presse
tel l'escargot sur sa sente luisante
remise en tes granges
le paquetage inutile des succédanées
ceins l'étoffe de lumière
va à la fête
et découvre ton cœur.
142
அனைத்து இடுகைகளும் கேல் ஜெரார்ட்
j’avance
J'avance
de marbre
en première ligne
dans cette possibilité de nous rejoindre
en nos épousailles
de vérité vraie .
Je marche
mémoire d'empreinte
de ma gorge
sort l'ineffable
au crématoire des jeunes gens
refusant l'épuisement .
Et puisque la vie est "voir"
je me dissous
au rivage de la grâce
en somnolence fraternelle
découpant en fines lanières colorées
le visage tant cherché
le visage de l'enfance
le visage de tout homme en quête de lui-même .
Et si tout était affaire de silence
bien plus que de musique .
141
C’est clos mais prends garde
C'est clos mais prends garde
là est l'insoumission de pleine lumière
là est la rectitude d'une vigilance à l'arc souple
là est le seuil des boues de grandes lessives
là est l'ambition de marcher sur les traces de ton nom
là est l'intime circoncision de la gamme des échanges élargie aux confins de l'univers
là est la responsabilité d'une conscience impeccable
là est la couture assemblant d'un fil écarlate les étoffes de chair et du verbe
là est le passage que le pas des moutons foule
rageuse conversation sur le chemin coutumier
là est la feuille d'arbre lâchée au vent d'une terre lointaine
là est la nuit des douleurs et des tentations ourlée par l'aube qui point .
Ainsi va la nef accomplissant son office
maîtresse d'exil et de vanité
jaillissement de larmes au chevet de la finitude
transmetteuse
hors le sexe la fortune et la puissance
le message qui n'use pas le cœur ni ne dessèche le sang
le message des guerriers bien plus que celui des époux
le message enflammé hors fatigue et regret
le message dévoilé par le voire et l'entendre
le message de la joie des vœux définitifs
le message de la grâce et du sourire
le message de la rosée tombée au matin de la Saint Jean
le message des fruits que l'on offre
Le message qui jamais ne se referme
la gratitude du jour .
L'homme détient les clés de son fragile équilibre .
L'homme est le créateur aussi bien de son enfer que de son paradis .
143
Petit papa
Tu n’en finis pas de partir .
Parfois quand de noirs nuages s’amoncellent et que la déroute plante son drapeau noir, ton cerveau se brouille, tu cries. Un cri au-delà de la douleur et de l’appel. Un cri aux causes abyssales. Un cri de personne humaine en proie à une rencontre improbable. Un cri qui dérange notre entendement habituel. Un cri outrancier qui veut nous montrer quelque chose. Mais quoi ? Qu’as-tu vu ? Quant à tes émotions, je n’ai pas la clé pour les décoder .
Tu erres dans ces contrées entre chien et loup, là où la grisaille d’un hiver saturé de givre grapille des images d’antan, où les vapeurs du marigot des origines modifient la conscience, là, où se croisent hallucinations et visions .
Tu es entre la vie et la mort mais la vie est la plus forte, même dans le dernier voyage, et c’est ce qui nous permet de ressentir la fragilité de cette vie, son visage unique et que fort de cette expérience ultime nous soyons de chair, d’esprit et d’âme les transcripteurs du grand mystère, nous les innocents, nous les adeptes de l’Emerveillement .
Tu cries et je t’entends au travers des couloirs de cette maison de retraite que tu n’as jamais pu faire tienne, tant ta difficulté à communiquer et à t’adapter était grande .
Ce ne sont plus des “Madame !” que tu profères mais de longs gémissements qui montent du profond de ton être pour s’adresser à quelqu’un d’indéfini, que tu ne peux nommer. Te sauver d’un danger ? Te soulager ? T’aider à franchir cette épreuve, ce bouleversement de l’être qui s’enfonce dans le labyrinthe fait de traces mnésiques et d’impasses ? Tu ne sais pas quoi demander, ta main décharnée serre ma main. Tu ne me demandes même plus de revenir chez toi, à la maison .
Tes fonctions vitales se sont réduites au manger et au dormir, et quand je m’éloigne ta plainte prolongée broie ma poitrine comme dans un étau et essore mon coeur .
Quant je te quitte après t’avoir embrassé, j’ai l’impression que ce sera la dernière fois ; et puis je ne reviens pas en arrière car je ne sais pas quoi faire pour t’aider, pour te rassurer, pour te calmer. Lâchement je t’abandonne, et alors je culpabilise !
Dès que je quitte l’étage où tu résides et que l’ascenseur atteint le Rez-de-chaussée, je n’entends plus tes cris mais néanmoins ils continuent de résonner au plus profond de mon être. Je suis abandonné. Je suis laissé de côté, moi le mal né … comme toi peut-être. J’essaye de me faire à l’idée que je n’ai plus de papa, je suis triste, je suis bouleversé, une grosse boule monte de mon ventre. Je me calme, je gère la situation tout en subissant un arrachement viscéral. Tes cris me suivent quand je médite, quand je marche sous la pluie, dans le vent, sous le soleil et j’entends ta voix m’appeler, doucement, très doucement telle une caresse, ta caresse, que tu me prodiguais quand dans mon petit lit d’enfant j’avais tant de mal à m’endormir .
