• 

 ഞാൻ നദിയയെ മുകളിൽ താമസിക്കുന്ന അയൽവാസികളുടെ കൂടെ വിട്ടിരുന്നു നിങ്ങൾ ജനിച്ചത് കാണാൻ വേണ്ടിയാണ് ഞാനും സബ്ഡിവിഷനും ക്ലിനിക്കിൽ എത്തിയത്. സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള നിന്റെ അമ്മയുടെ നെഞ്ച്, നിങ്ങൾ കഠിനമായി ശ്വസിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, വയർ വീർത്തു നട്ടെല്ലിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്ന വലിയ മാരകമായ ട്യൂമർ.

നിങ്ങളുടെ ജീവിതം ആരംഭിക്കുകയായിരുന്നു.

നിനക്ക് മൂന്നോ നാലോ വയസ്സായിരുന്നു. ഇത് സംഭവിക്കുകയായിരുന്നു റൂ നിക്കോളാസിലെ ഗാരേജുകളിൽ നിന്ന് ഞങ്ങളുടെ റെസിഡൻഷ്യൽ കെട്ടിടത്തെ വേർതിരിക്കുന്ന ഡ്രൈവ്വേ നിക്കോൾ. ഒരു പെൻഡുലം പോലെ നീ നിന്റെ അറ്റത്ത് മരത്തടികൾ കൊണ്ട് നീങ്ങി കൈക്ക്. കാൽ മുതൽ കാൽ വരെ നിങ്ങളെ പൊതിഞ്ഞ ഒരു കാസ്റ്റ് നിങ്ങളുടെ ശരീരം കഠിനമാക്കി നെഞ്ച്. നിങ്ങൾ പുഞ്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു, ഞാൻ നിന്നെ വിളിച്ചത് പോലെ നീ മഹാനായ ബേഡേ, നിങ്ങൾ എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു നിങ്ങൾ എത്ര നന്നായി നടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എന്നെ കാണിക്കാൻ കുറച്ചുകൂടി പിന്നോട്ട് പോകൂ. ഞാൻ നിന്നെ കൊണ്ടുപോയി കൈകളിൽ നിന്നെ ഉയർത്തി.

നിങ്ങൾ മാർസിലാറ്റിൽ ഞങ്ങളെ കാണാൻ വന്നു. ഞങ്ങൾക്ക് ഉണ്ട് Marseille-ൽ നിന്ന് Clermont-Ferrand എയർപോർട്ടിൽ നിന്നെ കൂട്ടി. നിങ്ങൾ ഈ ഇനാമൽ ചെയ്ത കളിമൺ ശിൽപം എനിക്ക് തന്നു, ഒരു കനത്ത പന്ത് കറുത്ത ഖനനം – കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ പരിശോധിക്കാനുള്ള പ്രചോദനം പറയില്ല, സാധ്യതയുള്ള വേട്ടക്കാരിൽ നിന്ന് പ്രതിരോധിക്കാൻ പരുക്കൻ അരികുകളും. ഞാൻ എടുത്തു നിങ്ങൾ എങ്ങനെയെങ്കിലും കൈകാര്യം ചെയ്ത നിങ്ങളുടെ കഷ്ടപ്പാടുകളുടെ പ്രതീകമായി ഈ വസ്തു എന്നോട് പങ്കിടാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അതിനുശേഷം ഈ പന്ത് എന്നെ ഒരു കണ്ണിയായി അനുഗമിച്ചു നീയും ഞാനും. നിനക്ക് ഇരുപതായിരുന്നു.

