Si peu étendus    
les projets de la nuit    
en cette continuité des choses dites    
que la mer    
retirée    
laisse perler des larmes de sel.        
 
Au petit jour    
il y aura grabuge    
entre les tenants de la cause nuptiale    
sous un cosmos    
dégageant le bélier    
des pâtures de l'infini.        
 
Ne les marions pas    
sur le timon du char divin    
soyons de mèche    
avec le promeneur   
qui nez au vent    
gravit la Sainte Victoire.        
 
Posons le bât de l'âne    
sous les oliviers sombres    
griffons le fonds du ciel    
apostrophons les enfants du village    
grattons de l'ongle noir du peintre    
la parure des mésanges alentours.       
 
A l'heure toutes    
le message est clair    
sous les simagrées de la crise    
il y a la fréquence des ondes    
en prise directe    
avec les turbulences de l'Esprit.        
   
 
 
586
 

Le confinement faisait désert
de ce tissu des habitudes
la forêt bruissait d'aise
avec les chants d'oiseaux
l'air était pur
et les gens malheureux.
 
Sûr que ce n'est pas là
ce n'est jamais ça
le compte n'y est pas
où nous mène-t-on ?
y'a qu'à
faut qu'on
ils ne savent pas
mais cette marche elle-même
nous constituait et nous libérait.
 
Pensée d'exode
respiration nomade
le chaud et le froid en instance
soif de transhumance
soif des grands espaces du Souffle .
 

 
 
585
 

Plume d'équilibre    
dans le cercle des Égaux    
à mesure    
d'un corps d'Esprit contenu    
la voix crachote des mots    
en instance d'un ricochet    
que la pensée accueille.        
 
Érection d'un squelette d'amour    
sous les lambris de la nuit    
construire    
déconstruire    
la hutte des origines    
du pied    
la coutume égarée     
entre caresse et joie.        
 
 
584

Pozwoliłem rodzicom zrobić drogę
Wysiadłem z samochodu
rozprostować nogi.
 
Góry były blisko i bardzo wysokie
na dnie doliny zostałem zmiażdżony.
 
Wyszli
i nigdy więcej ich nie widziałem.
 
Późne wiosenne śniegi
walczył o stok
ze wspaniałymi wzmocnieniami wód nawalnych
że ogrodzenie tego miejsca zrobiło się głośne.
 
Kamienie i głazy przebijały wzrok
jak tyle haczyków
czytanie miejsc.
 
Zbliżyłem się do mostu
który objął wściekły potok.
 
W stosie mostu
była dziura
skąd się wzięła lina?.
 
pociągnąłem.
 
Przyszły kamyki,
małe fragmenty
którzy po prostu prosili o wyjście?.

Zostawiłem linę
która spłynęła z powrotem do wewnątrz.
 
Pociągnąłem za linę
i wyszły nowe kamyki.
 
Po kilku wejściach i wyjściach
tej pracy porządkowej
ochrypły chłopski głos
dawali się słyszeć.
 
Zatrzymałem swoje działanie 
kontynuować wyobraźnię.
 
Była przepustka
Skarb
kaseta
skórzana torebka
samorodki złota.
 
Czas minął.
 
Znalazłem się w wiosce niedaleko mostu
niskie domy z suchego kamienia dookoła
żonaty, ma dzieci
i moje zadanie jako chłopskiego hodowcy
zajęło mi cały czas.
 
Góry zawsze wysokie
zapoznaj się
oprawił pory roku
kamienisty tor ustąpił
do wąskiej drogi asfaltowej.
 
Dziura wciąż tam była
jedno życie nie wystarczyło, aby rzucić światło na tajemnicę
to ja miałem ochrypły głos
białe włosy
chwiejny chód.
 
 
583
 

 
 
 
 zmięta twarz
 zasłony nocy
 amorce d'un silence.
  
 Vierge caudine
 z małymi białymi ramionami
 sous la veste d'épeautre.
  
 gitara uśmiech
 z fioletowymi ustami
 i głos miodu.
  
 Dymek anyżowy
 nuty z tlącymi się oczami
 pod niebieską aureolą
  
 szczere gardło
 ze smukłymi ścięgnami
 ona jest wyjątkowa.

 jedność jaźni 
 jedność świata 
 jedność niewidzialnego. 
  
  
  
 582 

 
 
 Z zaznaczoną linią    
 z Abisynii    
 na czole pomarszczonym od potu     
 pieszy    
 do tego, który na ciebie czeka    
 opalizujący odcień    
 na żarze    
 zgaszone światła    
 pochodni    
 w pięknie    
 Powiedz mi    
 cała twoja muzyka    
 piękny anioł miłości    
 nawrócona pasja    
 ducha w jego oddechu    
 bieg koronalny    
 bursztyn morski    
 bez zgubienia się    
 perły    
 opal świeci    
 w odbiciu dnia    
 bez końca    
 noc    
 w splocie naszych ramion.              
  
  
 581 

 
 
 Un galet roule     
 sous le torrent des mots    
 entre lèvres et sourire    
 telle corne de brume    
 écueil évité    
 au risque d'éveiller la caresse permise    
 le fruit tombe sur l'herbe    
 baiser d'une rencontre furtive    
 en accord avec le passage des nuages    
 d'un ordre échancré    
 sans regret de fine fleur    
 sertie d'une larme    
 posée déposée    
 sur le bois de potence    
 agreste entrée en matière    
 d'une caresse douce    
 faites de miel    
 juste le temps de la conversation    
 qu'il était convenu de poursuivre    
 en cette station des attentes    
 debout    
 au centre millésimé    
 d'un labyrinthe sans contrepartie    
 façon de concevoir l'échappée    
 à travers bois    
 voiles déchirés    
 par les doigts de tante Jeanne.        
  
  
 580
   

 
 
 De grâce élevée    
 le corps empli    
 du glissement des notes claires    
 au sortir du silence    
 à l'entrée du silence    
 sachant capter le vent    
 la voilure glisse    
 le long des berges    
 un frisson de sons    
 dans l'élan de nos dents    
 croquant la parure    
 d'ailes séraphiques    
 entre pouce et majeur    
 au clapot de la source.        
  
  
 579
   

 
 
 De la cage de fer   
 graines embastillées    
 la mésange bleue    
 fripe l'air    
 de son aile éventail.        
  
 L'horizon vibre    
 entre blanc et noir    
 de jour et de nuit    
 l'offre entre ciel et terre    
 allie séparation et unité.        
  
 Le mur tranche    
 et propose de droite à gauche    
 l'aventure elliptique    
 d'une écriture hébraïque    
 propitiatoire tout autant que soudaine.        
  
  
 ( photo de Caroline Nivelon )
 578
    
 
 
 
 

 
 
 De nuit    
 sur le parvis    
 notes grises au lever du jour    
 la rose éclot    
 des doigts de l'âme    
 esprit tutélaire    
 au pépiement d'un moineau    
 sans que le gravier crisse    
 en cris et rodomontades    
 chasse les brassées    
 du haut des campaniles       
 élevés aux siècles de misère    
 de nos ancêtres recouverts    
 d'une terre affleurant    
 les paniers d'osier    
 en remontée de la fontaine    
 corbeilles pleines du linge de maison    
 séché sur le grand fil du Pradou    
 dont le bâton en son milieu    
 soutenait le son des sabots    
 métronome de mes mots    
 sitôt le cerisier passé    
 à l'ordre du jour    
 d'un amour    
 de nounours éploré.        
  

  ( photo de Caroline Nivelon )
 577