Tu ne demandes expressément plus d’aide, tu sembles nommément ne plus demander de nouvelles à tes enfants. Tu es seul et le brouillard qui t’enveloppe suggère l’envol des corbeaux par un matin d’été frileux dans les hauts arbres qui bordaient le canal à Briennon .
Tu es là à attendre qu’une porte ultime s’ouvre dans le mur de cette chambre que tu n’as jamais investie. Tu es le passe-murailles d’une occasion à ne pas manquer. Tu attends un dernier train qui siffle dans le lointain mais qui tarde à apparaître. Tu n’as plus rien à donner. Ce qui t’appartenait ne t’appartient plus, ce qui était ton chez soi, tu en as été dépossédé. Ton appartement a été occupé, la vaisselle du dimanche et des jours de fête a été éparpillée, même ta signature a été copiée. D’espoir, point. De sourires sur ton visage, point. La trompette dont tu jouais à été offerte à l’enfant d’une soignante. Ton dernier bagage est bouclé, et puis d’ailleurs ça fait bon temps que tu n’as plus de bagages. Tu as donné, … nous avons pris .
எப்போதாவது, dans des moments de lucidité, tu as pu demander que ça avance un peu plus vite, que la fin du tunnel s’ouvre sur la grande lumière terminale, à ce qu’on dit. Mais le sais-tu ce qu’il y a après ? J’aurai tant voulu que nous parlions de ça. J’aurai tant voulu que tu prennes cette initiative… Et c’est maintenant que j’entends, que je mesure tout ce qu’un père est en capacité de donner à ses enfants quant il a la conscience de s’inscrire dans la grande chaîne des générations et que sa propre vie, unique et sacrée, est au service de l’autre .
Peut-être que ce sera cette nuit. Peut-être dans quelques jours. Devenir froid. Que les os se cassent comme du verre. Que le sang ne circule plus. Que l’immobilité soudaine soit un soulagement après la souffrance. Que le tic tac du pacemaker fasse un bruit d’enfer dans ce corps inerte .
Le véhicule noir n’est toujours pas arrivé. Mais que font-ils donc tous ces soit-disants vivants à boire du pastis, à jouer à la belotte, à se vautrer devant la télé, alors que ça gèle en bord de banquise ! ” J’attends, moi, le corbillard ! “
Je me souviens du tour de France que nous étions allé voir avec Charlot, dans les années cinquante. C’était une étape contre la montre. Le dernier coureur à passer était Anquetil qui avait le maillot jaune, et puis derrière avait suivi la voiture-balai. La fête finie, nous étions rentré par le train de Versailles pour descendre à la station du pont Mirabeau et rentrer à la maison par l’avenue Emile Zola. Je tenais à bout de bras un sachet de papier contenant quelques menus objets publicitaires que j’avais réussi à attraper aux passage de la caravane publicitaire. Il faisait beau, un soleil de juillet jouait avec les feuillages de l’avenue. J’aimais ce passage de l’ombre à la lumière et je sautais sur les plaques de fonte ajourée qui entouraient les arbres. J’étais heureux d’avoir passé un moment avec toi, papa, mon petit papa… Et cette voiture-balai qui se fait attendre !
Il y a quatre ans et demi, quand maman nous a quitté, je suis resté avec toi une semaine rue de la Jarry. C’était la dernière fois où j’ai été véritablement proche de toi. Tu ne m’as jamais posé de questions autres que strictement matérielles. Jamais tu n’as pleuré. Jamais tu n’as évoqué spontanément quelque souvenir. Si tristesse il y avait tu ne me l’a pas montré. Je faisais le “délicat” avec toi pour ne pas te faire entrevoir mon profond désarroi et je ne t’ai pas poussé pour que tous deux nous pleurions à propos du départ de notre femme et mère. J’avais peur que tu t’écroules. Je mesurais déjà dans le silence que tu montrais – c’est toujours moi qui engageais la conversation – que ton état psychique était troublé. Tu semblais ailleurs de tout ça. Ton manque d’émotion me faisait froid dans le dos. Je n’ai pas su trouver les mots qui t’auraient fait te dire, te contacter dans ta sensibilité. Je savais que tu étais déjà un peu parti .
லெ 23 juin, date anniversaire de la naissance de maman, je prierai pour toi, papa. Que tu sois de ce monde ou ailleurs peu importe, tu n’es déjà tellement plus là. Ton départ, tu l’as anticipé depuis longtemps. Tu as vendu la maison de Saint-Flour comme pour clore un épisode de ta vie, comme pour brûler ses objets familiers parce qu’après toi il n’y aurait rien, rien que des étrangers qui fouilleront dans tes affaires, rien que des envahisseurs qui vont tout saccager. Tu n’as pas insisté pour que nous gardions cet ancrage familial. Tu nous as donné l’argent de la vente sans te retourner, sans prononcer de discours. D’émotions, point ; comme si quelque chose de toi était mort depuis bien longtemps. Tu étais déja sur le départ. Dans les semaines qui ont suivi tu as eu un grave ennui de santé dont tu t’es heureusement sorti. Et depuis tu attends la suite. Ce n’était pas ton heure. La ligne de démarcation passée, tu faisais comme s’il ne fallait pas se retourner. Question de vie ou de mort ? Fuite en avant ?
