A la retombée d'un songe
sans que la cloche sonne
je m'éveille
et rejoins l'homme d'albâtre
à la longue langue ailée
isolant l'un de l'autre
le vieillard de la connaissance
du vieillard de la sagesse .
Des miradors ,
les cristaux de glace
figent la nuit des égarés
ಫಾರ್ ,
formes révélées
organiser la danse des ombres
le long des lisières de l'oubli .
Puis vint
le sifflement appuyé
d'un météorite se consumant
en sa chute lente
ಫಾರ್ permettre
au clapet de la nuit des solitudes
de libérer le jour d'être soi .
202
ಇವರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಪೋಸ್ಟ್ಗಳು ಗೇಲ್ ಗೆರಾರ್ಡ್
la dynamique de l’âme
L’âme, une fois nommée, une fois reconnue, n’existe pas hors de ce que son observateur en fait .
Il n’y a pas d’âme en soi , mais à un certain niveau de conscience nous pouvons en saisir des effets par notre intention de l’appréhender, par notre vigilance à porter notre regard au-delà du visible et par notre intuition qu’il y a encore bien des choses à découvrir dans notre monde et que l’insistance de notre intelligence à vouloir rendre clair l’inconnu si proche et pourtant si difficilement exprimable n’est qu’un palier sur notre chemin de quête de l’absolu .
L’âme n’est pas une croyance ni ne saurait se réduire à une inférence ; c’est une pratique qui nous convoque à être de ce monde, dans ce monde, par l’ouverture et l’acceptation à ce qui est .
L’âme est mouvement, elle possède une capacité de mobilité qui évolue dans le temps avec l’histoire, le nombre et l’intensité des métamorphoses, des épreuves réussies et des obstacles franchis .
Notre chemin de vie, cet éveil à la conscience, ce grandir de l’Etre qui nous anime ; je propose de le scinder en trois étapes, chacune ayant son nombre de degrés de liberté, de dimensions de l’espace parcouru propre à chacun de nous, selon un mode adapté au travail qui nous semble exigé par une instance extérieure et suprême que nous pouvons appeler l’océan primordial, ಡೈಯು, l’être suprême, le vide créateur, le grand Mystère ou autre .
La première étape est celle de la réalisation concrète et extérieure de l’être avec la mise en place des bases à partir desquelles le reste de la construction pourra s’élever . Cette période nécessairement d’expérimentation ne peut se mettre en oeuvre que sur le mode intellectuel linéaire de la dualité . Le mouvement consiste en une succession de rapprochements et d’éloignements des deux termes de cette dualité . Les éléments perçus, ressentis et analysés deviennent des arguments qui se précipitent l’un vers l’autre jusqu’au moment ou leur degré d’agressivité, de connaissance et d’estime réciproque est suffisant pour substituer à la rencontre éprouvante un contact de fusion d’où va émaner un troisième terme : l’esprit . Cette étape n’évoluera pas lorsque les deux termes en conflit, perdant leur spécificité par le méli-mélo de leur altercation, altèreront leurs forces jusqu’à un arrêt signifiant la perte d’une perspective de sens, la mort en quelque sorte . La joute se pratique jusqu’à ce que chaque combattant connaisse toutes les finesses de cet art et toutes les subtilités de l’adversaire . L’exploration de l’espace est linéaire ; l’âme, à ce stade ne connaît rien de ce qui existe de part et d’autre de l’unique voie sur laquelle le véhicule qui la transporte est contraint de circuler .
La deuxième étape est celle de l’être dont la structure passe de deux à trois composantes . Le plan d’investigation de la connaissance va alors être parcouru selon un mouvement circulaire . A partir d’une zone centrale, au coeur de laquelle se trouve le point d’immobilité qui contemple. L’âme décrit un cercle à une vitesse convenue . ನಂತರ, lorsque ce cercle voisin de la zone centrale a été reconnu en détail, la découverte s’étend de proche en proche à des circonférences de plus en plus éloignées du centre . A ce stade, c’est une connaissance intérieure qui est acquise, celle d’être le chercheur découvreur des lois qui gèrent l’infiniment petit et l’infiniment grand . De circonférences en circonférences de plus en plus éloignées du centre l’être est désireux de conclure . Le but semble si proche . Et c’est là qu’un retournement peut s’effectuer . L’être dans sa tri-unité expérimentée et confondue va pouvoir alors pouvoir tirer un grand trait sur tout cet acquit qui n’est que construction occasionnelle . Il va pouvoir mourir à son oeuvre pour revivre tel le phoenix sur des niveaux propices à sa destinée .
Dans le troisième stade le mouvement linéaire s’ajoutant au parcours circulaire, la spirale de la réalisation se met en place, vis sans fin d’une ascension , tentative pour réduire la distance avec l’absolu, marche vers un devenir jamais achevé dont la promesse est fruit, épanouissement suprême, perfection, retour aux origines, retour à soi . Plan par plan, niveau après niveau , l’âme va tenter de se situer sur cette troisième dimension jusqu’à consommation des cycles, jusqu’à notre dernier souffle . Quant à ce qui est au bout du chemin nul ne le sait et le saura ; et c’est bien ainsi . Il pourrait s’agir d’un stade où les âmes auraient nécessairement purifié une grande part de la matière pour que l’accès à l’axe du retour les hausse au-dessus du plan terrestre .
ಸಾಂದರ್ಭಿಕವಾಗಿ, au creux de nos profondes nuits, un orbe numineux apparaît ; signe que certaines âmes devenues visibles à l’ensemble de l’humanité soient les repères et phares permettant de dissiper les doutes et de stimuler notre effort à être . Quel que soit soit le point atteint dans l’un des trois stades, la chute est possible tant l’équilibre réalisé est fragile . Un rien le menace . Il est d’autant plus vulnérable qu’il se croit assuré . Capable de résister aux plus effroyables tempêtes il peut aussi être renversé par la moindre brise .Rejoindre “sa” destinée, rejoindre “la” destinée ; serait-ce la direction montrée par la dynamique de l’âme ?
