Faut-il que le temps implose et desserve la terre de ses histoires fourchues.
Faut-il que la plaie à jamais suppure quand la vie se rétracte.
Passe ton chemin homme sans horizon que la peur subjugue. Passe la main par la fente du secret qu'une autre main saisira. Ne remise point tes rêves en carême d'être au hasard des connivences. Évoque l'arbre pliant dans l'orage en cadence sous la rafale à faire sien l'âme du vent. Écarte les chemises du printemps sous la douceur des cerisiers en fleurs à compter les abeilles butineuses. Sois l'épée de feu parcourant le terrain de chasse des phrases incises. Sois l'épousée de la réalité éternelle dans sa transcendance fleurie. Sois le sel et la myrrhe sous l'eucalyptus frissonnant qu'anime les eaux de Tibériade.
Ce matin je suis mort et ne puis concevoir ma vie comme révolue. Les souvenirs ne pèsent plus le temps n'a pas d'horloge la neige est étale les oiseaux chantent le silence je ne marche plus je ne vole plus et ne sais si la moindre chose se fait. Puis-je alors dormir sans vigilance d'un sommeil permanent dans l'indifférence d'un état naturellement surnaturel. Puis-je revenir aux lieux de ma naissance sans effort à mesure que pelote se défait fil à fil centimètre par centimètre les ferrures de l'esprit sautent pour un pas de plus ne plus toucher le sol pieds nus les mains papillons inutiles sans que le sourire opère à même les coulures rouges groseilles contre le mur de l'oubli. Ce fût un instant sans que paraisse la nuit un instant de lèvres sèches devant l'enveloppe à encoller missive survenue. Je pouvais alors porter en terre la caresse d'êtrఇ et enfanter.
ఆమె గ్లైడింగ్ అతని తెరిచిన కళ్ళు కొండలను, లోయలను పట్టుకుంది. ఆమె కడుగుకొంది ఆమె కన్నీళ్లు ఖండాలు మహాసముద్రాలు పొంగిపొర్లడానికి. ఆమె కాలపు ముక్కల మీద నడిచింది ఆకస్మిక పతనం బ్లాక్ హోల్ నుండి బ్లాక్ హోల్ వరకు. ఆమె మేఘాలను మరియు అలలను కదిలించింది నాలుగు కార్డినల్ పాయింట్ల వద్ద పవిత్ర ఒడంబడిక యొక్క. ఆమె నక్షత్రాలను ముద్ద చేస్తుంది అదనపు కాంతి సౌర గాలిలో నీడ చొచ్చుకుపోకుండా. ఆమె శరీరాలచే సందర్శింపబడుతుంది గ్యాస్ రాళ్ళు మరియు గాలి చనిపోయి మళ్ళీ పుట్టాలి. ఆమె ఒక ఔన్స్ అవకాశంతో రిఫ్రెష్ అవుతుంది మొదటి కారణం యొక్క ప్రేరణలు మనిషి యొక్క చాలా సారాంశం. ఆమె తెలివైన యాంకర్ ఉనికిలో ఉన్న మరియు అతీంద్రియ నృత్యం మరియు వివేకవంతమైన నిశ్శబ్దం. ఆమె బంతులు మరియు స్పిన్‌లు స్వయంగా గ్రహణం మర్మమైన ముగింపుకు మార్గం. ఏ చెవి వినదు ప్రకాశించే ఓపెన్‌వర్క్‌తో డ్రేపరీ అతని సమర్పణలో ప్రతిష్టించబడింది. భూమి ఓ నా భూమి తల్లి భూమి అందంగా ఉంది భూమి ఓ నా భూమి. 390
మేరీ చేతులు చాలా చిన్నవి ఆ అవయవం పక్షుల పాటను విడుదల చేస్తుంది తెరచాపల మధ్య నుండి కిలకిలరావాలు de la montée vers l'aube. సంగీతకారుడు గాడిదపై నా చూపులతో కొలిచాను నాకు నాకు దూరం శాశ్వతత్వం యొక్క ఒక చిత్రం. ఇసుకలో పుర్రెలు పాయింట్ మరోవైపు అబ్సిడియన్ se lamentant d'ordres laissés là. నలుపు చర్మం మరియు తెల్లటి నురుగు విండో ఫ్రేమ్‌లో పొగ పెరుగుతుంది douce et tracassière. వారు అందంగా మరియు మంచివారు అనే పాటలు ఎమ్మాస్ పిల్లల ఓపెన్ చర్మాలు వేదన మరియు శూన్యత నుండి విముక్తి. నీడ లాలించు సూర్యుని గ్రిల్ మీద d'une quête danse l'amourతదనుగుణంగా. 389
ఏమీ కనిపించని ఈ చేతులు గాయం మూయడం వద్ద కూడా కాదు. ఈ ద్వారం దాటింది గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకోవడానికి. ఆ చూపు చాలా దూరం ముసుగు ఎత్తకుండా అక్కడ భుజానికి వ్యతిరేకంగా విచారకరమైన రోజులను రూపొందించడం సిల్వైన్ బొగ్గుల గురించి ఆలోచిస్తున్నాడు ఆదాయం తేలుతుంది కోర్ట్-బౌలియన్ వికారం జ్ఞాపకం బొద్దింకలు తమ రెట్టలను ఉమ్మివేస్తున్నారు సిగరెట్ యొక్క లయకు. కిటికీ తెరిచి ఉంది సీగల్స్ చుట్టుముట్టాయి గాలి ఎముకల నుండి మజ్జను పీల్చింది చివరిసారిగా పాత బావి నుండి నీరు తీయండి తలుపు వెనుక శబ్దం అతను రాలేడని నాకు తెలుసు మతిమరుపు వెర్టిగోలో నమిలాడు సందులలో గాలి to gore the devil మరియు ఆశ్చర్యం మృదువైన నురుగు సారవంతమైన రోజుల సిల్ట్ లో ముందు కొవ్వొత్తి వెనుక ఒక లాంతరు. 388
నిర్మించడానికి కాబట్టి అవ్వాల్సిన అవసరం లేదు. రోజువారీ కాటును విస్మరించండి ఎత్తులో మరింత తేలిక కోసం. మిగిలిన వైఫల్యాలను ఎలా సేకరించాలో తెలుసుకోండి స్పృహ ప్రక్రియలో.