അല്ലിയറിലെ ട്രോങ്കായിസ് വനം. ഞാൻ നിന്നെ ഇറക്കിവിട്ടു ഉയരമുള്ള മരങ്ങൾ വലുതാക്കിയ വിശാലമായ ഇടവഴിയിൽ ഒരു ചാരുകസേരയിൽ. ഞങ്ങൾക്ക് ഉണ്ട് നൂറു മീറ്ററുകൾ പിന്നിട്ടു ഞാൻ നിന്നെ വിട്ട് മുന്നോട്ട് പോയി നിങ്ങൾ എന്നോട് നിർദ്ദേശിച്ചതുപോലെ ഒറ്റയ്ക്ക്. എന്റെ ചുവടുകൾ തിരിച്ചുപിടിക്കുന്നു … നീ ഇനി ഇല്ലായിരുന്നു ദി ! ഞാൻ നിങ്ങളെ ഒരുപാട് മിനിറ്റ് വിളിച്ചു. നിങ്ങൾ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല. വിഷമിച്ചു, ദൂരെയുള്ള ഒരു ചെറിയ വഴിയിൽ നിശ്ചലമായി നിന്നെ കാണാൻ ഞാൻ തിരഞ്ഞു യുടെ. ഒരു നീണ്ട നിശബ്ദത ഉണ്ടായിരുന്നു. ചുറ്റും ഹ്യൂമസിന്റെ ഗന്ധം നൃത്തം ചെയ്തു യു.എസിൽ നിന്ന്. തുടർച്ചയായ സുഗന്ധങ്ങളുടെ ഒരു പുതപ്പിലൂടെ കാറ്റ് ഡയലോഗ് ചെയ്തു. ഞങ്ങൾ തോന്നിയ വസ്തുക്കളുടെ തുണിയിൽ കൈകൊണ്ട് പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. അപ്പോഴാണ് ഞാൻ അറിഞ്ഞത് ഞങ്ങൾ ഒരേ പക്ഷത്താണെന്ന്, സഹോദരങ്ങൾ, ഒരു അച്ഛനും മകനും, കേൾക്കുന്നതും ഉള്ളതിലേക്ക് സ്വാഗതം.

ഈ അവസാന വർഷങ്ങളിൽ നിന്ന് വളരെക്കാലം എന്നിലേക്ക് മടങ്ങിവരുന്നു ഞങ്ങൾ നടത്തിയ ഫോൺ സംഭാഷണങ്ങൾ, നീ എന്റെ മകൻ സിൽവെയ്നും ഞാനും അച്ഛൻ ഗേലും നീ എന്നെ വിളിച്ചത് പോലെ. ഈ നിമിഷത്തിൽ നിങ്ങൾ എന്താണ് കടന്നുപോകുന്നത് എന്നതിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു അത് നിങ്ങൾ ആഹ്ലാദത്തോടെ ഉണർത്തുന്ന ഭൂതകാലത്തിന്റെ ചില മിന്നലുകൾ. എന്ത് നന്മ ഓർമ്മകൾ. ആ നീണ്ട രാത്രികളിൽ നിന്ന് ഞാൻ ഇപ്പോഴും നിങ്ങളുടെ ഭാരമേറിയ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നു. ഒരിക്കലും റെഡിമെയ്ഡ് വാക്യങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. നിങ്ങൾ നോക്കുകയായിരുന്നു പദപ്രയോഗം, അതിനാൽ കൃത്യമായും വ്യക്തമായും സംസാരിക്കുന്നത് അത്യാവശ്യം പറയുന്നു. ഒപ്പം ചില സമയങ്ങളിൽ ചില വാക്കുകൾ നിങ്ങളുടെ ചിന്തയെ കവിഞ്ഞാൽ സമനില കണ്ടെത്തും മുമ്പത്തേതിനെ അപേക്ഷിച്ച് സൗന്ദര്യത്തിനും അസംബന്ധത്തിനും ഇടയിൽ അസ്ഥിരമാണ്, ഇത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു ഒരു നല്ല കാര്യത്തിനായി, നിങ്ങൾ എവിടെയായിരുന്നുവെന്നതുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുമ്പോൾ അത് പുതുമയാണ്, നിങ്ങൾ എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത് എന്നതിന്റെ എസ്റ്റേറ്റ്. നീയും അങ്ങനെ ആയിരുന്നു, പലപ്പോഴും മുന്നിൽ, നിങ്ങൾ ആരാണ് ശാരീരികമായി പ്രവർത്തിച്ചില്ല. വന്ന ചില തീമുകൾ ഞാൻ ഓർക്കുന്നു സൃഷ്ടി പോലുള്ള നമ്മുടെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ, കലാകാരന്റെ ഭാവം മാത്രമല്ല സൗഹൃദവും സ്നേഹവും – ശരീരങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹം, ജീവികളുടെ സ്നേഹം. നിങ്ങൾ ആളുകളെ സ്നേഹിച്ചു. നിങ്ങൾ അപൂർവ്വമായി പരാതിപ്പെട്ടു, എപ്പോഴും ചുരുക്കിയത് ഞാനായിരുന്നു മണിക്കൂറുകളോളം നീണ്ടുനിൽക്കാമായിരുന്ന സംഭാഷണം.