201
L’âme, cette clé
Les hommes sont faits d’une substance inouïe . A la fois chair, intelligence et esprit, ils sont tous pareils et donc possèdent tous les mêmes pouvoirs et possibilités essentielles . Leur grandeur est manifestée par tous . Toute personne peut devenir grande . Chaque constituant du Mystère, de ce que nous ne pouvons pas comprendre actuellement, de ce qui nous dépasse, est un constituant de l’homme .
L’âme, cette capacité que nous avons d’agir et de gouverner corps et esprit, doit pallier aux limites et erreurs de l’homme en quête de la Connaissance . Tâche superbe, parce que relevant du grandir de l’être, mais néanmoins tâche dont les étapes, en contre partie, peuvent secréter l’euphorie, l’intempérance, l’orgueil, l’aveuglement, le désir de puissance, le pouvoir, toutes réactions émotionnelles et égocentriques recouvrant du voile trouble de l’ignorance la moindre avancée de la science lorsque celle-ci n’est pas associée à une réflexion ontologique sur le devenir de la nature humaine . Pour éviter cette déshérence il existe une solution : que l’âme soit connectée à l’Esprit Universel .
L’Esprit Universel ne saurait être une entité provenant du fond de l’univers ou un concept métaphysique issu d’une théorie religieuse ; elle est le lieu originaire et imaginaire à la fois des sources desquelles relèvent nos découvertes . L’Esprit Universel est vibrant de substances intelligentes à partir desquelles les choses viennent . Il est là, dans et à travers toutes choses, et l’homme se doit d’entrer en contact avec lui et même de s’unir à lui afin quela Connaissance advienne . Et pour celà, pour parcourir le chemin vers la Connaissance, il y a l’âme .
L’âme n’est pas un organe mais anime et exerce tous les organes . L’âme n’est pas une fonction comme l’intellect qui mémorise, calcule et compare . L’âme n’est pas une faculté mais une lumière à laquelle nous avons accès . Elle n’est pas la volonté ou l’intention mais plutôt cette volonté à être volonté et intention . Elle est une immensité non possédée qui ne peut pas être possédée . Elle est mienne et non mienne à la fois . J’en suis et je demeure en son centre tout en l’expérimentant . Elle est le gant et le gant retourné de la prise en main de notre destin .
L’âme est cette aspiration à se pourvoir en compréhension dès que la “question” se pose, la question de notre naissance sur terre, de ce que nous avons à y faire et de notre finitude .
L’âme est cette petite voix située au fond de notre poitrine, cette voix du coeur, cette intuition, ce soutien, cette force qui nous anime et nous fait vouloir vivre mieux que là où nous en sommes .
L’âme, pour atteindre son plein fonctionnement, doit faire le ménage de ce qui la conditionne à nos instincts et aux us et coutumes de notre nature terrestre . L’homme doit se disposer à un travail de méditation et de réflexion à propos de ce qui nous sépare de ce mieux auquel nous aspirons . L’homme doit s’élever à d’autres niveaux de conscience et abandonner certaines actions en cours qui ne sont pas en accord avec ses projets les plus élevés .
Cette lumière intérieure doit être entrevue, vue, nommée, protégée, et mise en état de marche pour, constitutive de notre âme, être l’énergie de notre destin d’homme-en-chemin .
C’est alors qu’un travail de rassemblement, de réappropriation de ces composants – corps, mystère, âme, esprit, ಅರಿವು, ಬೆಳಕು, énergie -, nous engage à nous situer à un autre stade de compréhension, à un autre niveau de réalité . Il s’agit de rassembler ces éléments en un renversement de perspective où la chaîne dialectique qui lie les composantes les unes aux autres passerait la main, pour envisager une ” forme ” intégratrice, un espace holistique rassembleur, une sorte de viatique actif, de rappel à l’ordre, qui ne représenterait pas le souvenir d’une personne remarquable ayant vécue sagement, mais l’invitation à être grand, ತನಗಾಗಿ, pour la forme dont nous serions le dépositaire .
Cette forme, appelons-là ” forme-vie “, nous accompagnera en permanence, à vue . Cette forme-vie c’est nous et bien plus que nous parce qu’englobante de ce qui nous entoure . Elle sera le garant, la foi, en nos propres perceptions, ressentis, intuitions, remontées de mémoire, analyses, actions .
Il n’est alors plus temps de se porter vers l’arrière, de ré-fléchir, mais d’être éminemment sincère dans sa pensée, de se reconnaître comme une personnalité puissante qui reçoit des connaissances par l’aspiration de ce qui est là à portée d’âme, et sait tout ce qu’elle a besoin de savoir . L’homme animé par son âme devenue ” âme suprême ” va vers son intégration, vers son unité .
Le courant de sa vie auquel il se soumet convoque l’homme à une vigilance impliquée .
L’accès à son ” âme suprême ” , ಇತ್ಯಾದಿ, s’il en était ainsi la chute serait terrible, car dans l’ordre de la connaissance sensible la montée suivie d’une épreuve provoque un passage par les bas-fonds . Et il n’y aura pas de passe-droit . Nous avons en nous deux instances intérieures qui nous tirent, l’une vers le haut, vers la lumière, et une vers le bas et les ténèbres .
Les progrès de l’âme ne se font pas par gradation mais par une ascension de l’ordre de la métamorphose – de l’oeuf au ver, du ver au papillon . ದಿ principe de discontinuité montre ici sa fécondité . A chaque bond de croissance l’homme se développe là où il est, là où il passe et œuvre . L’homme, son esprit, ses capacités, ses connaissances – dont nous rappelons la forme unitaire, déchire les écorces du visible et du fini, ಫಾರ್, sortant dans l’éternité inspirer et expirer son air, l’air primordial . Il abandonne sa tunique de peau aux portes de l’universalité .
L’âme propose la simple élévation de l’être comme légèreté spécifique, non dans une vertu particulière mais pour toutes les vertus . Elle est au-delà des détails que notre intelligence conçoit . Elle produit, par delà des atermoiements qui la figent – ces morts-à-soi – , une liberté, une attitude d’action et de détermination dans la poursuite de nos buts, ainsi que de la gratitude pour les épreuves surmontées .