అంచున ఉన్న తోడేలుగా ఉండటానికి మరియు గ్రేట్ ప్లెయిన్స్ యొక్క ముళ్ల తీగను పట్టించుకోకుండా నటిస్తారు. కళ్ళు విశాలంగా తెరవండి పశ్చిమ గాలి విస్తరణ ముందు.
తెల్లవారుజామున విడిపోవడానికి చంద్రుని రుజువులు కాంతి వైపు నడవడానికి. కొవ్వొత్తిని సేవ్ చేయండి జ్ఞాపకాల చితి కాల్చకుండా.
అంతర్గత మయోపియాను పవిత్రం చేయండి ఉపసంహరణ రాత్రుల నలిగిన నారలో.
చక్రం తిప్పడం తెలుసు ఇసుకను వ్యాప్తి చేయడానికి.
మళ్లీ మళ్లీ లేవండి చిన్ననాటి గాయాలు ఉన్నప్పటికీ.
చిల్లులు గల ముత్యం అవ్వండి ఉప్పు నిన్ను తినే ముందు.
సున్నితత్వంతో కూడిన రాత్రి ఎల్క్ స్ప్రే చేయబడింది శరదృతువు ఆకులు భూమిపై పతనాన్ని ఆర్కెస్ట్రేట్ చేయండి. వాషింగ్ మెషీన్లో శబ్దం ఒక అనుకోని కీ జేబులో వదిలేశాడు కనీసం చెప్పడానికి ఒక పర్యవేక్షణ. స్థాయిలో కూర్చో ఆపై ఏమీ లేదు లౌవర్డ్ షట్టర్ ద్వారా సూర్యరశ్మి కిరణం. మెల్లగా బయలుదేరుతున్నారు గాలిలో రెపరెపలాడుతోంది పగ లేకుండా దంతాల మధ్య కేవలం కార్నేషన్. అతని రాకను నిర్ధారించండి ప్రవేశ ద్వారం యొక్క గట్టి రాయిపై విండో బార్లు కింద ఓ అమ్మమ్మా ! 387
Là, perdusDans la frilosité des avancées technologiquesCoups de gueule contre le mur des incompréhensionsSe lient et se délientLes bonnes raisonsAu sens giratoire d'un consumérisme béat. Frappant d'un zeste du sabotLe condominium des afflictionsL'homme de bureEn ses vérités surannéesDevient Don QuichotteDerrière le miroir des lamentations. Monte des fosses d'orchestreL'appel des repris de justice, Vêtus d'hardes spectrales, Corps éventrées, Rigueur ajoutée, Harnachés d'obsolescence programmée. Cellulose dégoupilléeEn effraction d'un ordre disperséLe temps appelle le tempsAu creux d'un nid de coucouLa vase refluanteColmatant les brèches de l'oubliS'enquière d'une halte secourable. Proviennent d'on ne sait oùDans un faisceau de lumièreLes mains ouvragèresAux doigts grêlés de piqûresRonde enivranteLe regard baisséRassemblant les myriades d'âmes errantesAutour d'un chant psalmodiéQue le tissage expose. 385
dans la frilosité des avancéestechnologiques coups de gueule contre le murdes incompréhensions
se lient et se délient les bonnes raisons au sens giratoire d’un consumérisme béat
frappant d’un zeste dusabot
le condominium desafflictions l’homme de bureen ses vérités surannées
devient Don Quichotte derrière le miroir deslamentations.
Monte des fossesd’orchestre l’appel des repris dejustice, vêtus d’hardesspectrales, corps éventrées,
rigueur ajoutée,
harnachés d’obsolescenceprogrammée.
Cellulose dégoupillée en effraction d’un ordredispersé le temps appelle letemps au creux d’un nid decoucou la vase refluantecolmatant les brèches del’oubli s’enquière d’une haltesecourable.
Proviennent d’on ne saitd’où dans un faisceau delumière les mains ouvragères aux doigts grêlés depiqûres ronde enivrantele regard baissé
Tout si sensiblela feuille d'érable de l'automnerouge d'un premier regardchue sur le solfleurant bon la cigognequ'un air de fête accompagnâten son envol. Une âme paraîtdans un bouquet d'efforts soyeuxau soleil naissant de tendres accolades.
Haut les cœursen caresse d'êtreponctué d'une pluie d'étoilesfût roulée le long de la pentela roue de la viejusqu'au ruisseaudes souvenances éparseslèvres levées rosesvers la nef de nos yeuxde tant d'étoiles éclose.383