Dès lors que la terrible sénilité t’accable, que tu n’as plus ta tête, que la trinité de la dépression, d’Alzheimer et de la démence nous oblige à l’épreuve que nous devons traverser, toi et nous trois tes enfants qui sommes ainsi convoqués en tant qu’êtres de conscience et de compassion, de vulnérabilité, de transparence et de sang-froid, de réflexion et d’entendement à ce qui est ; nous nous devons d’être les témoins du grand oeuvre de la vie et de la mort pour nous soutenir dans l’accueil et l’entre aide afin de prêter main forte à ceux de nos proches qui en ont besoin. Nous ne devrions rien avoir à nous cacher. Nous devrions rester unis. Nous devrions nous parler. Les non-dits n’engendrent que repli sur soi, rejet et méconnaissance de l’autre et bien du malheur à nos enfants et petits enfants par l’ombre qu’ils jetteront sur notre mémoire collective .
Quand j’entends le glas de la finitude au clocher de l’existence, j’écoute, je vois, je suis triste, நான் அழுகிறேன், je suis seul et ma solitude je la consomme avec mes proches, je la partage avec les miens que j’aime et qui m’aiment. Je la mâchonne, je la distille, je la “manduque”, cette option absolue de finitude, pour qu’elle me nourrisse et m’aide à croître .
ஓய், je prierai pour toi, pour t’accompagner, pour te soutenir, toi papa, corps et âme associés, pour parcourir avec toi ce chemin qui va de chez toi au cimetière où demeure maman .
Papa, je te promets de faire mémoire de ton histoire de vie, et d’honorer cette esquisse existentielle qui tu m’as transmis afin de faire fructifier la vie que tu m’as donnée, afin que fleurisse cette envie de faire plus que ce qui nous a été donné. Et ce, afin que cela soit de “la bonne ouvrage” utile pour ceux qui nous suivront .
Il est un temps déraisonnable où l’on met les morts à table pour un dernier repas, hors faim et soif matérielles mais plein de faim et soif symboliques et spirituelles, afin de recueillir les miettes de vie qui nous permettront de grandir sur notre chemin de connaissances et de sagesse, de donner sens à sa vie et de s’effacer en osmose d’amour devant ce qui est .
Papa, dans ta démence, émane une aura où affleure, pure et limpide, une valeur profonde. L’ego brisé cède la place à l’essence humaine. Et pour celà tu es précieux .
லெ 23 juin, je penserai à maman, je penserai à toi papa, je penserai à vous deux, mon frère et ma soeur, et ferai promesse de vivre ces dernières années qui me sont imparties, le plus simplement possible, dans l’écoute, la pudeur, le respect de la personnalité de chacun, le soutien et le conseil, à tous ceux qui seront en difficulté .
Nous ne devons pas nous faire de mal et avoir le courage d’échanger, d’entrer en contact avec nos proches, avec autrui, même si cela semble difficile parce pas très habituel dans notre culture familiale. Le silence s’il peut être régénérateur de soi à soi dans la méditation et la contemplation, est néfaste quant, se transformant en mutisme, il éteint la lampe de l’espoir .
Et puisque par chez nous tout fini par une chanson ou un mot gentil, disons qu’il ne faut pas peser ni sur son prochain, ni sur les autres, ni sur cette terre pleine du mystère de la création pour que nous, les “vivants en marche”, demeurions en communion avec l’Autre qui reconnaîtra que nous sommes tous frères si nous nous aimons les uns les autres .
140
எல்ம்ஸ் படி
இந்த ஓடு சிவப்பு அறுகோணங்களால் ஆனது .
மழை பெய்யும் வசந்த காலத்தில் சலசலக்கும் மரங்களின் இந்த அவென்யூ .
இரும்பு தண்டவாளத்துடன் கூடிய படிக்கட்டு .
இந்த நாள் அறையின் கதவின் கீழ் சாப்பாட்டு அறையிலிருந்து குரல்களின் வெடிப்பு எழுகிறது .
இந்த ஜன்னல்கள் அவற்றின் பழைய பாணி பொருத்துதல்களுடன் .
இந்த மோசமாக நிலையான மர ஷட்டர் காற்று வீசும் போது சுவரில் துடிக்கிறது .
ஒரு காலத்தில் சேமிக்கப்பட்ட கண்ணாடி கண்ணாடி கொண்ட அலமாரி போல .
அங்கே இரு
இடத்தில் உள்ள விஷயங்களின் நிழலில்
நொறுக்கப்பட்ட நாற்காலியில் உட்கார்ந்து
மோசமாகப் பேசப்பட்ட யோசனைகளின் வலைகள் என் எண்ணங்களைத் தூண்டுகின்றன
நினைவுகள் ஒரு சிறிய உள் குரலால் ஒலித்தது
நான் என் கிளிக்குகளையும் என் அறைகளையும் எடுத்தேன்
படப் பெட்டி மற்றும் மோல்ஸ்கின் நோட்புக்
pour aller péleriner aux effluves d'antan .