ഈ രാത്രിയിൽ നിങ്ങൾ പോയാൽ 18 വരെ 19 ഒക്ടോബർ, കഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു മനുഷ്യൻ എന്ന നിലയിൽ നിങ്ങളുടെ ശാരീരികാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനാണ് അത് ആരോഗ്യം കൂടുതൽ വഷളായിക്കൊണ്ടിരുന്നു, എന്നാൽ അത് നിങ്ങളുടെ ജോലി തുടരാൻ കൂടിയാണ് ഇവിടെ അപ്പുറം, നിങ്ങൾ, സമ്പൂർണ്ണവും സത്യവും അന്വേഷിക്കുന്ന, ഒരു ശക്തിയാൽ നിയോഗിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു നിന്നെക്കാൾ ശക്തനാണ്, നിങ്ങൾ അനുഭവിച്ച ഒരു ധിക്കാരപരമായ വിളി. നിങ്ങൾ രസിച്ചു, കൗതുകകരമായ, എനിക്ക് സംസാരിക്കാൻ കഴിയുന്ന വിഷയങ്ങളിൽ താൽപ്പര്യമുണ്ട്, ബന്ധപ്പെട്ട വിഷയങ്ങൾ സൗന്ദര്യശാസ്ത്രം, മനഃശാസ്ത്രവും ആത്മീയതയും. നിങ്ങൾക്ക് ചിലപ്പോൾ നർമ്മബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു വിശദമായ, ചിലപ്പോൾ കീടങ്ങൾ, നല്ല വാക്ക് നട്ടുവളർത്തിയ സുന്ദരിയായ ദാൻഡി നീ ബുദ്ധിപൂർവ്വം ഒരിക്കലും ഉപദ്രവിക്കരുത്. നിങ്ങൾ നിരാശയിൽ ജീവിതത്തിന്റെ കാമുകൻ നിങ്ങളെ വളരെയധികം കഷ്ടപ്പെടുത്തിയ ഈ ശരീരത്തിന്റെ, ബദാം കണ്ണുകളുള്ള നിങ്ങളുടെ തുളച്ചുകയറുന്ന നോട്ടം നിങ്ങളുടെ ചെറുതായി വിരോധാഭാസമായ പുഞ്ചിരി എന്നെ കളപ്പുരയുടെ വാതിലുകളിൽ തറച്ചു വിചിത്രമായി സാധാരണക്കാരായവരുടെ മോചനത്തിനായി നിങ്ങളുടെ ആത്മാവ് പ്രവർത്തിക്കുന്നു അവരുടെ അനുരൂപമായി ജീവിച്ചില്ല.

ആത്മാവിൽ നിന്ന് ആത്മാവിലേക്ക് നിങ്ങൾ എന്റെ അരികിലുണ്ട്. നിങ്ങൾ ആയിരുന്നപ്പോൾ ആ ഫോൺ കോൾ കഴിഞ്ഞ് കുറച്ച് മണിക്കൂറുകൾക്ക് ശേഷമാണ് നിങ്ങളുടെ ചർമ്മത്തിൽ നിന്ന് മോചിതനായത് നിങ്ങളുടെ മുത്തച്ഛന്റെ ശവസംസ്കാര ചടങ്ങിൽ പങ്കെടുക്കാൻ ഞങ്ങൾ നിങ്ങളെ കൈമാറി.

അവസാനമായി ഒരു വാക്ക് : “ക്ഷമിക്കുക”. എനിക്കറിയാം കൂടുതൽ തവണ ഹാജരാകാത്തതിന് ക്ഷമ ചോദിക്കുക.