Bienvenue à l’âme de tous les instants, en début et en fin de journée, au commencement et en fin de vie, dans le déplié de la rencontre avec l’environnement que celui-ci soit une personne, une situation, une perception sensorielle, signe ostentatoire majeur de cette forme-vie que l’âme suprême convie au festin de la Vie .
” L’âme … Je suis à mi-chemin de l’ange qui est mon soi et de ma forme triple . Uni à cette claire lumière, cette lumière est tout ce que je perçois . Puisse l’énergie du soi divin m’inspirer et la lumière de l’âme me diriger . Puissé-je être conduit par cette énergie spirituelle qui est mon soi de l’irréel vers le réel, de l’obscurité vers la lumière, de la mortalité vers l’immortalité . Qu’il en soit ainsi et puissions nous être aidé à faire notre tâche . “
200
ma main un matin
Toutes celles et ceux
qui s'avancent
sortant de la forêt
en lisière des choses dites .
A celles et ceux
que tourmentent les pensées disjointes
les fragmentations d'un passé
qu'on ne peut oublier .
A celles et ceux
qui par effet de manche
se montrent aux fenêtres
haranguant la foule des sans noms .
Il m'est arrivé
en rassemblant mes bagages
juste avant de partir
d'immobiliser le temps .
Il m'est arrivé
sous l'ombre d'un arbre
projetée par la lune
de craindre le froid des nouveautés .
Je pus souffler dans la conque
et ne retenant plus mes désirs
rejoindre d'un coup du talon
l'humeur des prairies fleuries .
Puis revenir
vers celles et ceux
des aventures coutumières
me joindre à la foule
haut les cœurs
des pensées code barre
du chemin quotidien .
208
pourquoi rester esclave ?
Pourquoi tant de femmes et d’hommes sont-ils esclaves d’une situation, d’un pouvoir, des autres, d’un regard ou d’eux-mêmes ?
Pourquoi vivent-ils calfeutrés dans le pré carré de leurs certitudes, dans le “c’est comme çi, c’est comme ça, y’a rien à faire !”, sans voir l’ombre qui limite leurs libertés, cette fermeture sournoise, cet accès à plus qu’eux-mêmes qui leurs ferait prendre l’air en allant voir ailleurs ?
Tout simplement parce qu’ils ont peur . Comme si les chaînes qui les entravent et les condamnent à leurs situations d’esclaves, étaient des protections contre la peur . Comme si ces chaînes de la non-vision les empêcheraient de souffrir et de mourir . Par peur de ce qui ne dure pas . Devant ce qui pourrait les emporter et les éloigner de leur confort premier ils préfèrent rester attachés .
Accrochés à leurs habitudes, leurs illusions, leurs idéaux, leurs mensonges et leurs croyances, ils espèrent ainsi stopper la perspective d’une vie qui inexorablement les entraîne vers la finitude de toutes choses . Comme s’il y avait autre chose que la vraie vie, cette vie dont la mort fait partie intégrante .
Or ces pesantes chaînes les font couler et se noyer . Ils veulent mourir avant d’avoir vécu .
Ils passent à côté du présent, enchaînés qu’ils sont aux souvenirs du passé et à l’utopie de demain . Ils ressassent et rêvassent sans voir le brin d’herbe qui pousse sous leur pied . Ils vaticinent incognito, le cou tendu vers le pilori du moins disant, en quête d’un oubli qui leur permettrait d’échapper au courroux du hasard , tenant droit le cap dirigé vers ce qui leur semble être le bonheur .
Ils ne sont pas présents à eux-mêmes . Ils ont peur de ce qui est là, ಇಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಈಗ . Le réel et l’impermanence de toutes choses les affolent et les aliènent quelque temps mais pas encore au point de jeter un coup d’oeil de l’autre côté de la rive de leur vie .
Le flux d’un perpétuel présent les rend inquiets . Ils voudraient tant se droguer avec les leurres factices de la certitude, du virtuel, des poncifs qui les feraient ressembler aux autres, ces autres à qui ils dénient néanmoins le droit de respirer autant qu’eux . Se fondre dans la masse tout en la honnissant .
Pourquoi gâcher son existence à se calfeutrer contre les aléas de la vie, à construire d’étranges forteresses contre le temps qui passe ?
Les hommes s’épuisent à résister aux lendemains trop dérangeants, trop quelque chose, sans se rendre compte qu’ils restent collés à la même place – étranges statues de sel, droites devant le courant de la vie qui les attend.
Pourquoi faire du surplace alors qu’autour de soi tout est agitation, turbulence, transformation ?
Pourquoi ce besoin d’immobilité, de se protéger fébrilement du changement ?
Parce que l’homme est un animal routinier, qui a peur de l’inconnu, de l’étrange, du bizarre ; et qui cherche par tous les moyens des vérités, des valeurs, des lois, des assurances, des garanties . Et c’est pour cela qu’il est prêt à vendre son âme contre une quelconque pincée de poudre de perlimpinpin qui le ferait se fondre dans ses rêves, dans ses châteaux en Espagne .
L’homme a aussi peur de son ombre, de cette partie inhumaine de l’homme qui par ses égarements ignore, méprise, abuse, spolie, exploite, tyranise et supprime son prochain .
Par peur de la mort l’homme cherche à vivre éternellement dans une grande aspiration à la routine implacable, aux comportements marqués du sceau de la durabilité, de l’ennui et d’un sommeil “tranquille” . Alors que notre société industrielle est fondée sur la production de biens qui ne soient jamais pérennes afin de produire toujours plus dans un monde espéré en éternelle croissance !
Et l’homme s’ait inventé des idoles, des dieux, afin de s’immortaliser et éviter tout raisonnement fondé sur la certitude qu’il ne vivra qu’un certain temps, un temps fini .