Froidure et pluie métamorphosaient le sombre de l'air en plein après-midi
discret passage à cet état d'écoute permettant d'être dispos
pierre sur laquelle bâtir la cité des frères
Jérusalem céleste sans ses anges rendus visibles
Jérusalem juste existante pour accueillir le marcheur d'âmes
en quête d'un détour probable vers l'état prémonitoire des repentances
en quête de souffle et de lumière sur lesquels chevaucher
chercheur rendu à sa besogne
l'arceau d'un jeu de croquets alors obsolète
devant la maillet de la vacuité
le fomentateur des rencontres désirées
celles que la disponibilité sans attente permet de faire éclore
நெரிசல் இல்லாத நேரங்களிலும் கூட
சாம்பல் மரங்களுக்கும் எல்ம்களுக்கும் இடையில் இருந்து மழை மற்றும் கலப்பு வண்ணங்களின் நொறுங்கிய பாடல் எழுகிறது
பிரகாசமான மற்றும் மணம் கொண்ட தோட்டத்தில்
வசந்த காலத்தில் கண்ணீரின் சொற்றொடர்
ஒலி சுமைகளின் சங்கமத்தில்
கண்ணுக்குத் தெரியாத கூழாங்கற்களை உரசும் நீர்
பூதங்களின் பானைகள் .
139
பர்செட்
சிறிது நீர்
நிறைய தண்ணீர்
ஒரு விலங்கு கிசுகிசுவின் இடைவிடாத உறுமலுக்கு ஒதுக்கப்பட்டது
பாசால்ட் சுவருக்கு எதிராக ஒரு குரல் ஒலிக்கிறது
முத்துத் துளிகள் குரல் ஒலியுடன் இசையமைக்கப்படுகின்றன
இரத்தம் தோய்ந்த பாறைக்கு எதிராக ஹேரி கைகளை தட்டுதல்.
ஏகப்பட்ட விசுவாசம் எழும்
தொடர்ச்சியான கற்றை
நகரத்தின் சுற்றுசூழல்களின் அடுக்கு புகார் .
எழுத்துக்கள் அதன் முரண்பாடுகளில் தன்னை வெளிப்படுத்துகின்றன
இந்த சகோதரர்களின் கைவினைத்திறன்
fut emportée par la burle
vers la vallée des permissivités .
Seul le son d'une cloche
par dessus le courant d'eau
manœuvre à l'appel
les hommes de la magnanerie
alors qu'il fait encore noir
par ce matin d'hiver à traverser ce pont de bois
les sabots frappant de leurs ferrures le seuil de l'atelier .
Heureux événement
que l'arrivage des ballots de soie
hérissés de mille fils irisés
hors la grossière toile de jute
à l'arrêt comme hésitante
d'entrer dans la goule
où le mâche-menu des ferrailles associé au crissement des éraflures
gargouillent du lissage des textiles fins .
Maraude instantanée
du garçon derrière le bâtiment
ramassant vivement la musette pleine
posée sur le banc poisseux du vestiaire
le temps d'un saut dans l'ombre
hors du ravin des attendus
pour se retrouver ivre libre
le cœur battant
sur la sente caillouteuse
hors la promiscuité du bas
et haut les cœurs
apporter en la chaumière sans feu
les noires stries
d'un à-jour imprimé
sur le pourtour de son visage
de châtaignes et d'oignons
oings .
Message hors âge
des floricoles levées d'esprit
des génuflexions lasses
sur le chemin des trois croix
entre le Golgotha et la finitude de Marie .
Les femmes saintes seules admises
à retenir par le bras
les mâles de passage
pour un sourire
ameutés
disparaître dans le taillis
à la recherche de l'argousier
qu'ils feront suinter
sur la pierre des fièvres
histoire de se mettre en marche
sans compte à rebours
sur le chemin coquillard .
Les femmes saintes seules admises
en progression lente
அன்பு மற்றும் கருணை நோக்கி
தங்க துடைப்பத்தின் கைகளால் சுமக்கப்பட்டது
உயரமான கொட்டகையின் கதவுகளின் அளவு
அவர்களின் ஏராளமான பாவாடைகளின் கீழ் புதைகிறது
இறந்தவர்களின் மண்டை ஓடுகள்
இடுப்பு ஒரு துணியால் கட்டப்பட்டது
si ரூஜ்
உதய சூரியனை விட
அதன் iridescent வட்டு மூலம்
புனித புதன் அபிஷேகத்தின் புனித கிறிஸ்மத்தை தூண்டுகிறது
அந்த நாள் தயாரிப்பாளர்கள்
பந்தயம் அனுமதிக்கப்படும் வரை
குங்குமப்பூ சூன் மீது
மாஸ்டர் கார்னிலின் சாம்பல் மேர்
மகிழ்ச்சியில் குலுங்கியது
இந்த மாவின் பார்வையில் மிகவும் வெண்மையானது
ஆலைக்கல்லின் சக்திவாய்ந்த இயக்கத்தை விட
கல் எதிராக கல்
உன்னை பறக்க வைக்கிறது
கரும்புலியின் தில்லுமுல்லுகளின்படி
விடியலாக
ஒரு மே காலை .