ഗ്രാൻഡ് ബേഡേ വിട, എന്റെ മകൻ, സിൽവെയിൻ .

171

 എന്റെ അച്ഛൻ മരിച്ചു
 et ne peux retenir mon chagrin.
 Le chapelet des souvenirs ensemble
 s'égrène dans l'insomnie .

 Le petit garçon du grenier
 range ses capsules et ses coureurs du tour de France. 

 La " gargote " des lessives de l'enfance
 n'est plus que vasque rouillée
 " Frugères - mes amours " se fripe dans les brumes
 d'un regard d'automne .

 Un jour nouveau va se lever
 la toile d'araignée parée de perles de rosée.

 Les pas faisant grincer le plancher
 sont le dernier passage de ta présence .

 Nous ne retournerons plus les crêpes
 accompagnés des cris joyeux du petit dernier .

 Le vol des oies sauvages
 ne sera plus attendu comme la première fois.

 La " quatre chevaux " Renault
 ne sera plus coiffée de nos vélos .
 
La trompette se sera tue
 derrière la porte de la chambre  .

 Une page est tournée
 il y a maintenant la vie .

 Faites chauffer le végétal et le minéral dans le four
 pour que s'élèvent les cierges de l'essentiel .

 Passer le gué se mérite
 pour que la vulnérabilité advienne .

 Saisissons le moignon de la mémoire
 et que sans hâte le tiroir se referme .

 Devenons esprit léger et lumineux
 pour que mains jointes cela soit .

 Sage et ouvert à ce qui vient
 soyons les passeurs de beauté .

 Carrément offert à ce qui est soyons la gorge 
et la langue des nourritures nouvelles .

 Chantons dans le vent frais du printemps
 l'andante d'un souffle libre .

 Accueillons le cœur dispos
 les énergies d'un monde au mystère éclos .

 Passeur de temps et oiseau de vérité
 c'est à vous que je m'adresse .

 Ceux qui suivent, mes enfants ,
 faisons se dévider notre pelote de vie et marchons  .

 Sans crainte, le cœur ceint de la joie des justes
 soyons la paille et le grain des moissons à venir  .


 170 

• 

La pièce était chaleureuse. Un tapis couleur rouille était posé sur le plancher. Nous avions retiré nos chaussures. Mon frère et moi avions conçu cette construction de bois et d’espace. Il y avait de multiples compartiments.

Les personnages ont vite trouvé leurs places. Certains se sont regroupés en phratries et d’autres en couples. Je me suis retrouvée seule je ne sais plus pourquoi. Un vent léger a traversé la pièce. C’est alors que je survolais villes et campagnes. Assis sur une hauteur j’ai contemplé notre oeuvre. Tout était là. Et il fallait cet éloignement pour me rendre compte que ma vie était inscrite comme à l’avance, là devant moi. Je pensais alors à ce qu’il pourrait m’arriver. Aussi pour que je puisse pénétrer et concevoir tout ça il fallait que j’en connaisse la cause. Et je cherchais, et je cherchais, … jusqu’à m’entendre dire ces mots qui me semblaient être soufflés par un esprit mystérieux. … Il me causait. … Cela était si simplement exprimé et si évident que je pris le temps d’inscrire ces quelques phrases.

Prendre soin de nos parents

avoir de la compassion

se soutenir les uns les autres

profiter de la vie

être joyeux, agréable, heureux

être spontané et naturel en amour

être détaché, le plus possible, des liaisons et des biens

être généreux

avoir une conduite éthique

produire l’action juste

prendre soin les uns des autres

gérer ses émotions

percevoir constamment les états de notre esprit

et quand la pensée s’élève

envoyer ce message à nos enfants .

169

• 

L’éducation des adultes .

Vivre dans le présent .

Apprivoiser la mort .

Regarder d’en haut .

Etre créateur de cultures .

Vivre en conscience le processus de connaissance : perception – sensation – pensée (image, idée) – attachement – reproduction ;  aboutissant au plaisir ou à la frustration donc à la souffrance, d’où la nécessité d’un travail sur la souffrance .

Exercer la “vision pénétrante”, perception instantanée de ce qui est .