Alors l’homme réagit contre cette implacable destinée . Il aime et hait à la fois ce qui le dépasse et ne peut maîtriser . Il n’admet pas être dirigé par plus fort que lui . Il maltraite les siens, saccage la Terre-mère et relègue Dieu-le père dans un monde inaccessible .
Les Dieux omnipotents se révélant inefficaces, la foi puérile des hommes les fait se retourner vers la raison empirique des dieux sociaux estampillés de respectabilité par le qu’en dira-t-on médiatique . Il se fond dans la masse, va au stade, aux thermes, au cirque et converse à l’infini sur l’agora des virtualités, un oeil rivé sur le petit écran, reflet du grand écran des réalités dont il ne peut affronter la trop grande pertinence .
Bardé de certitudes scientifiques, l’homme avance à l’aveuglette … jusqu’à buter sur l’infiniment complexe et la conviction que le réel est inasservissable, ni par la technique, ni par les dieux .
S’il ne se suicide pas, il est prêt à circonscrire, par l’intelligence et les raisonnements, le grand tout pour, ravalant sa volonté de puissance et son orgueil, aborder aux rivages del’humilité, comme dernière chance avant le désengagement suprême, avant la folie .
Par l’humilité, ultime moyen de guérison de sa paranoïa, l’homme se doit de vivre en harmonie avec la nature afin d’assumer la complexité du réel en chassant tous les réductionnismes, en renonçant à dominer, prendre et asservir quoi que ce soit . L’homme se doit d’être dans sa verticalité .
Il devrait alors cultiver la douceur, en dénonçant le meurtre et toutes les violences, en anéantissant les idolâtries, afin de se pourvoir en la Vie .
Il lui resterait alors à dire “oui” , en liberté et émerveillement, à ce qui est, pour que les dangers de l’illusion s’estompant, laisser advenir la tendresse de la relation sur fond de frugalité dans sa communion avec la Nature .
198
S’ouvrir à la synchronicité
La synchronicité est le phénomène par lequel deux événements se trouvent liés simultanément par le sens et non par la cause .
ಬೇರೆ ಪದಗಳಲ್ಲಿ, la synchronicité se manifeste lorsqu’il y a une coïncidence significative entre un événement extérieur objectif et un phénomène ou un état psychique particulier sans qu’on puisse imaginer un mécanisme de causalité entre eux .
Le phénomène de synchronicité représente donc une rencontre aléatoire et simultanée de deux ou plusieurs chaînes d’événements indépendants mais ayant une forte signification pour le sujet alors sensible à la mise en résonance des deux phénomènes . ಆಗಲೇ ಎಲ್ಲ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ .
Le sujet qui vit une synchronicité est témoin d’une irruption de sens qui apparaît comme une évidence entre des événements sans qu’il ait besoin de chercher quoi que ce soit .
Ces phénomènes ne sont pas l’aboutissement d’une réflexion intellectuelle mais d’une expérience qui provoque un grand trouble chez celui qui le vit car elle perturbe la représentation logique et rationnelle de la réalité du moment .
Carl Gustav Jung considère que notre attitude mentale d’Occidental rationaliste n’est pas la seule attitude possible qui permet de saisir une quelconque totalité ; et qu’au contraire elle est un parti pris partiel et limité qu’il conviendrait de corriger si nous voulons avancer dans notre connaissance
personnelle et la connaissance du monde .
Le lien qui relie deux événements qui à priori n’avaient que peu de chances de se rencontrer nous montre, ಸಹವರ್ತಿ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಅನುರಣನದ ಮೂಲಕ, que la réalité n’est pas uniquement constituée de manifestations séparées les unes des autres .
Ce lien qui n’est pas explicable par le principe de causalité
suggère l’unicité des deux éléments en présence : l’élément physique et
l’élément psychique . ಅವರು ಇದ್ದಂತೆ “ಒಳಸಂಚುಗಳು”, corrélés et
manifestant un ordre global .
Un vaste réseau relierait-il, non pas de façon linéaire mais sous la forme d’un
tissage invisible ces différents éléments à une totalité sous-jacente au monde
phénoménal ?
Le physicien David Bohm présuppose l’existence d’un “océan d’énergie” à
l’arrière-plan de l’univers, un arrière-plan ni matériel, ni psychique mais qui
serait transcendant . Il existerait un fond qui se trouverait bien en amont de
la matière d’une part tout autant que des profondeurs de la conscience d’autre
part ; et que cet arrière-plan serait d’une dimension infinie car ne pouvant
être embrassé ni par l’une ni par l’autre . D’où cette impression que peuvent
avoir les personnes qui vivent ces phénomènes “ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅನನ್ಯತೆ” ಎಲ್ಲಿ “ಸಹಾನುಭೂತಿಯಲ್ಲಿರಲು” ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದೊಂದಿಗೆ, ಅನುಭವಿಸಲು “l’unité avec le monde”, non pas avec le monde à la réalité multiple dans lequel nous nous mouvons consciemment mais avec un monde potentiel qui correspondrait au fondement éternel de notre existence .
Dans ce phénomène de synchronicité il n’y a pas d’avant ou d’après puisqu’il n’y a pas de relation causale entre les événements. Aussi cette relation a-causale ne peut que déstabiliser l’approche linéaire du temps qui structure notre vision du monde .
Pour bien comprendre ces phénomènes, il est intéressant de s’ouvrir à d’autres
façons de penser, d’être au monde dans ce qui se déploie hors toute attitude
préconçue , ನಮ್ಮ ಆಲಸ್ಯ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಭಯದಿಂದ .
La corrélation à distance entre l’état psychique d’une personne et un événement extérieur est un phénomène global qui nous ramène à l’intrication quantique .