138
என் நண்பன்
நீங்கள் வேண்டும் சந்தித்தது என்னை மகிழ்ச்சியில் நிரப்புகிறது, தோய், என்னிடமிருந்து வேறுபட்டது மற்றும் இன்னும் நெருக்கமாக .
Tu m’accompagnes et me calmes lorsque le temps est à l’orage, que de noires pensées montent de mes gouffres amers et que mes réparties sont excessives .
Tes fermes colères que l’on pourrait croire feintes me sont le remu-méninges vibrant et salvateur lorsqu’atteinte par un assoupissement de l’attention et de l’âme je balbutie de vagues réponses devant le risque de la nouveauté .
Je t’aime, sans l’ombre d’un doute, que même notre arrivée conjointe sur une autre planète ne pourrait nous dispenser d’exprimer notre folle envie en miroir de chercher et de comprendre à tous propos ce qu’est la vie .
Je t’admire au-delà de toute considération restrictive, d’une admiration dispose et large, que même l’envol tardif d’un perdrix devant nos pas ne saurait nous distraire .
Et pourtant Dieu sait que j’aime les perdrix rouges qui de leur vol lourd et plat pourraient réveiller dans un sursaut salvateur le dormeur du val que j’ai si souvent tendance à être .
Devant notre énergie d’hommes debouts chargés des possibilités de réalisation à venir, la terre, notre champ d’activité, est si vaste, puissante et fragile à la fois, sensible, amoureuse et réceptive, qu’il nous arrive même d’entendre le murmure du commencement des commencements .
உங்கள் வார்த்தை மாறியது விஷயங்களின் சாராம்சத்தைக் கூறுவதற்கான நித்திய அவசரம் என்னைத் தொடர அனுமதிக்கிறது என் பாதை, அனைத்து தளைகளிலிருந்தும் விடுவிக்கப்பட்டது, என் தெளிவான விதைப்பை நோக்கி ஆழமான தோட்டங்கள் .
நீங்கள் என்னை வரவேற்கிறீர்கள் மிகவும் பெருந்தன்மையுடன், என்னிடம் இல்லாத உடனடி மற்றும் துல்லியம் நன்றி சொல்லும் நேரம். நான் உன்னை பார்த்தவுடன், நான் உன்னை நுகர்வதற்காக அலைகிறேன் என் தலை மற்றும் இதயத்துடன், மற்றும் நான் என்னை நுகர்ந்தவுடன், நீங்கள் எனக்கு கொடுத்தவுடன் என்னை ஊடுருவி, பிறகு நீங்கள் மறைந்து விடுகிறீர்கள், அதனால் நான் நிதியளிக்கிறேன் .
நீ அம்மா, பெரிய சகோதரி, உங்கள் மீது நான் உணரும் உணர்ச்சி யாருக்காக என் இதயத்தின் தேவதை மற்றும் மகிழ்ச்சி கருத்து உடனடியாக மாற்றப்படுகிறது “உணர்வுகள்” சேவையில் தெளிவான மற்றும் ஆழமான உங்கள் போதனைக்கு நான் விசுவாசமாக இருப்பேன். தோய், என் ஒளிரும் அம்பு .
பின்னர் நான் உன்னை விடுவிக்கிறேன் உங்கள் குடும்பத்தை நீங்கள் தேர்ந்தெடுக்காதபோது எனது நண்பராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டேன் .
மற்றும் நான் இருப்பேன் எப்பொழுதும் உங்கள் மீண்டும் வலியுறுத்தப்பட்ட எண்ணங்களை வலிமையுடன் வளைக்கும் வில் நாங்கள் அவற்றை கணக்கில் எடுத்துக்கொள்வது உங்களுக்கு கட்டாயமாகும். உலகின் தற்போதைய நிலை சார்ந்துள்ளது .
உங்கள் செய்தி நிறைவேறும். உங்கள் வார்த்தை ராணி. உங்கள் பார்வையின் நீர்மை என்னை மணக்கிறது. நீங்கள் என்று தடங்கள் பின்னால் விட்டு, நான் அவற்றை என் உணர்வுகளின் உச்சத்தில் சேகரிக்கிறேன் ஒரு ஒற்றுமையின் நேரத்திற்கு அவற்றை ஒருங்கிணைக்க எனது மன திறன்கள் .
Ton visage est inscrit au profond de mon âme et pour peu qu’un souffle vienne à passer, aussitôt je me lève pour reprendre ce chant mystérieux qu’au cours d’une de nos premières rencontres je murmurais et qui depuis toujours m’accompagne lorsque je croise ta route .
Ton regard signe les instances de ces lieux de paix et de convocation à la vigilance d’une attentive flamme de pertinence .
S’il arrive de nous perdre quelques temps et que je te retrouve, aucun préambule n’est de mise dans le premier regard que tu me portes. Tu es là, je suis là, corps, âme et esprit prêts à la tâche qui nous incombe, ce grand oeuvre tissé de chaleur humaine, கருணையின் நோக்கங்கள் மற்றும் எங்களைப் பற்றிய புரிதலுக்கான கோரிக்கைகள் நமது இக்கட்டான காலங்களில் நடத்த வேண்டிய தோரணை .
