W karawanseraju naszych miłości  
 wirująca fala w okresie Wielkiego Postu  
 surowe  
 od strony  
 rykoszet  
 ładnie pachnie  
 sekretna przyprawa  
 usta oferowane  
 najpierw do wiatru  
 z odległego monochromatycznego  
 wyrafinowane nasiona  
 do jałowca naszych złączonych palców  
 niż taniec z tysiącem kwiatów  
 angażować się w runo leśne  
 śladami zagubionych dusz.  

318

  " Sandały wiatrowe "    
 że to się nazywało    
 ta istota z cieni zamieszkana    
 co za płacz    
 poza zwykłymi spotkaniami    
 ta samotność    
 z wyszczerbionym śladem    
 pochodzenie pasji    
 pochylony nad chodnikiem okoliczności    
 ta niechęć    
 mieć do zrobienia    
 ta zasiana ucieczka    
 złoty pył    
 te słońca    
 zebrane dni    
 w skorupce jajka    
 rozwiązywanie akordów durowych    
 muzyka podziemna    
 skrzydlaty wiatr    
 po ciągłym odlewaniu    
 moja dusza    
 moja zdolność do przytulania    
 pomiędzy    
 od widocznego do niewidzialnego    
 Nic z naszej wzajemnej umowy .   


 
316

 Płonący wiatr  
 wiejący wiatr  
 śmiejący się wiatr  
 wiatr, który sieje  
 pędzący wiatr  
 wywrócony  
 i kopać rzekę  
 cienistego wiru  
 moja dusza jest toczonym kamieniem  
 pod lemieszem pługa  
 zamienił się w kamień  
 odsłaniając miód ziemi  
 tarcie kamienia  
 do którego ociera się skóra  
 głodny brzuch  
 przyszłego dziecka  
 pod płaczem dostarczonym  
 pod koniec cyklu  
 wreszcie róże 
 ugryziony przez mróz  
 z ozdobami pigmentowymi  
 rzędy bachanaliów  
 na desce startowej mojego legowiska  
 mojego między nami  
 otwarte drzwi  
 że jednym palcem otwieram szeroko  
 do wiatru, który nadchodzi   
 do wiatru, który wieje .  


315

 Pamiętasz
 platany wzdłuż kanału
 wrony o zmierzchu
 z girlandami światła
 pisane przez szum wody
 przyklejony do wierzchołków drzew
 majestatyczne rozłożone chmury
 rozchylone usta
 wymach ramion
 do kolumn świątyni
 osłuchiwanie metronomiczne
 dziury, które zalewa światło
 kończący się letni wieczór
 spoconym buntownikom
 że wiatr obejmuje
 żarliwy dreszcz
 prosta odpowiedź
 że kroki się zawijają
 pod przyjemną rosą
 różowe policzki
 pokaz świec
 w uderzającym cieniu
 lekki materiał na ramieniu
 fale w twoim głosie
 wcięcie pamięci
 mijać ścianę upływającego czasu .


313

 Twoja lekka ręka  
 podgryza struny  
 podniesiony kapelusz  
 ubrany w czarne ubrania
 moje morskie ekscesy
 moje długie palce  
 na włóczni terminala  
 bez instynktu .

 Sporty wodne  
 na lekkim zboczu  
 papiloty i karmelki  
 ich kryształu pozbawionego  
 do zębów przednich  
 przytul się do luzu  
 zabytkowe noce .

 Odwar Twojego uśmiechu  
 pod ciepłą kołdrą  
 może obracać galaktykami  
 klepki muzyczne  
 w tchnieniu udawanej ucieczki  
 hochsztapler  
 że chmura wymazuje  
 tak wcześnie tak późno  
 kosmyk włosów nad okiem  
 kłopoty nieskończonego .


314

 Umysł Sever
 prąd już nie płynie
 jak wielu innych
 ucieczka .

 Od tego samego do tego samego
 desperacja słuchania
 gardło puchnie
 i milczy .

 Od Vincenta do Tuluzy
 lustro zniesione
 pstryknięcie palcem
 na zajęty cynk .

 Od surowego do suchego
 pod krwią gorących ziem
 węgiel między zębami
 surowe zadanie .


309

 Jak tylko usłyszałem słowo "romans" .   

 Żywy głos i serce zakochane w płonącym żarze,   
 rozwiąż włókna nudy    
 nurkowali w ich rodzimych wodach   
 zasadniczy akord niskich i bolesnych dźwięków  
 mój kwiat   
 moje życie   
 Mam wibracje   
 moja dysząca adoracja   
 usta w oddechu   
 moja łaska na delikatnej trawie   
 rozdarty do czterech kończyn twego ciała tak miękkich .   
 "Kocham cię, musisz nauczyć się mówić ja." (Christian Bobin)    

 
310
 ( W hołdzie św. Janowi od Krzyża)