Jung et Pauli convinrent que la relation causale était insuffisante pour
appréhender toute la réalité vécue . Ils en vinrent à considérer qu’existait un
lien, ಒಂದು ಪತ್ರವ್ಯವಹಾರ, ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ವಸ್ತುವಿನ ನಡುವೆ, ಮತ್ತು ಇದರ ಮೂಲಕ
“ಮೊದಲೇ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಅರ್ಥ”, qui dans notre espace-temps à relation a-causale permettrait de considérer la psyché et la matière comme deux facettes
complémentaires . Nous entrerions alors dans des paysages à la fois intérieurs et extérieurs où, au travers des échos lancés par la danse intemporelle de
l’univers, ಜಂಗ್ ಕರೆಯುವ ಏಕೀಕೃತ ಜಗತ್ತನ್ನು ತಲುಪಿ “l’Unus
Mundi”, une mystérieuse et vaste matrice d’informations où tout est en
potentiel .
Mais comment favoriser ces moments de synchronicité ?
Nous pouvons seulement y être un peu plus attentif en étant les artisans, ಸಂಶೋಧಕರು, d’un autre regard sur le monde où tout semble relié, ನಾವು ಅವರನ್ನು “ಅನುಭವಿಗಳು” d’une occasion d’ouverture au principe d’unité non-matérielle qui sous-tend notre monde phénoménologique .
197
( ಜೀನ್-ಕ್ಲಾಡ್ ಗೆರೆರೊ ಅವರಿಂದ ಕೆಲಸ )
les deux mondes de David Bohm
ಡೇವಿಡ್ ಬೋಮ್ ಅನ್ನು ಸುರಿಯಿರಿ, ಪ್ರಪಂಚದ ಎರಡು ಆದೇಶಗಳಿವೆ : ಸ್ಪಷ್ಟ ಆದೇಶ ಮತ್ತು ಸೂಚ್ಯ ಕ್ರಮ .
ಸ್ಪಷ್ಟ ಆದೇಶವು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯಲ್ಲಿದೆ ವಸ್ತುಗಳ ಮೂಲಕ, ನಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಕಣಗಳು ಮತ್ತು ಘಟನೆಗಳು ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ ಸಮಯ . ಇದು ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರಗಳನ್ನು ನಿರೂಪಿಸುತ್ತದೆ ವಿಷಯಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ, ಪ್ರತಿ ವಿಷಯವು ಅದರೊಳಗೆ ಮಾತ್ರ ವಿಸ್ತರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳ ಮತ್ತು ಸಮಯದ ಸ್ವಂತ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಪ್ರದೇಶ, ಸೇರಿದ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಇತರ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ . ಆದರೆ ಈ ಅಂಶಗಳು ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಸಾಧನೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಇದು ಸೂಚ್ಯ ಕ್ರಮದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತದೆ .
ಸೂಚ್ಯ ಆದೇಶ, ಡೇವಿಡ್ ಬೋಮ್ ಅನ್ನು ಸುರಿಯಿರಿ, a ಆಗಿದೆ ರೂಪ-ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟು ಪ್ಲೆನಿಟ್ಯೂಡ್ ಆಗಿ ಮಡಚುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ವಿಶಾಲವಾದ ಮತ್ತು ಏಕೀಕೃತ ಪ್ರದೇಶವು ಸ್ಪಷ್ಟ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಆಧಾರವಾಗಿದೆ . ಈ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ತಿಳುವಳಿಕೆಗೆ ಆದೇಶವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಅಂಗಗಳಿಗೆ ಸಂವೇದನಾಶೀಲ, ಅಂತರ್ಬೋಧೆಯಿಂದ ನಮಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರುವಾಗ ಮತ್ತು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಎ ಅನಂತ ಆಳ . ಈ ಸೂಚ್ಯ ಆದೇಶವು ಹೆಚ್ಚಿನ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ ವಾಸ್ತವದ ಸ್ಪಷ್ಟ ಬದಿಯಿಂದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡುವ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು . ಹಾಗೂ ಸೂಚ್ಯ ಕ್ರಮವು ನಮಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ತೋರಿಕೆಯ ವರ್ಚುವಾಲಿಟಿಯಂತೆ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತದೆ ತನಗಿಂತ ದೊಡ್ಡವರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿ, ಪ್ರಪಂಚದ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನಾವು ಹೂಡಿಕೆ ಮಾಡಲು ಹುಡುಕುವ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮ .
ಸೆಲೋನ್ ಡೇವಿಡ್ ಬೋಮ್, ಸೂಚ್ಯ ಕ್ರಮದ ಈ ಸ್ಥಿತಿ ಇಡೀ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ . ಈವೆಂಟ್ ಸಂಭವಿಸಿದಾಗ ಮತ್ತು ಉಂಟುಮಾಡಿದಾಗ a ಗೋಚರ ರೂಪ, ಈ ಫಾರ್ಮ್ ಮಾತ್ರ ಉತ್ತೇಜಿಸುತ್ತದೆ, ಮಾತ್ರ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತದೆ, ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಸೂಚ್ಯವಾಗಿರುವ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಮತ್ತು ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಅಂಶ .
ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಸ್ವರೂಪವು ಆಗ ಒಂದು ಹರಿವು ಆಗಿರಬಹುದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಪ್ರಕಟಪಡಿಸುವ ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಸಾಗಿಸುವ ಅಲೆಗಳು, ಸ್ಪಷ್ಟ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯನ್ನು ಅನುಮತಿಸುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ, ಮತ್ತು ನಾವು ಅದನ್ನು ರಿಯಾಲಿಟಿ ಎಂದು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ . ನಾವು ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ, ಅದೇ ಕ್ವಾಂಟಮ್ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು, ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಅದೃಶ್ಯ ಮ್ಯಾಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ-ಸಮಯದ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ವಾಸ್ತವ.
196
( Dessin de Jean-Claude Guerrero )
ಅರಿವು, ಮಾದರಿ ಮತ್ತು ಸಿದ್ಧಾಂತ
ಜ್ಞಾನ .
ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು, ಇದು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ವಾಸ್ತವಗಳ ಅನುವಾದವನ್ನು ದೃಢೀಕರಿಸಿ. ಇದು ಸಹ-ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುವುದು ಎ ವಸ್ತು. ಇದು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಒಂದು ಅಂಶದ ನಡುವೆ ನಡೆಸುವ ಅರ್ಥದ ನೇಯ್ಗೆ ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಒಳಪಡಿಸಲು ನಮ್ಮ ಅಧ್ಯಾಪಕರು “ನಮಗೆ ಆಫ್ ಅಂಶ” ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ, ವಿಷಯ ಆಲೋಚನೆ, ತಯಾರಕ ಎಂದರ್ಥ.
ನಾವು ನಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಶಾಶ್ವತ ಡಿಫ್ರಾಗ್ಮೆಂಟೇಶನ್ನಲ್ಲಿ ವಸ್ತುನಿಷ್ಠತೆಯ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆದಾರರು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು.
ವಸ್ತುನಿಷ್ಠತೆಯಾಗಿದೆ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಡೇಟಾಗೆ ಸೇರಿಸಲಾದ ಉತ್ಪನ್ನ, ಎಲ್ಲೆ, ವಸ್ತುನಿಷ್ಠತೆ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ. ವಸ್ತುವಿನಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ, ವಿಷಯವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬಹುದು ವಸ್ತುವಿನ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವುದು ಆಗುತ್ತದೆ, ಸಾಪೇಕ್ಷವಾಗಿ, ವಸ್ತುವಿನ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಮೊದಲು, ಜಾಗೃತ ವಿಷಯ.
ಒಂದು ಸಂಭಾಷಣೆ ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವಸ್ತುವಿನ ನಡುವೆ ನಿಂತಿದೆ. ರಿಕರ್ಸಿವ್ ಲಾಜಿಕ್ ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ ; ನಾವು ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಮತ್ತು ನಾವು ಉತ್ಪಾದಿಸಿದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುತ್ತೇವೆ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಂತೆ ನಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಉತ್ಪಾದನೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸುವ ಸಮಾಜವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ.
ತನ್ಮೂಲಕ, ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು, ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡುವುದು, ಅದು ಹುಟ್ಟುವಾಗಲೇ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವನ ಜೊತೆ, c’est ouvrir la porte vers l’extérieur, c’est s’exprimer. Connaître c’est donner une forme au paradoxe d’énonciation de la théorie objective qui se conjugue avec le caractère subjectif du sujet.
Le paradigme .
Le paradigme est une manière de lier des notions ou catégories fondamentales par inclusion, disjonction, conjonction, exclusion, pour aboutir à un type de relation logique. Le paradigme discerne certaines relations logiques plutôt que d’autres en toute subjectivité. En ce sens il ne peut relever de l’objectivité par le contrôle qu’il opère sur la parole mais crée néanmoins les conditions de la péroraison , ಸಿಲೋಜಿಸಂ ಮತ್ತು ಅನುರಣನದ ಈ ಏಕವಚನ ಜೋಡಣೆಯ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಹಾದುಹೋಗುವ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ.
ಮೂಲಕ ಮಾದರಿ ಅದರ ವಿವೇಚನಾಶೀಲ ರೂಪರೇಖೆಗಳು ವಿವಾದಕ್ಕೆ ಉತ್ತೇಜನ ನೀಡುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅದರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ರಚಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮುಖಾಮುಖಿಯ ವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಆಯೋಜಿಸುತ್ತದೆ. ಅದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಹಿರಂಗದಿಂದ, ಅವನು ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಲೇಖಕರನ್ನು ತಾರ್ಕಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಅನುರಣನಕ್ಕೆ ಕರೆಸುತ್ತದೆ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾದಿ ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಅಪಾಯ-ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ಎರಡು ಚಲನೆಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪನೆಯ ಆಹ್ವಾನ.
ಮಾದರಿ ಮಾತಿನ ತರ್ಕವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಎರಡನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಇದು ಒಂದು ಅವಕಾಶ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ತಾರ್ಕಿಕ ಮತ್ತು ಶಬ್ದಾರ್ಥ ಯಾವುದು. ಇದು ಅನುಮತಿಸುತ್ತದೆ, ಒಳಗೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಒಳಪಡುವ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಮತ್ತು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು ಪರಿಸರ, ಮತ್ತು ಅವನ ಪ್ರಾಯಶ್ಚಿತ್ತದಿಂದ ಏನು ಮತ್ತು ಯಾವುದರ ನಡುವೆ ತ್ರೈಮಾಸಿಕ ಅಲ್ಲ, ಸಾಧಿಸಿದ ಮತ್ತು ಸಾಧಿಸದ ನಡುವೆ, ಮುಚ್ಚಿದ ಮತ್ತು ತೆರೆದ ನಡುವೆ, ವಾಸ್ತವದ ಮತ್ತೊಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶ.
ಮಾದರಿ ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ, ಅದರ ಸರಳ ಅಂಶದಿಂದ ಅತ್ಯಂತ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ ಎಂದು. ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯ ಮಾದರಿಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಅದರ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವಂತೆ ಸರಳತೆಯ ಮಾದರಿ. ಮಾದರಿ ಸರಳತೆಯು ಪ್ರಲೋಭನೆಯಿಂದ ವಿಶ್ವಕ್ಕೆ ಕ್ರಮವನ್ನು ತರುವ ಒಂದು ಮಾದರಿಯಾಗಿದೆ ಅತಿಯಾದ ತೊಡಕುಗಳನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು. ಸರಳತೆಯು ಒಂದು ಅಂಶವನ್ನು ನೋಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅಲ್ಲ ಇತರ ಅಂಶ. ಸರಳತೆಯ ತತ್ವವು ಸಂಬಂಧಿಸಿರುವುದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುತ್ತದೆ (disjonction), ಚದುರಿದ್ದನ್ನು ಒಂದುಗೂಡಿಸುತ್ತದೆ (ಕಡಿತ). ನ ಮಾದರಿ ಸಂಕೀರ್ಣತೆಯ ಭಾಗ, ಅವನ, ಉಂಟಾದ ಮೂರ್ಖತನದ ಮೊದಲು ಒಣ ಸ್ಪಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅಪರಿಚಿತ, ಯೋಚಿಸಲಾಗದ ಅಥವಾ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ ; ಇದು ನಿರೀಕ್ಷಿತ ಸಂಪೂರ್ಣತೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವ ಅಪೂರ್ಣತೆಯ ಕ್ರಮದಲ್ಲಿ.