மற்றும் நீங்கள் சென்றால் பயணம், உங்கள் சீடர்களுக்கு இங்கு அல்லது வேறு இடங்களில் இடம் இருக்கும் என்பதை அறிந்து கொள்ளுங்கள், க்கான உங்களில் என் சகோதர சகோதரிகளே, நீர் மற்றும் நீர் இடையே இருந்து நெருப்பை நிலைநிறுத்த மண்டை ஓடு, இன்னும் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைப் பற்றி எங்களிடம் கூறுங்கள் .
மற்றும் வாழ்க்கையிலிருந்து தொடர்ச்சியான தேடலும் யாத்திரையும் ஆகும், நீங்கள் யாத்ரீகரின் பம்பல்பீ, விலைமதிப்பற்ற குச்சி இது என்னைத் தாங்குகிறது மற்றும் பாதையின் தூசியில் நான் எழுதுகிறேன் நமது உலகளாவிய எழுத்தின் புனித எழுத்துக்கள் .
Je t’aime, என் நண்பர் .
137
ஞானத்தை நோக்கி ஒரு படி
ஞானம். சொல் “ஞானம்” லத்தீன் மொழியிலிருந்து வருகிறது “தெரியும்”, எங்கிருந்து வருகிறது சொல் “சுவை”. La sagesse est l’art d’apprécier la saveur. Elle marque une attitude très concrète, très réelle, et assez éloignée d’une organisation conceptuelle élaborée. Il s’agit de trouver un art de vivre qui permette de goûter la saveur de la vie .
Comment ce concept de sagesse se relie à celui, plus occidental, dephilosophie ; car philosophie veut dire “amour de la sagesse”. Dans l’Antiquité les philosophes étaient des hommes dont on attendait qu’ils vivent selon leur philosophie qu’ils enseignaient. Philosopher impliquait une manière de vivre qui mette en harmonie la pensée et la vie .
Et puis au cours des derniers siècles, en Occident, la philosophie est devenue l’art de construire des systèmes de pensée, அவர்களை ஆதரிக்க வேண்டும், அவர்களை பாதுகாக்க மற்றும், உள்ளே “விவாதங்கள்”, விவாதங்கள், மற்றவர்கள் மீது தங்கள் மேலாதிக்கத்தை நிரூபிக்க. கிளாசிக்கல் சீனாவில், ஒன்று உலக ஞானத்தின் இல்லங்கள், அது வித்தியாசமாக வடிவமைக்கப்பட்டது ; எனவே நாம் என்று கூறினார் “புத்திசாலி மனிதன் அறியாதவன், பதவி இல்லை, தேவை இல்லாமல்” .
ஞானி இல்லாத மனிதன் என்று நான் நினைக்கிறேன் குறிப்பிட்ட தரம், முன்னரே தீர்மானிக்கப்பட்ட யோசனை இல்லாமல், நிற்காமல் பாதுகாக்க, ஏனென்றால் அவர் உண்மைக்கு திறந்திருக்க விரும்புகிறார், புதியதாக இருக்க வேண்டும் மற்றும் என்ன நடக்கும் என்பதற்கு தயார். இந்த ஆசனத்தின் மூலம்தான் முனிவர் சிறந்து விளங்க முடியும் அவரிடம் நம்பிக்கை வைப்பவரைப் பிரதிபலிக்கவும். ஞானம் என்பது ஞானத்திற்கு எதிரானது. இழுப்பு. Elle est proche de la sérénité .
Le sage ne “croit” pas ; il a la “foi” .
தி “croyance” லத்தீன் மொழியிலிருந்து வருகிறது “credere” et dans cette famille de mots on trouve notamment en français “crédulité”, c’est-à-dire une manière de donner son adhésion à des affirmations que l’on est pas capable de fonder rationnellement. Croire c’est adhérer à certaines affirmations .
தி “foi” லத்தீன் மொழியிலிருந்து வருகிறது “fides” et dans la famille des mots issus de cette racine il y a en latin “confidere”, qui a donné “confiance ” en français. Un homme de foi n’est pas avant tout un homme qui croit ceci ou cela, mais un homme habité de l’intérieur par la confiance. Avoir la foi, c’est avoir confiance dans la réalité ultime quelle qu’elle soit. நாம் வசிக்கலாம் உண்மையின் அடிப்பகுதி என்னவென்று தெரியாமல் நம்பிக்கை மற்றும் நம்பிக்கை .
என்பதை கருத்தில் கொள்ள வேண்டாம் “croyance” என நம்பகத்தன்மை, ஆனால் நனவின் மற்றொரு ஒழுங்கு நிலை இருப்பது போல “அவன் .”