Se situer dans la joie d’être au monde, dans la ” dialogique ” entre les savoirs pluriels et la connaissance expérientielle de soi, une dialogique sans fin, sans prévoir le but et les aléas .

Contrer le repli sur soi .

Etre dans un juste rapport au cosmos .

Etre citoyen du monde .

Etre sage, régler sa manière de penser, être au service des autres, être une partie du monde .

Regarder le monde comme si on le voyait pour la première fois .

Etre dans une attitude de non-savoir .

Savoir que la philosophie s’efface devant l’activité de philosopher .

Porter un regard lucide sur la nature de la pensée .

Faire naître chez les autres le ” penser par soi-même ” .

Etre dans le dialogue et l’ajustement créateur à l’autre .

Etre le dépositaire de toute la réflexion qui s’est faite dans le passé .

Etre conscient, cohérent et rationnel .

Etre humble devant ce qui se dit ou s’écrit .

Devant le langage se demander ce qu’il veut dire, ce qu’il doit dire et ce qu’il peut dire .

Etre tolérant et défendre la liberté de penser .

Pénétrer le sentiment océanique en se comportant tel René Char pour qui : ” A chaque effondrement des preuves le poète répond par une salve d’avenir ” .

168

• 

 Je ne sais qui m'a mis au monde
 ni ce qu'est ce monde
 ni qui je suis .

 Je vois ces années-lumière qui m'entourent
 et me trouve coit
 en un point de cette immensité
 sans savoir pourquoi je me trouve ici plutôt qu'ailleurs .

 Je ne sais pourquoi ce peu de temps qui m'est donné de vivre
 se trouve ici à mes pieds
 enchâssé de toute éternité
 dans ce qui m'a précédé
 et dans ce qui me suivra .

 Je ne vois qu'infinités
 de toutes parts
 comme poussière virevoltante dans le rai de soleil
 comme forme effacée par la forme qui suit .

 Ce que je sais
 c'est que je dois mourir
 mais ce que j'ignore
 est cette mort même que je ne saurais éviter
 et qui me convoque à la vie
 tel l'enfant prodigue
 dans les bras du père
 dans ce monde de mystère
 où l'anfractuosité des promesses
 nous convoque à être ce que nous avons toujours été
 dans la chambre nuptiale des commencements
 l'ombre de ton ombre
 ma destinée .


 167 

• 

L’être humain est ternaire. Il est corps, psychisme et esprit.

Le corps, c’est ce qu’on voit de nous, il est faible et périssable.

Le psychique est l’étage intermédiaire. Il est le mouvement, l’émotionnel et le mental. Il est fluctuant. On ne peut pas construire sur lui. Le psychologique déblaie des choses. Il écarte des obstacles et peut rendre disponible à des éléments de connaissance de soi mais pas à notre éveil, à cet état de bien-être et d’unification avec ce qui est, à l’ultime accomplissement dans le mystère insondable de ce qui nous anime au plus profond de notre être, cet élan, cette “viridité” en marche, tel que le conçoit Hildegarde de Bingen.

L’esprit ou fine pointe de l’âme, ou le coeur, est ce qui est proche et communique avec les mondes supérieurs. L’esprit se reconnaît à ce qu’il est indestructible. Il est immense, clair et joyeux.

L’être humain est semblable à une lampe à huile dont le corps de la lampe, l’huile et la mêche seraient ses trois étages. Le corps serait l’objet en terre cuite de la lampe, le contenant fragile et nécessaire sans quoi ne s’enclencherait pas le processus de croissance de soi. Le psychique ou psychologique serait l’huile, métaphore du mouvement, des émotions, des richesses et de la beauté de l’être, de ce qui nourrit. La mèche serait l’esprit, le lieu même qui peut s’enflammer au feu divin.

Toutes ces composantes forment l’être humain en recherche d’harmonie avec toutefois une hiérarchie entre elles, la mèche spirituelle étant le summun de notre quête.

L’esprit est ce lieu étendu jusqu’à l’infini, cette lumière, cette joie qui domine les intempéries de l’existence et toutes les douleurs de l’être pour l’orienter vers sa réalisation.

166

( Texte librement inspiré de Jacqueline Kelen )