ಸಿದ್ಧಾಂತ .
ಸಿದ್ಧಾಂತವಾಗಿದೆ ಒಂದು ತಟಸ್ಥ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ; ಇದು ಒಂದು ರೂಪವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಇದು ಕಲ್ಪನೆಗಳ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದೆ ಸಿದ್ಧಾಂತ, ಒಂದು ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದ, ಒಂದು ಸಿದ್ಧಾಂತದ. ಬಹುಸಂಖ್ಯೆಯಿದೆ ಮಾನವ ಗುಂಪುಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು, ಬೆಳೆಗಳಿಗೆ, ಇದೆ ಕೆಲವು ಕಾಲ ಉಳಿಯುವ ಸಂಘಗಳು. ಐಡಿಯಾಲಜಿ ರಚನೆಗಳು, ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು, ಭದ್ರತೆಯ ಡಬಲ್ ಸ್ವೀಕಾರದಲ್ಲಿ ಗುಂಪನ್ನು ಚೌಕಟ್ಟುಗಳು ಮತ್ತು ಮಿತಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಹತ್ಯೆ. ಈ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಅವು ಯಾವುವು ; ಅವರು ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ “ಅರ್ಥ ಹುಡುಕುವವನು” ಏನಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು, ಒಳನೋಟಕ್ಕೆ, ನಮ್ರತೆಗೆ, ಅಪೂರ್ಣತೆಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಒಂದು ಶಿಸ್ತಿನ ಗುರಿಗೆ, ಇಲ್ಲ ಪರಸ್ಪರ ಅಂಶಗಳ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ ಮತ್ತು ಏನಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಮುಕ್ತತೆ, ಏತಕ್ಕಾಗಿ ಆಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇರುತ್ತದೆ..
ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಇಲ್ಲ ಪದದ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ನೈತಿಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು ; ಇದು ಟ್ರಾನ್ಸ್ಮೋರಲ್ ಮತ್ತು ನಾವು ವಿಲೇವಾರಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ನಡವಳಿಕೆಯು ಮನಸ್ಸಿನ ದ್ರವತೆಯಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ, ಹೃದಯ ಮತ್ತು ಎಲ್ಲರ ಸ್ವೀಕಾರ ಜೀವನದ ರೂಪವು ಅದರ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾಗಿದೆ, ತರ್ಕಬದ್ಧ, ಅಭಾಗಲಬ್ಧ, ಅಗಾಧ, ನಮ್ಮ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಗುಡುಗು ಮತ್ತು ಅದ್ಭುತ.
ಈ ಕೋಡೆಡ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಯಾವ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು ಕಾನೂನಿಗಿಂತ ಮೇಲಿವೆ. ಅವರು ನಮ್ಮನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸುತ್ತಾರೆ ಈ ಜಗತ್ತು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ, ಸೇರದ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಇನ್ನೂ ಜ್ಞಾನದ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಿಲ್ಲ … ಆದರೆ ಮಿತಿಯೊಳಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸಿದ್ಧಾಂತ.
ಸಿದ್ಧಾಂತ ; ದಿ ಸ್ವಯಂ ದೃಢೀಕರಣದ ಮಾರ್ಗ, ತನಗಿಂತ ಬಲಶಾಲಿಗಳಿಗೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಮಾರ್ಗ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಯೋಚಿಸುವ ನಮ್ಮ ಭಯದಿಂದ ನೀಡಲಾದ ಕತ್ತಲೆಯ ಮಾರ್ಗ, ದಿ ದೇವಾಲಯಗಳ ಪೆಡಿಮೆಂಟ್ಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವ ಒಣ ಸೂತ್ರಗಳ ಮಾರ್ಗ, ಗೆ ದಾರಿ ಬದುಕಲು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರಿಗೆ ಬದುಕು.
ಸಿದ್ಧಾಂತ, ಅದರ ಅಂಶದಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಿಕೆಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ ಬಹು ಅವತಾರಗಳು – ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳು, ಧರ್ಮಗಳು, ಅಭ್ಯಾಸಗಳು, ಕಸ್ಟಮ್ಸ್ -, ಮತ್ತು ಅದರ ಸ್ಥಾಪನೆ ಮತ್ತು ವಿಕಾಸದ ಸಂಕೀರ್ಣ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯು ಅದನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತದೆ ಅದರ ಮೂಲಗಳು, ವಿಷಯ ಮತ್ತು ವಸ್ತುವು ಘರ್ಷಣೆಯಾಗುವ ಅಖಾಡವಾಗಿದೆ, ನಡುವೆ ಮನುಷ್ಯ ಮತ್ತು ಅವನ ನೆರಳು, ಒಳ್ಳೆಯದು ಮತ್ತು ಕೆಟ್ಟದ್ದರ ನಡುವೆ, ಸಂಪೂರ್ಣ ಮತ್ತು ಭಾಗಗಳ ನಡುವೆ, ಅಲ್ಪಾವಧಿಯ ಅಗಾಧ ಎನ್ಕೌಂಟರ್ ಮತ್ತು ಹಾಡುವ ನಾಳೆಗಳ ಸೃಷ್ಟಿಕರ್ತ ಅಥವಾ ಭ್ರಮನಿರಸನಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಡೇಟಿಂಗ್, ಸ್ವಾಭಾವಿಕ, ಪೂರ್ಣ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ನವೀನತೆ, ತಿರುವುಗಳು ಮತ್ತು ತಿರುವುಗಳು, ಸೌಂದರ್ಯದ, ಹೃದಯದ, ಮುಗ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಒಬ್ಬರ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ಮೀರಿಸುವುದು.