மற்றும் இந்த வழியில், நாங்கள் எப்போதும் முயற்சி செய்கிறோம் முதல் படி செய்ய. நாம் ஒரு படி எடுக்கும்போது, நாம் நம்மை வெளிப்படுத்துகிறோம் a ஏற்றத்தாழ்வு. அமைதியின் சமநிலையை இழக்க ஒரு கணம் ஏற்றுக்கொள்கிறோம் ஒரு புதிய சமநிலை புள்ளி கண்டுபிடிக்கப்படும் வரை, தரையில் கால் வைக்கிறது. அமைதியாக நிற்பதை விட உறுதியளிக்கும் விஷயம் எதுவும் இல்லாதபோது, ஒன்றை முன்னெடுக்க மற்றொன்றுக்கு முன்னால் கால், ட்ரிப்பிங் அபாயத்தை எடுப்பதாகும். இது ஏற்றுக்கொள்கிறது தெரியாத இடத்திற்கு செல்ல தெரியும், இந்த, இது முன்கூட்டியே தெரியாமல் இருப்பு மகிழ்ச்சி மற்றும் சோதனை. எழுந்து நடக்கிறவனுக்கு, அவருக்கு முன்பாக திறக்கப்படும் பரந்த இடம், ஏனெனில் அவர் அமைக்கும் போக்கைப் பொறுத்து – அது இருக்கிறதா உண்மை, உண்மை அல்லது ஞானம் – தி “உண்மையாக நடப்பவர்” இருந்து மட்டுமே செல்ல முடியும் ஆரம்பம் முதல் ஆரம்பம் வரை முடிவு இல்லாத ஆரம்பம்.
லெ “உண்மையாக நடப்பவர்” இதில் ஒரு மனிதன் உலகம். அவர் தனது வாழ்க்கைப் பாதையின் திருப்பத்தில் உள்ள உறுதிப்பாட்டிலிருந்து விலக முடியாது ஒரு கதைக்குள் நுழைய அவரை அழைப்பார், செய்ததை சந்தா செலுத்த வேண்டும் அல்லது இன்னும் அவருக்கு முன் செய்யப்படவில்லை மற்றும் அது செய்யப்பட வேண்டும் என்று அவர் உணர்கிறார். அவருக்குத் தேவைப்படும் பங்கேற்க. Il lui faudra s’incarner pour contribuer à transformer le monde.
லெ “உண்மையாக நடப்பவர்” semble aussi en dehors du monde. Il est en lui-même, pour lui-même, l’objet de sa réalisation par une voie intérieure. Il est en prise directe avec ce qui le dépasse et inexorablement avance vers l’innomable et l’innomé. Il donne et reçoit à mesure du temps qui passe et des rencontres qu’il fait sans prêter particulièrement attention aux conséquences de ses actes. Il est“présence” à ce qui est. Il est en confiance .
லெ “உண்மையாக நடப்பவர்” en quête de sa réalisation se doit de dépasser la contradiction entre“l’engagement” மற்றும்“l’intériorité” afin de se situer aux portes du temple où “ஞானம்” மற்றும் “connaissance” sont à la fois différenciées et réunies. A ce point de son parcours, par un renversement de perspective animé par la foi, il peut dépasser le niveau de réalité au-delà duquel notre logique ne fonctionne plus. En effet, ce qui dans notre monde habituel semble inapproprié, peut apparaître au contraire en consonance, quand on change de registre, comme un nouveau niveau de réalité .
Il n’y a pas d’opposition entre la recherche de l’intériorité et l’engagement dans la vie du monde. L’un est presque la condition pour que l’autre ait une véritable efficacité. தங்கியிருப்பவர் கிட்டத்தட்ட எப்போதும் ஒரு வகையான அடிமட்ட தேடலில் தன்னைத்தானே பூட்டிக்கொள்கிறது கொடியின் மீது அது காய்ந்துவிடும், ஏனெனில் அது உணவின் பற்றாக்குறையை ஏற்படுத்தும் தன்னைச் சுற்றியுள்ள அனைத்து உயிரினங்களுடனும் உறவு. மற்றும் யார் ஈடுபட வேண்டும் அதன் உள்நிலைக்குத் திரும்புவதற்கு நேரத்தை எடுத்துக் கொள்ளாமல் உலகின் மாற்றம் ஆழமான, சிறிது நேரம் கழித்து இந்த ஒரு சிதறல் முடியும், நொறுங்கும், செய்ய கலைந்து செல், se chosifier .
136
D’une relation l’autre
Il est admis que c’est seulement par l’expérience personnelle que nous pouvons accéder à un peu plus de connaissance .
ஒரு போடு அனைத்து மாற்று போதனைகளும் சோதனைக்கு உட்படுத்தப்படுவதற்கு மட்டுமே வழிவகுக்கும் உப்புநீரானது அதன் முன்கதையில் தேடலின் தூய்மை ; விஷயங்கள் சூடாகின்றன, இது எரிகிறது அதே, ஆனால் இந்த இருண்ட நீர் ஆராய்ச்சியாளர் முதிர்ச்சி அடைய மாட்டார் .
Tu n’attesteras pas de ton appartenance à quoi que ce soit, une joie illusoire pouvant se glisser entre ta parole et l’objet de ta recherche .
உண்மையில் நீயாக இரு. கோட்டையை கடக்கிறது, ஒரு சோதனை இருக்கும். Alors ne te raconte pas d’histoire. Et même, எதுவும் சொல்லாதே. அமைதியாக இருக்கவும். பார்க்கவும், நீங்கள் காணப்படுவீர்கள் .
Si viens à passer le voyageur aux sept chameaux chargés de tapis, பட்டுகளின், de fourrures de parfums et de pierres précieuses, et que celui-ci veuille acheter tes vieilles chaussures toutes racornies, c’est que ces chaussures n’ont pas toujours été les tiennes et qu’un autre les portera .
பிறகு நீங்கள் எஞ்சியுள்ளீர்கள் பாதை, மற்றும் அவரது கடமையாக இருங்கள் .
Ne sois plus la victime de ta croyance à être sur le “பான்” பாதை. Les grandes choses que nous puissions voir le seront par l’entremise des proches personnes qui t’entourent. உங்கள் மனைவி, உன் ஆளு, உங்கள் குழந்தைகள், உங்கள் நண்பர்கள், உங்கள் அயலவர்கள், te convoqueront à cesser d’être la victime de l’autre pour t’engager sur la voie de n’attendre rien .
135
எளிமை
என்னைப் பற்றியும் பேசலாம் .
இவ்வளவு கற்கள், மலர்கள் மற்றும் பின்னர் மரங்கள் .
அவர்களிடம் பேசினேன் .
நான் தோட்டக்காரர்களின் இந்த சகோதரத்துவத்தின் ஒரு பகுதியாக இருக்கிறேன் உருவாக்கம் .
வெறும் கைகளால் முன்னேற வேண்டும் என்பது எனக்குத் தெரியும், இந்த நேரத்தில் வேலை, என்ன கீழ்படிதல், கேட்க, மற்றும் இல்லை உயர் செயல்திறன் கொண்ட கருவிகளை அணிய வேண்டாம் .
பின்னர் இயற்கை பேசுவதை நான் கண்டுபிடித்தேன், மற்றும் அதை கேட்டு, ஒற்றுமையின் உள் அமைதியை நான் கண்டுபிடித்தேன், இதனுடைய மற்றவருடன் தன்னை இணைத்தல், மற்றொன்று கனிமம் என்று, ஒரு தாவரம், ஒரு உயிரினம் விலங்கு அல்லது மனிதன், அல்லது தன்னை விட இயற்கையான அல்லது பிரபஞ்ச நிறுவனம் .
நிச்சயமாக இயற்கையானது பிரஞ்சு பேசாது அல்லது ஜப்பானியர், குறியீட்டு மொழியும் அல்ல, ஆனால் அது வெளிப்படுத்தப்படுகிறது “அதிர்வு”. நாங்கள் காத்திருக்காமல் காத்திருக்கும் நிலையில் நம்மை வைத்துள்ளோம், இன் பிரார்த்தனை, சிந்தனை மற்றும் செர்ரி மரம் உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்கிறது, மற்றும் சாம்பல், மற்றொரு கதை, மற்றும் பீச் மற்றொரு கதை .
கிறிஸ்தவர்களுடன், ஈஸ்டரில், நாங்கள் மர்மத்தைத் தொடுகிறோம் மரணம் : மரணம் இல்லை என்றால், உயிர்த்தெழுதல் இல்லை. நான் கொண்டு வந்தால் என் பேத்தி அழுகும் பாதாம் பருப்பைப் பார்க்கிறாள், நான் அவரிடம் சொல்லவில்லை : “அழுகும் பாதாம் பருப்பைப் பாருங்கள்”, பெரும்பாலான : “பார்த்தேன் பாதாம் மரம் பிறக்கிறது”. பாதாம் பருப்புக்கு, அது நிச்சயமாக ஒரு பயங்கரமான நேரம், ஆனால் இந்த பாதாம் உயிர் கொடுக்கிறது. அது போக விடுகின்றது, நான் கைவிடு, நம்பிக்கை .
மரங்கள் நமக்கு வளர்ச்சியைத் தருகின்றன .
ஒரு நாள் நடக்கும்போது, நான் ஒரு ஆப்பிள் மரத்தை கடந்து சென்றேன், அதன் அடிப்பகுதியில் ஒரு சிறிய ஆப்பிள் மரம் மூன்று ஆப்பிள்களுக்கு மேல் இல்லை தள்ள. நான் மேலே பார்த்தேன், ஆப்பிள் மரத்தில் ஒரு அழுகிய ஆப்பிள் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. நான் அப்போது புரிந்தது இரண்டு மரணங்கள் என்று. இந்த ஆப்பிள் அதன் அம்மாவை மிகவும் நேசித்தது அவள் தொப்புள் கொடியை வெட்ட விரும்பவில்லை மற்றும் தொப்புள் கொடியை ஒட்டிக்கொண்டு இருந்தாள் உயிர் கொடுக்காமல் அழுகிய கிளை. மற்றொரு ஆப்பிள், எல்லே, விழுந்தது. வேறு இடம் பார்த்து தொப்புள் கொடியை அறுத்துவிடலாம் என்று ரிஸ்க் எடுத்தாள் தரையில் விழுந்தது ; அவள் இறந்து விட்டாள், ஆனால் இந்த மரணத்திலிருந்து ஒரு ஆப்பிள் மரம் பிறந்தது .
தாவல்கள் உள்ளன என்று இயற்கை நமக்குக் கற்பிக்கிறது, உயிரிழப்புகள், கத்தரித்து, தாளத்தில் உடைகிறது, முதல் செயலைக் கண்டுபிடிப்பதற்குத் தேவையான கீழ்ப்படிதல் நம்பிக்கையுடன் செய்யப்பட வேண்டும், படைப்பு செயல் .
133