195
ಅವನು, et il sera
ನನಗೆ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ , ಮತ್ತು ಇನ್ನೂ . ಆಗಬಹುದೇನೋ ? Un camp de nomades campant entre mes yeux ? Un panneau indicateur du sens à donner à la vie? La piste noire des atterrissages pour un dauphin céleste ? Le grand fleuve de l'air ? Le crâne des chants de l'essentiel ? Un rideau rouge qui s'ouvrirait dans le mauvais sens ? La levée d'une fleur au désert ? Le mirage doux amer d'un soir de solitude ? La charité engendrant le parfum métallique d'une rose des sables ? Un amour en infinie conversation ? Le cri suraiguë d'une larme de cristal ? Une anecdote colportée entre ciel et terre ? Une joie éternelle sans que l'architecte intervienne ? Un épervier à son zénith se mirant dans une naine blanche ? Un ange né dans la paume de la main ? Une très humble et douce pensée d'amour ? Les pétales de la dernière étoile ? Un caillou et puis son double en saccades réfléchi ? Le jet de tous nos soucis ? L'entre parenthèses du visage des nuées ? La trace des oiseaux de passage en route vers la pensée ? L'émerveillement ceint de deux festivités ? Un "6 mars 2014" de garde ce jour ci ? Un caillou en son centre dissout par une comète ? Le ventre décharné de la patience à bout de souffle ? Le bruit d'un papier que l'on froisse ? L'anémone pulsatile d'un frais printemps ? Une chambre d'or en ses rideaux de tulle ? Une petite fille qui mange du chocolat ? Le maquillage enlevé au soir du grand savoir ? Le creuset où rejoindre sa famille d'origine ? Un pied dans l'au-delà et l'autre en terre ? Une goutte de présence entre les lèvres de l'absence ? ನಂಬಿಕೆಯ ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ಅಂಟಿಸಲಾದ ಲೇಬಲ್ ? ಸಂತನ ದುರ್ಬಲ ಅವಶೇಷ ? ಕಾಯುವ ಕೊರಿಯರ್ನ ದಾರಿತಪ್ಪಿ ಕೂಗು ? ಪರ್ವತ ಕಮರಿಗಳಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಧಾರೆಯ ಶಾಂತತೆ ? ಹದಿಹರೆಯದವನು ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಮುಳ್ಳುಹಂದಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾನೆ ? ನೋಹನ ಆರ್ಕ್ನಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣು ಮತ್ತು ತರಕಾರಿ ಬುಟ್ಟಿ ? ಜೆನೆ ಸೈಸ್ ಕ್ವೊಯಿ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಅತೀಂದ್ರಿಯ ನೋಟ ? ಎಲ್ಲಾ ಪರಿಪೂರ್ಣತೆಗೆ ಅಪೂರ್ಣತೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯ ? ಎರಡು ಪರದೆಗಳ ನಡುವೆ ಸುಳಿದಾಡುವ ಬೆಳಕು ? ನಮಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಿಳಿದಿಲ್ಲದ ಉನ್ನತ ಜೀವನದ ವಿನಮ್ರ ನಿಲುವಂಗಿ ? ನಿರ್ಗಮನ. ನಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿನ ನಕ್ಷತ್ರಗಳಿಗೆ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ನೀಡಲಾದ ಉಚಿತ ರನ್ಗಳು ? ( ಎಲಿಯಂಥೆ ದೌಟೈಸ್ ಅವರ ಚಿತ್ರಕಲೆ ) 194
ಕಾಲಾನಂತರದಲ್ಲಿ ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ
ಜೊತೆಗೆ ಸಣ್ಣ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಹವಾಮಾನ
ತಿರುಪು ಕ್ಯಾಪ್ ಮುಂಭಾಗ
ನಾನು ಕೈ ಚಾಚಿದೆ ಕಾಲಹರಣ ಮಾಡುವ ದೀಪಗಳಿಗೆ
ಹತ್ತಿರ ಮಾಸ್ಟರ್ ಮರ
ಆರೋಹಣದ ಮೇಲೆ ದಾರಿ
ನಾನು ಅವರನ್ನು ಮುದ್ದಿಸಿದೆ ಹುಲ್ಲುಗಾವಲು ಕತ್ತೆಗಳು
ಅವರಿಗೆ ನೀಡಲಾಗುತ್ತದೆ ಒಣ ಬ್ರೆಡ್
ನನಗೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ಇದೆ ಇವಾನ್ ಮತ್ತು ಲೌನಾ ಅವರೊಂದಿಗೆ ನಡೆಸಲಾಯಿತು
ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಶಾಯಿ
ಕೇಳಲು ನಮ್ಮ ಹೃದಯದ ಪದರ
ಜೂಲಿಯಾನಾ ನನ್ನ ಮಗಳು
ಬುಗ್ಗೆಗಳ ನಡುವೆ, ಜರೀಗಿಡಗಳು ಮತ್ತು ಚೇಕಡಿ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಕೂಗು
ನಾನು ಹಾಕಿದೆ ಕಿವಿ ಶೆಲ್
ಫಾರ್ ನನ್ನ ಅನಂತ ದೌರ್ಬಲ್ಯವನ್ನು ಕೇಳಿ
ಜೀವನದ ದಾರಿಹೋಕ
ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಕಿತ್ತಳೆ
ಫೋಮ್ನಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ ಮತ್ತು ಕಲ್ಲುಹೂವುಗಳು
ನಾನು ಸ್ಟ್ರೋಕ್ ಮಾಡಿದೆ ಚೆಸ್ಟ್ನಟ್ ಕಾಂಡ
ಸೇಬನ್ನು ಕಚ್ಚಿದೆ
ಈ ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲಿ ವಸಂತವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ
ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಗ್ಧತೆ ,
ಅಪೂರ್ಣ ಮತ್ತು ಅಪೂರ್ಣತೆ
fleurs essentielles de la vie simple .
193